Rozdział 152: Życzliwość…

– Co za idiota! – Emma z impetem zrzuciła z nóg buty, aż obiły się o ścianę – Olka! Przypomnij mi, dlaczego Ja kocham tego kretyna, bo już zupełnie zapomniałam i jeszcze niechcący go uduszę! – krzyknęła, idąc przez hol – Gdzie jesteś?! O! – zatrzymała się raptownie w progu salonu – Cześć!

– Witaj – odpowiedział John, z lekkim rozbawieniem na twarzy – Czyżby mój drugi brat także nie popisał się inteligencją?

Brunetka z lekkim zakłopotaniem rozciągnęła usta.

– A czy On kiedykolwiek Ją miał? Coraz bardziej myślę, że jak ją w niebie rozdawali to On zgubił się w kolejce i dwa razy po głupotę stanął  – odparła i spojrzała na zapłakaną przyjaciółkę – No proszę, a jak mówiłam, że miłość to przeterminowany towar, to dostawałam burę. Teraz sama się przekonałaś się, że serce trzeba zamknąć w klatce i wyrzucić klucz.

John także utkwił wzrok w skulonej na kanapie, pogrążonej w rozpaczy, blondynce. Czułość i współczucie, wprost biły z Jego twarzy. Em lekko drgnęły kąciki ust, ale zatrzymała uśmiech. Poczuła się jak intruz i postanowiła dać im chwilę samotności.

– Piliście już kawę? – zapytała.

– Nie. Dopiero przyszedłem – odparł mężczyzna.

– A Ty jadłaś coś dzisiaj czy żyjesz wyłącznie rozpaczą? – zawiesiła wzrok na przyjaciółce – I przestań ryczeć! Chciał się wyprowadzić, to się wyniósł. Dorosły jest, a że głupi, to nawet lepiej, że zwrócił Ci wolność. Przynajmniej darował Ci życie z idiotą – rzuciła i wyszła z salonu.

Po pokoju rozszedł się męski śmiech. Ola podniosła wzrok.

– Przepraszam Cię – powiedział z widocznym wstydem – Wiem, że nie jest Ci do śmiechu, ale ta kobieta jest niesamowita. Jimmy ma twardy orzech do zgryzienia – znowu się roześmiał – Nareszcie trafił swój na swego.

Ola także rozciągnęła lekko usta.

– Tak – potwierdziła – Emma to specyficzny przypadek. Wszystkie żywioły w jednej osobie – odparła, po czym z powagą i wahaniem spojrzała na Johna  – Rozmawiałeś z nim?

– Z Paddym? – pokręcił przecząco głową – Zniknął zaraz, jak tylko wysiadł z samochodu. Angelo powiedział mi, że postanowił wyprowadzić się z Waszego domu – na moment zacisnął usta, zastanawiając się czy poruszać niepokojący go temat – Przyjechałem, bo martwi mnie jedna rzecz.

– Jaka? – na twarzy dziewczyny znowu zagościł smutek. Starła z policzka łaskoczącą kroplę i zawiesiła wzrok gdzieś w przestrzeni pokoju.

– Powiedz mi, czy On wyprowadził się przez to, co stało się w Waszym dzieckiem? – starał się być delikatny. Nie chciał sprawiać Jej jeszcze większej przykrości, ale musiał wiedzieć, choć serce krajało mu się na widok zapłakanej twarzy kobiety. Zbliżył się i kucnął przed nią, zaciskając palce wokół Jej dłoń  – Proszę Cię, powiedz mi, czy On Cię wini o to, co się stało?

Ola spojrzała mężczyźnie w oczy.

– Nie. Dlaczego tak pomyślałeś? – Ola zmrużyła oczy i przyjrzała się uważniej twarzy mężczyzny. Uciekający wzrok, sine podkówki pod oczami, napięte mięśnie i zaciśnięte usta – John, rozmawialiśmy o tym – wyciągnęła dłoń i łapiąc go delikatnie za brodę, zmusiła do spojrzenia na siebie – Nie ma tu niczyjej winy – powiedziała – To był wypadek, Johnny.

