ROZDZIAŁ 100: Pewien pomysł…

Weszli do pokoju.

Paddy bez słowa podążył od razu do łazienki i zamknął się w niej.

Ola w zamyśleniu usiadła na łóżku. Czuła nerwowe drżenie w każdym odcinku swojego ciała. Przymknęła oczy i przez chwilę głęboko wciągała powietrze, wypuszczając je ze świtem z powrotem w przestrzeń pomieszczenia. Niepokój i zdenerwowanie jednak nie mijały. Udało jej się wybłagać na dziewczynach chwilowe milczenie, ale doskonale wiedziała, że siedzi na tykającej bombie. Każda z nich zawsze może zmienić zdanie i poinformować Johna o Natalii. W dodatku był jeszcze Jimmy. Do tej pory nie udało się jej z nim pomówić. Odkąd zniknął z Emmą, nikt go nie widział. Spojrzała na drzwi łazienki. No i Paddy… – pomyślała. Był zły… Wręcz wściekły…

Wstała i zaczęła krążyć po pokoju, obejmując się ramionami. Musi porozmawiać z Johnem, jak najszybciej! Odwróciła się i… natrafiła na zimny wzrok!

– Paddy…

Odwrócił głowę, niedbale odrzucił koszulę na fotel i podszedł do niej. Mimo obaw, drążących kanały w jej wnętrzu, zrobiło jej się gorąco, gdy stanął przed nią w samych jeansach.

– Denerwujesz się – stwierdził sucho, opierając dłonie na biodrach. Jego wzrok był obojętny i zimny.

– Trochę – odparła lekko mijając się z prawdą. W środku prawie się w niej gotowało – A Ty nie? – zapytała, mierząc go niepewnym wzrokiem.

Wzruszył ramionami.

– Czym mam się denerwować? – odparł – To przecież nie mój problem  – dorzucił zimno i odszedł od niej.

Ola przewróciła oczami.

– Nie mów tak – odparła – Wiem, że jesteś na mnie zły! – dodała głośniej, gdyż ponownie zniknął w łazience – Ale Ja nie miałam innego wyjścia!

Wystawił głowę przez drzwi.

– Czego nie miałaś? – zapytał i lekceważąco prychnął – Widziałbym przynajmniej jedno rozwiązanie –rzucił – Zwyczajnie mogłaś im nic nie mówić – dodał i się schował.

– Widziałeś co się działo – odparła w obronie, wchodząc za nim do łazienki – Słyszałeś te podteksty…

Odwrócił głowę od lustra i spojrzał na nią.

– I co z tego? Niczego nie były pewne. Z pewnością nie miałyby odwagi zapytać wprost – burknął, wyciągając z szafki szczoteczkę do zębów – Ale Ty akurat dziś poczułaś, że musisz powiedzieć im prawdę – powiedział do lustra, wykrzywiając nienaturalnie twarz – To masz teraz, co chciałaś.

– Paddy, proszę…  Nie rozmawiaj ze mną w ten sposób.

Rzucił ze złością szczoteczkę na brzeg zlewu, jakby nagle stracił ochotę na mycie zębów i odwrócił się przodem do dziewczyny, rozkładając ręce.

– Możemy wcale nie rozmawiać! To Ty zaczęłaś – stwierdził drwiąco i wyszedł zostawiając Ją samą.

Nabrała powietrza w płuca i głośno wypuściła je z powrotem. Miała dość tego dnia. Po chwili znowu stała w pokoju i wbijała poirytowany wzrok w siedzącego na fotelu mężczyznę.

– Powiesz mi, dlaczego tak się wściekasz?! Przecież znałeś moje plany. Wiedziałeś, że nie chcę trzymać pochodzenia Nati w tajemnicy. Myślałam, że już dawno doszliśmy do porozumienia w tej sprawie?

Zerknął w jej stronę, ale nic nie odpowiedział.

– Paddy! Do cholery! Nie zachowuj się jak dziecko! – podniosła głos.

Wstał z fotela i podszedł do niej.

