ROZDZIAŁ 62: Życie…

Wybiegł z łazienki i wpadł prosto na stojącą przy drzwiach, Martę.

– Paddy…

– Muszę z nią pogadać, za długo robiła ze mnie wariata, rozumiesz! – krzyknął – Nie zatrzymuj mnie!

– Nawet nie zamierzam – odparła spokojnie Marta – Właśnie szłam Ci powiedzieć, że moi rodzice już wyszli i możesz do niej wejść.

Chłopak przystanął na chwilę i przyjrzał się uważniej Marcie. Jej twarz była pełna smutku i powagi.

– Paddy… Ona nie chciała – powiedziała cicho – Nie myślała, że jeszcze kiedyś wrócisz do jej życia…

Zmarszczył brwi, ale o nic nie pytał. Uznał, że to nie Marta powinna udzielić mu wyjaśnień.

Uchylił drzwi i wszedł do pomieszczenia. Na środku pokoju stało wielkie łóżko, a na nim, z nogami pod brodą, siedziała skulona Ola. Zauważył, że drgnęła lekko, gdy usłyszała szmer, ale nie podniosła głowy. Domyślił się, że nie ma odwagi spojrzeć mu w oczy i ogarnęła go złość. Przemierzył pokój i zatrzymał się przy oknie.

– Powiesz mi co tu się wydarzyło? – zapytał oschle.

Ostry ton głosu Paddyego przeraził ją lekko, ale podniosła głowę i spojrzała w jego stronę.

Jej załzawione oczy i ściągnięta smutkiem twarz zabolały go bardziej niż pięść jej ojca, ale jakaś niewidzialna siła powstrzymała go przed chęcią przytulenia jej. Uciekł spojrzeniem gdzieś w przestrzeń pokoju.

– Ola, wyjaśnij mi to… – zażądał.

– Tak, ale…

– Nie chcę słyszeć żadnego „ale”, znudziło mi się już to słowo, rozumiesz? – powiedział zimno, wbijając w nią ponownie wzrok.

Ola wpatrywała się w niego przez chwilę. Miała wrażenie, że stoi przed nią jakiś obcy facet. W jego oczach zobaczyła ponownie Paddyego sprzed kilku tygodni. Zimnego, pełnego złości i urazy. Nagle zaczęła czuć się niepewnie. Bała się jego reakcji na to, co miała mu do powiedzenia.

– Przepraszam – wydukała, powstrzymując płacz.

Chłopak nabrał głęboko powietrza.

– Nie chcę przeprosin, masz mi wyjaśnić, tę co najmniej dziwną sytuację – wbił w dziewczynę, wyczekujący wzrok.

Ola spuściła głowę. Nie potrafiła patrzeć mu w oczy, przynajmniej nie teraz… Nie wiedziała jak zareaguje na jej wyjaśnienia, więc wolała nie widzieć wyrazu jego twarzy.

– Moi rodzice dowiedzieli się kim jesteś – odparła cicho.

– I co z tego?

Chłód w jego głosie powodował, że dziewczyna skuliła się jeszcze bardziej. Wiedziała, że przyznanie się do wszystkiego nie będzie łatwe, ale nie myślała, że to aż tak trudne.

– Oni mają do Ciebie żal, bo…

– Żal? – prychnął – Nazywajmy sprawy po imieniu – Oni mnie nienawidzą i nie wiem dlaczego.

– Bo myślą, że chciałeś zrobić mi coś złego – przyznała, a po chwili dodała – Ty i Twoje rodzeństwo.

– I sami to wymyślili, tak? – zapytał z ironią.

Dziewczyna starła z policzków łzy, które ponownie zaczęły wypływać z jej oczu.

– Nie płacz tylko mów! – warknął, zaciskając pięści. Tym razem jej łzy podziałały na niego jak płachta na byka.

– Oni nic nie wymyślili! – krzyknęła, poruszona jego złością – Ja… im to powiedziałam!

– Dlaczego?!

– Boże, Paddy! – krzyknęła bezsilnie – Proszę cię, nie rozmawiaj ze mną w ten sposób!

– A w jaki?! – również podniósł głos – Tyle czasu prosiłem, żebyś wyjaśniła mi problem z Twoimi rodzicami! Za każdym razem zbywałaś mnie, a potem przyprowadziłaś tutaj i liczyłaś, że to będzie cudowne spotkanie? – zapytał z sarkazmem – Do cholery, Olka! Masz mnie za jakiegoś głupka? Myślałaś, że skoro żadna ze stron nie zna języków, to moja tożsamość się nie wyda?! Po co mnie tu przyprowadziłaś skoro wiedziałaś, jakie zdanie na mój temat mają Twoi rodzice?