Mężczyzna, przez chwilę, patrzył w Jej zaczerwienione, załzawione i pozbawione blasku, oczy. Gdy coś zaczęło ściskać go w środku, szybko podniósł się w górę i odwrócił tyłem.

– Wiem… Wszystko wiem, tylko…

– Tylko co? – Ola podniosła się z kanapy.

– Może gdybym się wtedy nie upierał, że podwiozę Cię do domu… Gdybyś pojechała własnym autem, nic by się nie stało – zwiesił głowę i zaczął nerwowo pocierać dłonie.

– John… – zbliżyła się i dotknęła Jego przedramienia – Spójrz na mnie – odczekała chwilę. Gdy połączyły się ich spojrzenia, jeszcze raz mu przypomniała – To był wypadek. Zdarzenie losowe. Nie mogłeś tego przewidzieć. Ten samochód wyjechał niespodziewanie, z dużą prędkością. Nie mogłeś tego przewidzieć.

Mężczyzna spuścił głowę.

– Ale nie mogę o tym zapomnieć – przyznał cicho – Wciąż na nowo roztrząsam to, co się wtedy stało i nadal nie mogę zrozumieć, jak mogłem nie zauważyć tego nadjeżdżającego auta.

– Przestań o tym myśleć. Zapomnij.

– Jak? Gdyby nie Ja, Wasze dziecko, by żyło. Za kilka miesięcy bylibyście rodzicami, stworzylibyście rodzinę. Patrick nie wyprowadziłby się, a Ty…  – nie mógł mówić dalej, ponownie utkwił wzrok w podłodze.

– Tego nie wiemy. Paddy przeżył szok, na razie nie myśli racjonalnie – starała mu się to wszystko wytłumaczyć, choć sama zadawała sobie podobne pytania. Nie chciała jednak, by czuł się winny – Nikt Cię o nic nie obwinia.

– Tak? – zapytał chłodno – Paddy też, by mnie nie obwiniał? – podniósł głowę i spojrzał dziewczynie w oczy – To dlaczego wymusiłaś na nas wszystkich tę przysięgę? Dlaczego utrzymujesz w tajemnicy fakt, że to Ja kierowałem tamtym samochodem?

Ola zamilkła. Niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w okno.

– Boisz się, prawda? – głośno wydmuchał powietrze z płuc i oparł dłonie na biodrach – Obawiasz się reakcji Paddyego.

– Powiem mu… Ale jeszcze nie teraz – stwierdziła.

– Dlaczego nie teraz?

Ola mocno zacisnęła usta. Nie chciała odpowiadać na to pytanie, nie chciała wzmacniać jeszcze bardziej, poczucia winy w mężczyźnie.

– Wiem, co robię Johnny…

– Odpowiedz! – przerwał Jej.

– On by tego nie zniósł! – wybuchła w końcu i rozpłakała się – To byłby dla niego kolejny cios. Za dużo, jak na jednego człowieka, nie sądzisz?! – utkwiła w nim swoje zrozpaczone spojrzenie.

– Chronisz Jego czy mnie?

– Was obu – odparła – Boję się o niego i jednocześnie nie chcę potęgować konfliktu między Wami. Jesteście braćmi, Johnny… Rodziną – starała się wytłumaczyć mu swój punkt widzenia – Nie chcę jeszcze głębiej Was poróżnić. Nie cierpię tego konfliktu między Wami.

– On by mnie obarczył winą – John przygryzł wargę i spojrzał przed siebie – Domyślasz się tak, jak i Ja, co by powiedział.

– On jest ciągle w szoku,  John! Nie myśli logicznie!

Mężczyzna pokręcił głową.

– Oskarżyłby mnie o zniszczenie Wam życia i zabójstwo Waszego dziecka.

Nic nie odpowiedziała. Odeszła w głąb pokoju i ponownie usiadła na kanapie. John miał rację. Paddy zrzuciłby całą winę na niego, tego była pewna. Dostałby szału i nie wybaczyłby mu do końca życia. Istniało coś jeszcze. Coś o czym John nadal nie wiedział. Paddy z pewnością wykrzyczałby mu, że pozbawił życia Jego dziecko, podczas gdy Jego własne ma się całkiem dobrze.

