ROZDZIAŁ 111: Przyjaciółka z sierocińca

Obserwował Ją uważnie, odkąd wrócili z klifów. Każdy ruch, każde spojrzenie, każde wahanie na twarzy… Stał z boku, w milczeniu. Chciał dać jej czas na samotne przemyślenia, ale być na tyle blisko, by mógł przytulić Ją, gdyby go potrzebowała. Czekał…

Ustalili, a właściwie Jim ustalił, że Emma wyzna kim jest, gdy Ellen i Peter zjawią się u nich.
Kobieta w milczeniu i pełnym skupieniu,  krzątała się po kuchni, szykują zaplanowaną  kolację.

Pokroiła warzywa na sałatkę, oraz wyjęła z szafek potrzebne naczynia. Każdy talerz i każdą szklankę dokładnie przecierała ściereczką, po czym wynosiła je na taras z tyłu domu i układała równiutko na stole, poprawiając od czasu do czasu idealne już, cichym zdaniem Jima, ustawienie.

W końcu, gdy po raz trzeci przesunęła szklane naczynie o kilka milimetrów, mężczyzna nie wytrzymał. Podszedł na niej i zablokował jej dłoń.

– Em, jest dobrze – powiedział łagodnie – Już nie poprawiaj.

– Nie jest! – początkowo próbowała wyrwać dłoń z jego uścisku, ale po chwili jakby uleciały z niej siły. Oparła się o stół i zacisnęła powieki, spod których zaczęły wypływać powstrzymywane, przez całe popołudnie, łzy.

Jim westchnął ciężko, po czym szybko odwrócił Ją przodem i przytulił.

– Spokojnie… – szeptał jej do ucha, co jakiś czas, głaszcząc po plecach – Jestem tutaj… Będzie dobrze…

– Jim… Ja nie dam rady… – spojrzała mu w oczy – Odwołajmy to, proszę…

Przełknął głośno ślinę i na moment odwrócił głowę. Najchętniej posłuchałby jej prośby, by nie patrzeć na jej męczarnie i strach. Wiedział jednak, że jeśli teraz ustąpi, Em znowu szczelnie zabliźni pęknięcia swojej skorupy. Nie mógł jej na to pozwolić.

Gdy ponownie na nią spojrzał, jego oczy wypełniała pewność siebie i zaciętość w postanowieniu. Zamknął jej dłonie w swoich i delikatnie pchnął na krzesełko, siadając tuż obok.

– Em, wiem, że się boisz, ale zapewniam Cię, że będzie dobrze. Ellen z pewnością nie czuje do Ciebie żalu – w duchu modlił się o to żarliwie. Nie był pewny, jak zareaguje przyjaciółka, gdy pozna prawdę. Nie znał ich relacji sprzed lat, ale chciał uspokoić Emmę. Ona musiała czuć jego siłę. Zamierzał stać u jej boku, by wesprzeć Ją w razie potrzeby.

Kobieta zwiesiła głowę. Czuła się przyparta do muru. Nienawidziła takiej sytuacji. Nie cierpiała, gdy ktoś zmuszał Ją do czegoś, czego sama nie chciała.  Najchętniej tupnęłaby nogą i postawiła na swoim, ale nie mogła zrobić tego Jimowi. Tak bardzo się starał. W jego oczach widziała troskę i miłość, o której kiedyś tak bardzo marzyła. W jego ramionach, po raz pierwszy czuła się naprawdę bezpiecznie.

Nagły dzwonek do drzwi i głosy wchodzących do niego osób, nie pozwoliły mu na dalszą dyskusję. Jimmy, nie spuszczając oka z Emmy, podniósł się z krzesła. Kobieta zaś szybkim ruchem starła z policzków mokre ślady i z przerażeniem spojrzała na mężczyznę.

– O… tu jesteście – Peter stanął w drzwiach tarasu. Podszedł bliżej i podał rękę Jimowi.
Emma odrętwiała ze zdenerwowania, wstała z krzesełka.

– Witam ponownie – powiedział mężczyzna, wpatrując się w nią.

Starała się uśmiechnąć, ale mięśnie jej twarzy nie chciały współpracować.

Jim zbliżył się i objął Ją w pasie.

