ROZDZIAŁ 69: Duchy przeszłości…

Witajcie!
Przepraszam za tak długą przerwę, ale okres wakacyjny nie sprzyja pisaniu.
Z góry też przepraszam za błędy, które mogły mi się wkraść gdzieć między słowami. Całą część napisałam w notatniku telefonicznym, a to do łatwych nie należy.
————————

Otworzył drzwi i wszedł do środka. Nie zapalając światła, powędrował prosto do łazienki. Prysznic pozwolił mu rozluźnić nieco obolałe z napięcia, mięśnie.
Wciągnął na siebie bokserki i otworzył drzwi. Łuna światła powędrowała do pokoju, rozjaśniając jego centralne miejsce – łóżko. Dopiero teraz Jimmy zauważył zmiętą pościel, a w niej… zmrużył oczy, by móc lepiej dostrzec… Emma… Na moment wstrzymał oddech – Chyba mam omamy wzrokowe… – pomyślał i podszedł bliżej, nie zamykając łazienkowych drzwi. Przez chwilę przyglądał się śpiącej twarzy dziewczyny i stwierdził, że nawet jeśli jego umysł nie działa poprawnie, to jest to najpiękniejszy omam w życiu.
Kobieta leżała na plecach, przykryta do pasa kołdrą. To, co pozostawało bez okrycia spowodowało u mężczyzny przyjemny dreszcz. Biała błyszcząca koszulka pięknie opływała jej szczupłe ciało, wykańczając obraz koronką osłaniającą dwa wzgórki. Przez prześwitujące sploty białych niteczek dostrzegł lekko ciemniejsze zwieńczenia piersi i poczuł nagły przypływ podniecenia. – Em… – szepnął tęsknie.
Nagle dziewczyna poruszyła się i Jimmy struchlał ze strachu, że zwida zniknie i znowu zostanie sam w pustym i ciemnym pokoju. Nie chciał samotności, chciał, żeby ta chwila trwała wiecznie. Wydawało mu się, że mógłby tak na nią patrzeć przez całe życie.
Emma odwróciła głowę w jego stronę, ale oczy wciąż miała zamknięte, a oddech miarowy, senny, więc Jimmy cicho wypuścił wstrzymywane powietrze z płuc i przywrócił swój oddech do normalności.
Cichutko podszedł jeszcze bliżej i teraz mógł przyjżeć się jej twarzy. Ciemna karnacja, pięknie wyrzeźbione rysy, w których ciemne oczy, teraz skryte pod długimi kruczoczarnymi rzęsami, stanowiły najpiękniejszy punkt całej buzi, mały zadarty lekko nosek, a pod nim pełne usta. Jimmy bezwiednie zwilżył swoje wargi językiem i zmrużył oczy. Dokładnie pamiętał ten smak.
Usiadł na łóżku i prawie nie dotykając ciała kobiety, a jedynie czując ciepło, przesunął swoją dłoń wzdłóż ramienia, nie omijając szyi i kończąc na policzku. Słyszał swoje, bijące w tej chwili bardzo szybko, serce. Prawie wyrywało się z jego piersi. Czuł radość z obecności dziewczyny w swoim pokoju i coraz bardziej przekonywał się, że nie jest iluzją.
– Nie wiem, co tu robisz, ale cieszę się, że nie spędzasz tej nocy z jakimś frajerem – szepnął, przypominając sobie swoje myśli sprzed kilkudziesięciu minut – Jesteś moja… – dodał i nagle jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Właśnie w tej chwili zdał sobie sprawę, jak ważna jest dla niego ta śpiąca kobieta. Ile znaczyło dla niego to, że była tutaj i zapewne czekała na niego.
Poderwał się na nogi i stanął w oknie, ale po chwili ponownie spojrzał na łóżko – Boże, nawet nie wiem kiedy… Dlaczego właśnie Ty? – kolejne myśli, jak błyskawice pojawiały się w jego głowie – Może to tylko chwilowe zauroczenie? – próbował pocieszyć sam siebie, ponieważ to, co odkrył przed chwilą, napawało go lękiem.
