ROZDZIAŁ 70: Nocne rozmowy.

Znalazł Ją tam, gdzie spodziewał się znaleźć – nad stawem. Nie widziała go. Siedziała tyłem, z nogami podciągniętymi pod brodę.

– Trochę podobny do tego w Gymnich, prawda? – zapytał, podchodząc bliżej.

Ola poruszyła się lekko, ale nie podniosła głowy.’

– Mówiłam, żebyś za mną nie szedł.

– Wiesz, ile razy po Twoim wyjeździe, siedziałem tam i wspominałem nasze wspólne chwile? – ciągnął dalej, jakby nie dotarły do niego jej słowa.

Ola przez chwilę milczała, po czym spuściła głowę i powiedziała:

– Tamten staw, to świątynia wspomnień dotyczących zarówno Ciebie, jak i Johna, niestety. Powiem więcej jedne i drugie są dla mnie ważne, bo są częścią mojej przeszłości – dodała i zerknęła z ukosa na chłopaka, chcąc dojrzeć jego reakcję.

Paddy patrzył przed siebie w milczeniu. Słowa dziewczyny wywołały nieprzyjemny skurcz w jego żołądku, ale postanowił nie ciągnąć tematu. Wiedział dlaczego Ola wspomina Johna. Kobieca złośliwość jest wielka.

– Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała wprost, nie mogąc doczekać się jakiejkolwiek reakcji z jego strony.

– A co mam mówić – odparł chłopak spokojnie – Nie chcę się kłócić, a Ty do tego zmierzasz.

– Ja zmierzam?! – oburzyła się – Mówię tylko tak, jak czuję – wytłumaczyła.

– Tak, i dlatego akurat teraz wspominasz Johna – prychnął, odwracając głowę w drugą stronę.

– Zwykle, to Ty zaczynasz o nim mówić, a potem się denerwujesz – odparła dziewczyna – On siedzi tak głęboko w Twojej głowie, że czasami boję się, czy to aby nie jakieś spaczenie.

– Bo Ja wciąż czuję między nami jego obecność – powiedział podniesionym głosem.

– Ona jest tylko w Twojej głowie – odparła dziewczyna drwiąco.

– W mojej? A w Twojej nie? – zapytał z ironią.

– W mojej, John jest tylko przeszłością.

– I ojcem Natalii – dodał.

Ola westchnęła

– Tego niestety nie zmienię, choćbym nawet chciała.

Paddy milczał. Podszedł jeszcze bliżej i usiadł na trawie obok dziewczyny.

– Oluś nie chcę się kłócić – westchnął – Przepraszam za mój wybuch i za słowa, których nie powinnaś usłyszeć.

– Ale myślisz swoje, tak? – zapytała drwiąco.

– Nie, nie myślę.

Ola tylko pokręciła głową, dając tym do zrozumienia, że nie wierzy w słowa mężczyzny.

– Zostawmy to, proszę i wracajmy do pokoju – zasugerował.

– I na ile to zostawimy, co? – zapytała, wbijając w niego wzrok – Tydzień, dwa? Do następnej awantury? – zapytała – Wszystkie problemy zamiatamy pod dywan i udajemy, że ich nie ma, a one wychodzą w najmniej oczekiwanym momencie. Tak, jak dziś… Może lepiej zostańmy tutaj i pogadajmy otwarcie, co Ty na to? – zapytała.

Paddy skrzywił się nieco, ale przytaknął.

– Zróbmy jak chcesz.

– Nie Paddy! – odpowiedziała podniesionym głosem – Wszystko robisz, jak Ja chcę. Pilnujesz, żebym była zadowolona. Bez sprzeciwu spełniasz wszystkie moje prośby i polecenia.

– Czy to źle?

– Nie, to nie jest złe – odparła spokojnie – Pod warunkiem, że jest zgodne z Twoimi przekonaniami. Mam wrażenie, że tak bardzo starasz się mi przypodobać, że to staje się trochę sztuczne. Są sprawy, które do tej pory Cię bolą,  tkwią w Tobie jak szpilki, ale dusisz je w sobie, zamiast wyrzucić na zewnątrz i porozmawiać o nich.

