ROZDZIAŁ101: Nocny huragan.

Wszystkich lubiących dyskusję zapraszam do grupy Loveimagination na FB

https://m.facebook.com/groups/426657607704955?ref=bookmarks&soft

——————————————————————

Najciszej jak tylko potrafiła, weszła do pokoju. Stanęła przy łóżku i próbowała wysilić wzrok, by w ciemności dojrzeć, śpiącą w nim postać.

– Nie śpię – usłyszała i podskoczyła przestraszona nagłym głosem.

Dopiero teraz włączył malutką lampkę stojącą na stoliku. Delikatna łuna żółtego światła rozjaśniła pokój na tyle, by mogła go dostrzec. Siedział w fotelu. Nadal był w jeansach bez koszulki tak, jak wcześniej. Przez moment w milczeniu patrzyła na niego. Siedział bez jakiegokolwiek ruchu z twarzą podpartą na dłoni. Nie patrzył w jej stronę. Jego wzrok utkwiony był w przeciwległą ścianę. Zamyślony, poważny i przeraźliwie poważny… Na jego policzku zauważyła, nerwową grę mięśni i domyśliła się, że nadal jest wściekły.

Gdy tak mu się przyglądała ogarnęły Ją wyrzuty sumienia. Niepotrzebnie nagadała mu tych głupot o Johnie i pomyłce. Co prawda nie był dłużny i w zasadzie to On zaczął tę bezsensowną awanturę, ale teraz, gdy tak siedział ze spuszczoną głową, Oli zrobiło się go żal. Nie chciała go skrzywdzić…  A może jednak chciała? Sama nie była pewna dlaczego podjęła tę, nic nie znaczącą dla niej, wojnę na słowa. Usiadła na łóżku i przez moment zbierała myśli.

– Paddy, Ja…  – zaczęła, ale przerwała, gdyż sama nie wiedziała czy powinna go przepraszać, czy raczej oczekiwać przeprosin od niego.

Westchnął i drgnął lekko, ale nie przeniósł wzroku. Jego wzrok nadal był nieruchomy.

– Wydaje mi się, że jeszcze nie skończyliśmy rozmowy – oznajmił sucho.

Ola przymknęła powieki i westchnęła cicho, pilnując, by w półmroku nie zauważył jej zniecierpliwienia. Po rozmowie z Jimem nie miała ochoty wracać znowu do tematu Johna, Natalii i całej reszty rodziny Kelly. Uszami jej już wychodzili. Wchodząc tu miała nadzieję, że będzie spał. Pomyliła się, a do tego obecny ton jego głosu nie zapowiadał nic dobrego.

Kątem oka zauważyła, że podnosi się z miejsca.

– Twoje słowa zabolały, wiesz? – zatrzymał się naprzeciwko niej i zaczął przeszywać ją zimnym wzrokiem.  – Cholernie zabolały – a gdy dziewczyna nie zareagowała, dodał –  Powiedz mi:  chciałaś mi dopiec, czy faktycznie uważasz, że John byłby lepszy?

Uniosła głowę w górę. Jego zaciętość na twarzy trochę Ją zmroziła, ale odważnie odparła:

– Paddy, czy my naprawdę musimy drążyć ten temat? Przecież znasz prawdę – podniosła się z łóżka i chciała odejść, ale złapał Ją za rękę.

– Myślałem, że znam – odparł posępnie – Uwierzyłem, że mnie kochasz, ale teraz już niczego nie jestem pewien?! – dodał ostrzej niż zamierzał. Był na nią wściekły, że tym jednym stwierdzeniem pokruszyła, odbudowaną niedawno wizję jego wymarzonej przyszłości i szczęścia.

Ola zmarszczyła brwi.

– Myślisz, że Twoje słowa bolały mniej? – zapomniała już o wcześniejszych wyrzutach sumienia i teraz znowu zaczynała w niej rosnąć irytacja – Moje są konsekwencją tego, co Ty mówiłeś.

– Ja nie powiedziałem Ci nigdy, że żałuję iż jestem z Tobą.

– Ja też nie żałuję! – krzyknęła – Zwyczajnie nie wytrzymałam Twojego ataku. Odgryzłam się – tłumaczyła dalej,  powstrzymując gniew.

