ROZDZIAŁ104: Przyjaciel z parteru…

Witam.

Z góry przepraszam, za rozdział. Wiem, że niczego w nim nie wyjaśniam, ale za długi wyszedł i musiałam rozdzielić go na dwa.

———————————————————-

Z uśmiechem na ustach krzątała się po domu, pakując do torby najpotrzebniejsze rzeczy. Dziś wyłączyła w swojej głowie wszystkie negatywne myśli. Była szczęśliwa i taka chciała pozostać. Tak dobrze się z tym czuła.

Ominęła stojącego na środku sypialni Jima i popędziła do łazienki.

– Po co Ci tyle rzeczy? – mężczyzna stanął w drzwiach.

– Po to żebyś mógł się nad tym zastanawiać. Zawsze to jakieś zajęcie – popatrzyła na niego i z uśmiechem wytknęła mu język.

– Mmmm…  nie kuś – rzucił – Jak pomyślę, do czego zdolny jest ten mięsień…  – wywrócił oczami, udając rozmarzenie, po czym w mgnieniu oka znalazł się tuż przy niej. Swoim ciałem przycisnął dziewczynę do ściany i pocałował.

– Czy Ty nigdy nie masz dość? – zapytała, gdy oderwał od niej usta – Myślałam, że całkiem niedawno zadowoliłeś swoje potrzeby.

– Bo tak było – zachrypiał nisko, przystawiając wargi do jej szyi – Ale nic nie poradzę, że mój przyjaciel z parteru ma ADHD i wciąż chce rozładowywać napięcie.

Emma zachichotała głośno.

– Ten Twój przyjaciel zaraz rozerwie Ci rozporek – stwierdziła i wciągnęła łapczywie powietrze, gdyż dłonie mężczyzny wsunęły się właśnie pod jej bluzkę i odnalazły wrażliwe na dotyk krągłości – Jimmy…

– Co? – wyszeptał tuż przy jej uchu,  zaciskając jednocześnie palce na jej piersiach. Westchnął owładnięty pożądaniem.

– Nigdy stąd nie wyjedziemy, jeśli co rusz będziesz żądał seksu.

– Ja nie żądam – odsunął się trochę i spojrzał na jej przymknięte powieki – Ja o niego skomlę jak wygłodniały pies o miskę z jedzeniem.

Dziewczyna otworzyła oczy i uśmiechnęła się uroczo do niego.

– Jeśli powiesz dokąd mnie zabierasz, to może pomogę Ci uratować spodnie przed rozerwaniem.

Zamruczał przeciągle i udał, że zastanawia się nad propozycją.

– Nie udawaj już – skrytykował – Twój coraz grubszy przyjaciel i tak wydał wszystkie Twoje, kudłate myśli.

Jimmy zaśmiał się głośno, po czym opuścił głowę i warknął:

– Zdrajca.

Brunetka, nie czekając dłużej na odpowiedź, zarzuciła mężczyźnie ręce na szyję i przyciągnęła do siebie, wpijając się w jego usta.

Po chwili, pozbawiona ubrań, siedziała na pralce, delektując się kolejnymi, coraz głębszymi pchnięciami mężczyzny. Niedługo później, po mieszkaniu rozszedł się euforyczny okrzyk obojga.

– Teraz już pozwolisz mi się spokojnie  spakować? – zapytała dziewczyna, gdy uspokoiła nieco swoje tętno i oddech. Pogłaskała czule plecy mężczyzny i uśmiechnęła się słysząc, że nadal ciężko oddycha.

– Co Ty ze mną robisz – wyszeptał, opierając spocone czoło o jej bark.

– Leczę ADHD – odparła chichocząc.

…………….

Angelo wyszedł z domu i rozejrzał się po podwórku, próbując odszukać wzrokiem Paddyego. Po chwili do jego uszu dotarły dźwięki gitary. Spojrzał na otwarte drzwi garażowe i zaraz po tym ruszył w ich kierunku.