– Ja zachowuję się jak dziecko?! A Ty co robisz?! warknął – Przyjechaliśmy tu, żeby pogadać z Jimem, pamiętasz?! Bałaś się, że powie Johnowi prawdę! I co sama zrobiłaś?! Rozgłosiłaś wszem i wobec to, co niby chciałaś na razie ukryć! Czy to nie było dziecinne?!

Straciła cierpliwość. Wbiła w niego wściekły wzrok i krzyknęła:

– Nie! Nie było! Powiedziałam im, bo nie chciałem kłamać!

– A od kiedy Ty taka szczeromówna się zrobiłaś, co?! – krzyknął, przysuwając się blisko.

– Od dziś! – wrzasnęła złośliwie – A Tobie faktycznie nic do tego!

Zacisnął szczęki do bólu i syknął:

– Mnie może i nic, ale pomyślałaś, choć przez chwilę o Natalii?

Uderzył w najczulszy punkt.

– Cały czas o niej myślę! – stwierdziła sucho – Ale to nie z nią mam problem, tylko z Tobą. To Ty najbardziej nie chcesz, żeby prawda się wydała. Dlatego teraz jesteś taki wściekły.

– A co to za różnica!?! Ja czy Ona! Ty i tak zawsze robisz po swojemu! Nie patrzysz na innych!

Ola zmarszczyła czoło.

– W tym wypadku akurat masz rację – rzuciła mu w twarz – Gdybym słuchała Ciebie, to John nigdy by nie poznał prawdy, bo kazałbyś mi Ją ukrywać do końca życia!

– Uważasz, że opowiadanie o jego dziecku po kątach jest lepsze, tak? Teraz zmuszasz wszystkich do ukrywania prawdy! – odparł.

Ola machnęła z nerwów rękoma.

– Jak Ja Ciebie takiego nie znoszę! – wrzasnęła bezsilności.

– Jakiego?! – Uniósł w sztucznym zdziwieniu brwi w górę i uśmiechnął się ironicznie.

– Zazdrosnego, zaborczego i wrzeszczącego! – wykrzyknęła.

– No i dobra! Jak mam powód to wrzeszczę – odparł z zimnym opanowaniem – Z resztą Ty robisz to samo.

– Bo jesteś okropny! – krzyknęła, machając dłońmi – Wcale nie chodzi Ci o Nati, ani o tajemnicę! Ty chcesz mnie trzymać jak najdalej od Johna i to jest Twój największy problem. Jesteś chorobliwie zazdrosny. Wściekasz się, ilekroć tylko o nim wspomnę! – dodała rozwścieczona, po czym wbiła swój wskazujący palec w klatkę piersiową mężczyzny i dorzuciła- Zapamiętaj raz na zawsze! Twój brat będzie obecny w naszym życiu, czy tego chcesz czy nie! – krzyknęła, przysuwając swoją twarz do jego – Przyzwyczaj się do tej myśli, raz na zawsze!!!

Irytacja chłopaka sięgnęła w tym momencie zenitu. W jego spojrzeniu pojawiły się błyskawice, a mięśnie twarzy momentalnie stężały.

– Powiedz lepiej, że Ty chcesz by w nim był! – zasyczał czerwieniejąc ze złości.

– Chcę!!! – wrzasnęła na cały głos, tracąc cierpliwość – Lepiej Ci teraz?!!!

Paddy dyszał głośno.

– To leć do niego już teraz, z Jimem!!! – machnął ręką w kierunku drzwi – Po co udajesz, że chcesz być ze mną, skoro cały czas chodzi Ci o niego!!! – emocje wzięły górę nad rozsądkiem. Miał ochotę udusić Olę gołymi rękoma. Nie wierzył, że mogła powiedzieć coś takiego.

– Przynajmniej miałabym spokój, a nie wieczne afery!!! – zemściła się, po czym jęknęła głośno – Rety! Jaki Ty jesteś głupi!!!

– To trzeba było zostać z mądrzejszym – odparł przez zaciśnięte zęby.

– Może i było trzeba! – odburknęła i wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami.