Paddy spuścił głowę i zaczął bezwiednie bawić się źdźbłem trawy. W końcu wyrwał je, zgniótł i rzucił przed siebie, po czym utkwił spojrzenie w Oli.

– Obiecałem, że stanę się dawnym Paddym, takim sprzed lat, więc próbuję dotrzymać słowa – wyjaśnił.

– Ale nim nie jesteś. To, co teraz robisz potęguje w Tobie złość. Tak nie można.

– To co Ja mam zrobić, żebyś była zadowolona, co?! – teraz to On podniósł głos, gdyż słowa dziewczyny uraziły jego dumę.

– Żebym Ja była zadowolona?! – prychnęła – Nic nie musisz robić. Nie chcę, żebyś uszczęśliwiał mnie na siłę. Ja chcę widzieć Paddyego funkcjonującego w zgodzie z sobą i własnym charakterem. Chłopak, którego znałam dawno temu, z pewnością tak postępował. Nie był sztucznie uległy i nie drżał ze strachu przed wypowiedzeniem swojego zdania – streściła – Z resztą po dziesięciu latach nikt z nas nie jest taki sam. Ludzie się zmieniają. Ja też nie jestem Tą samą niedojrzałą dziewczyną – stwierdziła.

Po jej słowach zapadła cisza, którą przerwała Ola

– Paddy, przepraszam, jeśli sprawiłam Ci przykrość, ale tak to odbieram i wiem, że to jest moja winna.

– Nieprawda – zaczął, ale weszła mu w słowo.

– Widzisz, znowu próbujesz mnie wybielić, a za chwilę powiesz, że to Ty ponosisz odpowiedzialność za nasze kłopoty, ale Ja nie mam amnezji i doskonale wszystko pamiętam – wyjaśniła – Wiem, że swoimi obawami i nieufnością zmusiłam Cię do złożenia obietnic, które teraz za wszelką cenę starasz się wypełnić, ale to sprawia, że nasze życie nie jest prawdziwe, jest jakieś naciągane, dlatego teraz zwalniam Cię ze wszystkich obietnic, rozumiesz?

Paddy wbił zaskoczony wzrok w dziewczynę.

– To znaczy?

– To znaczy, że nie musisz już stawać się dawnym Paddym, nie musisz uszczęśliwiać mnie na siłę i nie musisz niczego udawać – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy – Bądź sobą, rozumiesz?

– I szybko mnie zostawisz,  gdy nie spodoba Ci się nowy Patrick Kelly?

Dziewczyna wpatrywała się w niego, przez chwilę, gdyż nie wiedziała, co odpowiedzieć na jego stwierdzenie. Dopiero po kilku sekundach odzyskała mowę.

– Dlaczego tak sądzisz?

Chłopak ze świstem wypuścił powietrze z płuc.

– Nie wiem – odparł smutno i zwiesił głowę – Trudne pytanie zadałaś – dodał i przez moment zbierał myśli – Chciałaś widzieć we mnie dawnego przyjaciela, więc wydaje mi się, że jeśli go nie znajdziesz, to odejdziesz – przerwał na sekundę, a po niej ciągnął dalej – Oluś, nie bardzo wiem, jak to wyjaśnić, ale Ja chyba wciąż nie wierzę w to, że Ty mnie kochasz. Wciąż, gdzieś z tyłu głowy mam wrażenie, że jestem tylko Twoim środkiem do celu – po tym, co mówiła o ukrywaniu problemów, postanowił powiedzieć jej całą dręczącą go, od dawna, prawdę.

– To znaczy? – zapytała, marszcząc brwi – Do czego?

