Rozdział 159: Rozdarte serca…

– Jak On śmiał grzebać w mojej przeszłości? Kto go o to prosił?! – Emma nerwowo krążyła po pokoju i wraz, z pełnymi oburzenia słowami, wyrzucała z siebie negatywne emocje.

Jimmy spokojnie siedział na kanapie i w zupełnym milczeniu prowadzał z nią wzrokiem, zastanawiając się, czy mówi do niego, czy raczej do samej siebie.

Po rozmowie z Henrym i opuszczeniu szpitalnego gmachu, znalazł Ją na ławce przed budynkiem. Bez słowa zamówił taksówkę i zabrał Ją do domu. Przez całą drogę, nie zamienił z nią nawet słowa. Znał Emmę i wiedział, że cokolwiek by teraz powiedział i tak odwróciłoby się to przeciwko niemu. Wykorzystałaby okazję i wyrzuciła na niego całą swoją złość.

– Pewnie myślał, że robi dobrze – potarł dłonie o swoje uda. Dopiero teraz ośmielił się odezwać.

– Dobrze?! – Em odwróciła się nagle i spojrzała na Jima z takim wyrzutem, że ten natychmiast pożałował otwarcia ust – Jimmy, wszyscy dokładnie wiedzą, jak bardzo nie cierpię grzebania w mojej przeszłości. On też to wiedział, więc po co to robił?!

– Nie wiem, Em, ale może skoro już odnalazł Twoją babcię, to może…

– W dupie Ją mam! – warknęła – Nie jest mi potrzebna! I proszę Cię, nie stawaj po Jego stronie! – ostrzegła, grożąc mu palcem.

– Nie staję – odparł spokojnie mężczyzna, zakładając nogę na kolano drugiej, po czym westchnął cicho, tak żeby zdenerwowana brunetka nie słyszała. Jak miał przekonać Ją, że warto byłoby porozmawiać z kobietą, chociażby po to, żeby poznać historię rodziny.

Brunetka przemierzała pokój wzdłuż i w szerz, przeczesując co rusz, włosy palcami.

– Może warto byłoby poznać tę kobietę – zaryzykował i po chwili dokończył przerwane zdanie.

– Nie! – wrzasnęła, zatrzymując się i wbijając w niego wściekły wzrok – Nie rozumiesz?! Gdybym chciała poznać swoją rodzinę, sama próbowałabym Ją odszukać! Henry nie miał do tego prawa! Nie prosiłam go o to! – znowu zaczęła krążyć po pokoju – Cholerny staruch, wszędzie wsadzi swoje łapy! Myśli, że jak ma kasę, to wszystko może, a my będziemy go za to, po piętach całować! – spojrzała karcąco na Jima – A Ty jak widzę, podzielasz Jego zdanie!

– Em, nie podzielam, tylko inaczej odbieram to, co zrobił. On chciał Ci tylko pomóc, a nie pytał, bo znał Twoje zdanie – Jimmy próbował bronić Henryego, nie przyznając się, iż miał kiedyś podobny pomysł. Nie miał niestety takich możliwości, jak stary, ani takich pieniędzy.

– Nie potrzebuję Jego pomocy! – krzyknęła, po czym uniosła głowę w górę i wydmuchała z siebie część nagromadzonego napięcia – To Ja pędziłam tu na złamanie karku, w środku nocy, bo On sobie babkę wymyślił – westchnęła z niesmakiem i oburzeniem – Pewnie jest zniedołężniałą, wredną staruchą, która wymaga opieki. Teraz wnuczka Jej się przyda i będzie wymagać, żebym się nią zajęła. Niedoczekanie Jej! – warknęła złośliwie.

Jimmy zmarszczył brwi i z nerwowo podniósł się z kanapy.

– Jak możesz tak mówić! – warknął, odwracając się do niej przodem – Nic nie wiesz o tej kobiecie, ani o własnych rodzicach! Nie wiesz dlaczego Cię oddali!

– Nie oddali tylko zostawili na dworcu! – wrzasnęła – Na pastwę losu!

– Dobra! Nie ważne! Ale nie wiesz dlaczego tak się stało.

