ROZDZIAŁ 75: Niepewna przyszłość.

Witam

Czyżby moim czytelniczkom znudziła się moja historia???

—————————————————————

Paddy wpatrywał się w Natalię z szeroko otwartymi ustami.
– Dlaczego tak patrzysz? – zapytała zdziwiona dziewczynka.
– Tak… jakoś… – zaczął pleść coś najpierw bez sensu, ale zaraz przyszło opamiętanie – Nigdy nie rozmawiałem z Twoją mamą o Waszej przeszłości.
– Nie wiedziałeś? Przecież, gdyby mój tata żył, moja mama nie byłaby Twoją dziewczyną. Kochała tatę, ale On miał wypadek i zostałyśmy same.
– Kochała…? – bardziej powtórzył, niż zapytał.
Mała obrzuciła go zdziwionym wzrokiem, ale nic już nie odpowiedziała.
Chłopak ruszył dalej. W głowie jednak, wciąż słyszał słowa dziewczynki i powoli szok zaczął zamieniać się w złość. Kolejne kłamstwo, kolejna tajemnica… ile jeszcze?
……………
– Angelo!!!
Długowłosy mężczyzna wysunął głowę zza garażowych drzwi.
– Czego się tak wydzierasz – powiedział, obrzucając zmarszczonym spojrzeniem Jima.
– Jak wołałem normalnym tonem, nie słyszałeś – odparł mężczyzna, wchodząc do garażu. Nie czekając na zaproszenie rozsiadł się na jednym z drewnianych krzeseł.
– Byłeś w szpitalu? – zapytał Angelo, zbierając zapisane kartki ze stołu.
– Tak.
– Wczoraj po południu zastaliśmy tam Maike – oznajmił Angelo – Powiedziała, że jutro mają wypisać Aimee.
– Tak… nareszcie – odparł Jim i uśmiechnął się do brata – Chce urządzić z tego powodu rodzinne przyjęcie.
– Kto? Maike? I zaprosiła na nie Ciebie? – zapytał zdziwiony Angelo, stukając plikiem kartek o blat w celu wyrównania krawędzi.
Jimmy pokiwał twierdząco głową.
– To jakaś nowość – stwierdził długowłosy, wykrzywiając usta.
– Też tak myślę, po tym co robiła przed wypadkiem małej, to trochę dziwne.
– Ja bym chyba nie ryzykował – rzucił młodszy i gruchnął śmiechem – Na pewno nic bym tam nie jadł i nie pił. Kto wie czego tam dosypie – dodał, zaśmiewając się do łez.
– Głupi jesteś, wiesz? – burknął starszy – Ostatnio powiedziała, że nie będzie stwarzać przeszkód w moich spotkaniach z dziewczynkami, więc…
– Łudzisz się, że może coś nareszcie do niej dotarło? – przerwał mu Angelo, a gdy brat wzruszył ramionami, stwierdził – Dobrze by było, ale Twoja była żona, to ciężki przypadek – a potem zmienił temat – A… przypomniało mi się… dlaczego nic nie wiem o Twojej nowej kobiecie?
Jimmy uniósł brwi, pokazując tym swoje zdziwienie.
– Nie rób ze mnie głupka – Angelo wytrzeszczył nienaturalnie swoje gałki oczne – Maike nam powiedziała, że kogoś masz – wyjaśnił.
Jimmy przewrócił oczami.
– Nie wiedziałem, że interesujesz się babskimi plotkami – stwierdził.
Angelo włożył zapiski do teczki, po czym podniósł głowę i wbił wzrok w brata.
– Więc to nie prawda? – zapytał – Myślałem, że Twoja była żona ma sprawdzone informacje.
– To się pomyliłeś – burknął starszy – I zapewne poniosłeś już ploty po całej rodzince, co?
– Nie… – zmieszał się młodszy – Powiedziałem tylko Patricii, bo spotkaliśmy Ją na mieście. Myślałem, że wie coś więcej – tłumaczył się.
Jim prychnął ironicznie.
– Trzeba było zapytać najpierw mnie, a nie ekspresową pocztą roznosić bzdury. Pati zapewne obdzwoniła już wszystkie nasze siostrzyczki, przekazując im sensacyjną nowinkę.
