ROZDZIAŁ 33: Trudna rozmowa.

Wpatrywała się w mężczyznę stojącego przed nią, jak urzeczona. W głowie huczały jej słowa „kocham Cię”. Całkowicie wyłączyła swoje logiczne myślenie. Jak zahipnotyzowana, bez mrugania powiekami, wbijała swój wzrok w jego ciemne tęczówki. Z trudem łapała powietrze, a od nadmiaru emocji szumiało jej w głowie. W obecnej chwili zapomniała o wszystkich krzywdach, które jej wyrządził. Myślała tylko o tym, jak bardzo go kochała. Tak bardzo tęskniła za jego ciemnymi oczami, za magicznym głosem, za jego uśmiechem…

Wpatrywał się w nią pełen obaw. Serce biło mu tak mocno, iż momentami miał wrażenie, że zaraz wyskoczy mu z piersi. Bał się jej reakcji na wypowiedziane przez siebie słowa. Bał się, że rozwścieczy ją jeszcze bardziej, a to oznaczałoby koniec jego marzeń i jego nadziei. Czuł, że zaraz eksploduje z nerwów.

Widział jak najpierw otworzyła usta z zamiarem powiedzenia czegoś, ale zaraz po tym jakby zrezygnowała i zbladła. Widział jak zaczyna szybko łapać powietrze. Z przerażeniem zauważył, że spuściła głowę przymykając powieki, po czym dotknęła dłonią czoła, zachwiała się i zaczęła osuwać się na ziemię. W jednym momencie znalazł się przy niej. Podtrzymał ją, ratując przed upadkiem.

– Boże, co ja narobiłem? – mówił na głos – Oluś! Co Ci jest?! – dziewczyna nie odpowiadała. Szybko wziął ją na ręce jak małe dziecko i przeniósł na kanapę w salonie, po czym pobiegł do kuchni po wodę.

 

Czuła czyjeś dłonie muskające jej twarz. Ktoś odgarnął jej włosy z czoła. Próbowała otworzyć oczy, ale były zbyt ciężkie.

– Oluś słyszysz mnie… Proszę, otwórz oczy… – usłyszała gdzieś jakby z oddali – Błagam, ocknij się, kochanie… – drżący głos wbijał się w jej myśli. Czyj to głos? – zastanawiała się – Co mi się stało? Powoli zaczynała sobie wszystko przypominać. Proszący, by otworzyła oczy, głos także stawał się coraz bardziej i znajomy. Paddy… – pomyślała i powoli uchyliła ciężkie powieki. Zobaczyła nad sobą jego twarz i zatroskane oczy.

– Nareszcie – wyszeptał z ulgą, całując ją w czoło.

Chciała się podnieść, ale nie pozwolił jej na to.

– Leż. Nie wstawaj – powiedział miękkim głosem – Przeraziłaś mnie – dodał. Wciąż czuła na swoim policzku jego dłoń.

– Co się stało? – zapytała cicho.

– Chyba zemdlałaś – wyjaśnił – Chcesz wody? – skinęła głową.

Pomógł dziewczynie unieść się wyżej i posunął jej szklankę zimnej wody do ust. Łyknęła raz i drugi, po czym pokręciła głową dając znak, że już nie chce.

– Naprawdę zemdlałam? – zapytała, patrząc chłopakowi w oczy.

Skinął nieznacznie głową.

– Przyniosłem Cię tu z przedpokoju – odparł.

Zszokowana lustrowała go wzrokiem. Klęczał przy kanapie. Jedną ręką gładził jej włosy na głowie, a w drugiej trzymał jej dłoń. Odwróciła głowę w stronę korytarza, przypominając sobie chwile sprzed utraty przytomności. Ponownie podjęła próbę podniesienia się do pozycji siedzącej.

– Jeszcze się nie podnoś.

Przeniosła wzrok z powrotem na Paddyego. Nagle usłyszała w głowie słowa „kocham Cię”. Wysunęła swoją dłoń z jego ręki.

– Możesz już iść, poradzę sobie – powiedziała, czując niepokój  spowodowany jego bliskością.

– Nie ma mowy – odparł stanowczo – Nie zostawię Cię samej.

– Ale mi nic nie jest – usiadła i przymknęła oczy, gdyż poczuła zawroty głowy.

– Właśnie widzę – odezwał się i przysunął bliżej, chcąc jej pomóc.  Odepchnęła jednak jego ręce.

