Rozdział 28: Ruda niespodzianka.

Kira widziała go z daleka. Szedł wolno z posępną miną, wbijając wzrok w ziemię. Westchnęła. Znowu nie udało mu się porozmawiać z Olą – pomyślała i poczuła smutek. Nie przepadała za nim, ale od czasu niespodziewanego spotkania pod blokiem blondynki, jej uczucia względem niego uległy maleńkiej zmianie. Tamtej nocy, po raz pierwszy zobaczyła w nim biednego, cierpiącego człowieka, przepełnionego żalem i wyrzutami sumienia. Jeszcze kilka dni później ciągle miała przed oczami obraz Paddyego, bezradnie klęczącego na środku chodnika.

Zauważył ją, lecz nawet nie skinął w jej stronę głową. Skierował się od razu w stronę swojego pokoju nad garażem. Od kilku dni wychodził z pokoju wczesnym rankiem i wracał późnym wieczorem. Dziś wrócił wyjątkowo wcześnie.

Wszedł na drugi schodek i zatrzymał się na nim dłuższą chwilę. Obejrzał się za siebie, spojrzał na siedzącą na wielkiej huśtawce Kirę. Sprawiał wrażenie, jakby się nad czymś zastanawiał. Po kilku sekundach zszedł z powrotem na dół i niepewnym krokiem podszedł do dziewczyny.

– Ola wyjechała… – powiedział zgaszonym głosem, nie patrząc na nią.

– Wiem – odpowiedziała Kira, czując lekki niepokój spowodowany jego bliskością.

Stał przed nią ze spuszoną głową nie wiedząc jak zacząć rozmowę. Miała wrażenie, że chciał o coś zapytać, ale nie wiedział, czy mu wolno.

– Czy ona… – zaczął, ale zamilkł.

Widziała jak drżą mu mięśnie policzków, jak zaciska i rozluźnia dłonie, jaki był zdenerwowany.

Przełknął głośno ślinę. Jego wzrok błądził dookoła niej, ale ani razu nie spojrzał jej w twarz. Po chwili zrezygnowany pokręcił głową.

– Przepraszam, że zawróciłem ci głowę – powiedział i odszedł.

– Paddy! – zawołała Kira.

Odwrócił się i po raz pierwszy spojrzał jej w oczy. Jego ponury i zgaszony wzrok spowodował u dziewczyny dreszcz.

Chwilę mu się przyglądała, po czym powiedziała:

– Ona wróci. Pojechała na kilka dni do Hamburga, ale wróci – wyjaśniła, odczytując jego myśli.

Najpierw lekko drgnęły mu kąciki ust, a po sekundzie na jego twarzy zagościł nieśmiały uśmiech. Oczy także zmieniły wyraz.

– Dzięki. Właśnie o to chciałem zapytać, ale zabrakło mi odwagi – odpowiedział.

– Dlaczego? – zapytała – Przecież ja nie gryzę?

– Ty nie, ale ja chyba tak… – odparł ze smutkiem i ponownie odwrócił się w stronę swojego miejsca zamieszkania.

Kira uśmiechnęła się, na dźwięk jego słów.

Uszedł kilka kroków i ponownie odwrócił się w stronę dziewczyny.

– Kira… czy ona… –  zawahał się, nie wiedząc czy ma prawo zadać jej to pytanie. Wbił wzrok w ziemię.

– Czy Ci wybaczy? O to chciałeś zapytać?

Skinął głowa, podnosząc ją i spoglądając z nadzieją na bratową.

Kira myślała chwilę nad odpowiedzią. Widziała z jakim napięciem wyczekuje odpowiedzi.

– Może usiądziesz? – zapytała, robiąc mu miejsce.

Jego oczy rozbłysły lekkim blaskiem. Uśmiechnął się, po czym wrócił i niepewnie usiadł koło dziewczyny.

– Dzięki – powiedział cicho.

– Za co?

Uśmiechnął się smutno, po czym odpowiedział:

– Nie lubisz mnie, a mimo tego proponujesz mi miejsce koło siebie.

Kira zacisnęła mocno powieki. Na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia z jego słów.

