ROZDZIAŁ 59: Małe święto.

Jimmy z zawiedzioną miną wyszedł z klatki – Gdzie Ona może być o tej porze? – zastanawiał się. Uszedł już spory kawałek, gdy usłyszał czyjeś głosy. Obejrzał się za siebie i na moment wstrzymał oddech. Byli jeszcze daleko, ale doskonale widział, że to Ona. Poznałby ją nawet ciemną nocą. Szła uwieszona na ramieniu jakiegoś faceta. Jim zaklął cicho i zacisnął zęby, by nie wrzasnąć czegoś w złości. Schował się za, zaparkowanym wzdłuż drogi, samochodem. Nie chciał, by go zauważyli.

Gdy para zbliżyła się na tyle, by mógł ich zobaczyć w całej okazałości, zmrużył oczy ze złości. W towarzyszu Emmy, rozpoznał swojego adwokata. Zatrzymali się na chodniku, przed wejściem do bloku. Co chwilę w jego umysł wwiercał się melodyjny śmiech Emmy. Ze strzępów słów, które do niego docierały, domyślił się, że ich rozmowa, daleka była, od spraw zawodowych. Szybko połączył fakty i domyślił się, że to z nim widział Emmę w kawiarni dzień wcześniej – Zrobili ze mnie idiotę – pomyślał.  Sam przed sobą nie potrafił wytłumaczyć tego, co czuł w tym momencie. Jego dłonie bezwiednie zacisnęły się w pieści i ze złości uderzył w maskę samochodu, przy którym akurat stał. Czuł, że zaraz eksploduje z nadmiaru emocji i uczuć, które kumulowały się teraz w jego głowie. Był zazdrosny i wściekły. Czuł się zdradzony i oszukany, ponieważ odkąd wyszedł z sądu uważał, że nie jest jej obojętny. Teraz dotarło do niego, że dla niej naprawdę liczy się tylko dobra zabawa, nie ważne z kim.

Oparł dłonie na masce auta i zwiesił głowę. Do jego uszu ponownie dotarł śmiech Emmy i mimowolnie spojrzał w ich kierunku, akurat w chwili, gdy dziewczyna zarzucała mężczyźnie ręce na szyję. Facet zachwiał się na moment, a potem owinął Ją swoimi łapskami. Tego już Jimmy nie mógł znieść. Nie zastanawiając się nad tym, co robi szybkim krokiem, ruszył w ich stronę.

– Co Ty kurwa robisz?! – wrzasnął do Emmy – wydzierając Ją z objęć prawnika – Obrałaś sobie za cel pieprzenie się z każdym facetem w Kolonii?! – dodał, ciągnąc dziewczynę w swoją stronę.

– Dobrze, że Pan jest – odezwał się mężczyzna z wdzięcznością w oczach, co zdezorientowało lekko Jima – Sam bym chyba sobie nie poradził.

Jimmy zmarszczył brwi i już miał rzucić, w odpowiedzi, coś ciętego, gdy Emma nagle zaczęła osuwać się na chodnik.

– Cholera – krzyknął i razem z adwokatem rzucili się, by Ją podtrzymać. Jim był szybszy. Złapał dziewczynę w pasie i podniósł z powrotem na nogi. Dopiero teraz zrozumiał słowa prawnika.

– Ona jest pijana! – krzyknął, wbijając zdziwiony wzrok w mężczyznę, stojącego  naprzeciwko.

W tym momencie Emma ocknęła się z letargu, wyrwała się Jimowi i wybełkotała:

– Nie pijana tylko rozbawiona – odparła mało zrozumiale – O Jim, cześć – rzuciła lekko zdziwiona, ale już po chwili rozciągnęła usta w rogalik i dodała zataczając się na nogach – Super, im nas więcej tym lepsza zabawa.

– Co? – burknął trochę zdziwiony, a trochę oburzony jej stwierdzeniem, Jimmy.