Spojrzał na nią z niedowierzaniem.

– Oj Paddy! – jęknęła zniecierpliwiona –  Wcale nie chciałam tego powiedzieć. Po prostu wytrąciłeś mnie z równowagi – dodała.

– Ale powiedziałaś – stwierdził zimno – Otwarcie prosto z mostu, bez żadnego, nawet minimalnego zawahania – dodał – Nie wiem, co mam o tym myśleć! – jego nos znalazł się tak blisko jej twarzy, że odruchowo odchyliła głowę.

Poczuła się nieswojo. Nie znała takiego Paddyego. Ten, którego do tej pory widywała w takich momentach, zwykle miał w oczach ból, a na twarzy rozpacz. Teraz zaś stał przed nią pewny siebie mężczyzna, owszem dotknięty do żywego, ale nie jęczący i błagający o litość tylko dumny, zły i oskarżający.

Wyszarpnęła się z jego kleszczowego uścisku.

– Myśl sobie, co chcesz! – warknęła – To tylko słowa, bez znaczenia, a Ty jak zwykle z igły robisz widły! – odeszła w głąb pokoju. Miała dość kłótni, awantur i zaprzeczania. Dlaczego wszystkim musiała coś tłumaczyć i wyjaśniać? Zaczynała ogarniać Ją bezsilność. W tym momencie było jej obojętne, co myśli o niej Paddy, Jimmy czy Maite z Patricią. Czuła się zmęczona natłokiem wrażeń.

– Uważasz, że nie mam powodu?!  – zapytał poirytowanym tonem.

W tym momencie, w dziewczynie przebrała się miarka. Odwróciła się i wbiła w niego wściekły wzrok.

– Patrick daj mi już święty spokój! – krzyknęła – Szczerze mówiąc mam gdzieś wszystkie Twoje domysły i żale!  Ty chyba nigdy nie uwierzysz, że John to przeszłość, a Ja nie mam ochoty znowu się z tego tłumaczyć. To nie moja wina, że nie byłeś pierwszy! – wyrzuciła z siebie.

– Wiem, że nie Twoja – zmieszał się lekko.

– To czego Ty do diabła chcesz?! – wrzasnęła – Wszystko wiesz, tylko jak przychodzi co do czego, to urządzasz awantury!  Myślałam, że mamy to za sobą, że zrozumiałeś, a Ty wracasz do tego w najmniej odpowiednim momencie! – już teraz było jej obojętne czy poczuje się urażony. Jej umysł zalała fala totalnej wściekłości – Zaraz, tak jak Twój braciszek zaczniesz mi zarzucać oszustwo i zdradę?! – dodała – Jeszcze trochę, a wyjdzie, że puszczałam się na hektary z Wami wszystkimi! – wypaliła, nie zastanawiając się nad konsekwencjami – Do cholery!  Mam wrażenie, że wszystkich Was dziś  pogięło?! – była tak nakręcona, że nie zauważyła nawet zdziwienia na twarzy chłopaka. Nie dała mu też dojść do słowa – Ta podejrzliwość i nieufność Was kiedyś wykończy!

– A może ta podejrzliwość wcale nie jest taka bezpodstawna, co? – syknął lodowato.

– No pewnie, że nie jest! – nerwowym krokiem podeszła do niego – O niczym innym nie myślę, jak tylko pojechać do Hiszpanii i rozłożyć nogi przed Johnem! – wybuchła – To mój szczyt marzeń! – wybałuszyła oczy ze złości – Czy teraz wystarczająco zachwiałam Twoją wiarą we mnie?! – zapytała ironicznie – Do tego dążyłeś?! Takiej odpowiedzi oczekiwałeś?! No to masz, proszę bardzo! – dorzuciła, po czym postukała się palcem w czoło – Paddy! Puknij się w ten swój nienormalny system mózgowy, a może Ci się coś naprawi! – powiedziała na odchodne i zniknęła za drzwiami łazienki.

– I dziwisz się, że wariuję?! Sama do tego doprowadzasz!– wrzasnął za nią, po czym odwrócił się i wypadł na balkon bo czuł, że za moment rozwali drzwi, za którymi zniknęła i zmusi Ją do odwołania swoich ostatnich zdań.