– Peter, zacznij rozpalać grilla, a Ja pójdę przedstawić sobie nasze Panie. Nie miały okazji się poznać – rzucił, zmuszając kobietę do zrobienia kroku w stronę wejścia – Zaraz wrócę.

Czuł nerwowe drżenie Emmy. Sam także miał żołądek w gardle, ale uparcie dążył do realizacji swojego planu, modląc się w duchu, żeby się powiódł.

-Nie martw się, będę przy Tobie – powiedział półgłosem.

– Nie – odparła, kręcąc głową – Nie chcę… Muszę sama…

Przez moment na twarzy mężczyzny pojawiło się zdziwienie, a zaraz potem uraza.
Pragnął być jej ostoją. Chciał swoją bliskością, dać Jej poczucie bezpieczeństwa. Nie wierzył, że Em może świadomie to odrzucić. Zacisnął mocno szczęki, czując wzbierającą  w sobie złość, ale uparcie szedł dalej, razem z nią.

– Ellen, gdzie jesteś? Chciałbym przedstawić Ci moją przyjaciółkę – zawołał i zaklął w duchu, słysząc swój dziwnie chrypiący głos.

– Tutaj – odezwała się kobieta, wychylając się zza ściany kuchni, po czym od razu przystąpiła do przywitania – Cześć, widziałyśmy się już, ale nie miałyśmy okazji się poznać – powiedziała, wyciągając dłoń w kierunku sparaliżowanej ze strachu, Emmy.
Ta najpierw zerknęła w bok, na Jima. Uśmiechał się do niej łagodnie. –

– Możesz nas zostawić? – poprosiła, próbując zapanować nad drżącym głosem. 

Zauważyła nagłą zmianę wyrazu jego twarzy, ale nie zastanawiała się, czym jest spowodowana. Czuła się dumna ze swojej odwagi. Pragnęła pokazać mu, że nie jest z nią tak źle. Chciała udowodnić jemu i sobie, że potrafi sobie poradzić. Zawsze w kłopotliwych sytuacjach przykrywała swój strach, odwagą i walecznością. –

Na pewno? – zapytał zdezorientowany. –

Tak – odparła pewnym już teraz głosem.

 Puścił Ją, po czym, spoglądając na nią niepewnie, wolno wycofał się do salonu.

Zatrzymał się w drzwiach prowadzących na taras. Słyszał jak Em, mocnym, odważnym głosem, przedstawia się Ellen, wymieniając imię i nazwisko, po którym zapanowała cisza. 

Więcej już nie słuchał. Zaczynała ogarniać go coraz większa wściekłość. Nie rozumiał, jak mogła go wyprosić? Chciał jej pomóc, trzymać za rękę i dodawać otuchy, a Ona odrzuciła to wszystko. Swoją prośbą pokazała mu, że nie potrzebuje jego wsparcia. Odepchnęła go… Był dla niej mało ważny… Nic nie znaczył… Zaklął pod nosem.

– Co tak podpierasz tę futrynę, jakby miała się przewrócić – zażartował Peter.

Jim spojrzał na przyjaciela obojętnym wzrokiem, po czym bez słowa podszedł do stołu

– Napijesz się whisky? – zapytał, wypełniając szklankę bursztynowym płynem i nie czekając na odpowiedź przyjaciela, wlał w siebie zawartość naczynia.

– Hej, chłopie! – zagwizdał ze zdziwieniem Peter – Wiem, że spotkaliśmy się tu, by sobie popić, ale Twoja szybkość trochę mnie przeraża – klepnął Jima w ramię i sam się obsłużył.

– Mnie też – Jimmy podsunął mu szybko swoją szklankę.

– Nie przesadzasz? – zapytał mężczyzna, spoglądając na niego kątem oka, ale posłusznie napełnił naczynie.

Jim milczał. Musiał zdusić w sobie złość. Em potraktowała go, jak mało znaczącego kumpla. Jej odrzucenie uderzyło w jego ego, ale nie chciał, by przyjaciel zorientował się, że coś jest nie tak.

– Przecież spotkaliśmy się, żeby zabalować, nieprawdaż? – odparł sucho, po czym trzeci raz napełnił szklankę i odszedł, żeby sprawdzić grill.