– A Ty co się tak dziwisz? – zapytała, wyciągając palec w kierunku Jima – Nigdy nie byłeś w imprezowym nastroju? – spojrzała zalotnie na prawnika i dodała –  Mieliśmy z Julianem małe święto – roześmiała się głośno, po czym ponownie zawisła na szyi mężczyzny, z którym przyszła – Prawda, Panie adwokacie? –  przeciągnęła paznokciem wzdłuż policzka prawnika, niezdarnie trzepocząc przy tym, rzęsami.

Nie uszło to uwadze Jima. Zacisnął zęby i ponownie zaczął odciągać Ją od rywala.

– Chodź tu! – warknął.

– Hej! – jęknęła, gdy ścisnął jej nadgarstek, a po chwili zaniosła się śmiechem –  Nie bądź taki samolubny, Julian jest samotny i potrzebuje kobiecej czułości – próbowała wolną ręką przyciągnąć do siebie prawnika, ale ten pod wpływem wściekłego, ostrzegawczego spojrzenia Jima, odsunął się, by dziewczyna go nie mogła dotknąć.

– Nie to nie – burknęła pod nosem Emma.

– Jakie to święto, tak hucznie opijaliście? – zapytał Jim.

– No, jak to jakie? – obruszyła się dziewczyna – Twoje… a właściwie nasze – odparła i szeroki pijany uśmiech zaczął gościć na jej twarzy – Julian wygrał Twoją sprawę a Ja… wygrałam swoją – bełkotała, rechocząc przy tym i chwiejąc się na nogach.

– O czym Ona mówi – Jimmy wpatrywał się raz w pijaną i zanoszącą się od śmiechu Emmę, a raz na zakłopotanego adwokata.

– Niestety nie wiem – odparł mężczyzna wzruszając ramionami – Zaprosiła mnie na drinka, by uczcić Pańskie zwycięstwo – wyjaśnił prawnik – Od razu zamówiła butelkę whisky i prawie sama Ją wypiła.

Jimmy utkwił w nim ostre spojrzenie.

– A Tobie to zapewne bardzo pasowało, co? – burknął – Liczyłeś na dobrą zabawę?

– Nie… Ja tylko… – zmieszał się prawnik – Odprowadzałem Ją do domu, bo nie mogłem pozwolić jej tam zostać.

– Jaki świętoszek – mruknął pod nosem Jim.

W tym momencie dziewczyna znowu zaczęła opadać z sił i musiał ją ponownie ratować. Złapał ją w pół i przerzucił sobie przez ramię.

– Dzięki za odprowadzenie jej do domu – rzucił sucho do mężczyzny i ruszył w stronę klatki schodowej.

– Nie ma za co – odparł adwokat.

……………..

– I co z Jimmym? – Kira wyszła z domu i usiadła na ratanowej kanapie obok męża.

– Wygrał sprawę – odparł zamyślony Angelo.

– Strasznie się cieszę – odparła kobieta, uśmiechając się od ucha do ucha – Na pewno mu ulżyło, a Maike dostała nauczkę – stwierdziła – A powiadomił Maite i Patricię? Strasznie się martwiły, ale zabronił im przychodzić do sądu.

– Nie wiem – odparł mężczyzna – Zachowywał się tak, jakby go to nie interesowało za bardzo.

– Nie wierzę, przecież rano tak się denerwował – Kira ściągnęła uśmiech z twarzy – Dlaczego tak myślisz?

– Nie wiem – odparł Angelo – Ale był dziwny i wkurzył mnie jak diabli.

Brunetka z zaskoczeniem wpatrywała się w męża, oczekując dalszych wyjaśnień.

– Wiesz, co On wymyślił? – mężczyzna obrzucił Kirę spojrzeniem – Chce rozdzielić Paddyego i Olę, bo wbił sobie do głowy, że Ona ma wrócić do Johna – wyjaśnił i skrzywił się na wspomnienie słów brata.

– Co? – dziewczyna zmarszczyła brwi – Jak to sobie wymyślił? Skąd taki pomysł?

– Nie wiem.

– Może Ola lub John coś mu powiedzieli? – zastanawiała się głośno Kira.

Angelo spojrzał na żonę tak, jakby była kosmitką.

– Ja tylko głośno myślę – wytłumaczyła – Przecież sam tego nie wymyślił.