– Jimmy, oszalałeś… – powiedział cicho, przeczesując nerwowo włosy i zerkając na śpiącą dziewczynę – Mało Ci kłopotów?
…………
– Dzieci już śpią – powiedziała Kira, wychodząc na werandę – Nati też.
– To chyba dobrze – odparł Angelo, nie skupiając się wcale na tym, co mówi do niego żona. W jego głowie wciąż rozbrzmiewał głos Paddyego mówiący o miłości ich brata do Oli – Czyżby to była prawda? – zastanawiał się i od razu pokręcił głową – Nie… niemożliwe… A może…
Przypomniał sobie pierwsze, po latach spotkanie Oli i Johna. Zaniepokoiła go wtedy bliskość Johna przy Oli. Nie odstępował jej na krok, potem zniknęli i znalazł ich dopiero, gdy Paddy zaczął wrzeszczeć.
– Niemożliwe – jęknął, wykrzywiając twarz w niechętnym grymasie.
– Co niemożliwe? – dopytywała Kira – Podobieństwo Natalii do…
– O czym Ty mówisz? Jakie podobieństwo? – przerwał jej mąż, wyrwany z zamyślenia.
– Rety, Angelo – mruknęła kobieta – Od pięciu minut roztrząsam jeden temat, a Ty jakbyś się nagle obudził ze snu zimowego.
– Przepraszam, zamyśliłem się – odparł szczerze chłopak z zakłopotaniem w oczach – To o czym mówiłaś?
– Że Nati bardziej przypomina Paddyego niż Johna – powiedziała.
– Czy Ja wiem… – odpowiedział mężczyzna, skupiając tym razem całą swoją uwagę na żonie.
– No, nie mów, że nie zauważyłeś – oburzyła się kobieta.
Angelo wzruszył ramionami.
– Faceci chyba za bardzo nie zwracają uwagę na takie rzeczy, to raczej Wasza natura – odparł, niechcąc przyznawać dziewczynie racji. Dokładnie tak samo myślał, gdy zobaczył dziewczynkę po raz pierwszy, ale nie miał zamiaru roztrząsać się nad takim zbiegiem okoliczności.
Kobieta pokiwała kpiąco głową.
– Tutaj nie da się tego nie widzieć.
– Kira, o co Ci chodzi?
– A o to, że może miłość Oli i Paddyego wcale nie była platoniczna – wyjaśniła dziewczyna – Może Oni…
– Przestań! Nie kończ już! – warknął Angelo, tonem pełnym złości – Mówisz jakieś brednie!
– To ciekawe jak wyjaśnisz tak duże podobieństwo, co? – zapytała dziewczyna, zaplatając ręce na piersiach.
– Rodzinne geny i to wszystko, a poza tym po co Ola miałaby ściemniać? – odparł Angelo – Przecież teraz jest z Paddym i gdyby Nati była jego dzieckiem, to zapewniam Cię, że obojgu ułatwiłoby to życie… Jemu napewno – dodał po chwili milczenia.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Nic – uciął temat, nie chcąc wydawać osobistych rozterek starszego brata.
A może Ola ma w tym jakiś cel – zastanawiała się dalej brunetka – Może John wcale nie jest przeszłością i…
– Do diabła, kobieto opanuj się! Co Ty bredzisz?! – zdenerwował się blondyn.
Kirze nie spodobał się ostry ton głosu męża, więc obrzuciła go oburzonym spojrzeniem.
– Idę spać – powiedział chłopak, wstając z miejsca i po sekundzie zniknął w domu.
– Mów sobie co chcesz – burknęła do siebie kobieta – Mnie i tak coś tu nie pasuje.
…………
Paddy z głośnym jękiem padł na łóżko.