– Peter, nie uwierzysz! – usłyszał nagle głos Ellen i spojrzał krzywo na wyłaniające się z domu, dwie uśmiechnięte i jednocześnie, zapłakane kobiety – Emma jest moją przyjaciółką z sierocińca. Pamiętasz? Opowiadałam Ci… – szczebiotała radośnie, prowadząc kobietę do męża.

Jim wpatrywał się w ten teatrzyk, z przyklejonym do twarzy, uśmiechem. Alkohol palił go od środka i powoli zaczynał zawładniać jego umysłem. Na moment połączył swój zimny wzrok z rozradowanym spojrzeniem Emmy. Wystawił w jej kierunku szklaneczkę, rozciągając usta w sztucznym uśmiechu, po czym szybko Ją opróżnił. Kobieta zmarszczyła lekko brwi, ale zaraz ponownie została porwana w ramiona przyjaciółki.

– Boże, nadal nie wierzę, że po tylu latach, znowu mam Cię przy sobie! – pisnęła radośnie, po czym niewiele myśląc, puściła Em i podbiegła do Jima, by uścisnąć także jego.

– Jim, jesteś kochany!

– Nie byłbym tego taki pewien – odparł ironicznie mężczyzna, ale posłusznie oddał uścisk i pozwolił się ucałować.

Emma wpatrywała się w niego podejrzliwie. Wyczuła ironię w jego głosie i przez moment zastanowiła się, co mogło być powodem takiego tonu.

Ellen, okiem sprawnej gospodyni, oceniła temperaturę paleniska.

– Peter pójdziesz po miskę z mięsem? Stoi na stole w kuchni – poleciła, po czym wróciła do Emmy – A my, kochana mamy sobie wiele do opowiedzenia. Musimy nadrobić stracone lata – złapała Ją za dłonie i pociągnęła w kierunku stołu – Peter! – krzyknęła znowu – Przynieś jeszcze szampana, musimy uczcić nasze spotkanie, prawda? – zapytała i z radością spojrzała na przyjaciółkę.

– Oczywiście – odparła z uśmiechem brunetka, spoglądając z lekką niepewnością na stojącego tyłem, Jima.

Po jakichś dwóch godzinach, kobiety znały już swoje wzajemne bieżące życie. Mężczyźni w milczeniu obsługiwali Je, jak etatowi kelnerzy, dolewając szampana i donosząc, upieczone jedzenie do stołu, nie szczędząc sobie whisky.

Jim skrzętnie omijał wzrokiem, twarz Emmy i tylko ukradkiem obserwował jej rozpromienioną buzię. Mimo swojego żalu do niej, nie potrafił nie cieszyć się z jej radości. Jej błyszczące oczy i wypieki na policzkach, powodowały, że i On się nieco rozchmurzył, choć nadal męczyło go jej odrzucenie.

– Naprawdę nie wiem, jak mogłaś pomyśleć o tym, że wciąż żywię do Ciebie urazę o Thomasa. Przecież minęło tyle lat. Z resztą niedługo po Waszej ucieczce, poznałam mojego męża – zaszczebiotała nagle Ellen, kładąc dłoń na udzie Petera. Nie zauważyła nagłej zmiany na twarzy Em.

Tymczasem serce dziewczyny zaczęło bić w przyspieszonym tempie. Do tej pory udawało jej się omijać temat Thomasa. Opowiadała Ellen o swoim obecnym życiu i pracy. Teraz w pełnym napięciu wsłuchiwała się w głos przyjaciółki, szukając bezwiednie wzroku Jima. Ten jednak zwiesił głowę i uparcie wpatrywał się w swój talerz.

– Wiesz, że przez wiele lat myślałam, że wyszłaś za niego za mąż? – Ellen zaśmiała się głośno.
Jimmy podniósł wzrok i utkwił go w rozbawionej kobiecie.

– Życie bywa zaskakujące – westchnęła Ellen – Wiecie, jak Ona była w nim zakochana? – o rzuciła spojrzeniem obu mężczyzn.

Em,  napięła się jeszcze bardziej, gdy usłyszała ciche prychnięcie, i dostrzegła drwiącą minę Jima.