– Właśnie, że wymyślił. Ola kocha Paddyego, a John, Maite – stwierdził i nerwowo zaczął bębnić palcami w fotel – Przysięgam, że jeżeli On popsuje cokolwiek między nimi, to mnie popamięta.

– Przestań tak mówić – skarciła go żona – Jeden i drugi jest Twoim bratem i nie możesz stawać przeciwko Jimowi, by bronić Paddyego. Niech oni załatwiają tę sprawę między sobą, a Ty najlepiej się nie wtrącaj.

Angelo wbił wzrok w żonę.

– Kira, nie pozwolę, by ktoś z nas, znowu zniszczył Paddyemu życie. On już dość przeszedł i to głównie przez nas.

Dziewczyna pokręciła głową z niezadowoleniem.

– Czy Ty masz zamiar obwiniać się przez całe życie? – zapytała poddenerwowana.

– Dopóki On nie ułoży sobie życia i nie zobaczę szczęścia w jego oczach, to nie da mi spokoju – odparł poważnie Angelo.

– Przecież Ty tylko nie oddałeś listu? Byłeś dzieciakiem i słuchałeś starszej siostry – starała się przetłumaczyć mu Kira – To Ona popełniła błąd i powinna czuć się winna, a nie Ty.

Angelo skrzywił się na dźwięk słów żony.

– Nic nie rozumiesz! – wybuchnął nagle – Nie obchodzi mnie, co myśli sobie Kathy. Obchodzi mnie tylko to, że Ja nie byłem w porządku wobec niego!

– Ale nie możesz przeżywać tego przez całe życie! – Kira również podniosła głos.

– Mogę! – odkrzyknął i wstał z miejsca – Zrozum, Ja widziałem, co się z nim dzieje, widziałem jak niszczy sobie życie, jak to przeżywa i nie kiwnąłem palcem, żeby mu pomóc, a mogłem! – jego coraz głośniejszy ton świadczył o coraz większym zdenerwowaniu.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

Angelo stanął tyłem do żony. Oparł się dłońmi o barierkę i próbował opanować swoje emocje. Po chwili, nieco spokojniej, wyjaśnił żonie swoje słowa.

– Kathy zabrała list, ale Ja znałem jego treść, bo go przeczytałem, teraz rozumiesz? – powiedział. Odwrócił się i spojrzał na żonę, a gdy ta negatywnie pokręciła głową, ciągnął dalej – Mogłem powiedzieć mu, co naprawdę Ola wtedy czuła, ale tego nie zrobiłem.

Kira stanęła obok niego przy drewnianej barierce i wbiła w męża podejrzliwy wzrok, gdyż coś jej zaświtało w głowie.

– Więc dlaczego mu tego nie powiedziałeś?

Angelo dłuższą chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. Nigdy nikomu tego nie powiedział. To była jego tajemnica.

– Bo byłem zazdrosny – wyznał.

Kira zmarszczyła czoło. Poczuła nagły niepokój.

– Też byłeś zakochany w Oli? – zapytała, przełykając głośno ślinę.

– Nie! – podniósł głos Angelo, po czym westchnął i wyjaśnił – Nie byłem zazdrosny o Olę jako kobietę, ale… oszalałem z powodu Oli przyjaciółki.

– A to nie jedno i to samo? – Kira odwróciła się i oprała plecami o drewnianą belkę, zaplątując ręce na piersiach.

– Nie – odparł Angelo i stanął naprzeciwko żony – Ola przyjaźniła się z nim i ze mną. Zawsze myślałem, że traktuje nas jednakowo, ale mimo wszystko po cichu rywalizowałem o jej uwagę z Paddym. Kiedy przeczytałem list, wkurzyłem się, że On był dla niej ważniejszy – patrzył żonie w oczy i widział w nich nieufność i niedowierzanie, dlatego od razu wyjaśnił – Od zawsze z nim rywalizowałem o wszystko. O lepsze piosenki, o miejsce na scenie, o ilość fanek, misiów, czy miejsce przy stole i zawsze czułem się gorszy. To jego lubiły te rozszalałe nastolatki, to z jego powodu płakały i do niego wzdychały. Zawsze mu tego zazdrościłem i gdy zjawiła się u nas Ola zacząłem rywalizować z nim o jej przyjaźń i uwagę. Wierzyłem, że w tym akurat wypadku to Ja byłem ten ważniejszy i bardziej lubiany – spuścił głowę i kontynuował – A gdy przeczytałem ten cholerny list cała moja wiara legła w gruzach. Byłem wściekły na Paddyego. Chciałem mu dopiec i kiedy Kathy zażądała listu i powiedziała, żebym mu nic o nim nie mówił, z chęcią to zrobiłem.