– To nie tak – odparła, gdy ponownie na niego spojrzała – Nie mogę powiedzieć, że Cię nie lubię, bo tak naprawdę Cię nie znam. Nie pozwalasz się poznać.

– Wcześniej może nie, ale po tym, co zrobiłem Oli… – zaczął, ale przerwał, bo zaciskające się gardło nie pozwoliło mu dokończyć – Jesteś kobietą, a kobiety chyba nienawidzą takich facetów, jak ja…

Kira westchnęła. Ciężki temat – pomyślała. Spojrzała z boku na niego. Zdawała sobie sprawę z tego, że jego słowa nie były tylko zwykłym stwierdzeniem. Domyśliła się, że chciał wybadać co o nim sądzi. Musiała wybrnąć z tego tak, by go jeszcze bardziej nie krzywdzić.

– Z reguły tak jest, bo żadna z nas nie chciałaby się nigdy znaleźć w takiej sytuacji – odpowiedziała szczerze, bo nie miała zamiaru umniejszać jego winy – Nie możesz jednak myśleć o sobie jako gwałcicielu, bo tego nie zrobiłeś. Opamiętałeś się.

Paddy spojrzał dziewczynie głęboko w oczy i odparł:

– Ale próbowałem. Czy to nie jest to samo?

Kira zamilkła i spuściła wzrok. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć.

– No właśnie. Nie potrafisz zaprzeczyć – rzucił. Nabrał sporą ilość powietrza do płuc i kontynuował  – Tak naprawdę to nie wiem co we mnie wtedy wstąpiło. Nie potrafię tego wyjaśnić nawet sobie samemu. Chciałem ją… zranić i upokorzyć, ale nie tak… Nie w ten sposób.  Nie potrafię tego wytłumaczyć. Nienawidzę siebie za to. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym móc cofnąć czas.

Kira spojrzała na jego dłoń. Mocno wciskał palce w miękką poduchę.

– Widzisz czasami ludzie robią rzeczy, których później żałują i wszyscy wtedy marzą o tym co ty, żeby móc cofnąć czas tylko wiesz ile wtedy byłoby zła na świecie?

Paddy spojrzał na nią ze zdziwieniem.

– Nie patrz tak na mnie. Wiem, co mówię każdy każdemu wyrządzałby jakąś krzywdę i potem cofał wszystko – uśmiechnęła się lekko – W moich oczach ratuje Cię Twoja determinacja w dążeniu do tego by Ola Ci wybaczyła. To mi się podoba. Jak to mówią księża w kościele „Najważniejszy jest żal za grzechy” – cytowała zmieniając głos – Z resztą co ja ci będę tłumaczyć. To ty jesteś znawcą kościelnych kazań.

Paddy uśmiechnął się nieznacznie.

– Masz rację bardzo żałuję, a moją pokutą jest utrata Oli na zawsze – odparł sucho – Mogłem nadal siedzieć w tym klasztorze, przynajmniej bym jej nie skrzywdził – powiedział smutno, odwracając głowę w drugą stronę.

Milczeli przez długą chwilę. Każde pogrążyło się we własnych myślach.

– Uważasz, że straciłeś ją na zawsze? –  zapytała, przerywając ciszę.

– Myślę, że tak – odpowiedział z bólem, patrząc z powrotem w jej oczy – Właściwie to nawet nie mogę mówić o stracie, bo ona nigdy nie była moja – dodał z powagą – Nawet jeżeli czuła coś do mnie, to zniszczyłem to uczucie. Próbuje się z tym pogodzić. Na razie najważniejsze jest dla mnie to, by mi wybaczyła. Myślisz, że to kiedyś nastąpi?

– Nie wiem… – odpowiedziała szczerze

– Mogę ci coś doradzić? – pokiwał głową, więc kontynuowała – Nie rezygnuj z walki o Olę.

Wbił w brunetkę zszokowane spojrzenie.

– Chcesz powiedzieć, że…

– Nie! – przerwała mu, śmiejąc się głośno – Ja nic nie chcę powiedzieć. Ja tylko radzę tak, jak podpowiada mi intuicja – spoważniała – O miłość trzeba walczyć bez końca, bo ona jest w naszym życiu najważniejsza.

– Myślisz, że mam jeszcze jakąś szansę?