– Jimmy! Zostawiłbyś noworodka na dworcu?! – zatrzymała się i wbiła w mężczyznę wściekły wzrok.

– Nie.

– No właśnie! To nie mów mi, że są dobrzy! – watknęła – Pozbyli się mnie! Dobrze, że nie wyrzucili na śmietnik albo nie zakopali w ogródku! – krzyczała coraz bardziej drżącym głosem – Chociaż chyba lepiej byłoby gdybym umarła, nie musiałabym przechodzić tego koszmru, jakim było moje życie! Nie poznałabym Thomasa!

– Co Ty wygadujesz?!

– Prawdę mówię!

– Przepraszam Cię! – oparł buńczucznie dłonie o biodra – Nie chce być okrutny, ale nie możesz oskarżać swojej rodziny o to, co zrobił Ci ten frajer.

– Jak nie! – oburzyła się – Całe moje życie jest ich winą! Wszystko to, co mnie spotkało!

– A mnie się wydaje, że na ten koszmar sama sobie zapracowałaś – sprzeciwił się, najdelikatniej, jak umiał – Gdybyś nie uciekła z sierocińca i nie zaufała ślepo temu facetowi… – nie skończył. Jedno szybkie spojrzenie na wściekłość i ból w Jej oczach sprawiło, że stracił ochotę na dokończenie zdania.

– Nic nie wiesz! – wybuchła nagle – Nie masz prawa oceniać mojego życia! Nie wiesz, jak to jest mieszkać w sierocińcu, jak to jest być zupełnie samej, niechcianej i niekochanej przez nikogo! – z każdym słowem wzmagał się Jej żal i złość – Miałeś wielką rodzinę, na każdego z nich mogłeś liczyć!

– I z tego powodu nie mam prawa mówić, co myślę? – wkurzył się. Wstał z kanapy – Z resztą może i miałem wielką rodzinę, ale nie sądzę, że wiedliśmy lepszy żywot, niż Ty w domu dziecka – stwierdził – Wielka rodzina, to sporo gęb do wykarmienia i wiele innych potrzeb, jak buty czy ubrania. Ty wszystko dostawałaś, a my musieliśmy zarobić pieniądze, żeby zjeść kolację. Myślisz, że jako nastoletni chłopak chciałem robić z siebie durnia na ulicach? Wstydziłem się tego, kim jestem i jak wyglądam. Inne dzieciaki wyśmiewały się z nas i nam dokuczały. Walczyłem z nimi, albo udawałem, że mnie nie obchodzą, ale tak naprawdę chciałem być taki, jak One. Mieć dom, a w nim swój własny kąt, chciałem biegać i grać w piłkę! – mówił coraz bardziej nerwowo – Nienawidziłem swojego życia, prawie tak samo, jak Ty sierocińca, albo i mocniej – utkwił wzrok w czarnych tęczówkach – Więc nie mów mi, że nie wiem, jak to jest mieć kiepskie dzieciństwo. Swoje przeżyłem, zanim staliśmy się sławni i zaczęliśmy napychać sobie kieszenie kasą.

– Miałeś kochających rodziców, a to dla dziecka jest najważniejsze – Jej głos nieco złagodniał, choć nadal próbowała wmówić mu, swoje zdanie – Ciebie nikt nie wyrzucił ze swojego życia! Twoi rodzice starali się, jak mogli i jak umieli, zapewnić Wam wszystkim byt – oczy dziewczyny zaszły łzami – Nie pozbyli się części z Was, bo było ciężko. Nie wiesz, co znaczy nie mieć nikogo bliskiego i być samemu na świecie.

Jimmy spuścił głowę i przymknął oczy. Nie mógł się z tym nie zgodzić. Zwyczajnie zabrakło mu argumentów.

– Ta kobieta, Twoja babcia, dostała zawału, na wieść, że żyjesz. Dlatego znalazła się w szpitalu – powiedział spokojnie – Nie wiesz dlaczego Twoi rodzice to zrobili, nie znasz ich wersji wydarzeń. Może to nie było zależne od nich – dodał, już nieco spokojniej, po czym nie oglądając się na nią, wszedł po schodach na górę – Idę spać – rzucił.