– Rety chyba się przejadłem…
– Raczej przepiłem – poprawiła go Ola, unosząc w górę brew.
– Przepiłem? – podniósł głowę i ze zdziwieniem spojrzał przed siebie na stojącą naprzeciwko łóżka dziewczynę – To tylko kilka piwek.
– I dla Twojego, pełnego jedzenia, brzucha, właśnie o te kilka za dużo i teraz narzekasz – stwierdziła Ola, po czym ruszyła do łazienki.
Paddy poderwał się z łóżka i podążył zaraz za nią.
– Nie martw się, kochanie na miłe zakończenie wieczoru wykrzesam jeszcze sporo mocy – powiedział, obejmując Ją od tyłu w pasie.
Ola spojrzała na jego odbicie w lustrze i kpiącym tonem powiedziała:
– Teraz?
Paddy pokiwał głową i uśmiechnął się łobuzersko.
– Teraz, to Ty grzecznie pójdziesz spać.
– Co? – zapytał zdziwiony.
Ola wyswobodziła się z jego ramion i odwróciła przodem do niego.
– A tak – powiedziała – Jesteś pijany, a po pijanemu, to tylko niechciane dzieci można zrobić.
Chłopak zmarszczył brwi i zastanowił się nad słowami swojej towarzyszki, a po chwili objął Ją ponownie i przyciągnął mocno do siebie.
– W najgorszym przypadku zostaniemy rodzicami – powiedział i uśmiechnął się bardziej do siebie niż do Oli, ponieważ pomysł zaczynał mu się podobać. W jego odurzonej alkoholem głowie zaczynał kiełkować nowy sposób na zatrzymanie dziewczyny przy swoim boku – Cudownie byłoby mieć takie maleństwo. Zawsze marzyłem o własnej rodzinie.
– Chyba żartujesz – obruszyła się blondynka i odepchnęła go od siebie. Wyszła z łazienki, a Paddy od razu ruszył w jej ślady, wciąż zafascynowany możnością powiększania rodziny.
– Oluś, ale co nam stoi na przeszkodzie – mówił – Przecież się kochamy.
– Przepraszam Cię, ale miłość nie jest powodem do posiadania dzieci i skończmy ten temat – odparła – Nie będziemy teraz debatować na tak poważne tematy.
– Dlaczego nie? – zapytał, a po sekundzie przybrał na usta rozbrajający uśmiech i dodał – Masz rację, po co debatować, lepiej od razu przystąpić do realizacji planu – i zaczął zbliżać się do dziewczyny.
Ola odsunęła się jednak, nim zdołał Ją dotknąć.
– Przestań! – krzyknęła – Jesteś pijany, dlatego nie mam zamiaru dyskutować z Tobą na tak poważne tematy, gdy Ty jesteś w tak niepoważnym stanie – wyjaśniła już dużo spokojniejszym tonem.
– Oluś, Ja nie jestem pijany, wiem, co mówię – stwierdził chłopak, poważniejąc nagle – Kocham Cię, chcę spędzić z Tobą resztę życia i mieć dzieci.
Ola popatrzyła na niego i przez chwilę nie odpowiadała. Zbierała myśli, gdyż zdała sobie sprawę, że mężczyzna mówi całkiem poważnie.
– Paddy, Ja też Cię kocham i owszem w przyszłości chciałabym mieć z Tobą dzieci, ale na razie wystarczy nam Nati – odparła po kilku sekundach milczenia.
– Ona nie jest moja! – wykrzyknął nagle, nie zastanawiając się nad konsekwencją swoich słów.
Ola spojrzała na niego rozszerzonymi oczami.
– To znaczy… nie to chciałem powiedzieć…
– No proszę, a jeszcze niedawno chciałeś uciekać na koniec świata i wychowywać Natalię jak własną córkę – powiedziała mrużąc, z wściekłości i urazy, oczy.
