ROZDZIAŁ 30: Najpiękniejszy sen.

– Cześć – powiedziała Ola, otwierając drzwi swojemu gościowi. Był niesamowicie punktualny.

– Witaj – odparł Angelo przekraczając próg i zamykając dziewczynę w swoich ramionach – Przepraszam za porę.

– Przecież jeszcze jest wcześnie – stwierdziła Ola, ukrywając pod uprzejmym uśmiechem, niepokój wywołany jego niespodziewaną wizytą  – Bardzo się cieszę, że mnie odwiedziłeś. Napijesz się czegoś? – zapytała, wchodząc do kuchni.

Ooo tak. Najlepiej czegoś bardzo mocnego i rozluźniającego – pomyślał, wchodząc za nią do kuchni, a głośno powiedział:

– Może być kawa. Ola On tak tu siedzi całe dnie? – zapytał, zajmując miejsce przy stole.

– W salonie będzie nam wygodniej – stwierdziła – Mówisz o Paddym? – dopytała mimo, iż dobrze wiedziała o kogo pyta.  Włączyła ekspres i odwróciła się przodem do swojego gościa.

– Nie! O świętym Walentym – wykrzywił się, przewracając przy tym oczami – Oczywiście, że chodzi o tego pajaca – dodał.

Ola obrzuciła go karcącym spojrzeniem udając urazę, lecz zaraz po tym kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. Znała ciężki dowcip Angelo i nie potrafiła się na niego gniewać.

– Tak – odpowiedziała na pytanie – Przychodzi rano i znika dopiero późnym wieczorem. Uparł się jak osioł na siedzenie przed blokiem, jakby to miało mu w czymś pomóc – dodała znacznie ciszej, odwracając się z powrotem do ekspresu.

Angelo wstał i niepewnie podszedł do przyjaciółki.

– Ola, ja… – zaczął łapiąc ją za ramię. Odwrócił ją twarzą do siebie – Chciałem Cię przeprosić za to, co zrobił Ci ten kretyn.

Blondynka, obrzuciła swojego towarzysza spojrzeniem pełnym wyrzutu.

– On Cię tu przysłał?

Angelo zdębiał na chwilę, po czym szybko zaprzeczył:

– Nie. Nikt mnie nie przysyłał. Z resztą ja z nim nie rozmawiam – tłumaczył.

– To dlaczego mnie przepraszasz? – zapytała dziewczyna – Przecież to nie ty mi to zrobiłeś – wyminęła chłopaka, niosąc przed sobą dwie filiżanki gorącego napoju.

Angelo przyglądał się jej przez kilka sekund.

– Wiem, ale to stało się u mnie w domu i po części czuję się winny, bo… – zaczął, ale Ola przerwała mu szybko.

– Bo co? Bo zaprosiłeś mnie do siebie? Bo chciałeś dobrze, a wyszło źle? – rzucała pytaniami jak ze strzelby. Wściekła się – Jak długo będziesz się jeszcze obwiniał za jego nieudane życie, co?! Jak długo będziesz brał na siebie jego winy?! – podniosła głos – Angelo posłuchaj tego, co mówisz! Całe życie skupiasz się na ratowaniu mu dupy i wyciąganiu go z kłopotów, a on i tak robi swoje. Zacznij wreszcie żyć swoim życiem, a nie jego!

Mężczyzna chwilę wpatrywał się w krzyczącą dziewczynę, po czym wbił wzrok w podłogę.

Ola przestała krzyczeć. Podeszła do przyjaciela, złapała go za szyję i przyciągnęła do siebie. Po chwili poczuła otaczające ją silne ramiona. Stali tak długą chwilę, w trakcie której dziewczyna czuła uchodzące z chłopaka napięcie.

– Dzięki Oluś – powiedział, odrywając się od niej i całując w skroń – Bałem się, że mnie nienawidzisz.

– Z jakiego powodu miałabym czuć do Ciebie nienawiść? – wydawała się zdezorientowana.

– Bo jestem bratem faceta, który Cię skrzywdził? Bo zmusiłem Cię do przyjazdu do mojego domu? Bo to przeze mnie znowu go spotkałaś? Bo…

– Starczy! – powiedziała, ale Angelo wcale nie miał zamiaru przestać – Angelo, dość! – krzyknęła, widząc, iż otwiera usta w celu dalszego wyliczania swoich win – Masz rację we wszystkim. To, że Paddy próbował wziąć mnie siłą to też Twoja wina, bo powinieneś to przewidzieć i uratować mnie, a tego nie zrobiłeś!