Oparł dłonie na barierce i próbował powstrzymać zdenerwowanie. Oddychał tak szybko, jakby przebiegł maraton razem z Joeyem. Nie wierzył, że potrafiła być aż tak perfidna. Podniósł się i z całej siły uderzył pięściami w barierkę.

…………………..

Ola oparła ręce na umywalce i zawiesiła na moment głowę. Rodzina Kelly wyczerpała na dziś jej zasoby spokoju i opanowania. Wszyscy mieli do niej pretensje, zaczynając na Maite i Patricii, poprzez Jima, a kończąc na Paddym. Przez kilka sekund oddychała głęboko, próbując opanować żal, wzbierający się w jej wnętrzu. Musiała wyrzucić z siebie stres, który buzował w jej głowie, powodując silny, pulsujący ból.

Po chwili niewielkie pomieszczenie wypełnił głośny jęk i twarz dziewczyny zaczęły pokrywać mokre strużki. Wyrzucała cały żal, który czuła do Paddyego i całej jego rodziny. Nie mogła sobie darować, że znowu pozwoliła, by ta pokręcona rodzina niszczyła jej życie, a mężczyzna, który miał być jej ostoją i wsparciem, dziś okazał się największym jej wrogiem.

…………………….

 

Gdy już uspokoił się na tyle, by znowu zacząć logicznie myśleć wszedł z powrotem do pokoju. Rzucił okiem na zamknięte wciąż drzwi od łazienki i siadł na łóżku. Zaczął jeszcze raz wszystko od nowa analizować. Początkowo był wściekły, potem rozżalony, a teraz sam już dokładnie nie potrafił sprecyzować tego, co czuł. Wiedział, że sam zapoczątkował burzę między nimi i czuł się winny. Zamiast być dla niej wsparciem był kolejnym oskarżycielem. Nadal tkwił w nim żal do Oli, ale zdawał sobie sprawę, że przyczynił się do jej wybuchu. Swoją zazdrością i nieufnością wymusił na niej te wszystkie słowa, które teraz, jak ciernie otaczały jego serce i wbijały się boleśnie w jego myśli. Wiedział, że znowu Ją zawiódł, choć obiecał, że już więcej tego nie zrobi. Po kilku minutach ponownie spojrzał na łazienkowe drzwi i zdał sobie sprawę, że panowała za nimi zupełna cisza. Podszedł do nich i cicho zastukał.

– Ola? – zawołał. Odczekał chwilę, a gdy nikt mu nie odpowiedział, zaniepokojony zastukał jeszcze raz – Oluś, mogę wejść? –  nie czekając na zaproszenie, nacisnął klamkę i wszedł do środka. Jego oczy natychmiast zrobiły się wielkie, jak spodki.

– Jezus Maria! Ola!!! – krzyknął przerażony.

…………….……

– Dlaczego nie śpisz? – Kira podniosła się z poduszki i usiadła po turecku na łóżku.

– Nie mogę zasnąć – odparł Angelo – Chyba za dużo wrażeń – dodał, mijając się z prawdą. Nie chciał denerwować żony i opowiadać o słyszanej niedawno rozmowie.

– Chodź – mruknęła przeciągle kobieta – Przytul mnie. Wiesz, że bez Ciebie w łóżku jest mi niewygodnie – uśmiechnęła się zachęcająco.

Mężczyzna zerknął jeszcze raz przez okno w miejsce, gdzie kilka minut temu stał wściekły Paddy, po czym bez słowa położył się obok żony, całując Ją czule.