Natalia…. Zamyśliła  się i popatrzyła na Johna, a właściwie Jego plecy.  Idealna chwila…

Nieświadomie dotknęła swojego podbrzusza. Był zupełnie płaski. Znowu uderzyło w nią rozczarowanie i smutek. Łzy napłynęły do Jej oczu. Nie! – krzyknęło Jej sumienie – Nie teraz… Nie mogła zrobić tego Paddyemu, nie wtedy, gdy przeżywają dramat po stracie ich wspólnego dziecka.

– Proszę Cię, zostawmy to tak, jak jest – spojrzała na mężczyznę – Straciłam ciążę w wyniku wypadku samochodowego. Nie zauważyłam nadjeżdżającego auta, gdy wyjeżdżałam z naszego podwórka na drogę i tyle – Jej ton głosu brzmiał mocno i rzeczowo –  Paddy nie dopytuje, nie docieka szczegółów. Niech tak zostanie, John. Tak jest dobrze.

Mężczyzna westchnął cicho.

– Przepraszam, że się wtrącam – odezwała się Emma, niosąc tacę z filiżankami. Usłyszała ostatnie zdanie i domyśliła się o czym rozmawiają – Uważam, że Ola ma rację. Skoro Patrick nie pyta, nie ma sensu rozdrapywać ran – brunetka postawiła tacę na stoliku i ponownie zniknęła w kuchni.

– Wracam dziś do Hiszpanii – John, niespodziewanie zmienił temat.

– Do żony?

– Tak. Postanowiliśmy ratować nasze małżeństwo.

Ola poczuła dziwną ulgę, że niczego mu nie powiedziała.

– Nie wiem co mam Ci powiedzieć.

John odwrócił się do niej. Przez chwilę, w milczeniu, wpatrywał się w Jej twarz. Skłamał, w dobrej wierze. Kilka dni temu, dotarło do niego, że nie może tu zostać. Ucieczka była najlepszym rozwiązaniem. Jego serce zaczynało niebezpiecznie drżeć, ilekroć zbliżał się do Oli. Każdy Jej dotyk i bliskość, wywoływały wspomnienia dawnego uczucia. Wciąż pamiętał ukłucie zazdrości, gdy zobaczył Ją przy łóżku Paddyego. Miał wtedy ochotę strącić dłoń z policzka nieprzytomnego mężczyzny. Odczuwał wyrzuty sumienia, za każdym razem, gdy zamiast martwić się o brata, myślał tylko o Niej. Nie potrafił zobaczyć w niej, pogrążonej w rozpaczy, bratowej. Widział kobietę, która kiedyś była jego życiem i przyszłością.

Te wszystkie odczucia i myśli, potęgowały teraz Jego wyrzuty sumienia. Nie mógł sobie darować, że przyczynił się do jeszcze większego bólu.

Był pewny, że Paddy zrozumie swój błąd. Gdy tylko ocknie się z amoku, w którym obecnie żył, wróci do domu. Przecież kochał Olę, a Ona kochała Jego, co do tego, nie miał już żadnych wątpliwości. Obserwował Ją w szpitalu. Widział Jej łzy, zdenerwowanie i strach o niego. Nikt inny się dla niej nie liczył.

……………..

– Paddy! Śpisz? – Angelo uchylił drzwi, po czym wszedł do pokoju – Mogę wejść?

– Przecież już wszedłeś – odparł mężczyzna, podnosząc się niechętnie z łóżka, do pozycji siedzącej. Popatrzył na siadającego tuż przy nim, młodszego brata.

– Dobrze się czujesz?

– Najbardziej idealnie, jak tylko można w mojej sytuacji – prychnął z ironią.

– Pytam o fizyczne samopoczucie, do duchowego się nie wtrącam. Sam sobie to zgotowałeś – mruknął Angelo.

– Z tym jest dobrze – potarł twarz dłońmi i westchnął – Próbowałem zasnąć – zamilkł na moment, po czym spojrzał na brata – John do niej pojechał – stwierdził, czując rosnący ucisk w piersi, taki sam, jak wtedy, gdy usłyszał przez uchylone okno słowa mężczyzny.

