ROZDZIAŁ 14: Przytul mnie

– Już jestem! – krzyknęła Ola wchodząc do domu. Nie odzywał się, więc czym prędzej wbiegła do kuchni. Chwiał się na krześle i patrzył na nią mętnymi oczami.  Przestraszyła się. Ruszyła w jego stronę. Poczuła pod butami gruchot.

– Skąd te szkła? – zapytała. Manewrując między nimi dotarła w końcu do stołu.

– Paddy! Dobrze się czujesz? – popatrzyła na niego z niepokojem.

– Teraz już tak – odpowiedział niewyraźnie. Przestraszyła się.

Kucnęła przed nim. Nagle poczuła odór alkoholu. Pił? Ale co? – pomyślała. Nagle przypomniał się jej prezent powitalny od agencji, w której wynajęła mieszkanie. Spojrzała na stół.

– No pięknie! Cholera! – zaklęła widząc, że z kosza zniknęła butelka. Ręce jej opadły – Ty durniu! – wściekła się –  Co ja mam teraz z tobą  zrobić?

– Możesz wszystko księżniczko… – ledwo mogła odróżnić słowo od słowa. Sapał jak lokomotywa. Nabierał dużo powietrza w płuca i po chwili głośno wypuszczał.

Ola domyśliła się co, to może oznaczać.

– Choć do łazienki! Natychmiast!

– Chyba muszę…, ale to… nie takie proste – wybełkotał próbując się podnieść.

– Pomogę ci – złapała go w pasie i zaprowadziła w odpowiednie miejsce.

– Masz zamiar tu stać… i się przyglądać? – wyrzucił z siebie zacinając się.

– Jakoś, jak wypijałeś mój alkohol, to nie myślałeś o wstydzie – odgryzła się, ale wycofała się z łazienki i przymknęła drzwi. Nie chciała go całkiem zostawiać, więc usiadła na podłodze przy  drzwiach od łazienki i czekała aż wyjdzie.

Po kilkunastu minutach usłyszała wodę lejąca się do zlewu. Po niedługim czasie drzwi się otworzyły.

– Boże, jak ty wyglądasz – jęknęła na jego widok.

Zamknął drzwi i oparł się plecami o ścianę przedpokoju. Przymknął oczy i  ciężko oddychał. Był blady jak papier, co spowodowało, że jeszcze bardziej widoczne stały się liczne zadrapania na policzkach i nosie. Widziała jaką walkę toczył ze sobą, żeby ustać na nogach.

Ola patrzyła na niego ze współczuciem. Co się z nim stało? Nie poznawała go. Był taki szczęśliwy, a teraz… – zabrakło jej w myślach słów na określenie tego, co widziała. Poczuła ucisk w środku –  Jest taki biedny i samotny. Nie zasłużył na to, co go spotkało – myślała. Łzy zaczęły napływać jej do oczu. Naszła ją chęć przytulenia go i pocieszenia. Pragnęła obiecać mu, że nikt już nie wyrządzi mu krzywdy, że wszystko się ułoży, że będzie szczęśliwy. Wstała i zbliżyła się do niego. Otworzył oczy. Zapatrzyła się w chabrowy kolor jego tęczówek – tak znajomy i cudowny.  Odsunęła mu delikatnie kosmyki włosów z czoła.

– Przytul mnie – wyszeptał nie ruszając się z miejsca.

– Ale… – zawahała się. Przypomniała sobie, co się zdarzyło, jak poprzednim razem znalazła się za blisko niego. Obiecała sobie na dole, że nie będzie się do niego zbliżać.

– Nie proszę, żebyś uprawiała ze mną seks. Proszę tylko, żebyś zwyczajnie mnie przytuliła. Tak po prostu jak przyjaciółka, bo jakby na to nie patrzeć byłaś nią – powiedział z wyrzutem – choć marzyłem o czymś  więcej – dodał smutno i spuścił głowę.

Nie zastanawiała się więcej. Bez słowa wyciągnęła w jego stronę ramiona. Nie czekał. Poczuła zapach jego skóry. Świat znowu zawirował jej przed oczami. Tak bardzo tęskniła. Tak bardzo go jej brakowało. Tak bardzo pragnęła…

– Nie! – krzyknęła i wyrwała się z jego objęć. Nie możesz! Coś sobie obiecałaś! – przypomniała sobie. Potarła czoło ręką i spojrzała na niego.

Patrzył zdezorientowany nie rozumiejąc jej zachowania. Alkohol jeszcze szumiał mu w głowie i nie bardzo mógł nadążyć za tym, co się działo.

– Przepraszam nie mogę…- zaczęła uciekając wzrokiem w bok.

– Znowu nie możesz – wydukał – oszaleję przez Ciebie, wiesz? – wkurzył się – najpierw mnie zachęcasz, a za chwilę odrzucasz. Dotykasz mnie, a jak ja chcę dotknąć Ciebie to uciekasz. Mówisz, że mnie kochasz, a nie pozwalasz się do siebie zbliżyć – przerwał, bo głos zaczął mu drżeć – Nic z tego nie rozumiem!- dodał po chwili – Kim ja dla ciebie jestem?!