– Do Johna – odparł i spojrzał na nią – Wiem, że rozmawialiśmy o tym w Polsce i obiecałem, że nie będę do tego wracał, ale nie potrafię przestać o tym myśleć. Ten lęk zatruwa mi życie – dodał, a po chwili poprawił się – Nam je zatruwa. Dlatego wciąż, czasami nawet nieświadomie, próbuję oddalić Cię od niego. Nie dopuścić do jakichkolwiek bliższych kontaktów.  Dlatego wkurza mnie każda wzmianka o nim, wychodząca z Twoich ust – wyznał – Nawet Nati nie potrafię traktować normalnie choć, uwierz mi, próbuję… bo wiem, że Ona łączy Was na zawsze. Jest jego. Boję się, że dzięki niej, On mi Ciebie odbierze.

– O Boże… – westchnęła – Nie myślałam, że to, aż tak poważne –   po czym uklękła przed nim, objęła jego twarz swoimi dłońmi i zmusiła do spojrzenia w swoje oczy.

– Posłuchaj mnie uważnie: Kocham Cię… Ciebie, rozumiesz? Nie jego! – każde słowo wymawiała głośno i wyraźnie – Resztę swojego życia chcę spędzić z Tobą, bo jesteś moją miłością i innej już nie znajdę, gdyż zwyczajnie jej nie ma – wyjaśniła – Moje uczucie do Ciebie nie zmieniło się od dziesięciu lat i myślę, że już nic i nikt nie jest w stanie zająć Twojego miejsca w moim sercu.

Wzrok Paddyego rozjaśnił się lekko, ale nie przerywał Jej, tylko łapczywie chłonął każde Jej słowo, jak witaminową odżywkę.

– Jesteśmy na siebie skazani – dodała dziewczyna po chwili i rozciągnęła usta w rogalik – Dlatego zostaw w spokoju biednego Johna i skup się na ulepszaniu i wzmacnianiu naszego związku, bo dla mnie liczysz się tylko Ty.

– Naprawdę? – zapytał.

Ola zaśmiała się głośno.

– Paddy, bywało tak, że czasami przeklinałam to uczucie, bo przez nie, nie mogłam ułożyć sobie życia z nikim innym – powiedziała – Pomyśl gdybym czuła coś do Johna i chciała do niego wrócić, zrobiłabym to już dawno. Ciąża i Natalka ułatwiłyby mi sprawę. Nie musiałam wykorzystywać do tego Ciebie.
Paddy zastanowił się nad jej słowami i w końcu przyznał jej rację.

– Niby tak – powiedział, po czym złapał jej dłonie – Oluś Ja to wszystko wiem, ale jak zaczynam się w to zagłębiać, to za każdym razem wracają obawy – dodał.

– Dlaczego? – zapytała.

Chłopak przeniósł wzrok gdzieś w przestrzeń.

Powinien powiedzieć jej o rozmowie z Jimem, ale nie chciał tego robić, więc odpowiedział wymijająco:

– Nie wiem, kochanie. Nie umiem tego wytłumaczyć – dodał, po czym przyciągnął Ją do siebie i mocno przytulił – Boję się, że swoją zazdrością zniszczę naszą miłość – szepnął – Ale jednocześnie nie potrafię przestać.

Ola odsunęła się odrobinę i spojrzała mu w oczy.

– Naszego uczucia nikt i nic nie jest w stanie zniszczyć – powiedziała z powagą na twarzy – Nikt oprócz nas samych – dodała – Obiecaj mi, że postarasz się zapomnieć o Johnie i pozbędziesz się swoich lęków, a Ja spróbuję Ci w tym pomóc, tylko musisz nauczyć się o nich rozmawiać. Tylko dzięki szczerej rozmowie, zbudujemy cudowny i trwały związek, a Ja marzę, by taki był.

– No, to mamy podobne marzenia – odparł i uśmiechnął się niepewnie.

– Musimy wspólnie pracować nad tym, by nam się udało – dodała Ola – A wszystko inne przyjdzie samo, w swoim czasie.

– Wszystko? To znaczy, co?

– Na przykład dzieci… – odparła trochę niepewnie.

Chłopak spuścił głowę.