Angelo wlepił wzrok w drewnianą, lakierowaną podłogę i sprawiał wrażenie zamyślonego.

– Teraz może starać się Ją odzyskać. Nie ma już żadnych przeszkód – ciągnął dalej Paddy, ale przy ostatnich wypowiadanych wyrazach, głos mu zadrżał. Uścisk w piersi przesunął się do krtani i teraz zaciskał się wokół niej, jak wąż dusiciel.

– Skąd wiesz, że do niej pojechał?

Paddy wskazał głową uchylone okno.

– Tu wszystko słychać – powiedział – Teraz zapewne Ją pociesza – bezwiednie zacisnął pięści.

Angelo przyglądał się bratu ze współczuciem, ale i podziwem dla Jego opanowania.

– Być może – stwierdził, po chwili – Ola potrzebuje kogoś, kto pomoże Jej się pozbierać po tym wszystkim.

Paddy spuścił tylko głowę i zacisnął powieki. Milczał. Zaciskająca się obręcz wokół krtani, nie pozwalała mu wydobyć z siebie głosu. Bolesna zazdrość rozdzierała Jego wnętrze. Wmawiał sobie, że musi nauczyć się z tym żyć. Musiał pogodzić się z obecną sytuacją i zaakceptować innego mężczyznę u Jej boku. Na razie czuł tylko ból, coraz większy i coraz bardziej niszczycielski, ale nauczy się nic nie czuć, nie myśleć…

– Ty naprawdę od niej odszedłeś? – Angelo nie wytrzymał, choć obiecał sobie, że nie będzie pytał, że da mu czas – Sorry, ale nie mogę tego zrozumieć – Paddy poderwał się z łóżka, więc pociągnął za nim zdziwionym wzrokiem – Jak można świadomie rezygnować miłości swojego życia. Dokąd idziesz? – zdezorientowany wpatrywał się w wychodzącego z pokoju brata.

– Zaraz wrócę – odparł tamten i zniknął za drzwiami. Angelo rozejrzał się po pokoju. Podniósł leżącą na podłodze, przy łóżku drewnianą ramkę. Piękna, uśmiechnięta dziewczyna wpatrywała się w niego zza szklanej osłonki. Westchnął głęboko. Miał wrażenie, że ktoś położył na Jego klatce piersiowej wielki kamień. Nagle ramka ze zdjęciem została mu brutalnie wyrwana z rąk.

– Zostaw to! – warknął Paddy, odkładając rzecz na szafkę i nie patrząc na zdziwionego brata wyjął z szafki dwie szklanki i machnął w Jego kierunku butelką z alkoholem – Chcesz? Wiedziałem, że u Jima coś się znajdzie.

– Chyba oszalałeś! – warknął Angelo, podrywając się na nogi – Nie wolno Ci pić! – wyrwał butelkę z rąk mężczyzny.

– Oddaj mi to!

– Nie, Paddy!

– Oddawaj, powiedziałem!!! – tym razem mężczyzna wrzasnął wściekłe i zbliżył się, by odebrać bratu alkohol.

Angelo był szybszy. Zrobił mocny zamach i wypuścił butelkę z dłoni.

– Nie będziesz pił! – warknął zaraz po tym, jak ucichł brzdęk, spadających na podłogę szkieł – Nie pozwolę Ci się wykończyć, rozumiesz?!

– I co idioto, zrobiłeś?! – Paddy dyszał z wściekłości – Twoje było?! Kim jesteś, żeby decydować za mnie!- doskoczył do blondyna i szarpnął nim z całej siły.

Angelo szybkim ruchem zablokował ręce mężczyzny i przycisnął go swoim ciężarem do ściany.

– To Ty jesteś idiotą, nie widzisz tego?! – warknął przez zaciśnięte zęby – Co Ty robisz?! Na własne życzenie niszczysz sobie życie!  – Paddy próbował go odepchnąć. Przez chwilę trwała szamotanina, aż w końcu starszy opadł z sił. Angelo nie ustępował. Nadal przygniatał go do ściany – Kochasz Olkę! Wariujesz bez niej! Wracaj do domu, póki jeszcze nie dotarło do niej, co zrobiłeś! Potem może już Cię nie przyjąć i wcale bym się temu nie dziwił! Jak można zostawić kobietę w takim momencie?! Ona potrzebuje Twojego wsparcia i pocieszenia!