– Nieraz Was sobie wyobrażałam, żyjących w pięknym domu i wychowujących wspólnie gromadkę dzieci – snuła swoją opowieść Ellen – Myślałam, że ta miłość będzie wieczna. Wszystko dla niego rzuciłaś. Poświęciłaś nawet naszą przyjaźń. Początkowo faktycznie byłam obrażona, ale przeszło mi, gdy z nim uciekłaś – złapała dziewczynę za rękę – Tak bardzo tęskniłam Em.
Dziewczyna przymknęła na moment oczy. Czuła, że świat wiruje jej przed oczami, a dłonie robią się wilgotne z nerwów. Ponownie spojrzała na Jima, szukając w nim ukojenia. Niestety zetknęła się z mrożącym krew w żyłach, lodowatym wzrokiem. Przeraziła się…
– Wtedy dotarło do mnie, że Wasze uczucie musi być prawdziwe. Takie, o którym marzyłyśmy… – Teraz, także Ellen, usłyszała drwiące prychnięcie Jima.

– Coś źle powiedziałam? – zapytała zdezorientowana.

– Nie – burknął mężczyzna, szczerząc przesadnie zęby – Masz absolutną rację, kochana Ellen. Dla szanownej Em, To jest miłość na całe życie – zaśmiał się szyderczo.

– Jimmy!!! – przerażona Emma zerwała się z krzesła.

Ten jednak tylko uśmiechnął się krzywo i omiótł jej twarz rozbieganym, mętnym od alkoholu spojrzeniem, po czym uniósł w górę swoją szklankę.

– Nie ma dnia, żeby Em nie wspominała tego cudownego faceta – dodał głośno.

– O czym Ty mówisz? – Ellen, zmarszczyła brwi.

Jim nie odpowiedział tylko podniósł się z krzesła i z szyderczym uśmiechem oraz dziwnym obłędem w oczach, podszedł do Emmy.

– Kochanie opowiedz przyjaciółce, jakich cudownych wrażeń dostarczał Ci ten kochaś i przed jaką miłością Ją uchroniłaś.

Emma zbladła nagle i zacisnęła zęby, po czym z impetem uderzyła Jima w twarz, tak mocno, że zatoczył się na trawniku. Zanim Peter i Ellen zdążyli zareagować, zniknęła w drzwiach domu.

…………

– Dzień dobry, śpiochu – Paddy z szerokim uśmiechem wszedł do sypialni, niosąc przed sobą tacę.

– Rety! Która godzina? – Ola, wybudzona ze snu, zerwała się z poduszki.

– Po ósmej – oznajmił chłopak, stawiając tacę na komodzie.

– O cholera! Zaspałam! – wrzasnęła i w pośpiechu zaczęła wykopywać się spod kołdry.

– Zaczekaj – powstrzymał Ją Paddy, przytrzymując za ramiona – Najpierw śniadanie, bo znowu zasłabniesz.

– Pad zwariowałeś?! Przecież Nati już spóźniła się na pierwszą lekcję! – warknęła poirytowana, próbując mu się wyrwać.

– Nati już jest w szkole, spokojnie – oznajmił.

– Zawiozłeś Ją? – odwróciła głowę i ze zdziwieniem spojrzała na chłopaka.

– Tak. W dodatku kupiłem Ci Twoje ulubione francuskie rożki – podsunął jej pod nos tacę z talerzykiem pełnym cudownie wyglądających smakołyków i dwoma filiżankami kawy.

– Boże… – zachwyciła się dziewczyna, wciągając zapach – Mówiłam Ci już, że Cię kocham? – uśmiechnęła się szeroko.

– Mówiłaś, ale chłonę Jak gąbka, każde kolejne wyznanie, więc nie krępuj się – odparł ze śmiechem mężczyzna.

Ola uklękła na łóżku i pocałowała go czule, po czym szybko podniosła ciastko i przystawiła do ust.

– Zrobiłaś to celowo – nachmurzył się, z powodu przerwania pocałunku.

Spojrzała na niego niewinnie.

– Bo tu takie pyszności leżą. Z resztą nie mam czasu na romantyczności – odparła, odgryzając spory kawałek ciastka – A zabrała strój gimnastyczny? – mówienie z pełnymi ustami nie należało do zrozumiałych, więc Paddy skrzywił się lekko.