– Domyślam się dlaczego z Twoich ust padła taka propozycja – powiedziała ostrożnie – Ale na razie wolałabym dać nam czas na przysłowiowe „dotarcie się”. Chciałabym w przyszłości wziąć z Tobą ślub i dać Ci dzieci, ale wszystko po kolei. Na razie chcę się nacieszyć Tobą, nami…

Nie dał jej dokończyć. Przyblokował jej usta swoimi. Ola początkowo próbowała oponować, ale po chwili poddała się pieszczocie.

– Kocham Cię – wyszeptał łapiąc oddech.

– Ja ciebie też, zrozum to wreszcie i pozbądź się tych wstrętnych lęków i niepewności – oparła swoje czoło o jego.

– Wracamy do pokoju? – zapytał lekko ochrypłym głosem.
…………
Zaczęła szarpać jego koszulę, próbując dostać się do jego rozgrzanej skóry. Drżącymi rękoma błądziła od guzika do guzika, prawie wyrywając je z materiału. Jednocześnie ustami przywarła do Jego ust, odszukując językiem jego język. Kołysała biodrami, ocierając się o jego nabrzmiałe krocze. Podniecenie pozbawiło Ją  trzeźwego myślenia, więc działała już teraz, jak maszyna. Kolejne pocałunki, pełen erotycznej elektryczności taniec biodrami i sprawne ręce, oplatające rozgrzane ciało Jima działały bez udziału mózgu, który, jak za dotknięciem czarodziejskiego guziczka, wyłączył swoją pracę.

Jim łapczywie łapał oddech. W tym momencie nie pamiętał już, że jeszcze niedawno chciał uciekać od tej dziewczyny, jak najdalej. Teraz pragnął, całować Ją, przytulać i przeciągać tę chwilę w nieskończoność. Wszystkie jego wahania i lęki nagle gdzieś zniknęły. Zawładnęło nim pożądanie i chęć posiadania jej na własność, a nie tylko pożyczania od czasu do czasu. Zapragnął patrzeć na nią przez całe życie, słuchać jej głosu do końca swoich dni i kochać się z nią każdego dnia –  No właśnie, kochać się – zaświtało mu w głowie.

– Zaczekaj – wysapał w przerwie na zaczerpnięcie oddechu – Gdzie się spieszysz? – zapytał i stwierdził, że właśnie został pozbawiony paska do spodni, a jeśli Jej nie powstrzyma, to za moment zostanie bez dolnej części garderoby – Poczekaj, proszę – powiedział głośniej, próbując powstrzymać Emmę przed rozpięciem rozporka.

Dziewczyna jednak nie reagowała na jego słowa, więc po chwili złapał ją za nadgarstki i przytrzymał na siłę.

– Puść. Co robisz? – wymruczała mu do ucha.

Przymknął oczy i głęboko nabrał powietrza. Ten pełen erotyzmu ton głosu działał na jego wyobraźnię.

– Jim puść – prosiła dziewczyna owładnięta pożądaniem – Chcę żebyś się zrelaksował, pomogę Ci rozluźnić napięcie – wymruczała – Uwolnij moje ręce, a zaprowadzę Cię na magiczny szczyt – jęknęła i nie czekając na jego odpowiedź zaczęła, czubkiem języka sunąć po jego szyi, coraz niżej i niżej, ochładzając oddechem, rozpalone miejsca na skórze. Czuła, jak mężczyzna zaczyna drżeć i uśmiechnęła się do siebie.

On jednak, pomimo rosnącego w nim napięcia, ścisnął mocniej jej nadgarstki i ostatkiem silnej woli, odepchnął Ją od  siebie na kilkadziesiąt centymetrów.

Najpierw opanował nieco swoje buzujące w żyłach pożądanie, potem dopiero spojrzał dziewczynie w oczy.

– Em… Ja tak nie chcę – zaczął, ale zawahał się, gdy zobaczył w jej spojrzeniu wściekłość.