Zdjął z siebie koszulę i rzucając ją niedbale na podłogę, usiadł na materacu. Nie chciał się z nią kłócić, ale nie mógł znieść Jej obraźliwych słów pod adresem ludzi, których wcale nie znała. Nie rozumiał Jej złości i oburzenia, ale też nie potrafił postawić się na Jej miejscu. W jednym miała rację, nie wiedział, jak to jest nie mieć nikogo bliskiego.

………………

Zawinięta w szlafrok, wyszła z łazienki. Uchyliła drzwi od sypialni i przez chwilę nasłuchiwała odgłosów z dołu. Zaniepokoiła Ją zupełna cisza, wiec niewiele myśląc zeszła na dół.

Paddy nadal był w kuchni. Siedział przy stole z butelką piwa. Podniósł głowę, gdy wyczuł ruch.

– Czemu tu siedzisz? – zapytała, czując w sobie dziwną miękkość. Wyrzuty sumienia i żal do siebie, z sekundy na sekundę, zaciskały klamrę wokół Jej krtani, a widoczny na twarzy Paddyego smutek, wywołał drżenie w Jej sercu.

– Ola, Ja nie jestem nienormalny – odezwał się, nie podnosząc głowy.

– Oczywiście, że nie. Nigdy tak nie powiedziałam.

– Więc po co wymyśliłaś tę terapię?

– Sama nie wiem, czasem wydaje mi się, że przesadzasz.

– Z czym?

– Z miłością, z zazdrością, z przesadnymi obawami i lękami…

-Kocham Cię, czy to źle? – podniósł na moment głowę i połączył swoje spojrzenie z Jej wzrokiem. W Jego oczach zobaczyła ból – Czy można kochać zbyt mocno?

Cicho westchnęła, po czym wysunęła krzesło i usiadła naprzeciwko mężczyzny.

– Nie wiem, Paddy – odparła szczerze.

– Nie wiesz? A czy to nie z tego powodu chcesz wyjechać? – zaczął bawić się bursztynową butelką. Kręcił nią i zatrzymywał po chwili.

– Wyjeżdżam, żeby pozbierać do kupy swoje myśli – odparła, wpatrując się w niego – Potrzebuję oddechu, po tym wszystkim, co nas spotkało. Chcę też przemyśleć swoje dalsze życie.

– A to już nie jest nasze wspólne życie? – biła od niego ironia oraz wyrzut.

– To tylko kilka dni. Odwiedzę rodziców, Martę i przywiozę Natalię – wyciągnęła rękę, żeby go dotknąć, ale cofnął się. Oparł plecy o oparcie krzesła, po czym przystawił butelkę do ust.

– Ile? – wbił w nią ponury wzrok.

– Co ile?

– Na ile dni jedziesz?

– Nie wiem – starała się być uczciwa. Nie chciała mu niczego obiecywać. Naprawdę nie wiedziała ile czasu zajmie Jej dojście do siebie – Tydzień może dwa.

– A szkoła? Przecież Natalia musi wrócisz do szkoły? – nie spuszczał z niej oka.

– To tylko kilka dni – tłumaczyła – Egzaminy ma dopiero za miesiąc. Marta mówi, że jest na bieżąco z materiałem. Pilnuje Ją. Teraz przecież mają przerwę.

– Więc tydzień czy dwa? – uniósł podejrzliwie brew w górę.

– Paddy, nie wiem dokładnie – zaczynała się powoli irytować, choć starała się mówić spokojnie – Tyle, ile będzie trzeba.

Pokręcił głową.

– Nie wierzę – znowu wbił w nią pełen powagi i wyrzutu wzrok.

– W co nie wierzysz?

– W to, że wrócisz – głos mu lekko zadrżał. Pochylił się do przodu, opierając łokcie o stół – Powiem Ci, jak Ja to widzę.

– Jak? – miała dość tej, nie prowadzącej do niczego, rozmowy.

– Uciekasz ode mnie i boisz się powiedzieć mi prawdę, dlatego wymyśliłaś te odwiedziny – wpatrywał się w nią coraz bardziej mętnym wzrokiem. Zamilkł na moment, po czym odezwał się znowu, całkiem już zmienionym głosem – Co Ja Ci takiego złego zrobiłem, że chcesz odejść? Nie kochasz mnie już? Masz mnie dość?  No powiedz! Nie bądź tchórzem! – krzyknął.