– O, jesteś już – Paddy podniósł głowę i uśmiechnął się – Żona kazała Ci odbierać ziemniaki? – zadrwił.

Angelo wykrzywił nienaturalnie twarz i wysunął w jego stronę środkowy palec.

– Poczekaj, Ja kiedyś będę śmiał się z Ciebie, gdy Ty zatoniesz w rodzinnym szczęściu… I w garach – dodał po chwili przerwy.

Paddy prychnął.

– Mnie to absolutnie nie przeszkadza – odparł. Opuścił głowę i delikatnie trącił struny, wywołując cichy brzdęk – Nie takie rzeczy robiłem za murami klasztoru – dodał, gdy ponownie zapadła cisza.

Angelo zawiesił na nim zdziwione spojrzenie. Jego rozmówca pierwszy raz, sam od siebie, wspomniał o zakonie. Wcześniej, gdy ktoś poruszał ten temat złościł się i ucinał rozmowę.

– Nie tęsknisz czasem, za tamtym miejscem i za przyjaciółmi? – zainteresował się.

– Za klasztorem? – Paddy podniósł głowę, a gdy młodszy potwierdził skinieniem głowy, najpierw przerzucił pasek od gitary przez głowę, a następnie poprawił go – Za braćmi, Angelo. Tam nie było przyjaciół, wszyscy byliśmy braćmi.

– Niech będzie za braćmi- obruszył się blondyn.

– Fajna – podniósł instrument nieco w górę.

– Dlatego Ją kupiłem – uśmiechnął się z dumą i przypomniał mu o pytaniu.

Paddy westchnął ciężko. Nie miał ochoty wspominać miejsca które, mimo iż spędził w nim szmat czasu, nic nie zmieniło w jego życiu. Odłożył gitarę na miejsce i usiadł  przy  zbiorowisku bębnów i talerzy. Wziął w rękę pałki i przez chwilę im się przyglądał.

– Czasami tęsknię – powiedział nagle i zaczął delikatnie pukać w metalowy element perkusji – Za ludźmi, którzy tam zostali – dodał, przytrzymując palcami wibrujące talerze, by nie zagłuszały jego głosu

– A za samym miejscem?

Bez zastanowienia pokręcił przecząco głową.

– Myślałem, że znajdę tam ukojenie dla myśli i serca.

– Lek na miłość?

– Raczej na samotność, która mnie wtedy dobijała – poprawił go ze szczerością, która uderzyła w Angelo. Chłopak jednak, zatopiony we własnych myślach, nie zauważył nawet, że mina towarzysza uległa zmianie i mówił dalej – Teraz, po takim czasie wiem, że nie szukałem tam Boga, tylko ludzi, którzy mnie zaakceptują i pomogą mi uporać się z cierpieniem i żalem w sercu – rozciągnął lekko wargi w smutnym uśmiechu.

– Nie udało się? – Angelo bardziej stwierdził niż zapytał.

Paddy pokręcił przecząco głową.

– Nie – odparł – Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej doceniam tamto miejsce – znowu trącił jeden z elementów perkusji, a gdy dźwięk ucichł, spojrzał na brata – To był ważny etap dla mnie. Może nie znalazłem leku na moje rany, ale zobaczyłem prawdziwe życie, wiesz? – zmrużył brwi i popatrzył na brata – Poznałem wielu ludzi, tak samo zagubionych i pozbawionych sensu życia, jak Ja. Widziałem, jak podnosili się z dołka i zaczynali od nowa istnieć – zamyślił się i przez chwilę nic nie mówił.

Angelo czekał cierpliwie, nie chcąc psuć tej chwili. Cieszył się w duchu, że jego starszy brat zaczyna mówić głośno o przeszłości i odczuciach z tym związanych.

– To dało mi nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone, że może i mnie jeszcze spotka szczęście w życiu – Paddy uśmiechnął się do swoich aktualnych myśli – I spotkało.

– Ola.