Angelo zaniemówił. Wpatrywał się w Olę, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu.

– Naprawdę… tak… myślisz? – zapytał, gdy odzyskał mowę.

Ola westchnęła i obrzuciła przyjaciela zniecierpliwionym wzrokiem.

– Nie, ale dorzuciłam do twojej listy jeszcze jeden powód, dzięki któremu możesz lepiej praktykować samoudręczanie się – odparła, zaciskając mocno usta, by się nie roześmiać – Skoro tak bardzo pragniesz uprawiać ascetyzm to mogę znaleźć Ci jeszcze parę innych przykładów – po tych słowach już nie wytrzymała i wybuchła gromkim śmiechem.

Angelo początkowo przyglądał się jej z pełną powagą na twarzy, ale po chwili zarażony jej chichotem również się roześmiał.

– To był żart? – zapytał, gdy dziewczyna trochę się uspokoiła.

– Pewnie, że tak – odparła. Wzięła w dłonie filiżanki z kawą i ruszyła do stołu – Będziesz tak stał? Siadaj! – rzuciła w stronę chłopaka.

Angelo uśmiechnął się i kręcąc z niedowierzaniem głową, zajął miejsce naprzeciwko rozbawionej blondynki.

– Jesteś niesamowita, wiesz?

– Wiem… i dlatego tak bardzo mnie lubisz – odpowiedziała żartobliwie.

Angelo zarechotał głośno.

–  Niesłychana skromność to jedna z twoich zalet –  rzucił ironicznie, między kolejnymi salwami śmiechu.

– Fatygowałeś się tutaj tylko z powodu przeprosin? – zapytała Ola, zmieniając temat.

Twarz Angelo nagle zaczęła tężeć, z ust zniknął uśmiech, a oczy przestały wysyłać radosne błyski. W ciągu sekundy zrobił się śmiertelnie poważny.

– Nie – odpowiedział szybko, uciekając wzrokiem w filiżankę z gorącym płynem – Nie tylko…

Ola poczuła nieprzyjemne dreszcze przechodzące jej po plecach. Utkwiła wzrok w długowłosym towarzyszu, czekając na to, co powie jak na jakiś wyrok.

Angelo zbierał myśli i po chwili spojrzał z pełną powagą w oczach na dziewczynę siedzącą po drugiej stronie stołu.

– Długo się zbierałem z decyzją o przybyciu do Ciebie, bo… oprócz obawy, że obwiniasz mnie za występek Paddyego, nurtuje mnie jeszcze coś – powiedział, patrząc Oli w oczy – Tylko nie gniewaj się na mnie… – uprzedził.

– Angelo, do brzegu – ponagliła chłopaka, czując narastające w sobie napięcie.

– Wiem, że to nie jest moja sprawa, ale… poznałem Twoją córkę i od tamtej pory nie mogę przestać o niej myśleć – kontynuował, nie zważając na ponaglenie ze strony blondynki.

Ola zmarszczyła brwi. Jej serce biło teraz dwa razy szybciej niż normalnie. Zna prawdę… – pomyślała.

– Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że ona…

– Jest do Was podobna? – nie wytrzymała i dokończyła myśl za przyjaciela.

Angelo utkwił swój wyczekujący wzrok w jej twarzy. Pokiwał twierdząco głową.

– Proszę, powiedz mi kto jest ojcem Natalii?

Zdezorientowana Ola wpatrywała się w swojego rozmówcę.

– Paddy Ci nic nie powiedział? – zapytała zdziwiona.

– Nie – odpowiedział, nie zastanawiając się nawet sekundy, nad jej pytaniem – Czy ona jest… – zaczął, lecz przerwał, widząc dziwne zachowanie swojej towarzyszki.

Ola spuściła głowę i milczała przez chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Jakiś czas temu postanowiła, że powie im o Natalii. Paddy już poznał prawdę, więc i tak prędzej czy później wszyscy się dowiedzą – przeprowadziła szybką analizę swojej sytuacji w myślach, po czym podniosła głowę, popatrzyła na Angelo i powiedziała:

– Natalia jest córką Johna.

– Johna?! – Angelo wydawał się zaskoczony odpowiedzią Oli.

– Tak. Nie tego się domyślałeś? – Ola nie rozumiała jego zdumienia.

– Nie… To znaczy tak… – plątał się w słowach chłopak – Ona jest Johna… – dodał bardziej do siebie niż do przyjaciółki, opierając się całą siłą o krzesło.