Paddy przecząco pokręcił głową, zaciskając coraz mocniej powieki. Każde słowo Angelo przebijało Jego serce, jak sztylet.  Każde zdanie bolało, jak diabli.

– Co z Ciebie za facet! Powinieneś być przy niej i wspierać Ją! – blondyn nakręcał się coraz bardziej. Wrzucał z siebie cały nagromadzony gniew – Nie wyobrażam sobie, żebym mógł zostawić Kirę w takim momencie! Czy Ty, wraz z krwiakiem, straciłeś własne sumienie?! Nie widzisz, jak bardzo Ją skrzywdziłeś?! Jak mogłeś powiedzieć Jej, że cieszy się z tej sytuacji, bo nie chciała tego dziecka! Czy Ty wiesz, co dla kobiety znaczy poronienie?!

– Co się tu dzieje?! – wrzasnął ktoś trzeci, po czym złapał Angelo od tyłu i siłą odciągnął od Paddyego.

– Puść mnie, John! Może, jak ten dupek jeszcze raz dostanie porządny wpierdol, to się opamięta! Wróci mu trzeźwe myślenie!

– Nie Ty będziesz decydował, co jest dla nas dobre! – krzyknął Paddy, czy wywołał jeszcze wiėkszy gniew u młodszego brata – Gówno wiesz o życiu! Dla Ciebie było wyjątkowo łaskawe! Ciesz się z tego i nie wypierdalaj w moje!

– Puść mnie, Johnny! – warknął blondyn.

– Obaj się przymknijcie! – Kira stanęła w progu pokoju – Na dole są dzieci, słuchają Waszej kłótni i są przerażone. Angelo uspokój się! – spojrzała gniewie na męża – Bójką niczego nie załatwisz!

– Chciałem pogadać po dobroci, ale z nim się nie da! – odburknął Angelo.

– To trzeba było nie rozmawiać z nim wcale. Wyjdź i zostaw go w spokoju – odparła kobieta.

– Nie widziałaś Jej – potarł obolałe ramiona, gdy trzymający go mężczyzna, zwolnił zacisk – Nie patrzyłaś, jak płacze, nie słyszałaś jak błaga go, by zmienił zdanie – odwrócił się – John, Ty tam byłeś, powiedz im jaka była szczęśliwa, niech ten kretyn dowie się, co Jej zrobił!

John z pełnym opanowaniem, bez cienia złości, popatrzył na bladego, jak ściana,  Paddyego. Widział rozpacz w Jego oczach. Prawie wyczuwał Jego ból.

– Wyjdź stąd Angelo – zarządził ze stoickim spokojem.

– Co?! Chyba żartujesz, to mój dom! – rozjuszony chłopak nie miał zamiaru posłuchać.

– Kira, proszę Cię, zabierz go stąd – John spojrzał na bratową.

Kobieta wyciągnęła rękę i złapała męża za ramię.

– Chodź – powiedziała, ciągnąc go w kierunku drzwi.

– Będziesz tego żałował, zobaczysz! – zdenerwowany mężczyzna, odwrócił się w progu i wymachując w kierunku Paddyego palcem, syknął – Będziesz błagał Ją, by do Ciebie wróciła i mam nadzieję, że wtedy tego nie zrobi.

– Angelo, przymknij się wreszcie i wyjdź! – John tym razem podniósł głos. Paddy natomiast, w milczeniu, spuścił głowę.

Gdy tylko trzasnęły drzwi, starszy mężczyzna odetchnął z ulgą, a stojący nadal pod ścianą, młodszy spojrzał na niego.

– Domyślam się, jak Ona się czuje. Nie musisz mnie uświadamiać – powiedział cicho.

– Nie mam takiego zamiaru – John spojrzał na brata, a właściwie na kogoś, kto kiedyś, dawno temu, był Jego młodszym bratem. Teraz zupełnie go nie przypominał. Włosy w nieładzie, oczy wręcz mętne, ściągnięte bólem mięśnie, drgające nerwowo policzki – Nie będę się wtrącał. To Twoje życie i sam decydujesz, jak bardzo je sobie zniszczysz.