– Tak, Ola – potwierdził chłopak. Na jego twarzy pojawiło się ciepło, a oczy błysnęły blaskiem – Może to dziwne, ale dopiero, gdy Ją ponownie spotkałem tak naprawdę uwierzyłem w Boga i jego moc.

Angelo rozciągnął usta. Szczerze cieszył się z jego radości. Stracił go na długie lata i tylko On sam wiedział, jak bardzo tęsknił i jak mocno brakowało mu towarzystwa tego faceta.

Paddy energicznie uderzył w jeden z mniejszych bębnów i zaśmiał się głośno widząc, że jego zamyślony rozmówca podskakuje ze strachu.

– Rozwalisz mi sprzęt – rzucił z oburzeniem Angelo, gdy echo ucichło. Postanowił iść za ciosem.

– Pokłóciliście się wczoraj, prawda?

Paddy zatrzymał w powietrzu lecącą dłoń, trzymającą pałeczkę.

– Poskarżyła się?

– Powiedziałbym raczej, że wydusiłem to z niej siłą.

Chłopak przygryzł wargę i dokończył pęd po instrumentach perkusji. Po pomieszczeniu rozszedł się głośny huk, a zaraz po nim, nastąpiły kolejne rytmiczne odgłosy uderzanych z precyzją poszczególnych elementów. Gdy ostatni dźwięk ucichł, odchodząc wraz z echem, chłopak odłożył pałki i pokręcił się na krzesełku.

– Głupi jestem, Angelo – stwierdził.

– Zawsze to wiedziałem – zażartował mężczyzna, ale skarcony spojrzeniem, przybrał na twarz powagę.

Paddy opuścił głowę.

– Co znowu jej zrobiłeś? – zapytał. Najpierw usłyszał drwiące prychnięcie, dopiero potem odpowiedź.

– Przecież wiesz. Jestem pewny, że to też z niej wydusiłeś.

Angelo uśmiechnął się.

– Powiedziała, że poszło o Johna.

Na twarzy Paddyego zagościł dziwny uśmiech, przypominający bardziej bolesny skurcz mięśni, niż objaw radości.

– Znowu wylazła ze mnie ta cholerna zazdrość – wyznał szczerze, nie patrząc na brata – Sam nie wiem dlaczego się tak wściekłem.

Angelo milczał. Chciał, żeby Paddy sam się przed nim otworzył.

– Nawrzeszczałem na nią – przyznał  niechętnie chłopak – Wyrzygałem, co myślę na temat wyjawienia przez nią prawdy Patricia i Maite –  z zakłopotaniem potarł czoło – Nie mogłem się powstrzymać, choć wiedziałem, że wyładowuje na niej swoje własne pieprzone emocje, żeby zabić wewnętrzny strach – podniósł głowę i niepewnie spojrzał na brata.

Angelo wpatrywał się w niego ze współczuciem.

– Wciąż boisz się, że John Ci Ją odbierze? Przecież minęło tyle czasu.

Paddy uniósł twarz w górę i westchnął głośno.

– Nie mogę się od tego uwolnić. Bardzo bym chciał, ale to jest jak nieuleczalna choroba.

– Oj Patrick – blondyn, z dezaprobatą, pokręcił długą kitką – Za długo patrzyłeś na ich związek i Twoja zazdrość zamieniła się w obsesję. Teraz przydałaby Ci się dobra terapia, żebyś zrozumiał.

– Co zrozumiał?

– To, że John nie stanowi dla Ciebie żadnego zagrożenia. Ty sam jesteś zagrożeniem dla tego związku.

– Ja? – Paddy zmarszczył brwi.

– Tak – pokiwał głową Angelo – Bo Ona w końcu będzie miała dość Twoich wybuchów.

Siedzący za perkusją mężczyzna, spuścił głowę. Wiedział, że jego towarzysz ma rację, wczoraj miał tego przykład.

– Czy Ona Ci coś mówiła?

Angelo parsknął drwiąco.

– Chyba nie sądzisz, że wydam przyjaciółkę.

– Czyli mówiła – stwierdził sucho -Zapewne już ma mnie dość.