Była wściekła… Wściekła z powodu odrzucenia. Jedna myśl wypełniała teraz jej umysł ” Odepchnął mnie”. Czuła, jak na jej policzki zaczyna wchodzić  piekąca purpura. Wyrwała swoje dłonie z jego uścisku i spuściła głowę. Wraz z powrotem logicznego myślenia zaczynały targać nią negatywne emocje, dotyczące własnej osoby i tego, co właśnie próbowała zrobić – Jesteś dziwką, Em – wyrzucała sobie w duchu – I choćbyś najmocniej udawała, już zawsze nią pozostaniesz…

– Em… – powtórzył Jimmy niepewnie i wyciągnął rękę, by ponownie poczuć ciepło jej dłoni – Moglibyśmy…

Dziewczyna jednak nie pozwoliła się dotknąć.

– Zaczekaj! – krzyknął, powstrzymując Ją przed odwróceniem się – Wysłuchaj mnie…

– Po co? Chcesz tłumaczyć się, że nie masz ochoty na seks? Nie musisz, wszystko rozumiem – powiedziała, patrząc gdzieś przed siebie.

– To nie tak… – dodał, wciąż zaskoczony tak szybką zmianą w zachowaniu dziewczyny – Źle mnie…

–  Dobra, nie musisz się tłumaczyć  – przerwała mu,  obojętnym tonem, choć w środku rozsadzało Ją poczucie upokorzenia – Przepraszam Cię za moje zachowanie. To już się nie powtórzy – mówiła coraz bardziej chaotycznie – Chciałam przede wszystkim  ulżyć Tobie, bo wydawało mi się, że właśnie tego potrzebujesz, ale spoko nie jestem ułomna i wszystko rozumiem – rzucała słowami jak z karabinu, wymachując przy tym nerwowo, rękoma – Nie przewidziałam, że dziś wielki Pan Kelly może nie mieć ochoty mnie przelecieć – plotła trzy po trzy, rozglądając się po pomieszczeniu, byle tylko nie patrzeć Jimowi w oczy.

Mężczyzna próbował coś powiedzieć, ale Ona była, jak w amoku. Owładnięta poczuciem odrzucenia, słowami próbowała przykryć swój wstyd, nie dopuszczając go do głosu.

Nie zauważyła nawet kiedy zbliżył się do niej. Dopiero, gdy poczuła mocne szarpnięcie za ramiona, spojrzała na niego.

– Zamkniesz się wreszcie?! – wrzasnął, przekrzykując potok jej słów.

Zamilkła… Swoje wielkie, jak spodki, oczy utkwiła teraz w jego twarzy.

– Nareszcie – powiedział z poczuciem ulgi – A teraz mnie posłuchaj – dodał i zaraz po tym, widząc, że dziewczyna otwiera usta, krzyknął – Teraz Ja mówię, Ty słuchasz! – po czym pokręcił głową i dodał – Rozbrajacie mnie takim paplaniem bez powodu. Nigdy nie zrozumiem kobiet.

Na dźwięk jego słów poczucie wstydu zniknęło w niej momentalnie i wrócił Jej buńczuczny charakter.

– Za to Wy faceci jesteście dla nas całkiem oczywiści – rzuciła, mrużąc oczy –  Według Was baba ma zamknąć gębę, a rozłożyć nogi. To Wasza pełnia szczęścia.

Jimmy zdębiał. Wpatrywał się w Emmę z otwartymi ustami, a Ona ciągnęła dalej:

– Nie oczekuję, że będziesz  mnie rozumiał. Za tępy na to jesteś.

Jimmy ściągnął brwi. Ostre słowa dziewczyny wyrwały go z odrętwienia.

– Za to Ty super inteligentna i zawsze gotowa do pocieszania, co? – odgryzł się – Nawet nie kryjesz się z tym, że z chęcią te nogi rozchylasz!

Trafił w czuły punkt. Wciąż czuła w sobie upokorzenie, spowodowane odepchnięciem, więc jego słowa dolały tylko oliwy do ognia. Nawet nie wiedziała kiedy Jej dłoń z całą siłą klapnęła w jego policzek. Głowa Jima w jednej sekundzie odwróciła się w bok.

Nie czekała, aż na nią spojrzy ponownie, zdawała sobie sprawę z tego, że jego wściekłość będzie trudna do opanowania. Prawie biegiem dotarła do łazienki i szybko przekręciła zamek w drzwiach, po czym odsunęła się w drugi koniec, gdyż klamka zaczęła ruszać się w górę i w dół.