– Angelo dobrze się czujesz? – zapytała blondynka zdezorientowana dziwnym zachowaniem swojego rozmówcy.

Mężczyzna przez moment nie odpowiadał. Siedział ze wzrokiem utkwionym gdzieś w nieznanym punkcie i wydawał się jej nieobecny duchem. Dopiero po długiej chwili wrócił do rzeczywistości.

– Przepraszam – powiedział, patrząc z pełną powagą na Olę – Zamyśliłem się.

– Zauważyłam, tylko nie wiem skąd u Ciebie taka reakcja. Wydawało mi się, że pytałeś o moje dziecko czysto teoretycznie. Miałam wrażenie, że znasz odpowiedź.

– Tylko przypuszczałem, bo jest podobna do nas… to znaczy do mojego rodzeństwa i… trochę zaskoczyłaś mnie swoją szczerością – tłumaczył się, wciąż zszokowany chłopak.

Ola uśmiechnęła się do niego.

– Myślałeś, że będę się wypierać i kłamać? – zapytała.

Angelo podrapał się po głowie i przybrał na twarz przepraszający grymas.

– Nie – odpowiedział, a po chwili dodał – Sam nie wiem, co myślałem. Więc mam jeszcze jedną bratanicę – stwierdził, rozmasowując ręką bolące z napięcia mięśnie karku – Zaraz, wcześniej pytałaś czy Paddy mi nic nie mówił – przypomniał sobie –  Co miał mi niby powiedzieć?

Ola przystawiła filiżankę z kawą do ust, upiła odrobinę parującego napoju i spojrzała na Angelo.

– Prawdę o Natalii – rzuciła.

– Paddy wie? – na twarzy mężczyzny znowu malowało się zaskoczenie – Od kiedy?

– Od tej mojej nieszczęsnej wizyty u niego – odpowiedziała cicho dziewczyna, spuszczając wzrok.

Angelo wstał od stołu i podszedł do okna. Nic już nie rozumiał. Dlaczego Paddy nic nie powiedział, przecież rozmawiałem z nim tamtego dnia – zastanawiał się. Pokłócili się wtedy, ale to nie był powód, żeby zataił przed nim tak ważną informację.

– Dlaczego nic nie powiedział? – powtórzył na głos pytanie, które siedziało mu cały czas w głowie.

– Nie wiem – odparła Ola, podchodząc do przyjaciela – Nie siedzę w jego głowie.

Angelo spojrzał na nią. Nagle zmienił myślenie, gdyż uzmysłowił sobie coś innego.

– Dlaczego ty nic nie powiedziałaś? – tym razem skierował pytanie do Oli – Masz dziecko z moim bratem. Przez dziesięć lat nic o tym nie wiedzieliśmy – wpatrywał się w nią uważnie – chyba, że John wiedział i…

– Nie wiedział – zaprzeczyła szybko dziewczyna – Angelo, On… do tej pory nic nie wie – dodała wpatrując się w szybę – Jeżeli Paddy nikomu nic nie powiedział, to wiecie tylko ty i On, nikt więcej – oznajmiła. Czuła, choć nie patrzyła w jego stronę, że chłopak wciąż wpatruje się w nią, czekając na dalsze wyjaśnienia.

– Dlaczego nie powiedziałaś Johnowi o ciąży?

– Jak wyjeżdżałam od Was sama nic nie wiedziałam – odparła, nie patrząc na niego – Dowiedziałam się dopiero miesiąc później.

– Dlaczego nie wróciłaś? – wbijał w swoją rozmówczynię przenikliwe spojrzenie.

Ola prychnęła i przymknęła oczy. Po chwili spojrzała mężczyźnie prosto w oczy.

– Do kogo miałam wrócić? – odpowiedziała pytaniem na pytanie – Do ojca swojego dziecka, którego skrzywdziłam i któremu oznajmiłam, że kocham jego brata, czy do jego wuja? – uśmiechnęła się smutno – Z którym miałam planować swoją przyszłość i swojego dziecka? Może z oboma na raz?

Angelo spuścił głowę, zastanawiając się nad jej słowami.