– Nie! Nie mam Cię dość, ale czasami odnoszę wrażenie, że brniemy w ślepy zaułek! – odparła chłodno – Za dużo jest między nami niewyjaśnionej przeszłości, zbyt dużo niedopowiedzianych zdań. Gubimy się w tym!

Przez moment wpatrywał się w nią z lekkim zdziwieniem na twarzy.

– Przecież możemy wszystko, naprawić, jeśli tylko się postaramy – dodał łagodniej – Nie musisz wyjeżdżać. Problemy powinno się rozwiązywać razem, a nie od nich uciekać.

Ola oderwała plecy od oparcia i również przysunęła się do środka stołu, łapiąc jednocześnie mężczyznę za rękę.

– Paddy, to nie tak. Źle myślisz. Nie chcę uciekać, chcę przemyśleć kilka spraw.

– A potem oznajmisz, że odchodzisz? – ból i złość w Jego głosie wywołały dreszcz w kobiecie.

– Nie. Ja nigdzie nie odchodzę.

– Nie?! – poderwał się w górę, wyrywając dłoń  – Więc, jak to nazwiesz?! – syknął.

Ola milczała. Schowała twarz w dłoniach i pokręciła głową.

– Ja myślę, że znudziło Ci się życie ze mną! –  rozkręcał się coraz bardziej – Tylko nie wiem, czy okazało się zbyt trudne, czy też może nie spełniłem Twoich oczekiwań.

– Co Ty bredzisz?! Jakich oczekiwań?! – opuściła ręce, trzaskając nimi nerwowo w stół.

– Nie stałem się dawnym Paddym! Tym, o którym marzyłaś! Jestem kimś innym! – wyjaśnił, po czym zawisł nad stołem i nad nią, opierając ciężar swojego ciała na rękach – Tylko jednego nie rozumiem! Po co walczyłaś, kiedy to Ja chciałem się odsunąć?! Chciałaś być górą?!

– Boże! Co Ty wygadujesz?! – również poderwała się na nogi – Jaką górą?! – odwróciła się tyłem, wczepiła palce we włosy i uniosła głowę w górę – To jakiś obłęd! – jęknęła bezradnie, po czym odwróciła się błyskawicznie i wbiła w Paddyego rozwścieczony wzrok – Czy Ty nie rozumiesz, co się do Ciebie mówi?! Chcę wyjechać do swoich rodziców, na urlop! Nie chcę odchodzić!

– No pewnie! Bo masz najcudowniejszych rodziców na świecie i cholernie za nimi tęsknisz! – wrzasnął kpiąco.

– Nie ważne! – syknęła – Są moimi rodzicami i mam prawo ich odwiedzić, a Tobie nic do tego! – odburknęła i zanim zniknęła za drzwiami, odwróciła się jeszcze – I wiesz co? Tak! Myślę, że powinieneś udać się do jakiegoś specjalisty po poradę i wcale nie z powodu obsesji, tylko głupoty!

Była już w połowie drogi na piętro, gdy głośny huk i brzdęk sypiącego się na płytki szkła, zatrzymał Ją na moment w miejscu. Obejrzała się na kuchenne drzwi. Teraz była już pewna, że musi wyjechać. Natychmiast!

………………

Cichutko weszła na poddasze. Stanęła przy łóżku i przez chwilę wpatrywała się w leżącego mężczyznę.

– Nie śpię – odezwał się tak nagle, że podskoczyła w górę.

– Przepraszam – powiedziała półgłosem.

– Za co? Przecież miałaś rację. Nigdy nie byłem w domu dziecka i mam rodzinę, która teoretycznie mnie wspiera – założył ręce pod głowę, unosząc tym sposobem głowę w górę.

– Za to, że wyżyłam na Tobie swoją złość – odparła – Mogę się obok Ciebie położyć czy nadal się gniewasz?

Usta Jimmyego rozciągnęły się w lekkim uśmiechu.

– Nie mam za co się gniewać – złapał brzeg kołdry i odchylił pościel, robiąc dziewczynie miejsce obok siebie. Zaraz po tym, jak wskoczyła na materac, otulił Ją pościelą oraz własnymi ramionami, całując jednocześnie Jej usta.