– Zaraz mi przejdzie.

– Jak sam stwierdzę, że Ci przeszło, to wyjdę – odparł spokojnie, podnosząc się z podłogi.

Obrzuciła go niezadowolonym spojrzeniem, opuściła nogi  z kanapy i podniosła się do pozycji stojącej. Chwilę po tym zakręciło się jej w głowie i zachwiała się na nogach.

Podtrzymał ją w pasie nie pozwalając upaść.

– Ależ ty uparta jesteś – rzucił, pomagając jej usiąść z powrotem.

– Zupełnie tak jak ty – odparła, nie będąc dłużną. Przymknęła oczy, bo wciąż czuła zawroty. Nie wiedziała czy były one spowodowane omdleniem czy jego bliskością. Nabrała powietrza w płuca i powoli je wypuszczała.

Paddy usiadł obok i przyglądał się jej bacznie.

Ola siedziała kilka sekund w milczeniu. Musiała pozbyć się mężczyzny siedzącego zbyt blisko niej.  Czuła się niepewnie w jego towarzystwie. Jego obecność burzyła jej spokój. Powodowała zawirowania w jej głowie, które doprowadziły do omdlenia.

– Możesz opuścić moje mieszkanie? – odezwała się stanowczym tonem – Nie chcę żebyś tu był.

Paddy spuścił głowę i westchnął. Zaczyna od nowa – pomyślał.

– Powiedziałem już, że nie zostawię Cię samej.

– Zaraz zadzwonię po Kirę i nie będę sama – wyjęła z kieszeni telefon.

– Kira ma się kim opiekować, a ja i tak nie mam nic innego do roboty – wyjaśnił, odbierając jej komórkę z rąk.

– Oddaj mi ją – krzyknęła, a widząc, że nie posłuchał tylko odłożył telefon na stolik, dodała – Nie chcę przebywać z Tobą w jednym pomieszczeniu, boję się o własne życie, rozumiesz?! –  syknęła, choć wcale tak nie myślała – Wolałabym siedzieć tu z Zombie! Myślę, że byłabym wtedy bardziej bezpieczna, niż z Tobą! – dodała złośliwie.

Paddy skulił się na dźwięk jej słów. Wstał z kanapy i podszedł do okna.

– Teraz czujesz się lepiej? Jak trzymam się z daleka? – powiedział, odwracając się w jej stronę –  Jeśli nie chcesz to nie będę się do Ciebie zbliżał, ale nie wyjdę i nie mam zamiaru zmieniać zdania.  Możesz mówić sobie, o mnie co chcesz.

Na twarzy dziewczyny pojawił się grymas niezadowolenia.

– Mam siedzieć i spokojnie czekać, aż dokończysz to, co zacząłeś w domku Angelo? – rzuciła, licząc na to, że się zdenerwuje i wyjdzie z jej domu.

Jej słowa uderzyły w niego  tak mocno, że musiał wziąć głęboki oddech, by uspokoić drżenie serca. Poczuł jakby zderzył się z wielkim głazem. Spojrzał na nią posmutniałym wzrokiem.

– Dlaczego mi to robisz? – zapytał zdławionym głosem.

Ola spojrzała na niego. Jej wyraz twarzy i przymrużone oczy zawierały ironię.

– Koniecznie chcesz mnie ukarać, sprawić mi ból  – spuścił głowę, a po sekundzie podniósł ją i dodał – Ja sam siebie wystarczająco ukarałem tym, co Ci zrobiłem.

Usłyszał drwiące prychnięcie, po którym odwrócił się twarzą do okna.

– Codziennie rano budzę się i pierwsza myśl, jaka pojawia mi się w głowie to taka, że wyrządziłem krzywdę najważniejszej dla mnie osobie na świecie. Zaraz po tej myśli pojawia się tu – dotknął ręką piersi – ból, który towarzyszy mi przez cały dzień. Ola… ja nie wiem dlaczego tak wtedy postąpiłem, do dziś nie znalazłem wytłumaczenia dla swoich czynów – pokręcił głową- Tak bardzo mnie wtedy bolał fakt, że mnie oszukałaś, że zadrwiłaś z moich uczuć. Myśl, że masz rodzinę, męża zjadała mnie wtedy od środka – przymknął oczy na wspomnienie tego, co czuł myśląc, że jakiś inny facet ją dotyka i całuje, że ona co wieczór oddaje mu swoje ciało. Wciągnął głęboko powietrze w płuca – Chciałbym cofnąć czas, ale nie potrafię i muszę z tym jakoś żyć – westchnął.