Stanęła przy barierce, oparła dłonie na drewnianej balustradzie i głęboko zaciągnęła się rześkim, nocnym powietrzem. Nagle podskoczyła przerażona hukiem dobiegającym z pokoju. Domyśliłą się, że Paddy wyładowuje emocje na rzeczach martwych, rzucając nimi o ścianę. Nie wróciła jednak, by sprawdzić, co to było. Nie chciała dać mu tej satysfakcji. Szybko zbiegła ze schodów. Musiała ochłonąć, zebrać myśli.

– Kłótnia zakochanych? – usłyszała nagle. Odwróciła się i zobaczyła postać siedzącą na drewnianej podwieszanej ławce. Jeszcze jego tu brakowało – pomyślała.

– Raczej zazdrosnego idioty – odparła podchodząc do mężczyzny.

Jim parsknął śmiechem.

– Trafiłaś w sedno – odparł – To faktycznie idiota.

– Słyszałeś – bardziej stwierdziła niż zapytała.

Mężczyzna zaśmiał się szyderczo.

– Trudno było nie słyszeć. Chyba cała okolica słyszała – odparł – Dobrze, że Angelo mieszka na takim odludziu – dodał z żartem.

– Przepraszam – powiedziała.

– Mnie nie musisz przepraszać – odparł – Zwyczajne życie i jego odgłosy – dodał i wzruszył ramionami – Siadaj – dodał i przesunął się w bok, robiąc miejsce swojej towarzyszce.

Ola zawahała się i obejrzała za siebie. Chciała być sama, żeby się uspokoić, a towarzystwo Jima chyba raczej nie mogło jej w tym pomóc, ale po chwili usiadła obok.

– Gdzie się wybierałaś? – Jimmy utkwił w niej rozbawiony w dalszym ciągu, wzrok.

– Nad staw – odparła uczciwie.

– O tej porze? – zdziwił się – Nie boisz się, że zjedzą Cię wilkołaki?

– Z największym sobie właśnie poradziła, to reszta mi nie straszna – odparła, siląc się na uśmiech. Mimowolnie spojrzała w okna pokoju Paddyego i westchnęła.

– Mój młodszy braciszek dopiekł Ci tak, że wolisz spędzić noc na dworze? – a gdy pokiwała głową dodał – A Ja myślałem, że u Was taka sielanka.

Ola prychnęła z niesmakiem.

– Prawie taka sama jak u Ciebie i Emmy – stwierdziła sucho.

Nie – sprzeciwił się, kręcąc głową –  U mnie jest gorzej- sprostował – U mnie ma niczego… – dodał, jakby sam do siebie.

– Nie poszła Wam rozmowa? – Ola przypomniała sobie o wizycie przyjaciółki.

– Tego nie można nazwać rozmową – prychnął.

– To po co przyszła?

– Pożegnać się – sarkazm w jego głosie był tak wyczuwalny, że dziewczyna zmarszczyła brwi.

– Przykro mi – odparła niepewnie, nie wiedząc czy Jimmy będzie chciał kontynuować rozmowę. Z reguły zbywał wszystkich.

– Mnie bardziej – odparł patrząc przed siebie, a po chwili milczenia dodał – Tylko…

– Co?

– Nie wiem, Olka – odparł w zamyśleniu – Mam dziwne przeczucie, że coś zepsułem.

Dziewczyna utkwiła w nim zaciekawiony wzrok.

– Zepsułeś?

– Ta – westchnął ciężko.

– Co mogłeś zepsuć? – zastanowiła się – Chyba bardziej niż Emma się już nie dało – stwierdziła odważnie.

Nagle się ożywił. Odwrócił się w jej stronę tak szybko, że drewniana huśtawka zakołysała się na boki.

– Powiedz mi, czy Ty przyszłabyś żegnać się z kimś do kogo nic nie czujesz…  Kogo nie chcesz znać?

– Chyba nie…  – odparła z wahaniem.

Jim wstał z ławki, podniósł malutki kamień z ziemi i rzucił go przed siebie, zastanawiając się czy nie zrobi z siebie kretyna, pytając o radę. Po kilku sekundach doszedł do wniosku, że sam nie odpowie sobie na dręczące go pytania i zapewne będzie się z nimi gryzł przez kolejne tygodnie. Odwrócił się przodem do swojej rozmówczyni.