– Naprawdę zamierzałam Ci powiedzieć…

– I do tej pory nie znalazłaś czasu, żeby uprzedzić mnie, że Twój ojciec najchętniej by mnie udusił, a matka wydrapała oczy, tak?! – krzyczał, nachylając się w jej kierunku.

– Nie wiedziałam, jak mam Ci to powiedzieć! Nie chciałam Cię ranić – poderwała się z łóżka.

Paddy wybuchł ironicznym śmiechem.

– Czy Ty słyszysz siebie? Mnie chciałaś chronić ! Mnie?! – powtórzył głośniej – Powiem Ci coś… Nie powiedziałaś mi niczego, bo tak było Ci lepiej, bo chciałaś uchronić swój tyłek, czyż nie tak?! – czekał chwilę na odpowiedź, ale Ola nie odpowiadała. Spuściła głowę i w milczeniu wpatrywała się w swoje drżące dłonie.

– Przepraszam… – wyszeptała i rozszlochała się na dobre.

– Do diabła! – krzyknął, gdyż jego cierpliwość pomału się wyczerpywała – Mam gdzieś Twoje przeprosiny! – złapał ją za ramiona z zamiarem potrząśnięcia nią, ale w porę się opamiętał. Dotarło do niego, że złością i agresją nic nie wskóra. Obiecał jej kiedyś, że się zmieni, że stanie się dawnym łagodnym Paddym i udawało mu się to, aż do teraz. Puścił jej ramiona i odszedł w głąb pokoju. Zrobił kilka wdechów dla uspokojenia swoich emocji i przeczesując ręką włosy, zapytał jeszcze raz, tylko tym razem dużo spokojniej – Co im powiedziałaś?

– Myślą, że jesteś draniem bez uczuć i sumienia – odparła tak cicho, że ledwo usłyszał.

– Dlaczego? – splótł ręce na piersiach i czekał.

Ola przez moment milczała. Zbierała myśli, układała wszystko w jedną całość. Spojrzała na swoje drżące dłonie, splotła je w koszyczek, by powstrzymać nerwowy objaw i zaczęła mówić, zaczynając od początku:

– Gdy od was wyjechałam, taksówkarz zawiózł mnie na lotnisko. Samolot do Polski miał odlatywać dopiero za kilka godzin. Usiadłam, więc i czekałam, bo i tak nie miałam dokąd pójść. Znałam tylko Was – nabrała powietrza i zerknęła na Paddyego. Nadal stał na środku pokoju, z założonymi rękoma. Nie potrafiła odgadnąć wyrazu jego twarzy, nie znała tego Paddyego.

– Nie wiem, co się wtedy ze mną stało, nie pamiętam, ale obudziłam się w szpitalu. Powiedzieli mi, że straciłam przytomność i ktoś wezwał pogotowie. Wtedy, tam w szpitalu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Pamiętam, jak strasznie bałam się, że nie będziesz chciał zaakceptować mojego dziecka. To była pierwsza myśl, po przekazaniu mi informacji przez lekarza – parsknęła śmiechem, ale takim przez łzy – Wtedy jeszcze głęboko wierzyłam, że do mnie przyjedziesz, głupia…

Paddy przyglądał się jej twarzy i łzom, które ponownie zaczęły płynąć po jej policzkach i czuł ciężki ucisk w piersi. Najchętniej przytuliłby ją i zabronił dalej mówić, ale wiedział, że wtedy straciłby, może jedyną szansę na poznanie prawdy, więc w milczeniu słuchał dalej.

– Gdy wróciłam do domu rodzice od razu zauważyli, że coś się ze mną dzieje, dopytywali dlaczego jestem smutna i wciąż ukradkiem płaczę, ale nic im nie powiedziałam. Najpierw chciałam porozmawiać z Tobą. Całe dnie czekałam, a nocami płakałam z bezsilności i tęsknoty. Im więcej dni mijało, tym w większą depresję popadałam – przerwała na moment, wytarła łzy i zaciągnęła się głęboko.