Gdy po chwili wtulona w swojego ukochanego męża, Kira ponownie zaczęła miarowo sapać, Angelo ponownie zagłębił się we własne myśli. Znowu, zaczął zastanawiać się czy Jimmy miał rację? Czy Ola z Paddym ukrywają coś przed wszystkimi? Pokręcił lekko głową – Nie zrobiliby tego. Ola nie mogła zdradzać Johna, a Paddy nie mógłby zrobić aż takiego świństwa bratu – próbował znaleźć kolejne argumenty świadczące o niewinności tej dwójki – Gdyby tak było Ola nie twierdziłaby, że Natalia jest córką Johna. Zauważyłbym coś. Krążył po wspomnieniach z przeszłości. Ola, On i Paddy zawsze razem, zawsze we trójkę… Gdy tylko nie było Johna. Zabawa, żarty, dowcipy, szaleństwo młodości… Mimowolnie uśmiechnął się do swoich wspomnień. Cudowne, beztroskie czasy…  Przyjaźń… Nic więcej… A może dla nich nie tylko? Może coś przeoczył…  Przecież były jeszcze noce, podczas których spał, jak każdy inny człowiek, może wtedy? Może Ola i Paddy wcale nie spędzali ich w osobnych pokojach? John tak często wyjeżdżał… Niemożliwe… Znowu westchnął i wolną ręką pomasował obolałe od natłoku myśli, czoło.

– O co tu chodzi? – szepnął prawie bezgłośnie – Jaka jest prawda?

– Mówiłeś coś? – zapytała sennie Kira.

– Nic, nic śpij – pogłaskał żonę po ramieniu i przyciągnął Ją do siebie jeszcze mocniej, dziękując Bogu, że udało mu się zdobyć szczęście i nie musi już walczyć.

……………..

– Co Ty robisz? – powiedziała dziewczyna słabym głosem, próbując wyrwać się z rąk Paddyego – Puść mnie!

– Zaczekaj – odparł, przekraczając próg pokoju – Nie wierć się, bo Cię nie uniosę.

– To mnie puść! – rzuciła ostrzej i głośniej.

– Zaraz – odparł – Tylko dojdę do łóżka.

Po chwili zaczął Ją opuszczać i po sekundzie poczuła miękkie podłoże pod swoimi plecami. Natychmiast usiadła.

– Nie! – sprzeciwił się i delikatnie popchnął Ją na poduszkę – Leż spokojnie – poinstruował, po czym odszedł na moment i wrócił ze szklanką wody – Proszę, wypij to – podał jej naczynie i usiadł obok.

Dopiero teraz przyjrzała mu się uważniej. Był blady, jak ściana i przyglądał się Jej z niepokojem.

– Co się stało? – zapytała niepewnie.

– Nie wiem – odparł – Znalazłem Cię na podłodze w łazience. Chyba zemdlałaś – wyjaśnił, wpatrując się w nią uważnie.

– Zemdlałam? – powtórzyła zdziwiona, próbując przypomnieć sobie cokolwiek – Nic nie pamiętam – odruchowo złapała się za głowę i syknęła z bólu.

– Co się stało? – chłopak od razu zbladł jeszcze bardziej i poderwał się z łóżka.

Ola odciągnęła dłoń od głowy i dostrzegła na niej czerwone plamki krwi.

– Wzywam pogotowie! – krzyknął nerwowo Paddy, macając kieszenie i rozglądając się jednocześnie po pokoju w celu zlokalizowania telefonu.

Ola złapała go za rękę, próbując powstrzymać jego atak paniki.

– Zaczekaj – poprosiła-  Sprawdź najpierw sam, co tam mam. Po co od razu wzywać pogotowie.

– Oluś, a jak zrobiłaś sobie coś poważnego?! – prawie krzyknął, nie rezygnując z poszukiwania aparatu – Może to jakiś krwiak. Nie wiesz jak mocno się uderzyłaś  – dodał – Nie będę ryzykował. Dzwonię – wyrzucał z siebie, odnajdując wzrokiem pożądaną rzecz. Po chwili już wystukiwał numer.

– Paddy przestań! – krzyknęła i zerwała się z łóżka. Natychmiast poczuła, że kręci się jej w głowie i żołądek zaczyna podchodzić jej do gardła.

– Mówiłem, żebyś nie wstawała – od razu znalazł się przy niej i podtrzymał Ją, żeby się nie przewróciła. Posadził z powrotem na łóżku i usiadł obok, podając Jej znowu wodę.

Po chwili wszystko minęło. Podniosła głowę i połączyła spojrzenie z wypełnionymi troską i strachem oczami Paddyego.

– To nie panikuj – powiedziała – Nic mi nie jest.