– Taaa… Tobie to pasuje, prawda? Masz wolną drogę – mężczyzna oderwał plecy od ściany i bezsilnie opadł na łóżko.

– Paddy, nie atakuj mnie, proszę Cię – John spojrzał na niego i chłodnym, spokojnym tonem zwrócił mu uwagę – Nie przyszedłem tu, by kłócić się, jak Angelo.

– To po co przyszedłeś? Podziękować mi, że Ci Ją zwracam – burknął.

– O co Ci chodzi, co? O co teraz walczysz? – Mężczyzna podszedł do siedzącego, przygarbionego Paddyego – Wcale bym tu nie wszedł, gdyby nie Wasza awantura, ale jak już wszedłem to…  – zawahał się, przez moment, ale postanowił dokończyć myśl – Chciałem Cię przeprosić…

Paddy podniósł zdziwiony wzrok. Serce zaczęło mu bić z podwójną szybkością. Tylko za jedną rzecz John mógł go przepraszać – za Olę. Przełknął z trudem ślinę.

– Nie mam Ci niczego za złe – odparł prawie bezgłośnie, odsuwając przydługie kosmyki z czoła – Ola jest wolna – zacisnął usta.

– Mylisz się, nie za to Cię przepraszam – John objął się ramionami i podszedł do okna – Kiedyś zrozumiesz, teraz nie będę Ci tego wyjaśniać. Przyrzekłem coś Oli i nie będę łamać danego słowa – spojrzał na brata – Ona się o Ciebie martwi. Chce Cię za wszelką cenę chronić, Pad. Bardzo Cię kocha.

Paddy zacisnął usta i zgarbił się jeszcze bardziej. Nie rozumiał słów brata, ale nie dopytywał. Ostatnie Jego słowa wywołały uścisk w piersi, znowu bolało, znowu czuł wyrzuty sumienia.

– Ja też Ją kocham, John… Bardzo – przygryzł mocno wargę, by nie wydać z siebie rozpaczliwego odgłosu, który rozpychał mu krtań – Właśnie dlatego odszedłem. Wiem, że wyrządziłem Jej tym krzywdę, ale to, co się stało było dużo gorsze. Nie mogę pozwolić, by to się powtórzyło. Jej bezpieczeństwo jest najważniejsze. Jej i Natalii…

– O kim ty mówisz? Kim jest Natalia? – stojący przy oknie mężczyzna odwrócił się raptownie.

Paddy zaklął w duchu. Od razu też oprzytomniał. Nie zastanowił się nad wypowiadanymi słowami. Nie zamierzał niczego wyjaśniać. Nie miał prawa uprzedzać Oli w wyjaśnieniach. Teraz nie miał prawa do niczego, co było z nią związane.

John przyglądał się bratu z dziwnym wyrazem twarzy. Nie usłyszawszy jednak odpowiedzi, ciągnął rozmowę dalej.

– Myślisz, że tym sposobem Ją ochronisz?

– Tak. Jestem dla niej zagrożeniem – stwierdził z mocnym przekonaniem o słuszności swojej teorii – Moja przeszłość zaczyna mnie prześladować. Mnie może zniszczyć, ale nie dopuszczę do tego, by znowu dotknęła także Jej. Ona nie może cierpieć.

John milczał. Nie zgadzał się z nim, uważał tak, jak wszyscy, że wręcz obowiązkiem Paddyego, jak i każdego innego mężczyzny, jest być w takim momencie, przy ukochanej kobiecie, ale nie miał zamiaru wyrażać głośno swojego zdania. Angelo to zrobił i nie zdołał zmienić Jego przekonań. Paddy potrafił być uparty, jak osioł. Nikt nie był w stanie zmienić Jego zdania, jeśli sam tego nie chciał. Tak było od zawsze, w zasadzie od dzieciństwa.

– A teraz nie cierpi? – rzucił.

– Jest silna. Otrząśnie się i znajdzie swoje szczęście – Paddy splótł drżące dłonie.