– Któregoś dnia moja nadzieja została brutalnie zniszczona – odruchowo zacisnęła dłonie w pięści – W jakiejś gazecie natrafiłam na artykuł o Tobie i Twojej nowej miłości. Były tam zdjęcia, na których przytulałeś i całowałeś jakąś kobietę. Pamiętam ból, który czułam. Jakby ktoś na mnie usiadł – przymknęła oczy, przypominając sobie tamtą chwilę – Wtedy już wiedziałam, że nie przyjedziesz, że o mnie zapomniałeś i że zostałam sama ze wszystkimi problemami i z dzieckiem pod sercem – zrobiła przerwę, kątem oka widziała, jak Paddy odwraca się tyłem.

Nie mógł znieść jej słów. Były tak gorzkie, że poczuł ucisk w piersiach. Dopiero teraz pomyślał, że do tej pory wciąż mówił o swojej rozpaczy z tamtego okresu, a nigdy nie zapytał o to, co działo się z Olą. Przecież Ona czuła to samo, co On. Nagle jego złość zaczęła zmieniać się we współczucie. Czuł, że nie ma prawa o nic jej obwiniać, bo każde z nich radziło sobie jak umiało.

Ola zrobiła krótką przerwę. Zacisnęła usta, gdyż to, co miała zamiar teraz powiedzieć mogło całkowicie zmienić ich życie, ale po chwili ciągnęła dalej:

– Musiałam w końcu powiedzieć wszystko rodzicom. Nie chciałam mówić im prawdy. Obawiałam się, że uznają mnie za puszczalską. Najpierw jeden brat, potem drugi, dziecko pierwszego – pokręciła głową – Nie mogłam im tego powiedzieć. Nie zrozumieliby… Znałam też ich zdanie na temat rodzicielstwa i wiedziałam, że uważają, iż dziecko powinno mieć matkę i ojca, nawet wtedy, gdy rodzice nie tworzą wspólnej rodziny. Najbardziej bałam się tego, że będą mnie zmuszać do powiedzenia Johnowi o dziecku. Wtedy musiałabym do Was wrócić, choćby po to, żeby z nim porozmawiać. Nie mogłam tego zrobić – zamilkła na chwilę – Nie chciałam na nim niczego wymuszać, ani żądać pomocy. Skrzywdziłam go i nie potrafiłabym spojrzeć mu w oczy – powiedziała – Nie chciałam też widzieć Ciebie… i Twojej dziewczyny – dodała chwilę później – Nie zniosłabym tego.  Dlatego posłużyłam się kłamstwem.

Paddy odwrócił głowę i spojrzał na nią.

– Co im powiedziałaś? – zapytał.

– Moi rodzice myślą, że próbowaliście siłą pozbyć się mojego dziecka, bo było dla Was tylko problemem – przymknęła na moment powieki, ale zaraz po tym mówiła dalej – Powiedziałam im, że dla Johna byłam tylko zabawką. Nie kochał mnie i nie planował wiązać ze mną przyszłości, dlatego kiedy powiedziałam mu o ciąży, zażądał usunięcia dziecka. Kiedy się twardo postawiłam i nie zgodziłam na aborcję, namówił Was, resztę rodziny i wspólnie próbowaliście pozbyć się przeszkody.

Paddy zmarszczył brwi.

– W takim razie powinni nienawidzić Johna, ale Twoi rodzice nie mogą patrzeć, także na mnie – stwierdził – Dlaczego?

– Dlatego, że powiedziałam im, iż Ty udawałeś pomocnego przyjaciela, a gdy Ci zaufałam, podstępem zawiozłeś mnie do lekarza, który pod pretekstem badania kontrolnego miał uszkodzić płód i spowodować poronienie. Wytłumaczyłam im, że podsłuchałam Twoją rozmowę z lekarzem i udało mi się uciec z poczekalni.

– O Jezu… – jęknął cicho, Paddy i zamilkł.

Ola ze strachem w oczach czekała na jakąś jego reakcję, ale On milczał i wciąż wpatrywał się w okno.

– Paddy, wiem, że nie powinnam była wymyślać takich kłamstw, ale nie wiedziałam wtedy, jak inaczej obronić się przed atakiem rodziców – powiedziała – Tylko to przyszło mi do głowy – powiedziała cicho.

Paddy nadal milczał jak zaklęty. Odczekała znowu dłuższą chwilę.

– Przepraszam – nie wiedziała co ma jeszcze powiedzieć, by zaczął z nią rozmawiać. Chciała, by powiedział cokolwiek, nakrzyczał na nią, ale On jakby zastygł.

Paddy próbował zebrać w głowie wszystkie wiadomości w jedną całość. To, co usłyszał wstrząsnęło nim mocno. Powoli zaczynał układać wszystkie puzzle w jeden obrazek. Rozumiał już, dlaczego Pan Malik tak ostro zareagował, gdy dowiedział się kim jest przyjaciel ich córki. Wiedział też, dlaczego Ola  zmieniła nazwisko w dokumentach.