Długowłosy potrząsnął długą kitą, po czym wstał z krzesła i podszedł do brata.

– Ty jesteś głupszy niż ustawa przewiduje, wiesz? – wyrzucił z siebie, ignorując jego ostre spojrzenie – Ona Cię kocha, durniu. Od długich kilkunastu lat. Wbij to sobie, w końcu do głowy! – postukał  palcem w jego czoło – Wszyscy to widzą tylko nie Ty, bo Ty jesteś całkowicie hermetyczny na wszystkie oznaki jej uczuć! Przecież, gdyby czuła coś do Johna, z pewnością nie omieszkałaby już dawno wykorzystać faktu posiadania z nim dziecka i walczyłaby o odzyskanie go, a nie zamykała się przed nami wszystkimi w tej swojej Polsce – dodał i kręcąc głową z niesmakiem.

Paddy, mimo irytacji na brata, uśmiechnął się do siebie.

Ten zaś położył mu dłoń na ramieniu i poradził:

– Nie przesadź Kelly. Każdy człowiek, nawet ten najbardziej kochający, ma swoje granice wytrzymałości. Gdy je przekroczysz, jej miłość może zamienić się w nienawiść.

– Nawet tak nie mów! –  Paddy poderwał się w górę i pełnym urazy, spojrzeniem zajrzał w oczy Angelo – Ona jest moim życiem, rozumiesz?! Nie może mnie zostawić, bo bez niej nie będę istniał! – czuł żal i wściekłość na swojego rozmówcę…  i na siebie samego. Rzucił nerwowo pałki na jeden z kotłów i odszedł w głąb pomieszczenia. Stanął przy niewielkim oknie. Wplótł palce we włosy i przeczesał je nerwowo, po czym odwrócił się i wbił spojrzenie w brata – To powiedz mi, co Ja mam zrobić?!

– Z pewnością tak nie wrzeszczeć – powiedział ktoś stojący w drzwiach garażu.

Chłopak odruchowo odwrócił się w stronę kobiety i utkwił w niej zdziwione spojrzenie.

Kira weszła do środka.

– W tym temacie z nią nie wygrasz, więc odpuść i naucz się żyć ze świadomością obecności Johna w Waszym życiu. Taka jest moja rada – powiedziała spokojnie.

Przez chwilę przyglądał się bratowej, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Zaskoczyła go.

– Staram się – odparł niepewnie, zaczynając odczuwać wstyd.

Nie wiedział ile słyszała z jego rozmowy, z Angelo.

– Sorry, ale słabo Ci to staranie wychodzi – stwierdziła – Pamiętaj, że dla kobiety, dziecko jest najważniejsze, a dopiero potem miłość i mężczyzna. Jeżeli stwierdzi, że zagrażasz jej dziecku, ucieknie od Ciebie – dodała, wzruszając ramionami.

– Ja nie zagrażam w niczym Natalii – przytknął dłoń na swojej klatki piersiowej i spojrzał na Kirę z wyrzutem.

Kobieta uśmiechnęła się smutno.

– Zagrażasz, Paddy – powtórzyła – Utrudniasz jej dziecku kontakty z ojcem.

– Co Ty wygadujesz? Jakie kontakty? Na razie przecież żadnych nie ma – oburzony Angelo podszedł do żony.

– Ale będą, bo Ona mu w końcu powie o córce.

– Skąd wiesz, że Paddy będzie mu je utrudniał? – Angelo nie podobały się słowa Kiry.

– Bo go znam. Już teraz szaleje z tego, co słyszę – odpowiedziała, przenosząc wzrok na męża.

– Podsłuchiwałaś?

– Nie chciałam, ale tak głośno rozmawiacie, że trudno było nie słyszeć – wytłumaczyła – Dobrze, że dzieci są w domu. Przyszłam Was właśnie upomnieć, żebyście mówili trochę ciszej – dodała i z powrotem popatrzył na szwagra – Paddy, dobrze Ci radzę nie walcz o to, co nie Twoje. Oddaj Natalię Johnowi i zaakceptuj go jako ojca, a Ola będzie Ci za to dozgonnie wdzięczna. Przestań wmawiać sobie rzeczy, które masz tylko w swojej wyobraźni. John to dla niej miłe wspomnienie, to Ty sprawiasz, że On wciąż jeszcze żyje między Wami.