– Przepraszam – powiedziała cicho. Wiedziała, że mimo alkoholowego bełkotania ma rację – Kim dla mnie jesteś? Przyjacielem – to było drugie określenie, jakie przyszło jej do głowy po tym najważniejszym, którego nie chciała mówić głośno.

– Przyjacielem? –  powtórzył i prychnął po czym popatrzył na nią z przeraźliwym smutkiem.

– Kiedyś może nim byłem, ale to zniszczyłem i teraz nawet przyjaźni między nami nie ma.

– Nie mów tak! – wykrzyknęła.

Zaczął się szyderczo śmiać.

– A co, nieprawdę mówię? – zapytał. Śmiech się ulotnił zastąpiła go całkowita powaga.

– Nieprawdę! Zawsze będę uważała cię za przyjaciela – powiedziała pewnie.

– Do cholery nie chcę być twoim przyjacielem! – wykrzyknął podchodząc bliżej. Poczuła zapach alkoholu.

– Pijany jesteś i bredzisz – odburknęła.

– Może i pijany, a wiesz dlaczego się upiłem? – zapytał – żeby nie czuć bólu!

– Co cię boli? – wiedziała, że może wkracza w niebezpieczny temat, ale chciała znać odpowiedź, ze względu na jego uderzenie w głowę

– Wszystko! – patrzył jej w oczy – a najbardziej to, że mnie dziś odepchnęłaś – ściszył głos.

Westchnęła.

– Paddy, ja… wiem, że chciałbyś czegoś więcej niż przyjaźni, ale ja… – nie skończyła, bo jej przerwał:

– Wiesz czego chcę? – podszedł jeszcze bliżej.

– Chyba nie chcę wie.. – znowu nie pozwolił jej dokończyć.

– Powiem ci  – był już tak blisko, że czuła jego oddech na swojej twarzy.

Próbowała się odsunąć, ale wpadła plecami na ścianę. Zauważył to i tylko uśmiechnął się do siebie.

– Chciałbym być dla ciebie wszystkim, rozumiesz? Tak jak ty dla mnie jesteś. Chciałbym móc cię kochać i marzę, żebyś ty kochała mnie. Chciałbym się budzić przy Tobie i zasypiać wieczorem tuląc Cię w ramionach – oparł się dłońmi o ścianę blokując dziewczynę pomiędzy ramionami.

– Paddy… proszę… – w jej głosie słychać było strach. Nie wiedziała czego może się po nim spodziewać. Był pijany i nie myślał logicznie. Odwróciła głowę w bok. Dawny Paddy nigdy nie zrobiłby jej krzywdy, ale ten dzisiejszy…? Nie wiedziała co ma myśleć.

– Wiesz co?- nie słuchał jej –  Właściwie to chciałbym, żebyś kochała mnie bardziej, niż kochasz Johna.

Słysząc te słowa popatrzyła na niego z niedowierzaniem.  Złość na niego wzięła teraz górę nad jej strachem. Przymrużyła oczy i wyrzuciła mu prosto w twarz:

– W obecnej sytuacji nie dorastasz mu nawet do pięt!  Ty mnie przerażasz! – Widziała jak zmienia się jego wyraz twarzy. Patrzył jeszcze chwilę na nią, po czym uwolnił ją opuszczając ręce.

– Ja… nie chciałem… przepraszam –  powiedział smutno. Musnął  jej policzek wierzchem dłoni – Nie bój się mnie – poprosił cicho – nie mógłbym cię skrzywdzić.  Za bardzo cię kocham –  odsunął się. Uciekł spojrzeniem gdzieś w bok – Pójdę już – dodał po chwili.

Trochę trwało zanim odzyskała mowę.

– Dokąd? – po tym, jak ją przestraszył najchętniej otworzyłaby mu jeszcze drzwi, ale zdała sobie sprawę z tego, że jest noc, a on jest pijany i do tego ranny. Nie wybaczyłaby sobie gdyby mu się coś stało.

Wzruszył ramionami i odpowiedział szczerze:

– Nie wiem.

– Nigdzie nie pójdziesz – powiedziała stanowczo, choć w duchu jeszcze drżała.

– Nie mogę tu zostać! Rozumiesz! – krzyknął – Przy Tobie nie panuję nad sobą. Wystraszyłem cię przed chwilą – podszedł do drzwi i położył dłoń na klamce.

– Ja nie zmieniam zdania. Jestem uparta zupełnie tak, jak ty. Jeśli stąd wyjdziesz, to ja idę z Tobą – sięgnęła po kurtkę. Wiedziała, że ją obserwuje, ale nie patrzyła w jego stronę. Ubrała się i zaczęła zapinać suwak , gdy usłyszała:

– Ok, ok. Zostanę – wciąż stojąc tyłem do niego uśmiechnęła się triumfująco. Odwiesiła z powrotem kurtkę i nie oglądając się za siebie otworzyła drzwi do jednego z pomieszczeń.

– Tu będziesz spał – powiedziała i weszła do swojej sypialni zamykając za sobą drzwi.

 

============================================