– Nie przesadzaj – obruszył się blondyn – Czyli nikt Ci w głowie nie zawrócił? – upewnił się jeszcze raz, uważnie wypatrując w twarzy brata jakiejkolwiek zmiany, świadczącej o kłamstwie
– Niestety, nie – wykrzywił się Jim, mijając się z prawdą – Dobra, koniec tego głupiego tematu – powiedział podniesionym tonem, wyprzedzając kolejne pytania brata. Nie miał ochoty tłumaczyć się przed Angelo ze swoich miłosnych problemów lub przyczyn ich braku, szczególnie po wczorajszym dniu – Przyszedłem do Ciebie, bo dowiedziałem się, że Ola przywiozła do Kolonii naszą bratanicę. Widziałeś Ją już? – bardziej stwierdził fakt, niż pytał.
Angelo zmieszał się lekko i przez moment nic nie odpowiadał, ponieważ domyślił się, że Jimmy przyszedł, by przypomnieć mu o swojej obietnicy.
– Ola przywiozła Ją do nas – odparł.
– I jaka jest? – zaciekawił się Jimmy – Podobna do Johna?
Angelo znowu zamilkł, bo co też miał odpowiedzieć, że Mała najbardziej przypomina Paddyego? Nie, tego nie mógł wyznać. Nie chciał, by Jim się wściekł.
– Ja nigdy nie byłem dobry w ocenianiu podobieństw – wyjaśnił ostrożnie – Fajna, bystra dziewczynka i tyle. Zrobiła na mnie dobre wrażenie.
Jimmy wyczuł niepewność w głosie brata, ale postanowił odpuścić i przeszedł od razu do głównego tematu, tego dla którego tu przyszedł.
– Pamiętasz, o swoim zadaniu? – zapytał.
– To znaczy? – Angelo udawał głupiego.
– To znaczy, że masz natychmiast sprowadzić tu Johna, bo jak nie…
– Dobra nie kończ już – blondyn wszedł w słowo bratu – Pamiętam.
– To dobrze – odparł starszy z braci, podnosząc się z krzesła – Tylko pospiesz się, dobrze radzę – ostrzegł, ruszając do wyjścia.
Angelo zerknął na niego kątem oka.
– Dlaczego tak usilnie dążysz do kłopotów? – zapytał.
Jimmy odwrócił się.
– Nie do kłopotów, Angelo – poprawił go – Ja dążę tylko do prawdy. Ola nie miała prawa ukrywać przed Johnem córki.
Angelo wzniósł oczy do sufitu.
– Ale to raczej Ciebie nie dotyczy, a wtrącasz się jakbyś to Ty był ojcem Nati – rzucił.
Jimmy zmrużył brwi i podszedł trochę bliżej.
– Nie muszę Ci się z niczego tłumaczyć, ale postaw się w sytuacji Johna – powiedział – Chciałbyś, żeby przed Tobą ktoś ukrywał to, że jesteś ojcem? Gdyby nie ułożyło Ci się z Kirą, a Ona byłaby w ciąży i ukryłaby to przed Tobą nie czułbyś się oszukany?
Blondyn nie odpowiadał, więc Jimmy po krótkiej przerwie ciągnął dalej.
– Milczysz, ale powiem Ci, że zapewne byłbyś wściekły, bo chciałbyś brać czynny udział w wychowaniu swojego syna lub córki. Gdy Maike zabrała mi dziewczynki, myślałem, że oszaleję. Bałem się, jak diabli, że mi Je odbierze i pozbawi prawa do opieki nad nimi – dodał – John chciałby istnieć w życiu swojej córki. Maite nie dała mu dziecka, a On właśnie o tym najbardziej marzy.
– Skąd wiesz?
– Bo z nim rozmawiałem – odrzekł starszy – Zainteresuj się czasami swoim rodzeństwem, bo masz ich trochę więcej niż jednego Paddyego, a będziesz wiedział czego pragną i o czym marzą – dodał i wyszedł z garażu.
Zaskoczony Angelo został sam, ale jeszcze długo myślał nad słowami brata. Zastanawiał się czy Jim zwyczajnie był złośliwy, czy też chciał mu dać coś do zrozumienia.
…………..