Paddy spuścił głowę. Pomyślał chwilę nad słowami dziewczyny, a potem podniósł Ją z powrotem i obrzucił spojrzeniem oboje towarzyszy.

– Wiecie, że czasami chciałbym, żeby John pojawił się tutaj i wszystkiego dowiedział?

– Naprawdę? Dlaczego? – zdziwiony Angelo zmarszczył brwi.

Paddy westchnął ciężko, a potem odwrócił się tyłem i spojrzał w okno

– Może gdybym na własne oczy zobaczył, że On jest jej obojętny,  dałoby mi to wewnętrzny spokój i pewność, że Ona kocha mnie, a nie jego.

Angelo prychnął i podszedł do niego.

– Paddy, najpierw musiałbyś chcieć to zobaczyć – stwierdził – Ja to wszystko widzę i nie potrzebuję do tego obecności Johna, Kira także – dodał, po czym zaśmiał się ironicznie – Ty naprawdę wierzysz, że to jest możliwe?

– To, że obecność Johna da mi spokój?

Mężczyzna pokiwał twierdząco głową.

– Przecież Ty dostajesz małpiego rozumu już na samą myśl, że On mógłby znaleźć się, choćby o metr bliżej Was, niż Hiszpańskie kilometry.

Chłopak skrzywił się i uśmiechnął do brata, ale jego oczy pozostały poważne.

– Pad, przecież jeżeli Ty nie zmienisz swojego myślenia, to  całkowicie oszalejesz, jak On się tu pojawi – dołożył jeszcze Angelo.

Chłopak zawiesił głowę i skulił ramiona.

– Tego w właśnie najbardziej się boję – wydusił z siebie, wraz z wypuszczanym z płuc powietrzem, po czym spojrzał z ukosa na lekko kpiącą minę brata – Tylko… Kira ma rację – spojrzał na bratową – Ola nie daruje mi, jak zawalę sprawę.

– Z pewnością, bo dla Oli to będzie strasznie trudna sytuacja – wtrąciła się dziewczyna – Będzie oczekiwała od Ciebie pomocy, a nie humorów zazdrosnego i niedojrzałego chłopczyka. Będzie potrzebowała wsparcia mężczyzny.

Paddy spojrzał na nią z urazą, ale po chwili rozchmurzył się i nawet uśmiechnął.

– Wiesz, że czasami dziwię się, że go chciałaś? – kiwnął głową w stronę brata.

Kira rozciągnęła szeroko usta.

– A co Ci się we mnie nie podoba? – oburzyło się długowłosy.

Paddy z rozbawieniem zerknął na brata.

– Nie chodzi o Ciebie konkretnie, tylko o nas wszystkich – wyjaśnił – Przecież ona się z nami marnuje. Mogłaby zrobić karierę naukową z tym, co ma w głowie.

– Dobra, dobra nie słodź mi już – Kira roześmiała się głośno. Nie przyznałaby się do tego, ale zrobiło jej się cieplej w sercu pod wpływem pochwały Paddyego.

…………

– To powiesz mi w końcu gdzie mnie porywasz? – Em, włożyła kosmetyczkę do walizki i zapięła zamek.

Jimmy leżał na łóżku i cierpliwie czekał, aż skończy pakowanie. Jednocześnie bacznie obserwował każdą zmianę w jej twarzy lub zachowaniu, bojąc się iż zmieni zdanie.

– Gotowa? – zapytał.

– Jimmy! – stanęła przed nim, opierając dłonie na biodrach – Nigdzie nie jadę, jeśli mi nie powiesz!

– Tak? Jesteś pewna? – zapytał po czym poderwał się tak szybko, że nie zdążyła zareagować i pociągnął Ją do siebie. Sekundę później leżała już pod nim.