– Emma, otwórz, do cholery te drzwi! – słyszała. Nie miała jednak zamiaru spełniać jego żądań.

Po kilku minutach zgrzytanie klamki ustało i usłyszała odgłos otwierania i zamykania drzwi wejściowych. Ubrała się szybko, odczekała jeszcze chwilę, przystawiając ucho do drewnianej powierzchni i nasłuchując jakichkolwiek odgłosów, świadczących o obecności mężczyzny w pokoju. Cisza dodała Jej odwagi, więc powoli nacisnęła klamkę i uchyliła drzwi, po czym wysunęła się przez nie i stanęła w pokoju, rozglądając się dookoła.

Nagle łazienkowe drzwi zamknęły się za nią z trzaskiem. W jednej chwili odwróciła się twarzą do nich i przed sobą dostrzegła Jima. Szybkim ruchem głowy odszukała frontowe wejście do domku.

– Nawet o tym nie myśl – usłyszała pomiędzy odgłosem obijającego się o siebie metalu. Wolno przeniosła wzrok na klucze, którymi wymachiwał Jej przed oczami, Jimmy.

Gdy jej spojrzenie dotarło do zadowolonych oczy mężczyzny, miała już w głowie ułożone odpowiednie słowa:

– Trzeba było powiedzieć, że chcesz bawić się w kotka i myszkę, a nie udawać niezainteresowanego. Teraz będziesz mnie ganiał po całym pokoju? Musisz nakreślić mi zasady, żebym wiedziała kiedy rozłożyć moje kończyny.

Jimmy, jednak nie zamierzał odbić pałeczki. Nie dziś, choć kilka ciętych odpowiedzi cisnęło mu się na usta. W co Ja się pakuję? – pomyślał, ale wystarczyło jedno spojrzenie na stojącą przed nim dziewczynę, kilka szybszych uderzeń serca i już się nad tym nie zastanawiał.

Podszedł do niej, bez słowa chwycił za rękę i pociągnął w stronę łóżka, po czym posadził Ją na nim, a sam stanął naprzeciwko.

– Em, nie wiem dlaczego mnie atakujesz – powiedział spokojnie – Przecież nic Ci nie zrobiłem. Nie dałaś mi dojść do słowa. Może i jestem tępy, ale nie mogę za Tobą nadążyć.

Emma prychnęła pogardliwie, ale Jim tylko obrzucił Ją karcącym spojrzeniem i mówił dalej:

– Właściwie to nie wiem, co tu się wydarzyło, dlaczego dostałem w twarz? Przecież tylko odpowiadałem na Twoje słowa. Jeśli Cię obraziłem, to przepraszam nie chciałem… Ale sama zaczęłaś ten cyrk.

Em, przeniosła obrażone spojrzenie z podłogi na twarz Jima.

– Mam gdzieś twoje przeprosiny – rzuciła – Jeśli skończyłeś, to wypuść mnie lub oddaj mi klucze – dodała i wstała na nogi, ale zaraz po tym ponownie znalazła się na łóżku.

– Nie tak szybko – warknął Jim – Nie wyjdziesz stąd dopóki nie pogadamy otwarcie.

– Ciekawe o czym – mruknęła dziewczyna pod nosem, zbierając nieistniejące paproszki z pościeli.

Jimmy przysunął bliżej łóżka jeden z foteli stojących pod oknem i usiadł w nim.

– Powiedz dlaczego raz jesteś dobra i wrażliwa, pocieszasz mnie i jesteś przyjaciółką, a za chwilę zmieniasz się w jakiegoś demona, który niszczy wszystkich wokół siebie.

Dziewczyna zadrżała lekko, słysząc jego słowa, ale nadal pozostawała milcząca. Specjalnie ignorowała Jima.

– Emma, możesz mi odpowiedzieć?

– Nie mogę – odparła i powoli podniosła głowę, obrzucając mężczyznę pogardliwym spojrzeniem.