– Jak nie jest, przecież znowu prawie zemdlałaś – powiedział nerwowo – Oluś to nie są żarty! Uderzyłaś się w głowę!

– Paddy! Spokojnie! – podniosła głos – Lepiej zobacz skąd leci mi krew – przypomniała sobie o skaleczeniu.

Podniósł się i drżącymi dłońmi, najdelikatniej jak potrafił odchylił dziewczynie włosy.

– Masz rozcięte czoło – stwierdził – Cholera! Wzywam pogotowie!

– Do czego? Do małego zadrapania? – prychnęła i zaczęła się śmiać – – Paddy, proszę Cię nie rób afery.

Przez chwilę przyglądał się jej niepewnie, a potem także się uśmiechnął, choć jego wzrok wciąż pozostawał zaniepokojony i uważny.

– W takim razie przyniosę coś do dezynfekcji – powiedział zmieszany swoim atakiem paniki.

Gdy wrócił z łazienki, popatrzył na jej wciąż rozbawioną minę.

– Faktycznie masz się z czego śmiać – oburzył się – Ja prawie na zawał padłem, gdy zobaczyłem Cię na tej podłodze bez jakichkolwiek oznak życia. Nawet nie wiem jak długo tam leżałaś.

W jednej sekundzie twarz dziewczyny zrobiła się znowu poważna. Spuściła głowę i popadła z zadumę.

Domyślił się, że jego słowa przypomniały jej o kłótni. Westchnął cicho i kucnął przy niej.

– Oluś, przepraszam – powiedział skruszony, łapiąc Ją za rękę – Poniosło mnie i przeholowałem – spuścił głowę – Nie chcę się już kłócić – podniósł głowę, gdy poczuł jej rękę na swoich włosach.

– Oboje przesadziliśmy – powiedziała – Zamiast się wspierać zaczęliśmy skakać sobie do oczu – dodała – Nie tak powinien wyglądać związek kochających się ludzi, a Ja Cię bardzo kocham, Paddy. Nigdy w to nie wątp, bo to mnie boli – spojrzała mu głęboko w oczy.

Uśmiech rozjaśnił mu twarz. Poczuł ulgę. Podniósł się i usiadł obok niej na łóżku.

– Strasznie mnie przestraszyłaś, wiesz? – delikatnie ogarnął dłonią jej włosy z miejsca, które wciąż było zabrudzone krwią.

– Myślałeś, że umarłam? – zaśmiała się i syknęła z bólu, gdyż przemywał właśnie rankę, wodą utlenioną. Spojrzał z niezadowoleniem w jej oczy.

Kochanie, to nie jest śmieszne – skarcił jej wybuch i zmienił wyraz swoich oczu – Gdyby coś Ci się stało… – pokręcił głową, odrzucając złe myśli, po czym ponownie utkwił spojrzenie, pełne powagi w dziewczynie, przytrzymując Ją za podbródek –  Wtedy umarłbym razem z Tobą.

Odsunęła jego rękę od siebie i zmarszczony wzrok w jego twarzy.

– Nie mów tak. W życiu zdarzają się różne sytuacje.

– Mówię to, co czuję – odparł – Ty jesteś moim światełkiem i od dawna moje serce bije tylko dla Ciebie – powiedział –  Gdyby Ciebie zabrakło, nie widziałbym już celu.

– Przerażasz mnie…

Uśmiechnął się smutno.

– Przepraszam, ale nic na to nie poradzę, że właśnie tak myślę – odparł – Kocham Cię…

Podniosła dłoń i pogłaskała go czule po policzku. Przytulił policzek do wnętrza jej dłoni i pocałował je.

– Wciąż mam wrażenie, że nasze szczęście i przyszłość są… Jakby nierealne… choć widzę Je coraz wyraźniej – stwierdził, po czym uśmiechnął się, by zmniejszyć w jej oczach powagę swoich słów- Walczę z demonami i jednocześnie boję się ich, jak diabli – powiedział tajemniczo, uciekając wzrokiem w bok.

– Ten demon to John?

Skrzywił się nieznacznie. Podniósł głowę i ponownie zajrzał jej głęboko w oczy.