Przez moment szamotali się wśród swoich głośnych śmiechów. Po chwili, gdy Emma opadła z sił i zaprzestała prób zrzucenia z siebie mężczyzny, ten podparł się na łokciach i objął jej twarz, dłońmi.

– Chcę zabrać Cię w miejsce, które kocham i które jest moim domem.

– Chciałeś powiedzieć drugim domem – poprawiła go, wpatrując się w jego twarz. Wyciągnęła rękę i dotknęła delikatnie czerwonej szramy na jego policzku – Przepraszam za to – dodała z po życiem winy.

Mężczyzna skrzywił się nieznacznie. Ranka trochę piekła, ale teraz co innego miał w głowie.

– Dałbym sobie zdrapać nawet całą twarz, gdyby to miało mi pomóc w zdobyciu Ciebie – odparł z uśmiechem i wrócił do poprzedniego tematu – W chwili obecnej ten dom jest jedynym, jaki mam. Ten w którym mieszkałem z Maike, sprzedałem.

– Dlaczego?

– Nie mógłbym w nim mieszkać. Za dużo było w nim mojej byłej żony – zażartował, ale Em wyczuła gorycz w jego śmiechu. Nie chciała jednak rozmawiać o jego przeszłości.

– Wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie – przypomniała mu.

– Irlandia – oznajmił z dumą.

Ku jego zaskoczeniu, wyraz twarzy dziewczyny,  uległ natychmiastowej zmianie. Jej oczy zrobiły się matowe, wręcz mleczne.

Szybko wyswobodziła się od ciężaru ciała Jima i usiadła na skraju łóżka, tyłem do niego.

– Powiedziałem coś nie tak? – w mgnieniu oka znalazł się przy niej – Nie lubisz tego kraju? – przysiadł tuż za nią na stopach i położył rękę na jej ramieniu.

Drgnęła, jakby chciała zrzucić z siebie dłoń mężczyzny.

– Emma, co się dzieje?

– Nic – odparła zimno, po czym wstała i bez słowa wyszła z pokoju.

Jim ukrył twarz w dłoniach i przez moment zastanawiał się, co mogło spowodować taką nagłą zmianę w zachowaniu kobiety. Nie dochodząc do żadnych wniosków ruszył za nią, po odpowiedź.

Zastał Ją siedzącą na skraju salonowej kanapy. Patrzyła w jeden punkt i nawet nie drgnęła, gdy usiadł obok niej.

– Powiesz mi, co się stało? – położył dłoń na jej udzie – Jeśli nie chcesz nie musimy tam jechać – dodał.

Dziewczyna pokręciła głową, lecz nadal nie spojrzała na niego. Z boku tylko obserwował jej napięte mięśnie twarzy i ściągnięte usta.

– Odpowiesz mi? – widział z jakim trudem przełyka ślinę.

– Jedźmy już, jak mamy jechać – stwierdziła ku jego zaskoczeniu i wstała z kanapy.

Poderwał się zaraz za nią. Złapał Ją za ramię odwrócił przodem do siebie.

– Hej, nigdzie nie pojedziemy dopóki nie wyjaśnisz mi, co się stało – podniósł jej podbródek w górę, zmuszając do spojrzenia na siebie. W jej oczach dostrzegł ból, który go przeraził. Zmarszczył brwi i o nic już nie pytając, przyciągnął do siebie i zamknął w ramionach.

Przylgnęła do niego całym ciałem i schowała twarz w jego szyi.

– Nie zależy mi na tym wyjeździe. Możemy zostać tutaj, jeśli chcesz – powiedział łagodnie. Słyszał, jak mocno wciąga powietrze w swoje płuca i zmarszczył brwi. Nic nie rozumiał, ale nie chciał naciskać.

Po długiej chwili dziewczyna odsunęła się od niego i nie patrząc mu w oczy powiedziała:

– Przez całe moje, wstrętne życie mieszkałam w tym kraju. Nienawidzę go…

=========================