– Ja też muszę żyć ze świadomością, że człowiek, którego uważałam za najcudowniejszego mężczyznę pod słońcem okazał się być draniem – powiedziała cicho, wbijając wzrok w niewielki dywan leżący przed kanapą.

Paddy stanął przodem do dziewczyny. Omiótł ją zamglonym z emocji spojrzeniem i przełknął gulę, która urosła w jego gardle. Podszedł bliżej i powiedział:

– Uważasz mnie za drania! Wszyscy, tak uważacie – Ty, Angelo, Maite… – zrobił krótką przerwę, po czym mówił dalej – Oluś, ja nie jestem potworem! To było jedno zdarzenie…, tylko jedno, rozumiesz?! Poniosło mnie, ale się opamiętałem, a Wy traktujecie mnie tak jakbym nagminnie krzywdził ludzi! Wiem, że źle wtedy postąpiłem, ale czy muszę pokutować za to, do końca życia?! – jego oczy zaczęły błyszczeć, od gromadzących się w nich łez.

Ola spojrzała na niego.

– Nie powiedziałam, że jesteś potworem.

– Ale tak myślisz! Widzę to w Twoich oczach! Widzę jak na mnie patrzysz! – krzyczał – Słyszę, co do mnie mówisz! – opadł na stojący za nim fotel i ukrył twarz w dłoniach, próbując się opanować, ale nie potrafił już tego zrobić – Boże, to tak boli! – wykrzyknął bezsilnie –  Próbuję tego nie pokazywać ale czasami już nie mogę, rozumiesz?! – spojrzał na nią. Po policzkach strumieniem płynęły łzy – Każde Twoje słowo jest jak sztylet, który dziurawi moje serce! – poderwał się z miejsca – Jestem tylko zwykłym, słabym człowiekiem i czasami popełniam błędy! Czy mnie nie należy się wybaczenie?! Jeszcze jedna cholerna szansa?! – pytał wrzeszcząc –  Całe moje życie to jedna wielka porażka! – wrzasnął

– Nie mów tak, to nie prawda! – krzyknęła Ola, wycierając mokre policzki.

– Nie?! A jak je nazwiesz! Zakochałem się w Tobie choć nie powinienem. Nie chciałem tego! Od tego czasu los zrzuca na mnie ciężar, którego  nie jestem w stanie unieść! Od dziesięciu lat płacę za miłość do dziewczyny swojego brata! – wrzeszczał przez łzy – Moje życie jest jakąś cholerną karą!

– Co Ty wygadujesz?! – zszokowana wyznaniem mężczyzny poderwała się z miejsca, na którym siedziała.  Chciała podbiec do chłopaka, ale zachwiała się i…

Paddy momentalnie otrzeźwiał, podbiegł do niej i objął mocno, chroniąc przed upadkiem.

– Mówiłem, żebyś nie wstawała – powiedział innym dużo łagodniejszym tonem.

Ola ponownie zatonęła w jego oczach. Na długą chwilę przestała myśleć. Wsłuchała się w siebie i swoje odczucia. Reakcja jej organizmu na jego ciepło i dotyk była ogromna. Miała wrażenie, że dzięki jego bliskości unosi się w powietrzu i nie dotykając ziemi przemierza najpiękniejsze zakątki świata.

Paddy również czuł w sobie ogrom doznań, spowodowany jej bliskością i zapachem. Przymknął oczy,  serce waliło mu jak oszalałe. Uspokój się – upominał siebie w duchu. Spojrzał na nią ponownie i delikatnie wypuścił dziewczynę z ramion.

– Przepraszam obiecałem, że będę trzymał się z daleka – powiedział, pomagając jej siąść z powrotem na kanapie, po czym odszedł i usiadł w fotelu. Zakrywając  twarz dłońmi, skupił się na uspokojeniu siebie i swoich emocji. Teraz to jemu zakręciło się w głowie.

Ola wpatrywała się w siedzącego naprzeciwko mężczyznę. Co jakiś czas kręciła głową.

– Kim Ty jesteś Paddy? – z zamyślenia wyrwały go jej słowa.

– Słucham? – zapytał, nie rozumiejąc jej słów.