– Widzisz, sam nie potrafisz na to pytanie odpowiedzieć – stwierdziła, gdy nic nie odpowiedział – Nie miałam do kogo wracać, ani po co – odpowiedziała – Na początku czekałam w Polsce na Paddyego. Myślałam, że przyjedzie do mnie, jak książę na białym koniu, zaakceptuje moje maleństwo i będziemy razem już do końca życia. Gdy po kilku miesiącach dotarło do mnie, że tak dzieje się tylko w bajkach,  było już za późno – wyjaśniła – John pewnie zająłby się mną i naszą córką, w to nie wątpię, ale nie potrzebowałam jego litości. Nie miałam odwagi wrócić i prosić go o pomoc po tym, jak go oszukałam i skrzywdziłam. On mnie kochał, dawał z siebie wszystko, a ja zdeptałam jego starania i uczucia. Uważałam, że nie mam prawa niszczyć mu ponownie życia, włazić w nie z butami tylko dlatego, że mam z nim dziecko.

– On zapewne był już wtedy z Maite – odrzekł, odwracając się tyłem do okna. Wsadził ręce w kieszenie i krzyżując nogi w kostkach, oparł się o parapet.

– Sam widzisz, że po raz drugi zniszczyłabym mu życie – stwierdziła, nie patrząc na niego – Postanowiłam, że wychowam Natalię sama. Gdyby nie nasze przypadkowe spotkanie, nigdy bym do Was nie wróciła.

– Jest jakaś mądrość w tym, co mówisz… tylko nie przewidziałaś jednego… – zamyślił się chwilę.

– Czego? – dopytywała, zerkając na przyjaciela.

– Może John chciałby wiedzieć, że ma córkę? – odpowiedział pytaniem – Natalia jest tak samo Twoja jak jego. Zadecydowałaś o jej życiu za Was oboje, nie pytając go o zdanie. To nie było uczciwe.

Ola nie odpowiedziała. Wiedziała, że ma rację.

Angelo podszedł do stołu, podniósł filiżankę i upił z niej trochę zimnego już napoju.

– Co teraz? – zapytał, odstawiając porcelanę na stół.

– Nie wiem – odparła szczerze dziewczyna, odwracając się w stronę swojego rozmówcy.

– Jesteś moją przyjaciółką, kocham Cię jak siostrę, ale nie pozwolę na to, by John nadal żył w niewiedzy. On powinien znać prawdę – wbił wzrok w przyjaciółkę – Nie będę podtrzymywał Twojej tajemnicy. On jest moim bratem.

– Wiem – odrzekła smutno – Myślałam już o tym, ale to nie jest takie proste. Mam do niego iść i powiedzieć: „słuchaj zapomniałam Ci powiedzieć, że dziesięć lat temu urodziłam Ci córkę?”.

– Trzeba było nie robić z tego tajemnicy przez dziesięć lat – stwierdził z wyrzutem.

Ola obrzuciła chłopaka poirytowanym spojrzeniem.

– Nie patrz tak na mnie – powiedział, zauważając złość w jej oczach – Wiesz, że mam rację. Nie ważne co się między Wami wydarzyło. Johnny jest ojcem Twojego dziecka i ma takie same prawa do niego jak Ty – zaczął krążyć po kuchni – Ja nie mam nic przeciwko Tobie i nie chcę robić Ci na złość, ale wkurza mnie Twoje postępowanie. Przecież mogłaś mu powiedzieć i wcale nie musielibyście być ze sobą. Dziecko nie zmusza jego rodziców do tworzenia mu wspólnej rodziny. Wy kobiety macie nad nami w tym aspekcie przewagę. Faceci nie są jasnowidzami. Wyjechałaś, zniknęłaś z jego życia, urodziłaś dziecko nie informując o tym jego ojca, ale to nie oznacza, że ono jest tylko Twoje – zatrzymał się przed blondynką i wbił w nią swój wzrok.

– Wiem – odparła cicho, nie patrząc w oczy atakującemu ją mężczyźnie – Powiem mu, obiecuję.

– Mam nadzieję – odrzekł – Kiedy?

– Nie wiem! W odpowiednim momencie! – warknęła – O ile mi wiadomo John mieszka w Hiszpanii! Nie każesz mi chyba teraz do niego jechać! – miała dość tej rozmowy – Poza tym mam jeszcze inne problemy na głowie.

– Mam wrażenie, że próbujesz się wymigać.

– Rany, Angelo! Upierdliwy jesteś! – krzyknęła, machając mu dłońmi przed oczami – Gdybym chciała dalej robić z tego tajemnicę, nie powiedziałabym prawdy Paddyemu, ani Tobie! Przyrzekam, że porozmawiam z Johnnym jak przyjedzie do Niemiec następnym razem!

Zadowolenie na twarzy Angelo świadczyło, że jest usatysfakcjonowany odpowiedzią.