Kira wpatrywała się w niego i nic nie mówiła, choć wiedziała, że On czeka na jej reakcję. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Nie potrafiła znaleźć jednego słowa pocieszenia czy wytłumaczenia jego postępowania.

– Początkowo, z chorą satysfakcją patrzyłem jak cierpi i jak przeżywa jej wyjazd. Myślałem, że mu przejdzie, że zapomni. Dopiero później zrozumiałem, że On naprawdę Ją kocha  – dopowiedział smutno i zwiesił głowę.

– Skoro zrozumiałeś jaką krzywdę mu wyrządziliście, to dlaczego nic mu nie powiedziałeś?

– Bo bałem się, że On mi tego nigdy nie wybaczy – wyjaśnił cicho ze wzrokiem utkwionym we własne buty. Powiedział już wszystko i teraz niecierpliwie czekał na to, co powie Kira, ale Ona milczała. Kątem oka spojrzał w kierunku żony – Nic nie powiesz? – zapytał drżącym głosem po kolejnej minucie ciszy.

Dziewczyna spojrzała mu w oczy i powiedziała:

– Nigdy więcej, nikomu o tym nie mów.

– Ale… – zająknął się mężczyzna.

– Angelo, mówię poważnie – ostrzegła jeszcze raz Kira – Trzeba było wyjaśnić to wtedy, gdy zrozumiałeś swój błąd. W tej chwili Paddy Ci tego nie daruje… i powiem więcej… Gdybym była na jego miejscu też bym Ci nie wybaczyła – dodała poważnie i nie czekając na odpowiedź męża, weszła do domu.

………………..

– Puść mnie! – krzyczała przez cała drogę na górę – Nie potrzebuję Twojej pomocy! Poradzę sobie sama!

Jimmy nie reagował na jej bełkotliwy monolog. Postawił ją na nogi dopiero przed drzwiami do mieszkania. Wyjął z jej rąk torebkę i zaczął w niej grzebać, w celu znalezienia kluczy.

– A gdzie mój przyjaciel? – zapytała, rozglądając się po holu.

– Podziękowałem mu w Twoim imieniu i wrócił do domu – odparł Jim, próbując ukryć zadowolenie.

– Pogoniłeś go – jęknęła – Jaka szkoda, tak fajnie bawiłam się w jego towarzystwie – wybełkotała.

– Domyślam się – rzucił naburmuszony mężczyzna – On zapewne też miał ochotę pobawić się z Tobą… lub Tobą – poprawił się – tylko wredny Jim ukradł mu zabawkę… –  dodał, uśmiechając się drwiąco.

Dziewczyna nic już nie odpowiedziała, bo znowu straciła swoją moc. Opadła na ścianę i przymknęła oczy.

Mężczyzna klął pod nosem, nie mogąc znaleźć kluczy. Raz po raz obrzucał Emmę rozbawionym spojrzeniem.

– Rety, ale mi się kręci w głowie – jęknęła i zasłoniła oczy ręką.

– Ciekawe, co powiesz jutro, jak dopadnie Cię kac – mruknął do siebie, obserwując Ją kątem oka.

Dziewczyna nagle oderwała się od ściany.

– Ale miałeś minę… – rzuciła, ni z gruszki ni z pietruszki – Jak nazwałeś mnie dziwką, myślałam, że parsknę śmiechem na sali – zachichotała.

Jimmy opuścił na chwilę torebkę i popatrzył poważnie, Emmie w twarz. Domyślił się, że mówi o rozprawie.