– Olka, Ja nie jestem typem romantyka – powiedział niepewnie, jakby ze wstydem – Nie umiem być rozanielonym kretynem. Jestem zwykłym facetem i może nie widzę wszystkiego…  Sam już nie wiem… – zawahał się, tracąc odwagę na dalszą szczerość. Czuł się głupio, obnażając przed Olą swoje najgłębsze rozterki, ale po chwili spojrzał na nią ponownie i ciągnął dalej – Nie potrafię się uśmiechać, jak coś mnie irytuje i jestem…

– Szczery do bólu? – dodała za niego i uśmiechnęła się szeroko.

– To też – przytaknął, z niechęcią – Ale chodzi mi o to, że dla mnie…  – zbierał myśli przez chwilę, nie wiedząc jak ma jej to wytłumaczyć – Jak coś jest niebieskie, to jest niebieskie, a nie chabrowe, szafirowe czy jakie tam jeszcze może być, rozumiesz?

Zaśmiała się, a potem pokiwała twierdząco głową.

– Wiem o co chodzi.

– To dobrze – wypuścił z ulgą powietrze – No więc, jak ktoś mnie nie chce, to nie chce i tyle – ciągnął dalej – A mam wrażenie, że z nią jest jakieś drugie dno, rozumiesz? – utkwił w dziewczynie roziskrzone spojrzenie i podniósł głos z powodu emocji, które zaczęły w nim wrzeć – Wydaje mi się, że Ona chce, żebym się czegoś domyślił! Tylko Ja nie wiem o co chodzi, do cholery! Nie potrafię czytać między wierszami.

– Jak każdy facet – stwierdziła bez emocji.

– Paddy też nie? – wyrwało mu się.

Ola wykrzywiła nienaturalnie twarz.

– Paddy to specyficzny typ faceta – odparła z niechęcią – On wczytuje między wierszami nawet to, czego nie ma.

Rozciągnął usta w uśmiechu i uniósł w zdziwieniu brwi, jednak zaraz po tym spoważniał ponownie i powrócił do poprzedniego, nurtującego go tematu.

– Nie wiem, jak mam odbierać postępowanie Em – powiedział – Najpierw przyciąga mnie do siebie i odpycha na zmianę, potem ucieka,  wygania mnie ze szpitala, nie chce znać, a teraz przychodzi żegnać się jak z dobrym przyjacielem, przeprasza i płacze – wyjaśnił – Jak mam to rozumieć? Może Ty potrafisz to wyjaśnić – spojrzał na dziewczynę z nadzieją – Nie wiem czego Ona chce!

Ola w milczeniu spuściła głowę.

– Pomóż mi to rozgryźć, bo czuję, że wariuję – jęknął i bezsilnie usiadł z powrotem na ławce.

Blondynka podniosła głowę i spojrzała na niego z powagą.

– Kochasz Ją? – zapytała poważnie, a gdy zaskoczony przeniósł na nią wzrok, dodała – Tak prawdziwie, na dobre i złe, jak w przysiędze małżeńskiej.

Zmarszczył brwi, ale pokiwał twierdząco głową.

– Jeżeli o Emmę chodzi, to bardziej chyba na złe niż dobre – dodała bardziej do siebie niż do niego, a gdy zauważyła nieme pytanie w jego oczach dodała – Jesteś gotowy na trudności?

– Trudności? – zapytał, mrużąc brwi.

– Wielkie trudności – dopowiedziała – Zdążyłeś Ją trochę poznać, więc wiesz, że Em, to wulkan różnych emocji, czasem bardzo skrajnych – widziała, jak twierdząco kiwa głową i podciągnęła mimowolnie, usta w górę – Z nią nigdy nic nie jest pewne, prawda? – dodała z uśmiechem, ale zaraz po tym spoważniała – Musisz się na to przygotować – ostrzegła.

Jim odwrócił głowę i westchnął, zastanawiając się nad słowami swojej towarzyszki.