Jimowi opadły ręce. Chciał dotrzeć do niej, pragnął, by się przed nim otworzyła, liczył na to, że pozna jej tajemnicę, ale skorupa, w której się chowała, była tak twarda i szczelna, że nie potrafił znaleźć sposobu na przebicie jej. Opadł plecami na miękkie oparcie fotela.

– W co Ty się bawisz, co? – zapytał, tracąc nadzieję na jakąkolwiek rozmowę – Myślisz, że możesz się mną  bezkarnie bawić? Raz przyciągać, a raz odpychać jak Ci się humor zmieni?

– Powalasz mi na to, więc chyba taka zabawa Ci odpowiada – burknęła – Nie udawaj teraz pokrzywdzonego. Przypomnę Ci, że sam do tej pory przyłaziłeś do mnie, prawie błagając o moją uwagę… – dodała, po czym zaśmiała się szyderczo – Nie! Przepraszam, pomyliłam się…  Ty nie przychodziłeś do mnie tylko do tego, co mam między nogami – poprawiła się – Czyż nie tak było, Jim?

Mężczyzna utkwił w niej zaskoczony wzrok i przez chwilę nic nie odpowiadał.

– Jesteś nienormalna, wiesz? – wydusił z siebie.

– Bo nie boję się mówić prawdy? – zapytała.

– Nie! – krzyknął – Bo myślisz, że każdemu możesz mówić, co chcesz.

Em spuściła oczy.

– Życie nauczyło mnie, że cokolwiek, bym nie powiedziała, to i tak odwróci się przeciwko mnie, więc uznałam, że przynajmniej będę szczera.

Jim podniósł się i pochylił w kierunku dziewczyny.

– Szczera? – prychnął – Powiem Ci kim jesteś. Jesteś rozkapryszoną, bezczelną dziewuchą, uważającą się za lepszą od wszystkich i mającą uczucia innych za nic!

Oczy dziewczyny rozszerzyły się w momentalnie i wyglądały teraz jak dwa spodki.

– Tak sądzisz? – zapytała przez zaciśnięte zęby.

– Właśnie tak sądzę – odparł – A w dodatku jesteś zupełnie pozbawiona moralności.

– Za to Ty jesteś taki święty, co?

– Nigdy tak nie uważałem, ale przy Tobie jestem „mały pikuś”.

Em, bez słowa, wstała z łóżka i ostrożnie, uważając, by Jim znowu nie pchnął Jej z powrotem, odeszła w głąb pokoju. Spojrzała na swoje drżące dłonie i pomyślała, że chyba nikt nie mylił się tak bardzo, co do jej osoby, jak teraz Jimmy. Miała ochotę wykrzyczeć mu prawdę, przedstawić swoją przeszłość i przyglądać się, jak staje się malutki z poczucia winy. Już nawet otwierała usta, ale wtedy spojrzała na niego, w jego twarz i oczy, które teraz wypełniał dziwny smutek i zwątpiła. Odwróciła się tyłem i ukryła twarz w dłoniach.

Słyszała, jak podchodzi i czuła obejmujące Ją ramiona, ale nie zareagowała.

– Em… Przepraszam…

– Nic o mnie nie wiesz – weszła mu w słowo – Nic! – powtórzyła po chwili, głośniej – I otwórz wreszcie te cholerne drzwi! – krzyknęła, drżącym głosem, strzepując z siebie jego ręce. Zrobiła kilka kroków do przodu i odwróciła się przodem.

– Pozwól mi odejść…

Jim, jakiś czas, wpatrywał się w nią w milczeniu, wahając się co zrobić, ale w końcu spuścił głowę i wyjął z kieszeni klucze.

Kilka sekund później opadł ciężko na łóżko. Czuł się tak, jakby ktoś przecisnął go przez wyżymaczkę, a potem założył mu na ramiona ciężary i kazał przejść pustynię. W tej chwili zatęsknił za wolnością i beztroskim życiem, które do niedawna prowadził. Aimee i Emma spowodowały, że jego życie zaczynało wywracać się do góry nogami, a On nie potrafił tego zatrzymać.

===========================