– Co?

– Mmmmm… Jaka pychotka… – usłyszał tylko, więc uśmiechnął się i podał rozanielonej dziewczynie kawę.

– Dzięki – powiedziała trochę wyraźniej – Pytałam czy Natalia zabrała strój gimnastyczny.

Paddy podrapał się z zakłopotaniem po głowie.

– Nie wiem – odparł – Prosiłem, żeby spakowała wszystko, co jest jej potrzebne na dziś. Burknęła obrażona, że wszystko ma i żebym nie robił z niej dzieciaka, to już więcej nie dopytywałem – wytłumaczył i odgryzł kawałek rożka.

Ola zaśmiała się głośno.

– No tak, stary zgred z Ciebie, przyzwyczajaj się. Ja mam to na co dzień.

Paddy uśmiechnął się i mimowolnie spojrzał na płaski brzuch dziewczyny. Nagle przypomniała mu się wczorajsza myśl.

– Co? Ubrudziłam się? – zapytała Ola spoglądając w to samo miejsce.

– Nie – odparł lekko zmieszany – Powiedz mi,  co z Tą wizytą u lekarza – zmienił nagle temat.

– Oj Patrick – jęknęła skrzywiona – Mówiłam, że pójdę po otwarciu salonu.

– Oluś…

– Przestań marudzić, proszę… – odsunęła tacę i zaczęła wstawać z łóżka.

Paddy poderwał się i pociągnął Ją z powrotem.

– Nie tak szybko, kochaniutka. A gdzie podziękowanie za pyszne śniadanko?

Ola zachichotała głośno, upadając wprost w ramiona mężczyzny.

– A Ja głupia myślałam, że Ty to z miłości robisz – stwierdziła.

– Bo to szczera prawda – udał oburzenie – Tylko i wyłącznie z miłości – dodał, całując jej szyję.

– Nooo, nie wiem. Polemizowałabym z tym twierdzeniem – teraz leżała już pod nim, pozbawiana właśnie koszulki nocnej – Paddy, Ja muszę zbierać się do pracy… – jej sprzeciw jednak był tak słaby, że mężczyzna tylko wyszczerzył swoje białe zęby i jeszcze zapamiętalej zaczął wodzić ustami po jej ciele.

………….

Pierwsze promienie wschodzącego słońca zaczęły błąkać się po pokoju i od razu natrafiły, swoimi rażącymi ramionami na oczy śpiącego Jima.

Ten skrzywił się, zaklął pod nosem i przekręcił się na drugi bok, by uciec od kłującego światła. Suchość w ustach i chęć zaspokojenia uporczywego pragnienia, nie pozwoliły mu już jednak zasnąć, więc po chwili podniósł się i nieprzytomnym wzrokiem zaczął rozglądać się za butelką wody. Gdy w końcu zauważył pożądaną rzecz, dopadł do niej i zachłannie wlał w siebie płyn. 

Dopiero,  gdy odrzucił butelkę w kąt pokoju, poczuł ciężkość swojej głowy. Jęknął głośno, ściskając dłońmi obolałą część swojego ciała i rozejrzał się po pomieszczeniu. Dom w Howth… Emma… – przypominał sobie powoli. Kac nie pozwalał mu jednak,  na dłuższe skupienie się, więc bezsilnie opadł z powrotem na poduszkę i próbował szybko zasnąć. Od zawsze sen był najlepszym lekarstwem,  na skutki wlania w siebie zbyt dużej ilości alkoholu. Zanim ponownie zasnął próbował jeszcze wsłuchać się w szmery domu, by zlokalizować miejsce pobytu Emmy. D

rugi raz obudził go uporczywy, wwiercający się w uszy i głowę dźwięk, który wywołał tak mocny skurcz żołądka, że od razu poderwał się na nogi. –

Kurwa! – warknął – Puść to pieprzone brzęczydło, bo nie ręczę za siebie! – krzyknął, staczając się ze schodów. 

Szarpnął wściekłe za klamkę, gotów zabić każdego, kto stoi za drzwiami. –

Obudziłam Cię? – Ellen z ironicznym sztucznym uśmiechem, przywitała gospodarza i nie czekając na zaproszenie weszła do środka. –

Co Ty tu robisz? Nie sądzisz, że na poranne plotki jest trochę za wcześnie? – rzucił oburzony, człapiąc za nią do salonu.–

Kelly, Twoja gościnność czasem zabija, wiesz?