– Oluś to nie tak – jęknął – Przepraszam…
– Paddy – przerwała mu dziewczyna, podnosząc rękę w celu uciszenia go – Ja wiem, że Ona nie jest Twoim biologicznym dzieckiem. Jest córką Johna – przerwała, gdy zauważyła nerwowy grymas na twarzy mężczyzny, ale po chwili ciągnęła dalej – Przypominam Ci jednak, że związując się ze mną wiedziałeś na co się piszesz – Jest mi cholernie przykro, bo teraz potraktowałeś moje dziecko, jak kogoś mało dla Ciebie ważnego. Ona jest moją córką, ale też Twoją rodziną, ze względu na jej ojca.
Paddy spuścił głowę i usiadł na łóżku.
– I to jest właśnie największy mój problem – powiedział cicho.
– Jaki problem? – zapytała dziewczyna ze zdziwieniem, gdyż słowa chłopaka spowodowały zamęt w jej głowie.
– To, że Ona jest właśnie jego – przyznał uczciwie.
Ola westchnęła ciężko.
– Rety, wciąż kręcimy się w kółko – jęknęła – Myślałam, że wyjaśniliśmy to już sobie w Polsce i zrobiliśmy krok naprzód, ale widzę, że Ty wciąż tkwisz w tym samym miejscu.
Paddy spojrzał na nią smutno.
– Wiesz co? Mam dość – powiedziała, podchodząc do drzwi – Zastanów się nad sobą i sensem naszej dalszej wspólnej przyszłości. Mam dość życia w trójkącie. Chcę żyć tylko z Tobą i nie dzielić go z Twoimi duchami przeszłości.
Paddy, widząc, że dziewczyna sięga do klamki, poderwał się z łóżka.
– Gdzie idziesz? – zapytał z lękiem.
– Na spacer, pooddychać świeżym powietrzem, bo tu zaczynam się dusić – odwróciła głowę i spojrzała na Paddyego – Wyrzuć swoje duchy za drzwi, bo jakoś za ciasno się tu robi.
……..
Przez chwilę stał i patrzył na śpiącą postać. Z jednej strony miał wielką ochotę zanurzyć się w ciepłej pościeli i oddać zapomnieniu w objęciach tej kobiety, a z drugiej, szczegoólnie po tym, co niedawno sobie uświadomił, chciał wziąć nogi za pas i uciec od niej jak najdalej. Wyrzekł się miłości jakiś czas temu, gdy uzyskał wolność i postanowił żyć chwilą. Zabawa, to była jego przyszłość. Muzyka, podróże i kobiety na jeden raz, tak wtedy widział swoje życie. Nie chciał zobowiązań, narzekania i życia w ciągłym poczuciu winy, że czego nie zrobił, nie spełnił obietnic. Udawało mu się to, aż do teraz, a właściwie do chwili, gdy jeden raz zamienił się w kilka upojnych chwil.
Kilka minut później lęk zwyciężył, więc prędko wciągnął na siebie spodnie i koszulę i już naciskał klamkę drzwi wyjściowych, gdy usłyszał:
– Jimmy? Co Ty tu robisz?
Mężczyzna zacisnął powieki. Już sam jej głos sprawiał, że czuł dreszcz na skórze, a wyobraźnia posuwała wspomnienia chwil spędzonych wspólnie z nią. Opanował się szybko i odwrócił.
– Do tej pory to był mój pokój. Nie wiedziałem, że Angelo oddał go Tobie – powiedział – Już wychodzę – dodał i odwrócił się przodem do drzwi.
– Poczekaj – zawołała Emma, a gdy mężczyzna ponownie spojrzał w jej stronę zapytała – Jak Aimee?
Jim zamyślił się, wbijając wzrok w podłogę, po czym odparł smutno.
– Chyba bez zmian. Nadal utrzymują Ją w śpiączce, więc niewiele można powiedzieć.