Paddy otworzył drzwi do salonu i wpuścił przodem Natalię. Przez resztę drogi starał się za wszelką cenę zachować spokój. Nie chciał pokazywać dziewczynce, jak bardzo wstrząsnęły nim jej słowa, kilka razy udało mu się nawet zażartować i uśmiechnąć się do niej, ale teraz ledwie wytrzymywał napięcie.
– Ciociu Em! – krzyknęła mała, rzucając się na szyję stojącej w holu, kobiecie.
– Wow! A co to za radość? – zapytała ze śmiechem na ustach, obejmując dziewczynkę, po czym wyprostowała się i spojrzała na chłopaka.
– Paddy, jak Ty tak uszczęśliwiasz wszystkie kobiety, z którymi się spotkasz, to Ja piszę się na pierwszy wolny termin – zażartowała.
Chłopak uniósł w zdziwieniu brwi. Nie bardzo wiedział o czym mowa, ponieważ myślami wciąż tkwił przy nowościach, które przedstawiła mu mała towarzyszka.
– Możesz powtórzyć? – poprosił – Nie słyszałem, co mówiłaś.
Em obrzuciła go uważnym spojrzeniem, po czym zbliżyła się do niego i prawie szeptem zapytała:
– Coś się stało?
– Nie – odparł zbyt szybko i zbyt nerwowo.
Kobieta zmarszczyła brwi. Nie dawała za wygraną.
– Nati była nieznośna? – zapytała, szukając kolejnego powodu dziwnego zdenerwowania kolegi.
– Nie, było całkiem fajnie i chyba dobrze się bawiła – odparł, unikając jej wzroku.
– Wygląda na zadowoloną – potwierdziła Em, nie spuszczając oka z twarzy chłopaka – Paddy… – zaczęła ostrożnie, ale nie dane było jej skończyć, gdyż Nati wparowała do holu i od razu zaczęła mówić.
– Mama już idzie – podbiegła i złapała Emmę za rękę – Ciociu, a wiesz, że Paddy nie wiedział, że mój tata nie żyje?
Em zamarła na moment, a potem bez słowa, powoli przeniosła wzrok z dziewczynki na ściągniętą twarz Paddyego.
Ten zaś spuścił głowę i zaczął wpatrywać się we własne buty.
– Nati, mogłabyś przynieść moją torebkę z gabinetu mamy? – poprosiła, chcąc się jej pozbyć na moment.
– Pewnie – odpowiedziała grzecznie dziewczynka i posłusznie poszła po przedmiot.
Kobieta odczekała chwilę, a gdy dziewczynka zniknęła w korytarzu, nabrała powietrza w płuca i zapytała:
– Nie wiedziałeś? Ola Ci nie powiedziała?
Paddy obrzucił Ją szybkim spojrzeniem i pokręcił przecząco głową.
– Widocznie uznała, że nie musi – stwierdził smutno i dodał – Nie wiesz przypadkiem ile jeszcze takich sensacji ma w zanadrzu?
W jego głosie, Emma wyczuła gorycz. Nic nie odpowiedziała tylko wzruszyła ramionami. Słyszała jak chłopak głośno wzdycha i domyśliła się, że jej przyjaciółkę czeka poważna rozmowa.
Nie zastanawiając się zbyt długo, wyjęła z kieszeni telefon i zamówiła taksówkę.
– Przecież Ja Was odwiozę – obruszył się chłopak.
– Nie – stwierdziła tonem nie znoszącym sprzeciwu – Ty zostaniesz i pogadasz z Olą, a Ja zabiorę Natalkę do domu – powiedziała.
Paddy przez chwilę analizował w myślach jej propozycję i doszedł do wniosku, że tak będzie najlepiej.
Emma, nie czekając na jego odpowiedź, zaczęła zbierać się do wyjścia.
– Nati, idziesz? – krzyknęła w głąb pomieszczenia.
– Już – odparła mała i pojawiła się w holu.
– Wychodzimy – rzuciła Em i otworzyła drzwi, wypuszczając dziewczynkę, po czym odwróciła się do mężczyzny.
– Proszę o jedno: Nie złość się na nią, tylko spokojnie wysłuchaj – powiedziała i wyszła.
Paddy zbierał się przez chwilę w sobie, po czym ruszył powoli w głąb korytarza. Bez pukania otworzył drzwi i wszedł do gabinetu.