– Chyba raczej Ja sam – odparł – Pokręcony jestem, co? – dodał po chwili.

Rozciągnęła usta.

– Jeśli nie urządzasz awantur bez powodu, to całkiem fajny z Ciebie facet – odparła, wplątując palce w jego włosy. Przyciągnęła go do siebie i pocałowała – Każdy ma jakieś zboczenia – dodała po chwili – Twoje to twój starszy brat.

Zaśmiał się głośno i chyba pierwszy raz dziś, zupełnie szczerze.

– O tak – odparł, po czym popatrzył na nią pociemniałymi oczami – Lepiej się już czujesz, prawda? – pochylił się do przodu, odsunął włosy z jej szyi i zaczął delikatnie błądzić po skórze odkrytego miejsca.

– No nie wiem – odparła pomiędzy jednym cichym westchnieniem, a drugim – Właśnie znowu zaczęło mi się kręcić w głowie.

– Tak? – odsunął się na moment i popatrzył w na nią ze znajomym błyskiem w oczach.

Jej twarz także rozjaśniał blask podniecenia.

– To może trzeba puls sprawdzić -uśmiechnął się diabelsko niegrzecznie i pociągnął jej bluzkę, zmuszając Ją do podniesienia rąk w górę.

– A gdzie Ty chcesz go szukać?

– Wszędzie – wyszeptał niewyraźnie, całując zagłębienie między jej piersiami.

– To jakaś nowa metoda – stwierdziła, odchylając się do tyłu i opierając ciężar ciał na nadgarstkach.

– Najnowsza – powiedział z łobuzerskim uśmiechem na ustach, spoglądając w jej błyszczące oczy i oszukując jednocześnie dłońmi zapięcie stanika.

……………..

Na dworze zaczęło już świtać, gdy Jimmy wstał z łóżka i zniknął w łazience. Całą noc myślał o tym, co powiedziała mu Ola. Pomysł wydawał się szalony i na jego oko Emma nie da się przekonać, ale nad ranem, gdy po raz nasty przewracał się z boku na bok doszedł do wniosku, że przecież i tak nie pogorszy już swojej beznadziejnej sytuacji.

Po kilku minutach odświeżony i ubrany z niewielką sportową torbą w dłoni wyszedł z pokoju. Bez chwili namysłu wsiadł do auta i odjechał.

………………

– Cześć! –  przez sen usłyszeli wesoły szczebiot Natalii – Wstawajcie śpiochy! Ciocia Kira zrobiła śniadanie.

Ola usłyszała Paddyego odpowiadającego coś mało wyraźnie i uśmiechnęła się, wciąż leżąc bez ruchu.

– Budźcie się! – ponagliła ich dziewczynka, łapiąc jednocześnie brzeg kołdry. Z impetem zaczęła zdzierać Ją ze śpiącej pary.

Tym razem poderwali się oboje. Paddy pierwszy zdążył dopaść krawędź pościeli i czym prędzej pociągnął ją w stronę obojga. – Nati, puść! – zażądał ostro.

– To wstańcie wreszcie! – odkrzyknęła zadowolona z rezultatów swojego żartu.

– Natalia! – krzyknęła matka, pomagając partnerowi przytrzymywać pościel, by mała nie zobaczyła, ich nagości. Po upojnych chwilach zasnęli wyczerpani i nie pomyśleli, że rano mogą mieć niezapowiedzianą wizytę.

Paddy szarpnął mocniej i wyrwał w końcu materiał z rąk dziewczynki. Szybko opatulili się uratowanym okryciem.

Na szczęście Natalia nie dostrzegła braku garderoby. Szybko zapomniała o zabawnym zajęciu i zaczęła rozglądać się z zaciekawieniem po pokoju.

Paddy uśmiechnął się do Oli, podczas gdy Ta chichotała, jak nastolatka, chowając twarz w kołdrę.

– Śmiej się – mruknął cicho, jednak z rozbawieniem w oczach – Ciekawe jakbyśmy się wytłumaczyli z braku bielizny.

Ola przewróciła oczami i cmoknęła chłopaka w policzek, nadal jednak nie mogła patrzeć na niego bez śmiechu.