Emma westchnęła cicho i wtuliła się mocniej w mężczyznę, chowając twarz w zagłębienie między Jego brodą a klatką piersiową. Leżeli tak długą chwilę. Jimmy gładził czule plecy dziewczyny, a Ona tkwiła w bezruchu, delektując się Jego bezpiecznym ciepłem i zapachem.

– Boję się, Jimmy – wyszeptała w końcu.

Mężczyzna przymknął oczy i sapnął ciężko, zaciskając jeszcze szczelniej swoje ramiona.

– Nie musisz. Masz mnie – odparł – Nie pozwolę nikomu Cię skrzywdzić.

– Nie o to chodzi…

– A o co? – odsunął się, by spojrzeć Emmie w twarz.

– W mojej wyobraźni, moja rodzina od zawsze była koszmarem. Źli ludzie, bezwzględni i bezduszni, coś na wzór potworów bez serc i uczuć. Tylko takie osoby byłyby w stanie skrzywdzić własne dziecko.

– Wiesz, że wcale nie musi tak być – zasugerował, muskając palcem policzek brunetki.

– Wiem, ale tak było mi łatwiej pozbyć się tęsknoty i naturalnej dziecięcej potrzeby posiadania kochających rodziców – westchnęła ciężko – Wmawiałam sobie, że nie są mi do niczego potrzebni. Przez całe swoje życie czułam do nich wyłącznie nienawiść i żal. Karmiłam się tymi uczuciami.

– Em – chwycił Ją za brodę i uniósł Jej głowę w górę – Każdy człowiek potrzebuje kogoś bliskiego przy boku, nie tylko dzieci.

– Oni nie potrzebowali mnie przez tyle lat – odparła – Nie próbowali szukać, nie dążyli do żadnego kontaktu.

– Tego nie wiesz. Być może próbowali, tylko im się nie udało. Nie dowiesz się tego, dopóki z nimi nie porozmawiasz.

– I co Ja im powiem? Znasz moją przeszłość… – zacisnęła usta.

Pod kciukiem wyczuł wilgoć i coś ścisnęło Jego serce. Nie chciał, żeby płakała. Jej łzy go bolały. Przytulił Ją.

– To, co będziesz sama chciała.

– Jak ta kobieta się czuje? – zapytała po długiej chwili milczenia – Henry coś Ci mówił?

– Mówił, że Jej stan jest ciężki – odparł – Czuł się winny.

……………..

Zatrzymała się na stacji benzynowej, ale nie po to, by zatankować samochód, tylko żeby uspokoić nerwy i przestać płakać. Przełożyła kubek z kawą z jednej ręki do drugiej i usiadła na ławce, otulając się szczelniej grubym płaszczem. Spojrzała w niebo i przez moment podziwiała zmieniające się kolory. Gdzieś pomiędzy chmurami tliło się słabe jeszcze o tej godzinie, poranne słońce, które wydobywało z chmur różne odcienie granatu, chabru i błękitu

Rozchyliła usta i zaczerpnęła głęboko powietrza. Dała radę. Wyjechała. Zostawiła Paddyego, choć gdy zeszła na dół, z walizką w dłoni i popatrzyła na niego, miała ochotę zrezygnować.

Mężczyzna w milczeniu wpatrywał się w nią swoimi przeraźliwie smutnymi oczami, których granatowy odcień przysłonięty został przez grubą, błyszczącą taflę łez. Zaciśnięte mocno usta tworzyły wąską linię, odznaczajcą się sinawą  czerwienią na pobladłej, zmęczonej twarzy.

– Jednak jedziesz? – nie patrzył Jej w oczy. Podejrzewała, że nie dałby rady, opanować swoich emocji, gdyby ich wzrok się połączył, wybrał więc mniejsze zło i utkwił spojrzenie w szarej walizce.

– Paddy… – czuła się zmęczona. Nie miała siły na kolejne starcie i na kolejne błagania.

– Nie musisz nigdzie wyjeżdżać. Możesz zostać tutaj, a ja przeniosę się do Angelo. Damy sobie czas… – podszedł bliżej.