– Powiedz coś, błagam.

–  A co Ja mam Ci powiedzieć – odparł zgaszonym tonem – Zastanawiam się, jak mogłaś wymyślić coś tak okropnego. Marta wspominała, że w oczach Twoich rodziców moja rodzina, to banda potworów bez sumienia i serca. Teraz dopiero, rozumiem jej słowa – zamilkł na sekundę, po czym spojrzał na nią –  Chciałbym móc powiedzieć, że rozumiem i że nic takiego się nie stało…  Ale się stało… – dodał w zamyśleniu – Mogłaś zrobić cokolwiek. Choćby powiedzieć prawdę i postawić się twardo rodzicom, ale Ty wolałaś iść na skróty! Chroniłaś własny tyłek, naszym kosztem –  podniósł głos – Najłatwiej było kłamać, prawda? – utkwił w niej spojrzenie pełne urazy.

Ola nic nie odpowiedziała. Nie mogła zaprzeczyć, bo mówił prawdę. Spojrzała na swoje dłonie.

– Z drugiej strony, moja rodzina faktycznie wyrządziła Ci krzywdę – zastanawiał się głośno – Może nie taką, o której opowiedziałaś rodzicom, ale przyczynili się do zniszczenia Ci życia – zamyślił się chwilę, a potem dodał – Nam obojgu zniszczyli życie… i nadal ponosimy konsekwencje ich spisku…

– Najbardziej nie rozumiem jednego: dlaczego wplątałaś w to także mnie? Czemu zrobiłaś ze mnie podstępnego zwyrodnialca? – zapytał.

Ola podniosła głowę i utkwiła w nim wzrok. Przez kilka sekund zastanawiała się nad tym, czy powiedzieć mu prawdę. Stwierdziła jednak, że nie będzie już więcej kłamać.

– Paddy, Ja… w tamtym czasie usilnie chciałam myśleć o Tobie jak najgorzej – odparła – Chciałam widzieć w Tobie złego człowieka, bo wtedy było mi łatwiej znieść tęsknotę i samotność. Próbowałam wymazać z moich myśli uciążliwy i bolesny obraz uśmiechniętego chłopaka o wrażliwszym sercu, który towarzyszył mi o każdej porze dnia i nocy – dodała, wpatrując się w jego oczy – Myślałam, że tym sposobem zdołam zmniejszyć swoją tęsknotę za Tobą i… – w tym momencie z jej oczu wypłynęły dwie wielkie krople , a za nimi zaczęły wytaczać się następne – … chociaż w taki sposób ukarzę Cię za moje porozrywane na strzępy życie. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałam czuć do Ciebie nienawiść.

Na te słowa w Paddym coś drgnęło. Złość minęła, a Jego serce zaczęło mięknąć. Wyobraźnia zaczęła podsuwać mu wizję, nieszczęśliwej, młodej dziewczyny, która samotnie musiała zmagać  się z przeciwnościami losu. Już nie potrafił udawać twardego i oburzonego. Powoli zbliżył się do łóżka, usiadł obok Oli i zamknął jej dłoń w swojej.

– Paddy, Ja nie wiedziałam, że los ponownie nas połączy – wyszeptała, patrząc na swoje stopy – Wtedy myślałam, że już nigdy Was nie zobaczę, że moje życie z Wami skończyło się na zawsze. Nie chciałam nikogo skrzywdzić – dodała przez łzy – Przepraszam za mojego ojca, nie powinien był Cię uderzyć. Za moje kłamstwa też Cię przepraszam – wysunęła swoją rękę z jego dłoni i wstała z łóżka – Masz prawo czuć złość, ale Ja jestem tylko człowiekiem i tak jak wszyscy popełniam błędy. Dziś bardzo tego żałuję, ale wtedy myślałam, że robię dobrze, że swoimi kłamstwami nikogo nie skrzywdzę. Byłam sama, młoda i przerażona tym, co mnie spotkało. Moi rodzice byli jedynymi osobami, na których mogłam liczyć, więc chciałam w ich oczach uchodzić za ofiarę, a nie sprawcę wszystkich swoich kłopotów – spuściła głowę.

Chłopak przez chwilę myślał nad jej słowami. Bolały go jej oszustwa, ale chyba jeszcze bardziej bolała go wyznana na końcu prawda. Miała rację: była sama i jedynymi ludźmi, którzy jej pomogli byli jej rodzice…

Podniósł się i podszedł do Oli. Złapał ją za ramię i odwrócił do siebie.