– Paddy! – podniosła głos – Zaczynasz mnie podbierać! Nic więcej nie powiem – uprzedziła go.

Na jego twarzy pojawiło się niezadowolenie.

– Dobrze. O nic już nie pytam.

Zapadła między nimi cisza.

– Kira… może nie powinienem Ciebie o to prosić, ale właściwie nie mam już żadnego sojusznika odkąd Angelo przestał ze mną rozmawiać i zaczął traktować jak wroga.

Wpatrywała się w niego wyczekująco.

– Dasz mi znać, jeśli będziesz wiedziała kiedy Ola wraca?

Kira zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią, po czym pokiwała twierdząco głową.

– Ale tylko to. Nie licz na nic więcej. Sam jesteś sobie winien i teraz sam musisz to odkręcić.

– Ok. Dzięki

Wymienili uśmiechy.

– Co ty tu robisz?! – usłyszeli nagle czyjś zirytowany głos.

– Siedzę i… chyba zaprzyjaźniam się z Twoją żoną – odpowiedział Paddy, zerkając w stronę Angelo, stojącego na środku podwórka.

– Moją żonę zostaw w spokoju, dobra? – warknął rozjuszony blondyn.

– Angelo! – krzyknęła Kira, chcąc powstrzymać jego złośliwość.

– Daj mu spokój – powiedział Paddy, patrząc na dziewczynę – On po prostu boi się, że Ciebie też mogę zgwałcić – dodał smutno. Wstał z huśtawki i zerkając kątem oka na brata, poszedł do siebie.

– Odpuść mu – rzuciła Kira do męża, zajmującego miejsce obok niej.

– Nie mogę – odrzekł mężczyzna.

– On darował Ci Twoje winy, a chyba były poważniejsze, prawda?

Angelo nie odpowiedział.

– Tak właściwie, to nie masz żadnego powodu, by się na niego gniewać i traktować jak przestępcę. Tobie nic złego nie zrobił – wyjaśniła.

– Nic na to nie poradzę, że nie mogę na niego patrzeć po tym, co zrobił Oli – odrzekł Angelo – Czuję się odpowiedzialny za jej krzywdę, bo to ja ją tu sprowadziłem i w moim domu to się stało, rozumiesz?

– Angelo nic się nie stało! – warknęła – Wystraszył ją i tyle! Owszem nie powinien tego robić, ale Tobie chyba wyobraźnia za dużo podpowiada.

– Teraz masz zamiar go bronić? – zapytał, mrużąc oczy – Jeszcze niedawno kazałaś mi się go pozbyć z naszego domu.

– Każdy zasługuje na drugą szansę – odparła spokojnie.

– On nie…

Kira tylko westchnęła. Nie miała ochoty kłócić się z mężem. Za bardzo była poruszona rozmową z jego bratem. Nie rozumiała tego, co zrobił, ale też nie czuła do niego pogardy z tego powodu. Przez ostatnie dni bacznie go obserwowała. Widziała jego determinację i smutek. Współczuła mu.

……………..

Ola zaparkowała samochód przed blokiem. Nie wysiadała jednak tylko, opierając głowę o zagłówek, zagłębiła się we własnych myślach. Znowu tu wróciła i co więcej miała zostać na stałe. Po podpisaniu umowy, salon w Kolonii stał się w połowie jej własnością. Teraz to tutaj było jej stałe miejsce pracy, a inne salony miały być punktami dodatkowymi. Nadal jej obowiązkiem było nadzorowanie i kontrolowanie ich, ale już nie tak często. Jej obowiązki częściowo przejęła Emma, z czego dziewczyna była bardzo zadowolona. Jej przyjaciółka od kilku lat pracowała tak samo ciężko jak ona i awans się jej należał. Ola obiecała jej pomoc w każdej trudniejszej sytuacji, ale wiedziała, że przyjaciółka doskonale poradzi sobie z zarządzaniem punktami.