–  Paddy, proszę Cię… – westchnęła znużona kolejną rozmową –  Nie zaczynajmy od nowa. Pożegnajmy się jak normalni ludzie – Postawiła walizkę na podłodze i przytuliła się mocno do niego. Czuła jak drży.

– Nie chcę, żebyś wyjeżdżała. Nie chcę zostać sam. Tak bardzo Cię kocham – wyszeptał, wtulając twarz we włosy Oli i otoczył Ją ramionami – Boję się, że już nie wrócisz…

Nie odpowiedziała tylko zacisnęła mocno swoje ramiona wokół Jego ciała.

Przymknęła oczy i westchnęła, przełykając wolno ciepły napój, po czym wyjęła z kieszeni jeansów telefon.

– Co się stało? — zaniepokojony, zaspany Angelo odezwał się w słuchawce.

– Angi mógłbyś zajrzeć do Paddyego?

– Czemu? A gdzie Ty jesteś?

– Przy granicy z Polską.

– Co? Co Ty tam robisz? – usłyszała zdenerwowanie.

– Jadę do rodziców – odpowiedziała – Proszę, pojedź do niego.

W słuchawce zapadła cisza.

– Angelo?

– Ola, czy Ty… Czy Wy się rozstaliście?

– Nie. Nie wiem… – zawahała się – Musiałam, bo nie mogłam tak dłużej żyć – wydusiła w końcu wraz z wypuszczonym powietrzem z płuc – My… Chyba nie potrafimy być razem. Nie wiem. Nic nie wiem…

– Nie gadaj bzdur! – warknął mężczyzna – Jesteście dla siebie stworzeni! Kochacie się!

– Tak, ale ta miłość, przestała nas uskrzydlać – odparła – Stała się toksyczna.

– Olka, proszę Cię, przemyśl to jeszcze raz – wyczuła lęk i przerażenie w głosie przyjaciela.

– Ostatnio nic innego nie robię, tylko myślę.

– Kurwa! To nie myśl! – krzyknął, zmieniając szybko zdanie.

Uśmiechnęła się smutno do siebie. Kochany Angelo.

– Muszę wziąć życie w swoje ręce. Wyprostować wszystko, a wtedy zobaczymy…

…………….

– Kurwa mać! Wiedziałem! Wykrakałem! – mruczał po nosem, wyskakując z łóżka.

– Co się stało? – zaspana Kira podniosła głowę.

– Miałem rację.

– W związku z czym? – usiadła i potarła oczy.

– Z tym, że polegną.

– Kto?

– Olka i mój durny brat – wyjął z szafy pierwszą lepszą koszulę i założył na siebie.

– Co się stało? – Kira zmarszczyła brwi.

– Olka wyjechała. Jadę do Paddyego – rzucił i wyszedł z sypialni.

Kira patrzyła na zamykające się za mężem drzwi, po czym oparła głowę na dłoniach i westchnęła głośno. Wiedziała, że teraz wszystko pójdzie łańcuchowo. Rozwalony związek Paddyego, to kiepski czas i dla Jej małżeństwa. Zrozpaczony Paddy oznaczał równie zrozpaczonego Angelo.

– Żegnaj spokoju…

……………….

Omiótł wzrokiem niewielki domek, po czym uniósł w górę trzymane w dłoni koperty. Dowody na pokrewieństwo Jego i Emmy, zdjęcie Jej matki oraz akt zgonu i wyniki DNA. Czuł strach. Wiedział, że Emma należy do trudnych ludzi. Nie raz się o tym przekonał. Była delikatna i wrażliwa, ale potrafiła też  przykryć uczucia metalową zbroją, a wtedy stawała się harda i wojownicza. Zupełnie, jak On. Dlatego tak dobrze Ją rozumiał i dlatego też pokochał zanim poznał prawdę.

Nienawidził ludzi, którzy zrobili Jej tak wielką krzywdę nie wiedząc, iż sam wyrządził Jej tę największą. Pozbawił Ją rodziny, miłości i opieki. Nawet nie podejrzewał, że los tak bardzo się na nim zemści.

…………….