– Kim jesteś? – powtórzyła – Usilnie próbuję zrozumieć Twoje postępowanie i zachowanie, ale za żadne skarby nie potrafię poskładać tego w całość – wyjaśniła – Wyjechałam stąd zostawiając pogodnego, szczęśliwego i otwartego na życie chłopaka, a jak wróciłam zobaczyłam walczącego z całym światem, zbuntowanego i mrocznego  mężczyznę. Dlatego pytam co się stało z tamtym chłopakiem i jego radością życia? Kim ty teraz jesteś? – zmarszczyła brwi – Raz jesteś dobry i łagodny, a za chwilę zamieniasz się bezdusznego i krzywdzącego wszystkich palanta. Nie rozumiem tego… Gdzie jest mój cudowny i kochany  Paddy? – zamilkła na chwilę i wpatrując się w niego, czekała na odpowiedź.

Paddy uciekł spojrzeniem gdzieś w bok. Nie chciał jej tego wyjaśniać. Musiałby wyznać, że główną przyczyną zmiany jego zachowania była Ona. To z tego powodu zamienił się w nieszczęśliwego i przytłoczonego cierpieniem wraka, którego trudno nawet nazwać człowiekiem. Nie poradził sobie z miłością i odrzuceniem.

Po długiej chwili ponownie utkwił w niej swój wzrok, który teraz stał się ponury i martwy.

– Obawiam się, że… już go nie ma, że On… umarł, Oluś – powiedział z zaciśniętym gardłem.

– Bzdura! – krzyknęła, pochylając się w jego stronę – Wiem, że jest, że żyje… tylko Ty sam nie pozwalasz mu się ujawnić. To tamten Paddy ratował kotka przed rozszarpaniem, to mój Paddy bezinteresownie pomaga staruszce, to tamten Paddy stał tam w przedpokoju i mówił że mnie kocha – wyliczyła – Widziałam go w Twoim spojrzeniu – Wstała ze swojego miejsca i odprowadzona zaniepokojonym spojrzeniem chłopaka podeszła do okna. Chwilę wpatrywała się w nie, analizując w myślach zachowanie swojego towarzysza. Po podsumowaniu wszystkiego odwróciła się do niego i powiedziała zdławionym głosem:

–  To wszystko moja wina, prawda?

– Nie… – odpowiedział cicho.

Ola prychnęła tylko, słysząc jego zaprzeczenie.

– To ja zniszczyłam Ci życie. Z mojej winy byłeś nieszczęśliwy. Nie powinnam była wtedy wyjeżdżać, bez uprzedniej rozmowy z Tobą. Gdybym wtedy powiedziała Ci o moich uczuciach wszystko wyglądałoby inaczej, prawda?

Drgnął, ale nie odpowiedział.

– Powinnam była walczyć o to, co było dla mnie ważne, a ja odpuściłam… dałam się przekonać… uwierzyłam na słowo…

– Dałaś się przekonać? Nie rozumiem… Komu?

Ola pokręciła głową

– Teraz to, już nie jest ważne – stwierdziła pogrążona w zadumie.

W pokoju zapanowała cisza. Każde z obecnych w nim osób pogrążone było we własnych myślach. Po kilku minutach Paddy wstał z fotela.

– Pójdę już – powiedział cicho – Czujesz się już lepiej…

Ola drgnęła, wyrwana z zamyślenia. Odwróciła się w stronę chłopaka i spojrzała na niego załzawionymi oczami.

– Paddy, ja… naprawdę Ci wybaczam…

Mężczyzna popatrzył na nią i uśmiechnął się smutno.

– Cieszę się i… dziękuję… – odpowiedział i zaczął kierować się w stronę przedpokoju.

– Zaczekaj.

Spojrzał na dziewczynę zaskoczony jej wołaniem.

– Wiem, że to nie będzie łatwe, ale moglibyśmy zacząć od nowa? – zapytała.

Paddy uniósł lekko brwi w górę.

– Co przez to rozumiesz?

– Od pierwszego dnia mojego powrotu tutaj wciąż toczyliśmy awantury. Może moglibyśmy zapomnieć o tym, co było i zacząć znajomość od dziś z czystą kartą?

– A chcesz tego?

– Przede wszystkim chcę zobaczyć znowu Paddyego sprzed lat – widziała, że posmutniał i spuścił głowę – Paddy, ja wiem, że to nie będzie łatwe, ale chcę spróbować…

– A co będzie jak go we mnie nie znajdziesz? – zapytał, spoglądając na nią niepewnie.