 Fuknął nieporuszony jej słowami. W tej chwili miał daleko gdzieś, co inni o nim sądzą, nawet jeśli tym kimś była Ellen. Głowa rozpadła mu się na kawałki, a żołądek podchodził mu do gardła, więc najchętniej wypchnąłby przyjaciółkę za drzwi, by zaliczyć jeszcze kilka godzin snu. Wtedy obudziłby się i czuł, jak młody bóg. –

Jim, jakbyś nie zauważył, rano już dawno minęło – kobieta zaplątała ręce na piersiach i wpatrywała się w niego z drwiącym uśmiechem, po czym krzyknęła – Jest południe! 

Skrzywił się i od razu przyłożył dłonie do uszu. 

– Możesz tak nie krzyczeć? Przecież nigdy nie mówiłem, że cierpię na niedosłuch – przemierzył salon i dotarł do kanapy, ale zanim usiadł, kobieta rzuciła za nim:

– Na niedosłuch może i nie, ale na pewno na brak mózgu, a przynajmniej sporej jego części. 

Szybko się odwrócił. Ellen zawsze była szczera do bólu i wyrażała otwarcie swoje poglądy, ale nigdy go nie obrażała. Otworzył usta ze zdziwienia i przez moment, w milczeniu wpatrywał się w nią. Nagle rozbudził się i oprzytomniał. Od razu też począł rozglądać się po pomieszczeniu.

 – Emma… gdzieś wyszła… – zastanowił się głośno z lekkim zapytaniem. 

– Dobrze, że się zorientowałeś – prychnęła kobieta – Wyszła… Wczoraj.

Jim zmarszczył brwi i utkwił w niej swoje otumanione jeszcze, spojrzenie.

– Wczoraj? Jak to wczoraj?

Ellen pokręciła głową z dezaprobatą.

– Może zrobię Ci kawę, to zaczniesz trzeźwiej myśleć – westchnęła i ruszyła w stronę kuchennych szafek.

– Ellen, co znaczy wczoraj? Gdzie Ona jest? – Jim zaczął się coraz bardziej denerwować, ale kobieta nie odpowiadała, więc nerwowo przeczesał palcami rozczochrane włosy, stawiając je w górę jeszcze bardziej.

Przemierzył pokój i stanął przy oknie. Próbował przypomnieć sobie wczorajszy wieczór.

Po chwili obrazy zaczęły pojawiać się w jego głowie. Zdenerwowana Emma, jego uczucie rozgoryczenia i złość, kilka szklaneczek whisky na poprawę humoru… resztę przykryła alkoholowa amnezja.

– Proszę – kobieta wyrosła, jak spod ziemi, wysuwając w jego stronę kubek z kawą – Uważaj, bo mocna i gorąca – ostrzegła.

Odbierając naczynie, uważnie wypatrzył się w oczy towarzyszki. Były czerwone, zmęczone i ponure, pomimo lekkiego uśmiechu na ustach. Odsunęła się, gdy tylko odebrał kawę i usiadła na kanapie.

Jim zaś spuścił głowę i utkwił spojrzenie w parującym płynie. Potarł nerwowo brzeg kubka, palcem.

– Ellen… co Ja zrobiłem? – zapytał, po chwili z wahaniem w tle.

– Nie wiem czy chcesz wiedzieć – odparła, wpatrując się w niego z oskarżeniem.

– Obraziła się na mnie, tak? – czuł coraz większy niepokój. Wiedział, że alkohol wydobywał z niego najgorsze cechy.

Dziewczyna westchnęła i przeniosła na niego zimny wzrok.

– Co Ty do niej czujesz, Jim? – zapytała, ignorując jego słowa. Jej twarz była napięta i poważna.

Drżącą ręką odstawił kubek na parapet, po czym podszedł bliżej.

– Ellen, do cholery, gdzie jest Emma? – panika w jego głosie była tak wyczuwalna, że nawet On sam Ją usłyszał.

– Nie wiem…

Zimne krople zaczęły pokrywać jego czoło.

===============