Wyszedł przed dom i usiadł na chuśtawce. Udało mu się zaciągnąć nieprzytomnego Paddyego na kanapę w salonie. Później pozbierał szkła z podłogi i wylał resztę alkoholu do zlewu.

Miał wrażenie, że Jego serce rozpadło się na kawałki. W swoich myślach podzielił się na pół. Jedna część była z Paddym, a druga trzymała stronę Olki. Nie wiedział, kogo żałował bardziej i na którego z nich był bardziej wściekły.

– Cześć – usłyszał i podniósł głowę – Co z nim?

– Zalał się w trupa i śpi – westchnął.

– Co się z nimi stało? – siostra weszła po schodkach i usiadła obok Angelo.

– Pokonało ich życie, Patricia. Nie poradzili sobie z problemami, które zaczęły ich ostatnio osaczać.

– Ale Ola wróci?

– No właśnie nie wiem.

– Czy Ona zwariowała?! – fuknęła kobieta – Odchodzić w takim momencie? Z resztą wszystkiego możemy się po niej spodziewać, ma to chyba we krwi. Przedtem też narobiła bałaganu i zwiała

Angelo podniósł się nerwowo w górę.

– Nie zwiała, Patricia! Coś Ci się chyba pomyliło! – mruknął – Została przez nas wyrzucona, a to, co dzieje się dzisiaj,  jest skutkiem tamtych błędnych decyzji! Przeszłość nadal zbiera swoje żniwo – westchnął i oparł łokcie o drewnianą balustradę.

– To, że im się nie udaje dogadać, nie jest naszą winą – stwierdziła chłodno kobieta – Sami są sobie winni i zupełnie nie wiem, jak mamy mu pomóc. To dorosły mężczyzna.

Angelo zerknął na siostrę ze złością.

– Nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Nie zostawię go samemu sobie – odwrócił głowę i spojrzał na siostrę – A wy wszyscy mi w tym pomożecie, albo wypisuję się z tej rodziny, rozumiesz?!

………………..

– Wynocha! – syknęła lodowato, upuszczając na podłogę fotografię, po czym ruszyła w stronę mężczyzny – Nie chcę Cię znać! Nienawidzę Cię! – pchnęła go mocno do tyłu.

– Emma! – Jimmy złapał Ją w pół i zatrzymał przed kolejnym uderzeniem w bladego mężczyznę.

– Puść mnie! – próbowała się wyszarpnąć – Wypierdalaj! – wrzasnęła gdy tylko ponownie spojrzała na Henryego – Wszystko przez Ciebie! Zniszczyłeś moją rodzinę! Zabiłeś matkę! Zamieniłeś moje życie w piekło!

Staruszek pokręcił przecząco głową. Nie zamierzał się bronić, ani zaprzeczać. Przyjeżdżając tu i wyjawiając całą prawdę, wiedział, że naraża się na gniew.

– Gdybym tylko mógł cofnąłbym czas – oznajmił ochrypłym, pełnym bólu głosem.

– I co byś zrobił?! Kochałbyś moją babkę?! Przecież Ty nie potrafisz kochać! Jesteś potworem! – wrzeszczała rozhisteryzowana dziewczyna.

– Zmieniłbym wszystko, zrozum mnie proszę i wybacz! Jesteś moją wnuczką, jesteśmy rodziną…

– Nie nazywaj mnie tak?! Nie masz prawa! – płacząca dziewczyna, ponownie zaczęła wyrywać się z objęć mężczyzny – Jimmy! Do cholery! Zabieraj te łapy! Zabije go!

– Jak tylko się uspokoisz – oznajmił spokojnie mężczyzna, odwracając Ją przodem do siebie i przytulając mocno – Ciiii! Gładził Jej plecy. Spokojnie…

– Nie rozumiesz?! To wszystko przez niego! Całe moje życie i wszystkie demony są z jego winy! – łkała, próbując go odepchnąć.

– Proszę, uspokój się. Już dobrze – mówił łagodnie, przyciskając Em do siebie. Popatrzył na zrozpaczonego staruszka. Widział łzy na jego pomarszczonych policzkach i zaczął się modlić, by i On nie dostał jakiegoś ataku serca.

– Nienawidzę go! – płakała kobieta, opadając z sił – Wyrzuć go stąd, proszę…

=====================