– A powiedzieli kiedy Ją wybudzą?
– Tak, będą próbować jutro – odparł.
– To dobrze – stwierdziła dziewczyna – Nareszcie skończy się Twój koszmar.
– Albo zacznie następny – odpowiedział w zamyśleniu.
– O czym Ty mówisz?
Jim tylko westchnął i spuścił głowę. Nie chciał mówić głośno o swoich lękach i obawach. Emma jednak domyśliła się wszystkiego.
– Myślisz, że będzie upośledzona, tak? Sądzisz, że mogli Jej coś uszkodzić?
Jim z przerażeniem popatrzył jej w oczy. Słowa dziewczyny wywołały w nim nieprzyjemny dreszcz, a poziom jego lęku zwiększył się kilkakrotnie.
– Tak bardzo Ją kocham – powiedział cicho zdławionym głosem.
Emma, niewiele myśląc, wyskoczyła z łóżka, podbiegła do mężczyzny i zarzuciła mu ręce na szyję, przyciągając mocno do siebie.
– Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – wyszeptała mu wprost do ucha – Ona będzie zdrowa.
Jim przez moment stał bez ruchu, jakby zamarł.
– Boję się, Em – szepnął – A co będzie jeśli Ona…
– Ciiii… Nie myśl o tym – odparła – Wszystko będzie dobrze.
Dopiero wtedy na swoich plecach poczuła jego dłonie. Ścisnął Ją tak mocno, że prawie nie mogła oddychać, ale nic nie mówiła. Tuliła go siebie, głaszcząc po głowie i karku, jak małe dziecko, szepcząc mu do ucha słowa otuchy. Czuła jak drży i wiedziała, że tego właśnie potrzebował.
Ukradkiem starła z policzków łzy, które, nie wiedząc czemu, nagle zaczęły wypływać spod jej powiek. Przez chwilę nawet zastanowiła się nad nimi i przyszło jej coś do głowy, ale zaraz odrzuciła mglistą i niedorzeczną myśl.

Jakiś czas później, gdy drżenie mięśni Jima ustąpiło, zwolnił swój uścisk, odsunął się od Emmy i spojrzał w jej twarz. Jego oczy wciążjeszcze połyskiwały niebezpiecznie, ale na ustach zaczął gościć niepewny uśmiech.
– Dzięki – powiedział cicho – Cieszę się, że tu jesteś, choć nadal nie wiem skąd się tu wzięłaś. Początkowo myślałem, że mam jakieś omamy – zaśmiał się trochę nienaturalnie.
– To dlatego chciałeś uciec? – zapytała.
Jimmy uciekł spojrzeniem gdzieś przed siebie.
– Może… – odparł zamyślony. Nie chciał zdradzać Jej prawdziwych powodów swojego zachowania. Najpierw musiał sam się z tym uporać. Omiótł wzrokiem twarz dziewczyny, a zaraz po tym przeniósł spojrzenie na ich, wciąż złączone dłonie. Podciągnął swoją rękę w górę, nie wypuszczając z niej jej ciepłej dłoni i musnął ustami jej skórę, po czym przymknął oczy i przytulił policzek w miejscu pocałunku.
Emma wpatrywała się w niego lekko rozszerzonymi oczami. Jego pieszczota podziałała na nią elektryzująco. Już nie widziała przed sobą nieszczęśliwego przyjaciela, którego pocieszała jeszcze przed chwilą, tylko mężczyznę, który powodował, że jej świat wywracał się do góry nogami za każdym razem, gdy stawał na jej drodze, a chwile spędzone z nim należały do magicznych. Czuła jak jej własny oddech przyspiesza i zapragnęła, by znowu zniewoliłJą swoim dotykiem i doprowadził na granicę ekscytacji i obłędu. Wysunęła dłoń z jego ręki i pogładziła szorstki policzek.
====================

Wysłano z telefonu komórkowego Huawei