Teraz, gdy załatwiła już wszelkie formalne sprawy związane z przejęciem salonu w Kolonii musiała uporać się jeszcze z jednym problemem – Natalią. Do tej pory nie powiedziała jej o przeprowadzce do Kolonii. Obawiała się tej rozmowy. Natalia od urodzenia miała buntowniczy charakter i swoje zdanie na każdy temat. Nie będzie lekko – pomyślała, wzdychając. W swojej wyobraźni od kilku dni odtwarzała wszelkie możliwe reakcje córki na wieść o zmianie miejsca zamieszkania i próbowała znaleźć argumenty na jej zarzuty i niezadowolenie. Do tego wszystkiego dochodziła jeszcze inna sprawa, która o wiele bardziej spędzała jej sen z powiek. Paddy zapewne powiedział rodzinie o Natalii, a jeśli nie to tylko kwestia czasu. Wiedziała, że musi porozmawiać z Natalią. Tylko jak wytłumaczyć dziesięciolatce, że jej własna mama okłamywała ją w tak ważnej sprawie. Myślała nawet, żeby udać się po poradę do psychologa.

– Boże, jak ja mam to wszystko odkręcić – jęknęła głośno – Zburzyłeś mój poukładany świat, Paddy… – mówiąc to, zaczęła rozglądać się dookoła w poszukiwaniu znajomej twarzy. Nie ma go – stwierdziła w myślach – Nie było mnie tydzień i chyba znudził się czekaniem. Na tę myśl poczuła dziwne ukłucie w sercu. Niby nie chciała go widzieć, ale gdzieś głęboko miała nadzieję, że jego wytrwałość będzie większa. Otworzyła drzwi i wysiadła z auta.

– O! To Pani. Dzień dobry – usłyszała za sobą. Obejrzała się za głosem i jej usta rozciągnął uprzejmy uśmiech.

– Pani Iwanow. Dzień dobry – podeszła bliżej. Pani Irina była dozorcą i sprzątaczką w jej bloku. Wraz z rodziną zajmowała mieszkanie na parterze w tej samej, co Ola klatce.  Blondynka poznała ją już pierwszego dnia po wynajęciu tutaj mieszkania i od tamtej pory dość często rozmawiały z sobą w wolnej chwili. Pani Irina pochodziła z Rosji i choć mieszkała w Niemczech już od dziesięciu lat, wciąż czuła się tu obco. Każda osoba, która również nie miała niemieckiego pochodzenia od razu przypadała jej do gustu, Ola tym bardziej.

– Pani zobaczy, znowu ten facet – powiedziała, kiwnięciem głowy wskazując punkt swojego niezadowolenia – Siedział tu kilka dni. Pani z pewnością także go widziała. Potem trochę go nie było i dziś z rana pojawił się znowu.

Ola podążyła wzrokiem w stronę wskazaną jej przez Panią Iwanow. Dostrzegła grupkę młodych mężczyzn, którzy wymieniali między sobą obraźliwe słowa. Jeden z nich trzymał na smyczy sporego psa.

– Raz nawet wezwałam policję – kontynuowała opowieść sąsiadka – Przyjechali, porozmawiali z nim i później powiedzieli mi, że nic nie mogą zrobić, bo ławka i chodnik to miejsce publiczne. Każdemu wolno tu siedzieć, a ten mężczyzna swoim przebywaniem tutaj, nie robi nic niewłaściwego – wyjaśniła poddenerwowana, starsza kobieta.

Dziewczyna skupiła się bardziej na obserwacji awanturującej się grupy. Nagle jeden z nich pchnął drugiego. Ten tracąc równowagę wypadł poza z krąg grupy i w tym momencie Ola rozpoznała jego twarz. To Paddy – pomyślała i jakaś dziwna radość opanowała jej serce. Jednak zaraz po tym poczuła lęk.

– Idę zadzwonić jeszcze raz – ciągnęła Pani Irina nie zwracając uwagi na brak odpowiedzi swojej towarzyszki –  Policjanci powiedzieli, że mogą interweniować dopiero wtedy, gdy ten mężczyzna zacznie się awanturować. Teraz będą musieli go stąd zabrać – oznajmiła i ruszyła w stronę wejścia do klatki.

– Niech Pani nie dzwoni! Spróbuję to załatwić… – krzyknęła Ola i pędem puściła się w kierunku awanturników.

– Dziewczyno gdzie się tam pchasz! – odkrzyknęła Pani Irina, lecz Ola jej nie słuchała, więc tylko machnęła ręką.