– A Ty? – kolejne pytanie wywołało grymas zniecierpliwienia na twarzy mężczyzny.

– Ja nie jestem ważny – odparł –  Nie liczę się. Ola jest moim życiem, jeśli Ona będzie bezpieczna i szczęśliwa…. – urwał. Słowa „Ja też będę szczęśliwy” nie chciały przejść mu przez gardło. To byłoby kłamstwo. Wiedział, że bez Niej, już nigdy nie będzie szczęśliwy.

– A jeśli nie? – zadrżał, gdy usłyszał kolejne pytanie brata – Jeśli bez Ciebie już będzie nie będzie szczęśliwa?

– Postaraj się o to.

– Ja? – John pokręcił głową – Mam Cię zastąpić, tak Ty mnie kiedyś w Jej sercu? – prychnął ironicznie – Sorry Paddy, ale tak się nie da. Ona nie jest rzeczą, którą można sobie przekazywać. Z resztą Ja wracam dziś do Hiszpanii.

Zdziwiony mężczyzna podniósł głowę.

– Myślałem…

– Że co? – John usiadł obok brata – Paddy, Ona nie mnie kocha, to nie mnie potrzebuje. Nie zastąpię Ciebie – uśmiechnął się smutno –  Ostatnio zdałem sobie sprawę, że Ola nigdy nie patrzyła na mnie tak, jak na Ciebie – przyznał szczerze – Nie twierdzę, że mnie nie kochała, ale to Ty jesteś miłością Jej życia – z wielkim trudem przychodziło mu to wyznanie, ale taka była prawda, tak czuł.

Paddy utkwił wzrok w podłodze. Poczuł dziwne mrowienie w piersi. Miłe, ciepłe mrowienie. Zdusił je bardzo szybko.

– Też myślisz, że źle zrobiłem? – zapytał, po czym pokręcił głową – W,idziałem w Jej oczach strach i nieme błaganie o pomoc – wydusił z siebie drżącym głosem – Tak bardzo chciałem Jej pomóc i nie mogłem, wiesz jakie to uczucie, John? Wiesz co znaczy widzieć, jak krzywdzą najważniejszą osobę w Twoim życiu i czuć totalną bezsilność?

– Nie – przyznał.

– Moje serce rozpadło się wtedy na kawałki. Nienawiść i obrzydzenie do swojej niemocy, było większe, niż ból który mi zadawali – nerwowo zaczął skubać mankiet swojej koszuli – Chciałem umrzeć.

– Dlaczego? – John poczuł nagły strach.

– Żeby nie patrzeć, nie słyszeć i nie czuć – łzy wpłynęły z oczu mężczyzny. Wstał i odwrócił się przodem do brata – Nigdy więcej, choćbym miał uschnąć z tęsknoty i żalu nie dopuszczę do takiej sytuacji! Niech Ola mnie nienawidzi, niech uważa za potwora, bez uczuć, wytrzymam, ale kolejnego strachu o nią i kolejnego takiego spojrzenia i kolejnej bezsilności, nie zniosę.

………………..

– Tu jesteś! – Ola weszła do kuchni – Co robisz?

– Przyrządzam nam obiad – odparła Emma, odwracając głowę od piekarnika – A gdzie John?

– Wyszedł. Wraca dziś do Hiszpanii. Ty gotujesz? – gdy brunetka kiwnęła głową, blondynka jęknęła głośno – To Ja podziękuję. I tak nie mam apetytu.

– Szkoda myślałam, że zje z nami – odparła z grymasem niezadowolenia – Nie marudź. Znalazłam w lodówce tylko kurczaka, a to akurat potrafię doprawić i włożyć do piekarnika, żadna filozofia, najwyżej będzie ostry lub mdły – Em odwróciła się przodem i oparła tyłek o szafkę. Blondynka natomiast usiadła na krześle.

– Sądząc po Twoim humorze, raczej wypali nam gardła.

– Oj tam, oj tam! Nie jęcz! – wykrzywiła się brunetka – Wodę masz, to najwyżej  będziesz popijać.

– Co Jimmy zrobił, że się tak wkurzyłaś?