– Już nigdy Cię nie zawiodę, obiecuję – wyszeptał, obejmując dłońmi jej twarz – Już nigdy nie będziesz musiała sama radzić sobie z problemami…

………………

Już z daleka widział swoją byłą żonę trzymającą za ręce jego córki. Mimo napięcia, które czuł w każdym mięśniu, uśmiechnął się, gdy dziewczynki zaczęły podskakiwać na jego widok.

– Nareszcie – powiedział do siebie i pomachał do nich.

– Tatuś! – krzyknęła jedna z nich i wyrwała matce rączkę. Z szerokim uśmiechem na ustach zaczęła biec w kierunku Jima.

Szczęśliwy mężczyzna przyspieszył kroku, by jak najszybciej wziąć córkę w ramiona. Resztę tego dnia pamiętał, jak przez mgłę… przeraźliwy wrzask Maike wołającej dziewczynkę, nadjeżdżający samochód terenowy i swoją córkę, wbiegającą wprost pod jego koła. Jakby z daleka słyszał też swój krzyk.

– Niech Pan wezwie karetkę, szybko! – wrzeszczał do kierowcy, który wysiadł z samochodu i zaczął coś mówić, wymachując rękoma.

Gdy dobiegł do córki, Maike już tam była. Próbowała podnieść córkę, by utulić Ją w swoich ramionach, ale odepchnął Ją.

– Nie ruszaj Jej?! – krzyczał – Maike, nie wolno, może mieć uszkodzony kręgosłup! – próbował odepchnąć Ją od dziewczynki, ale nie pozwoliła mu na to, więc klękając przy nieprzytomnej córce, jednocześnie prosił przypadkowych gapiów o zabranie matki. Kątem oka spostrzegł też stojącą wciąż na chodniku drugą córeczkę. Jakaś kobieta trzymała Ją za rączkę. Potem już liczyła się tylko Aimée.

Nachylił się nad dziewczynką i przystawił ucho do jej ust.

– Oddycha – powiedział do chłopaka, który klękał, w tym momencie, z drugiej strony.

– Nie ruszajmy jej – powiedział spokojnie do Jima. Potem sam nachylił się nad dziewczynką i pokiwał twierdząco głową – Czy ktoś wezwał karetkę? – zapytał, rozglądając się dookoła.

– Tak, Ja – odparł mężczyzna, który potrącił dziewczynkę. W tym momencie Jim przypomniał sobie o nim. Musiał gdzieś rozładować napięcie i stres. Poderwał się z kolan i złapał mężczyznę za koszulkę i przycisnął go do drzwi samochodu

– Nie wiedziałeś dziecka, do cholery?! – wrzasnął.

– Wybiegła tak nagle, że… – zaczął, tłumaczyć się przerażony mężczyzna, ale Jim nie pozwolił mu dokończyć.

– Trzeba było jechać wolniej!

– Nie oddycha! – usłyszał nagle i raptownie puścił mężczyznę. W tym momencie usłyszeli sygnał nadjeżdżającej karetki.

Z przerażeniem przyglądał się ratownikom medycznym, przejmującym akcję reanimacyjną od klęczącego przy małej chłopaka, który streszczał im dokładnie cały przebieg akcji ratunkowej.

Gdy chwilę później jeden z ratowników krzyknął „Mamy Ją!”, Jim głęboko wciągnął powietrze. Miał wrażenie, że dopiero teraz zaczął oddychać.

– Pan jest ojcem? – zapytał lekarz, podczas gdy dwóch pozostałych delikatnie ułożyło dziewczynkę na noszach.

– Tak – odparł – Czy Ona przeżyje? Dlaczego wciąż jest nieprzytomna? – rzucał pytaniami, nie czekając nawet na odpowiedź lekarza – Co jej jest?

– Niestety dopiero w szpitalu będziemy mogli to stwierdzić – odparł lekarz – Na razie najważniejsze jest to, że zaczęła oddychać – zerknął też na płaczącą Maike – Jedno z rodziców może wsiąść do karetki, drugie niestety musi dostać się do szpitala w inny sposób – oznajmił.

– Ty z nią jedź – powiedział Jim, patrząc na przerażoną byłą żonę. Mimo lęku o dziecko zdawał sobie sprawę, że Maike nie będzie w stanie kierować samochodem – Ja wezmę Máire  i pojadę za Wami – dodał.

==============================