– Trzymam Cię za słowo i na razie nikomu nic nie powiem – odrzekł – ale do czasu… – Odwrócił się na pięcie i z powrotem zajął miejsce przy stole – O jakich jeszcze kłopotach mówiłaś? Może mógłbym Ci w czymś  pomóc? – rzucił.

Ola  patrzyła na niego jak na zjawę. Po chwili oddała uśmiech i kręcąc głową podeszła do stołu.

– Jesteś nienormalny, wiesz? Najpierw mnie oskarżasz i szantażujesz, a teraz jak gdyby nigdy nic proponujesz pomoc w innej sprawie?

– Tak, bo nadal jesteś moją przyjaciółką i mimo wszystko martwię się o Ciebie – odparł, dopijając zimną kawę.

…………….

Stała w drzwiach swojego mieszkania i z niemałym zdziwieniem wpatrywała się w wycieraczkę.

– Kelly, czy Wy dacie mi kiedyś, choć na chwilę zapomnieć o sobie? – powiedziała do siebie mając na uwadze wczorajsze spotkanie z Angelo. Pokręciła głową i schyliła się, by podnieść z podłogi niewielką srebrną tacę, na której stała filiżanka wypełniona parującą kawą i talerzyk z dwoma francuskimi rożkami. Pomiędzy talerzykiem, a spodkiem ktoś położył zieloną karteczkę, a na niej małą czerwoną różyczkę.

Ola stała chwilę z tacą w dłoniach, zastanawiając się co z nią zrobić. W pierwszej chwili miała zamiar zejść na dół i oddać ją właścicielowi, który od ponad godziny siedział na ławce pod blokiem. Widziała jak szedł chodnikiem, a potem zajął swoje stałe miejsce. Co rano jej pierwszą czynnością po przebudzeniu było spoglądanie przez okno w salonie. Nie niósł niczego z sobą – przypomniała sobie – Jak On to wszystko przemyca, jak cudem dostaje się na klatkę schodową, przecież drzwi na dole są zamknięte? – zastanawiała się w myślach. Przystawiła nos do rożków z serem i wciągnęła ich zapach. Zachwycona aromatem swoich ulubionych ciastek odwróciła się na pięcie i rezygnując z oddania tacy, weszła do kuchni. Upiła łyk kawy i ugryzła kawałek chrupiącego smakołyku, delektując się jego smakiem. Gdzieś ty je znalazł Paddy? – zastanawiała się, przymykając na chwilę powieki, gdyż smak, który czuła w ustach był nieziemski. Spojrzała na tacę, Podniosła różę i wstawiła do maleńkiego wazonika, napełniając go wcześniej wodą. Wzięła do ręki liścik.

Miałem dziś piękny sen:

Śniłaś mi się Ty – najcudowniejsza kobieta na świecie i Ja – zakochany i szczęśliwy.

Jedliśmy razem śniadanie, uśmiechnięci i zadowoleni z życia.

Szkoda, że to był tylko sen.

Żałuje, że się obudziłem…

Smacznego!

Ola odłożyła kartkę na stół i westchnęła. Czuła, jak mięknie jej serce.

– Paddy… – wyszeptała – mogło być tak pięknie…

Popatrzyła na tacę ze śniadaniem. Pochyliła się nad stołem i dopisała parę słów na zielonym liściku.

Wyjęła z szuflady ozdobną papierową torebkę, ostrożnie wstawiła na jej dno talerzyk z francuskim rożkiem, a z boku wsunęła karteczkę. Przygryzając ciastko zeszła na dół.

Paddy spojrzał na nią i uśmiechnął się widząc, jak wkłada do ust ostatni kawałek jego śniadania. Jednak zrzedła mu mina, gdy zorientował się, że dziewczyna mija swój samochód i kieruje się w jego stronę. Z sercem na ramieniu wstał z ławki.

– Proszę – powiedziała Ola, wyciągając rękę, w kierunku wpatrującego się w nią chłopaka.

– Co… to… jest? – zapytał niepewnie, odbierając od niej błękitną torebkę.

Ola nie odpowiedziała tylko odwróciła się na pięcie o odeszła. Wsiadła do auta i odjechała.

Mężczyzna opadł na drewniane siedzisko. Przez chwilę przyglądał się niebieskiemu pakunkowi. Bał się zajrzeć do środka. Rozchylił niepewnie boki i uśmiechnął się do siebie. Najpierw drżącą dłonią wyjął list.

„Najpiękniejsze sny są

Swego rodzaju koszmarami:

Torturują nas wizją

Upragnionej rzeczywistości,

Której nigdy nie będziemy

Doświadczać”

======================================