– I to Cię tak śmieszy? – zapytał z lekkim skrzywieniem na twarzy.

– I to jak – odparła, zatykając sobie usta, chcąc powstrzymać atak śmiechu.

Jimmy uniósł lekko brwi i z powrotem zajął się poszukiwaniem metalowych przedmiotów. Zaklął pod nosem i ukucnął, stawiając przed sobą własność Emmy.

– Są – powiedział do siebie, podrzucając klucze w dłoni.

– A potem… chciałeś zapaść się pod ziemię – ciągnęła dalej Emma – Cholera mówią, że zemsta jest słodka i faktycznie tak jest – dodała – Upajałam się Twoim poczuciem winy. Wyglądałeś jak zbity pies – ponownie chichotała w najlepsze.

Mężczyzna podniósł głowę do góry, a po chwili stanął przed podtrzymującą się ściany dziewczyną i wbił w nią spojrzenie pełne urazy.

– Chcesz powiedzieć, że pomogłaś mi z zemsty?

Emma oprzytomniała trochę, przestała chichotać, wyprostowała się jak tylko mogła najbardziej, biorąc pod uwagę swój stan i powiedziała:

– Dokładnie.. tak.

Jimmy zmarszczył brwi. Znowu rozwaliła cały jego system myślenia. Cała jego zebrana wiedza i domysły, legły w gruzach i wielkie znaki zapytania pojawiły się w jego umyśle.

– Nawet nie wiesz jak cudnie cierpiałeś z powodu swojej pomyłki – przysunęła twarz tak blisko jego twarzy, że poczuła jego czubek nosa na swoim – Pławiłam się Twoimi wyrzutami sumienia. Byłeś taki biedny… – wykrzywiła twarz – Myślałeś sobie „Jestem durniem, jak mogłem posądzić Em o takie świństwo”, prawda? – szydziła – „Jak mogłem pomyśleć, że byłaby do tego zdolna” – dodała i znowu wybuchła gromkim śmiechem – Cudownie było zobaczyć, jak robisz się malutki – wysunęła dwa palce w jego stronę – O taki – dodała.

Jimmy zagotował się ze złości, gdyż mówiła dokładnie to, o czym myślał, siedząc na sądowej ławce. Przejrzała go i teraz drwiła z jego poczucia winy, wyśmiewała się z niego. Nie rozumiał Jej postępowania.

– Dlaczego Ty mnie tak nienawidzisz? – zapytał spokojnie i zupełnie poważnie.

Em na chwilę przestała się śmiać. Nagle zrobiła się śmiertelnie poważna i jakby trzeźwiejsza.

– Masz rację, nienawidzę Cię za to, że pozwoliłeś mi uwierzyć, że jesteś inny…lepszy, a potem pokazałeś, że jesteś taki sam, jak wszyscy – odparła, wbijając w niego wzrok – Myślałam, że znalazłam przyjaciela, ale Ty widziałeś we mnie tylko zwykłą dziwkę na jeden numerek – pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Szybko starła ją dłonią, wstydząc się swojej reakcji – Em nigdy nie płacze – przypomniała sobie swoje postanowienie. Próbowała przykryć swój żal sztucznym uśmiechem, ale wyszedł jej tylko beznadziejny grymas, więc odwróciła głowę, by na nią nie patrzył.

Jimmy przyglądał się jej walce ze ściągniętą twarzą. Uniósł dłoń i delikatnie starł łzę z jej drugiego policzka.

– Przepraszam – wyszeptał, choć nie wiedział za co. Czuł jednak, że musi jej to powiedzieć, że Ona tego oczekuje. Siłą zatrzymał w ustach kolejne słowa, które w tym momencie bardzo chciały wydostać się na zewnątrz, a które wciąż dławił w sobie, gdyż wywoływały w nim lęk.

– Chodź – objął  ją w pasie, otworzył drzwi i pomógł dziewczynie wejść do środka – Zrobię Ci mocną kawę.