– Cześć kochanie, wiem, że się grzebię, ale już kończę – rzuciła Ola, krzątając się wokół biurka – Dzięki za opiekę nad Nati, jest zachwycona. Mówiła, że wybieraliście samochód, cieszę się, że w końcu zdecydowałeś się na jego kupno – paplała, nie patrząc wcale na stojącego mężczyznę. Podniosła kilka dokumentów i schowała do teczki – Mój dotrze tu za kilka dni i powiem Ci że już nie mogę się doczekać. Wieczne czekanie na taksówki strasznie mnie denerwuje.
Paddy stał w progu i w milczeniu słuchał monologu swojej dziewczyny. W końcu nie wytrzymał:
– Dużo masz jeszcze niewyjaśnionych kłamstw?
Ola przestała porządkować dokumenty i ze zdziwieniem spojrzała na niego.
– Nie rozumiem.
Paddy wszedł do gabinetu.
– Czego nie rozumiesz? Zadałem przecież proste pytanie – odparł.
– Tak, ale… – zawahała się dziewczyna, gdy w jego oczach zobaczyła wściekłość – Dlaczego jesteś taki zły? – zapytała.
– Bo wciąż dowiaduję się o Tobie czegoś nowego i za każdym razem stwierdzam, że nie ufasz mi na tyle, by o tym powiedzieć.
Ola zmarszczyła brwi. Ostry ton głosu mężczyzny i tajemnicze słowa zaczynały Ją irytować.
– Nie wiem dlaczego mówisz do mnie takim tonem, więc albo mów jaśniej, albo uspokój się i zapomnijmy o tym wybuchu – powiedziała ostro.
– Tak – prychnął – Twoja najlepsza metoda: zamieść problemy pod dywan. Lubisz to, prawda?
– To wyjaśnij mi o co Ci chodzi. Dlaczego mnie atakujesz?! – krzyknęła.
– Proszę bardzo! Już mówię – odkrzyknął chłopak – Powiedz mi, co Nati wie o swoim ojcu? – zapytał, zaplótł ręce na piersi, wytrzeszczył oczy i utkwił wzrok w dziewczynie, oczekując odpowiedzi.
Ola wpatrywała się w niego wielkimi, jak spodki oczami i przez długą chwilę milczała.
– Odpowiedz! – ponaglił Ją tak głośno, że aż zadrżała.
– Powiedziała Ci? – zapytała cicho i bezsilnie opadła na brzeg kanapy.
– Tak i dobrze, bo Ty chyba nie zamierzałaś, prawda?
– Cały czas zastanawiam się jak jej to wyjaśnić – powiedziała zgaszonym tonem.
– Zastanawiasz się? Teraz? – warknął – A może zwyczajnie trzeba było nie kłamać! – syknął – Dużo ich jeszcze masz?
– Dużo czego? – zapytała wyrwana z zamyślenia.
– Tych kłamstw – wyjaśnił – Czego jeszcze nie wiem? Ile jeszcze tajemnic odkryję przez przypadek?!
– Pozwól mi wyjaśnić – zaczęła dziewczyna, wstając z kanapy.
– Teraz?! Co Ty chcesz teraz wyjaśniać?! – krzyknął – Wszystko powiedziała za Ciebie Twoja córka!
– Paddy, porozmawiajmy spokojnie – poprosiła.
– Mam gdzieś spokój! – wrzasnął – Robisz z ludzi wariatów! Wciąż coś kręcisz! Najpierw Twoi rodzice, a teraz Nati! – wyliczał – Ciekawe kogo jeszcze okłamałaś?! – krzyczał – I dlaczego wymyśliłaś tę bezsensowną śmierć? Miałaś tyle innych możliwości.
Ola spojrzała na niego… na jego zaciętość i wściekłość, malującą się na twarzy i nagle zaczęła ogarniać Ją złość.
– I Ty mówisz o kłamstwie?! – odkrzyknęła – A kto całkiem niedawno namawiał mnie, żebym nie mówiła prawdy Johnowi? – zapytała – Kto chciał uciekać na koniec świata? Ja, tak?!
– Ale nikogo nie chciałem uśmiercać! – wrzasnął – Żadnemu z mojego rodzeństwa tego nie życzę, nawet Johnowi, a Ty tak lekko i swobodnie opowiedziałaś o tym swojemu własnemu dziecku! – krzyczał.