Przerażona blondynka, z sercem na ramieniu, podbiegła bliżej.

– Co tu się dzieje? – krzyknęła w stronę szarpiącej się grupy.

– Nic, co mogłoby Cię interesować! – odkrzyknął jeden z mężczyzn.

– Mnie nie, ale policję interesuje. Już po nich dzwoniłam – odrzekła, mimo lęku, dość mocnym i pewnym głosem.

Mężczyźni najpierw stanęli jak wryci, wpatrując się w nią ze złością, a po chwili z przekleństwami i groźbami na ustach odeszli.

Ola przyglądała się im jeszcze kilka sekund, po czym przeniosła wzrok na stojącego nieopodal Paddyego stwierdzając z ulgą, że nic złego nie zdążyli mu zrobić.

– Nie dość, że ślęczysz tu przez całe dnie, to jeszcze zaczynasz wywoływać awantury?! – powiedziała podniesionym głosem. Po chwili jednak widząc, że ten jej nie słucha przestała mówić i ze zmarszczonymi brwiami przyglądała się dziwnemu zachowaniu chłopaka. Zaszedł z chodnika i krążąc pomiędzy stojącymi przy nim samochodami, rozglądał się jakby czegoś szukał. W pewnym momencie zniknął jej z oczu i po chwili podniósł się, trzymając przed sobą zwiniętą bluzę. Z tajemniczym zadowoleniem na twarzy podszedł do Oli i rozluźnił delikatnie trzymany w dłoniach materiał.

Oczom dziewczyny ukazała się maleńka rudawa kulka z uszkami i przerażonymi oczkami.

– Kotek! – pisnęła radośnie i jej ręka bezwiednie powędrowała w stronę włochatego zwierzęcia. W zwiniętej bluzie zakotłowało się tylko i kociak zniknął.

– Jest przerażony – powiedziała, cofając szybko rękę i spoglądając przepraszająco na Paddyego, usiłującego powstrzymać szaleńczą próbę ucieczki rudawej kulki.

– Tak – odpowiedział po kilku sekundach, gdy opanował już panikę zwierzaka – – Muszę zobaczyć czy ten pies nie zrobił mu krzywdy – rzucił szybko, wymijając Olę i przysiadając na ławce.

– Pies? – zapytała ze zdziwieniem Ola, odwracając się w jego stronę.

Paddy nie odpowiadał, skupił się na ostrożnych oględzinach puszystego malucha. Po chwili zawinął go z powrotem w materiał i spojrzał z powagą na dziewczynę, siadającą właśnie obok.

– Tak pies tych kretynów próbował go rozszarpać, a Ci zamiast go powstrzymać zachęcali i szczuli  jeszcze bardziej – odpowiedział ze złością – Nie mogłem na to patrzeć. Musiałem zareagować. Wtedy zostawili kota i przyczepili się do mnie – opowiedział w skrócie historię i powód awantury, w której uczestniczył – Myślałaś, że bez powodu wszczynam tu kłótnię? – dodał z lekką nutą irytacji. Spojrzał na zawiniątko  – Muszę go zanieść do weterynarza ma skaleczoną łapkę. Nie wiem też czy nie jest złamana – po tych słowach, wstał ruszył przed siebie, zostawiając zszokowaną Olę samą. Po kilku krokach jednak zatrzymał się i odwrócił w jej stronę.

– Cieszę się, że wróciłaś – powiedział łagodnie z niepewnym uśmiechem.

Ola nie odpowiedziała. Spuściła głowę, przypominając sobie o powodzie jego przebywania tutaj.

Mężczyzna, widząc zmianę zachodzącą na jej twarzy posmutniał i pokręcił z rezygnacją głową. Wciąż ma do mnie żal – pomyślał i odszedł. Po kilku sekundach usłyszał za sobą kroki.

– Zawiozę Cię – rzuciła doganiając go, a widząc zaskoczenie w jego oczach, dodała – Do weterynarza, żeby go zbadał – nie patrząc na niego, kiwnęła głową w stronę zawiniątka.

Twarz Paddyego rozjaśniła radość, a jego usta rozciągnęły się w uśmiechu. Nic nie odpowiedział tylko skinął na zgodę głową.

======================================