– Dam sobie radę sama. Idź już – wybełkotała, odpychając go od siebie i poczłapała chwiejnie do kuchni – Nie musisz nic dla mnie robić, nie oczekuję wdzięczności. Zatriumfowałam bez niej – opadła na pierwsze z brzegu kuchenne krzesło i oparła czoło o stół. Po chwili jednak, podniosła Ją ponownie w górę

– Wynoś się Jimmy. Jesteśmy kwita. Ty mi wyrządziłeś krzywdę, a potem pomogłeś, teraz Ja pomogłam Tobie. Mamy czyste karty. Możemy o sobie zapomnieć.

Jimmy stał w progu, niedbale oparty ramieniem o futrynę i patrzył na Em wzrokiem, w którym nie było złości, ani żalu, ani nawet rozbawienia, za to był niepokój i coś jeszcze, co usilnie starał się wyrzucić z podświadomości.

– Nie słyszałeś? Wyjdź stąd! – powtórzyła Em.

…………………

Był środek nocy, a On wciąż nie mógł zasnąć. Tulił do siebie Olę i uśmiechał się na każde wspomnienie wieczoru. Przesunął lekko głowę na poduszce i spojrzał na kobietę śpiącą na jego ramieniu.

– Kocham Cię, Oluś – wyszeptał i pocałował Ją w czubek głowy.

Dziewczyna poruszyła się, uniosła nieco powieki i uśmiechnęła do niego.

– Czemu nie śpisz? – zapytała, głaszcząc jego tors.

– Wolę patrzeć na Ciebie – odparł i objął ją szczelniej ramieniem.

– To taki ciekawy widok?

– Dla mnie najciekawszy – odpowiedział szczerze – Dziękuje – dodał po chwili.

Ola podniosła się lekko i ze zdziwieniem  spojrzała mu w oczy – Za co?
– Za wszystko – odparł muskając jej usta swoimi – Za Ciebie, za miłość, za spełnienie marzeń i za ten wieczór – a po chwili przerwy dodał –  Przede wszystkim za dzisiejsze zaufanie.

Ola zaśmiała się cicho.

– Powiedz, że najbardziej chodzi Ci o ten wieczór – zażartowała.

Rozciągnął usta w półksiężyc.

– No dobra, rozszyfrowałaś mnie.

– Wiedziałam, wszyscy faceci to zboczeńcy i tylko seks im w głowie – rzuciła i uderzyła w niego małą poduszeczką. Nie pamiętała kiedy ostatnio czuła się tak szczęśliwa.

– No pewnie, zawsze i wszędzie, o każdej porze dnia i nocy – odparł, podtrzymując temat i odrzucając „Jaśka”.

– Mmmm… teraz też? – zapytała Ola, unosząc zaczepnie brwi.

Paddy odpowiedział zadziornym uśmiechem i w jednej chwili przewrócił się tak, że Ola znalazła się pod nim.

– Przecież powiedziałem, że o każdej porze dnia i nocy – wyszeptał w jej szyję, całując ją jednocześnie.

Ola zachichotała, gdyż podmuch powietrza wydobywającego się z jego gardła obudził jej łaskotki.

– No i oczywiście jeśli Ty tego chcesz – powiedział poważnie, unosząc się na łokciach i zaglądając jej głęboko w oczy.

– Chcę – odparła poważnie, zatracając się w jego ciemnych tęczówkach.

Na więcej nie czekał. Jego dłonie zaczęły błądzić po jej brzuchu, zmierzając ku górze. Ustami przykrywał jej usta, delektując się nimi jak najsłodszym cukierkiem. Gdy musnął kciukiem jej sutek, poczuł, że Ola napięła się lekko. Podniósł się na łokciach i z niepokojem popatrzył jej w oczy, ale Ona tylko uśmiechnęła się do niego, zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła go do swoich warg.

Po chwili oboje leżeli już zupełnie nadzy, ciesząc się bliskością i ciepłem swoich ciał. Dłońmi i ustami naprzemiennie badali każdy odcinek rozgrzanej skóry, nie spiesząc się i poznając swoje najwrażliwsze miejsca. Dopiero dużo później sięgnęli po małą paczuszkę z zabezpieczeniem. Zasnęli, gdy przez okna zaczęły wdzierać się pierwsze promienie słońca.

================================