– Będę musiała się przyzwyczaić do Twojego nowego oblicza – odparła i uśmiechnęła się delikatnie – Ja nie mogę Ci nic obiecać, ale…

– Wiem – przerwał jej – Ale chyba mogę mieć nadzieję?

Pokiwała twierdząco głową, a jej uśmiech stał się jeszcze szerszy.

Na twarzy Paddyego pojawiła się ulga. Oddał uśmiech i zapytał:

– To może jutro dasz się gdzieś zaprosić, by uczcić nową znajomość?

– Dobrze. To jesteśmy umówieni.

………………

Minął bramę wjazdową do posiadłości Angelo. Szedł i uśmiechał się szeroko do siebie. Był szczęśliwy, cudownie szczęśliwy. Próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tak się czuł:

– Rano, po nocy spędzonej właśnie z nią – powiedział do siebie i zaraz uśmiech znikł z jego twarzy. Przed oczami stanął mu obraz listu przeczytanego zaraz po przebudzeniu. Pokręcił głową, odrzucając złe myśli.

– Teraz będzie już dobrze. Dopilnuję tego. Będę się starał z całych sił, by niczego nie spieprzyć – nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że cały czas mówi na głos. Uśmiech znowu rozciągnął mu usta.

– Co ty się tak szczerzysz? – usłyszał czyjś głos – I od kiedy gadasz do siebie?

– Jimmy!

Mężczyzna opierający się niedbale o jedno z przydrożnych drzew rozłożył ręce.

– Podobno tak mi na imię – odpowiedział ironicznie – Chociaż Ja wolałbym Filip albo Julian.

– Co? – Paddy skrzywił się wyrażając tym niezrozumienie dla słów brata.

– Nic ważnego. Tak sobie gdybam – odparł Jim – Lepiej Ty powiedz z czego ci się tak micha cieszy?

Nagle usłyszeli warkot silnika. Spojrzeli jednocześnie w stronę bramy.

Z samochodu wysiadł Angelo. Otworzył najpierw jedno metalowe skrzydło, potem drugie i stanął wpatrując się w braci.

– A co to za orszak powitalny? – rzucił zdziwiony ich obecnością  w domu o tej porze.

– Mógłbyś wreszcie zautomatyzować tę swoją bramę – stwierdził Jim.

– A co nie chce Ci się ruszyć swoich czterech kiepsko zbudowanych liter i otworzyć ręcznie? – odrzekł Angelo.

– Ty masz kiepsko zbudowane, moje są całkiem niezłe – odgryzł się Jim.

Angelo wytykając język w stronę starszego brata, zbliżył się do mężczyzn.

– Kira ma Was już tak dość, że wygoniła Was aż tutaj? – zapytał i zarechotał głośno.

– My po prostu lubimy patrzeć jak wyciągasz swój trzęsący się tyłek z samochodu, żeby otworzyć ten zabytek. Niezły ubaw mamy wtedy, nie Paddy?

Angelo rzucił pogardliwe spojrzenie Jimowi i zaczął uważniej przypatrywać się Paddyemu.

– A Ten co się tak cieszy? – rzucił do Jima, widząc że Paddy w zamyśleniu uśmiecha się do drzewa stojącego przed nim.

– Nie wiem. Ma tak odkąd wszedł na podwórko – odpowiedział Jimmy wzruszając ramionami.

– Hej! – krzyknął długowłosy  szturchając łokciem – Co Ty taki szczęśliwy jesteś?

– Może się czegoś naćpał albo odbija mu już od tego siedzenia przed blokiem Oli – rzucił Jim.

Paddy ocknął się z zadumy i obrzucił starszego brata karcącym spojrzeniem, po czym uśmiechnął się do Angelo.

– Ola mi wybaczyła – wyjaśnił powód swojego szczęścia na twarzy – Znowu jesteśmy przyjaciółmi – dodał i ponownie rozciągnął usta w uśmiechu ukazując rząd białych zębów. Odwrócił się na pięcie i odszedł pozostawiając zdumionych braci.

– Angelo mam nadzieję, że dotrzymasz słowa i sprowadzisz tu Johna jak najszybciej – rzucił Jim ciągnąc wzrokiem za odchodzącym Paddym – Nie podoba mi się ta ponowna przyjaźń. Z tego będą kłopoty.

 

=======================