Ola poderwała się z miejsca.
– Skąd wiesz, że lekko! – odkrzyknęła – Nawet nie wiesz ile mnie to kosztowało! … I ile kosztuje teraz – dodała po chwili, już znacznie ciszej. Podeszła do okna i stanęła tyłem – Oskarżasz mnie, ale to wszystko przez Ciebie! – powiedziała, po chwili milczenia – Tamtego wieczora powiedziałeś, że mnie kochasz, a potem stchórzyłeś i zostawiłeś na pastwę losu… Nie zainteresowałeś się nawet, co się ze mną dzieje, jak sobie radzę… Nie odezwałeś się…
Paddy zaniemówił, czuł jak z twarzy odpływa mu krew. Nie spodziewał się usłyszeć z jej ust czegoś takiego. Nie sądził, że Ona przez cały czas nosiła w sobie żal.
Ola odwróciła się i spojrzała na niego.
– Teraz wyrzygujesz mi każdy najdrobniejszy problem, czepiasz się przeszłości i wciąż doszukujesz się nowych problemów, wyliczasz wszystkie moje błędy, ale jakoś nie zauważasz, że to Ty jesteś winien wszystkim problemom z jakimi musiałam sobie radzić, wszystkim kłamstwom, które powiedziałam. Zrobiłam tak, jak podpowiadała mi intuicja, ratowałam siebie i Nati, jak mogłam i jak umiałam najlepiej, bo na Ciebie nie mogłam liczyć – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy – Uważasz, że możesz prawić mi kazania i pouczać?! – krzyczała coraz głośniej – Jakim prawem! Wtedy rozpętałeś burzę, a ja musiałam zmagać się z jej skutkami, bo Ty umyłeś ręce. Teraz jest tak samo – stwierdziła – Zrobiłeś zamęt w moim życiu, choć uciekałam od Ciebie, jak mogłam. Wiedziałam, że będę słono płacić za nasze wspólne szczęście – zrobiła krótką przerwę – Wiem, że nie jestem bez winy i wiele rzeczy mogłam zrobić inaczej, ale wtedy wolałam iść na łatwiznę, bo życie dało mi takiego kopa, że nie chciało mi się więcej z nim zmagać – spojrzała na jego pobladłą twarz i mówiła dalej – Moi rodzice mieli Cię nigdy nie poznać, więc co za różnica co o Tobie sądzili, a Nati miała wychować się bez ojca. Nie chciałam, by kiedykolwiek wpadła na pomysł odszukania go. Stąd wszystkie moje kłamstwa. Dzięki nim miałam święty spokój!!!
Skończyła i spojrzała na Paddyego.
Stał w miejscu i w milczeniu, z szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w nią. Po chwili, powoli opadł na kanapę i ukrył twarz w dłoniach.
Ola spuściła głowę.
Zdawała sobie sprawę, że swoimi słowami wyrządziła mu krzywdę, ale jednocześnie zaczynała ogarniać Ją jakaś dziwna ulga. Nagle zdała sobie sprawę, że właśnie oczyściła swoje serce z największej zadry, jaka tkwiła w niej głęboko, nie pozwalając normalnie funkcjonować. Kochała Paddyego z całej duszy, ale nie potrafiła wybaczyć mu tego, że zostawił Ją samą, pozbawił marzeń i szczęścia, na które tak bardzo liczyła. Zaufała mu, uwierzyła w jego słowa, a On zwyczajnie się poddał. Wolał zanurzyć się w cierpieniu i goryczy, niż dociekać prawdy i walczyć o własne szczęście.
Zrozumiała, że właśnie to nie pozwalało jej tak do końca oddać się teraźniejszym uczuciom.
Dziś wyrzuciła z siebie swój żal, przestała chronić Paddyego przed bólem i prawdą, tylko co teraz?
Patrzyła na drżące dłonie chłopaka i miała ochotę podbiec i przytulić go, ale zdawała sobie sprawę z tego, że zapewne Ją odtrąci. Podejrzewała, że za moment wyjdzie z pokoju i więcej go nie zobaczy. Wraz z tą myślą, wielkie łzy zaczęły wypływać z jej oczu.
===========================