– Wszystko jest lepsze niż to, co czuję teraz – powiedział cicho.

– Ja nie pytam, co jest lepsze, tylko czy masz na to siłę – rzuciła.

Utkwił w niej zdziwiony wzrok.

– By walczyć za Was dwoje z jej demonami – dopowiedziała, nie zaważając na jego pytający wyraz twarzy – I czy, w razie czego, zniesiesz kolejne odrzucenie – dokończyła, wpatrując się w jego twarz z pełną powagą.

– Odrzucenie?

– Jim, Ja mam pewien pomysł na sprawdzenie Twoich podejrzeń, ale nie wiem, jak Ona zareaguje – wyjaśniła – Nie siedzę w jej umyśle…

– Jaki to pomysł? – przerwał jej, chcąc przyspieszyć – Prawdę mówiąc dziś jestem gotowy na wszystko – przyznał szczerze.

Ola uśmiechnęła się do niego, po czym powiedziała:

– To posłuchaj mnie teraz….

Po kilkunastu minutach wyjaśnień i tłumaczenia Oli, Jimmy spojrzał na nią z obawą i niepewnością w oczach.

– Myślisz, że to się uda?

– Nie wiem – odparła uczciwie – Ja tylko sugeruję, że to może podziałać, ale nie potrafię przewidzieć reakcji Emmy. Dlatego decyzję pozostawiam Tobie. Dlatego właśnie pytałam czy masz tyle siły, by znieść kolejnego kopa w tyłek.

Zamyślił się i przez moment nic nie mówił. Plan Olki wydał mu się szalony.

– Jimmy – odezwała się ponownie dziewczyna, dostrzegając jego wahanie  – Emma musi czuć pewność, że akceptujesz Ją z całą jej przeszłością. Że nie podwiniesz ogona i nie uciekniesz przy pierwszym większym problemie, wtedy Ci zaufa.

– Przecież, powiedziałem jej to, tamtej nocy, przed jej ucieczką. Myślałem, że już mi zaufała – powiedział cierpko.

Ola westchnęła i wbiła wzrok w ziemię. To, co wiedział Jimmy o jej przyjaciółce było tylko niewielkim fragmentem jej całego życia, tym najbardziej znaczącym, który pociągnął za sobą późniejsze zdarzenia,  ale tylko fragmentem. Ten, w którym było najmniej winy Emmy. Podniosła głowę i zetknęła się z błękitnymi tęczówkami, w których pomalutku zaczynała tlić się nadzieja i poczucie, że jeszcze nie wszystko stracone, że jego szansa na szczęście z ukochaną kobietą, wciąż jest realna. Uśmiechnęła się do niego, choć wyrzuty sumienia zaczynały wbijać się w jej umysł z coraz większą siłą. Starała się zabić je nadzieją, taką samą jak Jima. Tak bardzo chciała, żeby im się udało…

– Wiem – odparła po chwili – Ale to jeszcze nie było pełne zaufanie. Musisz wiedzieć, że problemów może być więcej…  dużo więcej…

– Olka! – wstał z ławki i stanął naprzeciwko – Kocham Ją! Tego jestem pewien! Poradzę sobie ze wszystkim! – dodał coraz pewniejszym siebie głosem – Tylko niech Ona zgodzi się dzielić ze mną te wszystkie jej, jak to powiedziałaś? Demony?

Kiwnęła twierdząco głową i uśmiechnęła się szczerze.

– Bardzo bym chciała, żeby Wam się udało – powiedziała z rozmarzeniem  – Tak, jak mnie i Paddyemu.

Jim prychnął.

– No właśnie niedawno słyszałem, jacy jesteście szczęśliwi – stwierdził z drwiną.

Ola przewróciła oczami.

– To tylko taki mały epizod… – rzuciła, ale w jej oczach na moment pojawił się smutek – Przynajmniej taką mam nadzieję…  – dodała poważniejąc i zerkając w ciemne już teraz, okna pokoju chłopaka.

– Zawsze twierdziłem , że mój cudowny braciszek ma przerośnięte egoistyczne ambicje.