Obrzucił Ją krzywym spojrzeniem i wysunął język w jej stronę, na co dziewczyna wygrzebała rękę spod kołdry i przygładził nią sterczące kosmyki jego włosów.

– Chyba jakiś huragan zepsuł Ci fryzurę – stwierdziła, unosząc żartobliwie brew w górę.

– Myślisz, że z Tobą jest lepiej? – obrzucił wzrokiem jej potargane włosy i parsknął śmiechem – Rety! Coś Ty robiła w nocy?

– Walczyłam z wilkołakiem – odparła.

– Tyle razy byłam u wujka Angelo, ale nigdy nie byłam w Twoim mieszkaniu – odezwała się dziewczynka, więc szybko spoważnieli – Strasznie małe i nie masz nawet kuchni.

Paddy uśmiechnął się do niej.

– Bo to w zasadzie jest tylko pokój dla gości – odparł.

– To Ty jesteś gościem wujka i cioci? – mała wydała się być zszokowana, a gdy pokiwał twierdząco głową dodała – To gdzie jest Twój dom?

Chłopak spojrzał na Olę. Nie wiedział co może jej odpowiedzieć.

– My mieszkamy w domu Paddyego – wyjaśniła Ola.

– My?

– Tak Nati – odparła  – Paddy oddał nam swój dom, bo nasze mieszkanie było za małe.

– Kupowałem go dla nas – wtrącił się, pilnując jednocześnie, by okrywający go od pasa w dół, materiał nie opadł za nisko – To znaczy dla siebie, mamy i Ciebie, ale wszystko potoczyło się inaczej, więc nadal jestem gościem wujka Angelo.

– Nie chciałam, żebyś z nami mieszkał – powiedziała otwarcie dziewczynka.

– Dokładnie – zgodził się Paddy.

Nagle, ku zaskoczeniu dorosłych, dziewczynka wskoczyła na łóżko i na czworaka do nich powędrowała. Ola i Paddy jednocześnie poczerwienieli na twarzach.

– Wiesz co? – zapytała, wpatrując się w mężczyznę, gdy już zasiadła wygodnie pomiędzy nimi.

– Co? – zapytał zdezorientowany.

– Bardzo Cię lubię – kontynuowała dziewczynka z powagą.

– Też Cię lubię – odparł, na co dziewczynka się uśmiechnęła.

– Więc myślę, że chyba możesz z nami zamieszkać – stwierdziła, po czym uniosła palec w górę – Ale pod jednym warunkiem.

– Jakim? – zapytał poważnie i omiótł zadowolonym wzrokiem Olę, wpatrującą się z zaskoczeniem w córkę.

– Będziesz sam sprzątał swój pokój, bo moja mama nie jest niczyją służącą – zadrwiła i zaśmiała się głośno z własnego żartu.

Chłopak poderwał się, by dać nauczkę małej żartownisi.

– Paddy siadaj z powrotem i się nie ruszaj! –  krzyknęła Ola.

Natychmiast przypomniał sobie, że jest nagi i usiadł grzecznie na miejscu.

– Kochanie idź do cioci i powiedz, że zaraz zejdziemy na dół – zarządziła kobieta, gdy już zdjęła karcące spojrzenie z mężczyzny.

Mała posłusznie zwlekła się z łóżka i bez słowa poczłapała do drzwi.

– Czy Ty słyszałaś to, co Ja? –  Paddy wbił spojrzenie w swoją towarzyszkę, gdy tylko Natalia wyszła.

– Nooo – pokiwała z rozbawieniem głową.

– Huuura!!! – podniósł się w górę i złapał Olę za szyję.

– Hej! – krzyknęła, wyrywając się – Nie tak szybko! – gdy spojrzał na nią ze zdziwieniem, dokończyła – A zapytałeś mnie o zdanie?  Może Ja nie chcę z Tobą mieszkać.

Początkowo zmarszczył brwi i zastygł, a gdy dziewczyna zaczęła się śmiać, rzucił się na nią i zaczął gilgotać. Po chwili jednak jego łaskotki zmieniły się w błądzenie dłońmi po całym ciele kobiety. Przymknęła oczy i delektowała się jego dotykiem. Gdy jednak jego palce dotarły do jej najintymniejszego miejsca, zablokowała mu dłoń, nie pozwalając na więcej.