– Dlaczego tak mówisz?

– Bo od małego chciał tylko więcej i więcej. Uważał, że wszystko mu się należy i wciąż miał pretensje, że dostaje za mało.

Ola zaśmiała się z goryczą.

– Tylko myślałem… – ciągnął dalej Jimmy – …że jak już dostał Ciebie to się zadowolił, ale On chce na własność jeszcze Twoją córkę. Johna córkę – poprawiał się szybko.

Ola opuściła głowę. Jim trafił w sedno.

– Nierealne marzenia…  – szepnęła do siebie.

Nie zauważyła kiedy Jim zmienił wyraz twarzy. Teraz, gdy podniosła głowę wpatrywał się w nią podejrzliwie.

– Olka, jeżeli już rozmawiamy o dziewczynce – zaczął zbyt oficjalnie i dziewczyna nagle poczuła dreszcz niepokoju przechodzący przez jej ciało, a On kontynuował –  Ja nie jestem z tych, którzy owijają w bawełnę – zaczął – Maite i Patricia mogą udawać, że tego nie zauważyły, ale… – zamilkł na moment wpatrując się w nią przenikliwym wzrokiem – Czy Natalia na pewno jest córką Johna? – dokończył.

Dziewczyna zmarszczyła nos.

– Coś sugerujesz? – zapytała, zmieniając ton głosu na lodowaty.

– No wiesz… – prychnął – Podobieństwo jest duże…

– Podobieństwo? – zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc aluzji – Do waszej rodziny, tak? To chyba dobrze.

– Raczej do jednej osoby w rodzinie i bynajmniej nie do Johna – poprawił Ją.

Zmarszczyła nos i nerwowo poprawiła pozycję ciała.

– O co Ci dokładnie chodzi?

Jimmy prychnął. Nie chciał być wredny i bezczelny, bo Ola przed chwilą, z własnej woli starała się pomóc mu zrozumieć Emmę, ale nie mógł dusić w sobie tych dziwnych podejrzeń.

– O to, że Twoja córka bardziej przypomina Paddyego niż Johna.

Kobieta poderwała się nerwowo z ławki i tuż przy twarzy mężczyzny warknęła:

– Sugerujesz, że ojcem Nati jest Paddy? – syknęła z oburzeniem, po czym ściągnęła brwi i z wściekłością dodała – Nie sypiałam z Paddym I nie zdradzałam z nim Johna! Nie jestem dziwką!

Jim wpatrywał się we wzburzoną dziewczynę ze stoickim spokojem.

– Ja nie twierdzę, że nią jesteś, ale kochałaś Pada, więc różne rzeczy mogły się zdarzyć – rzucił i utkwił w niej wyzywający wzrok.

Dziewczyna gotowała się ze złości.

– Nic się nie zdarzyło, zapewniam Cię! John był jedynym facetem, z którym wtedy sypiałam! Z Paddym nie łączyło mnie nic, prócz przyjaźni! – odparła zimno, wbijając w niego wściekłe spojrzenie.

– Platoniczna miłość? Przez tyle lat? – prychnął drwiąco – Olka, coś tu śmierdzi – dodał.

– Jimmy, wierz w co chcesz! – zasyczała, przybliżając swoją twarz do jego – Nie mam zamiaru przekonywać Cię na siłę, że jest inaczej niż myślisz! Ja wiem, z kim mam dziecko i nie życzę sobie więcej Twoich wyssanych z palca, domysłów! Trzymaj je tylko dla siebie! – dodała i odwróciła się tyłem.

Nie zdążyła jednak zrobić nawet kroku, gdyż jednym szarpnięciem przyciągnął Ją do siebie z powrotem.

– Zastanów się dobrze, zanim znowu wywołasz burzę między nimi – ostrzegł lodowato.

Wbiła w niego spojrzenie pełne urazy i nienawiści.

– W przeciwieństwie do Ciebie i Twojego rodzeństwa, wiem z kim wtedy sypiałam! – warknęła wyrywając rękę z uścisku mężczyzny i odeszła.

============================