– Paddy…  mieliśmy iść na śniadanie – powiedziała.

– Mam gdzieś śniadanie – odparł, okrążając językiem jej sutek.

Jęknęła cicho i wygięła się w łuk, a gdy wróciła jej świadomość ostrzegła:

– Zaraz ktoś znowu po nas przyjdzie. Nie możemy…

Wtedy złapał jej dłoń, przekręcił się lekko na bok i poprowadził jej palce do swojej nabrzmiałej męskości.

– Powiedz to jemu – stwierdził i uśmiechnął się łobuzersko, wpatrując się w nią czarnymi powiększonymi od powstrzymywanego podniecenia, źrenicami.

Ola tylko jęknęła cicho, i poddała się całkowicie jego dłoniom i językowi.

……………….

– Już idę! – krzyknęła zaspanym głosem, przeklinając w duchu tego, kto o tak wczesnej porze zakłócał jej sen. Po wczorajszych przeżyciach, targały nią takie emocje, że dopiero nad ranem udało jej się na chwilę przymknąć oko i teraz była wściekła, że ktoś ośmielił się Ją budzić.

Nie zaglądając nawet w lustro przekręciła zamek i otworzyła drzwi…

Zdążył włożyć rękę pomiędzy drewniane wrota i futrynę, zanim z impetem je zatrzasnęła. Syknął głośno z bólu, ale odepchnął drzwi i po chwili był już w środku.

– Czego znowu chcesz?! – warknęła oburzona gwałtownym wtargnięciem i zszokowana jego widokiem. Po wczorajszej kłótni i tym, co jej powiedział, wciąż czuła wściekłość na siebie i na niego.

Najpierw przeciągnął głodnym wzrokiem po jej satynowej, skąpej piżamce, która opływała po jej jędrnych piersiach. Przez moment zaparło mu dech, gdy w wypukłościach dojrzał wyraźnie odznaczające się pod materiałem skutki.  Oczami wyobraźni zaczął zdzierać z niej delikatny czarny materiał, by móc jak najszybciej zamknąć w ustach sterczące wzgórki.

– Przyszedłeś sobie popatrzeć czy masz coś konkretnego do powiedzenia – rzuciła drwiąco i zaplątała ręce na piersiach. W głębi duszy poczuła jednak satysfakcję.

Jej słowa otrzeźwiły Jima na tyle, by przypomniał sobie, po co tu przyszedł. “ Musisz być mocniejszy i twardszy, niż Ona” przypomniał sobie słowa Oli. Ściągnął brwi i przeniósł wzrok na twarz dziewczyny. Wciąż zaspana, z przymrużonymi oczami i włosami w nieładzie była najcudowniejszym okazem kobiety, jaki widział w życiu. Zaklął w duchu i zaczął się poważnie zastanawiać, czy dobrze zrobił przychodząc tutaj. Ta dziewczyna miała w sobie taką moc, że stawał się przy niej bezwolną rośliną. Na jej widok zaczynał ślinić się, jak pies na widok miski z jedzeniem. Wychodziły na wierzch jego najbardziej pierwotne męskie odruchy.

“Postaw Ją przed faktem dokonanym” – przypomniał sobie znowu rady Olki – “Daj jej wybór, ale zaproponuj tylko jedną drogę. Jimmy, wóz albo przewóz, rozumiesz?”

Emma wpatrywała się w niego wzywająco,  gotowa do ataku w każdej chwili. Wczoraj poszła do niego pod wpływem impulsu. Nie myślała logicznie, przytłoczona dręczącym Ją poczuciem winy i strachem przed  całkowitą utratą. Dostała niezłą nauczkę i dziś nie była już taka głupia.

– Przyszedłem, po Ciebie – spojrzał na nią odważnie – Chcę, żebyś wyjechała ze mną.

– Słucham? – uniosła brwi i prychnęła kpiąco.

– Emma, Ja nie żartuję! Masz ostatnią szansę!

Po pomieszczeniu rozległ się głośny, szyderczy śmiech dziewczyny.

========================