– Ty lepiej wyjaśnij mi, co wymyślił Paddy? – kobieta zajęla miejsce po drugiej stronie stołu i zaczęła kroić, obrane wcześniej ziemniaki, w ćwiartki.

Ola oparła łokcie o stół i zawisła nad nim, chowając twarz na dłoniach.

– Chyba wolę osmarować tyłek Jimowi, Paddy to zbyt ciężki temat – westchnęła – Dość mam na dziś łez.

– Wiesz co? – brunetka spojrzała na przyjaciółkę –  To nie gadajmy o nich wcale. Zapomnijmy dziś o istnieniu braci Kelly, co? Będzie, jak za dawnych czasów. Mam wino.

– Ale… – Ola miała zamiar sprzeciwić się na alkohol. Przypomniała sobie jednak, że już nie ma żadnych przeszkód. Na moment Jej oczy zaszły łzami – Dawaj już teraz to wino – stwierdziła – Może Pad ma rację, że najlepiej uśpić złe wspomnienia i choć na moment przestać rozmyślać. Może to pomoże mi nie zwariować – westchnęła.

– Kto to jest Pad? – Emma udała zdziwienie – Nie znam go – rozciągnęła usta, gdy blondynka obdarzyła Ją uśmiechem, po czym wyjęła butelkę z lodówki i sięgnęła do szafki po kieliszki – A! Mam coś dla Ciebie – przypomniała sobie. Wręczyła Oli korkociąg i pognała do holu. Wróciła z białą kopertą w dłoni – To do Ciebie, ktoś zostawił w salonie.

– Luisa nie mogła otworzyć? – blondynka oderwała brzeg papieru.

Emma zajęła się dokładaniem ziemniaków do kurczaka.

– Cholera jasna! Mogłam się domyślić!  – usłyszała wściekły krzyk Oli i szybko się odwróciła. Dziewczyna stała przy stole i z wypiekami na twarzy wpatrywała się fotografie rozsypane na drewnianym blacie. Drżącą dłonią zgniotła jakąś kartkę i cisnęła nią z całej siły.

– Co to jest? – Emma podeszła bliżej.

– Sama zobacz! – Jej głos przypominał teraz zduszony pisk – Jak On mógł?!

Em, podniosła zdjęcia ze zmarszczonym czołem, wpatrywała się w Paddyego i jakąś obcą kobietę. Przerzucała zdjęcie po zdjęciu. Wyglądali tak, jakby wychodzili z domu. Kolejne zdjęcia znowu te same osoby na werandzie, w ogrodzie…

– Co to jest? – ze zdziwieniem spojrzała na Olę, stojącą tyłem, opierającą się o szafkę.

– Nie widzisz? Paddy z nową laską. Zdradzał mnie już wcześniej – zaszlochała – Co za drań!!! Teraz wykorzystał okazję… – uderzyła pięściami w blat szafki – To dlatego był taki dziwny! dlatego nie chciał ze mną rozmawiać w szpitalu! obmyślał plan! – krzyczała coraz głośniej.

Zdenerwowana Emma jeszcze raz przerzuciła wzrokiem po fotografiach.

– To niemożliwe! – stwierdziła z niedowierzaniem.

– Co niemożliwe?! Masz tutaj czarno na białym! – Ola podeszła i wyrwała przyjaciółce zdjęcia. Sama zaczęła je jeszcze raz przeglądać, szlochając coraz głośniej.

– Olka te zdjęcia to żaden dowód. On z nią tu tylko rozmawia.

– Nic nie rozumiesz! – wrzasnęła zrozpaczona, wściekła blondynka, rzucając z obrzydzeniem, zdjęcia na stół – Ja Ją widziałam! Ona tu była!

– Kiedy? – Emma wytrzeszczyła oczy.

– Jak wróciłam z Hamburga. chyba się mnie nie spodziewali! – kobieta wsunęła palce we włosy i odeszła w głąb kuchni – Jaka Ja jestem głupia!

– Olka, Ja w  to nie wierzę! – Em również podniosła głos.

– A czytałaś to?! – blondynka podniosła zgnieciony list z podłogi.

 

Zobacz, z kim zabawia się Twój facet, gdy jesteś w pracy.

Ta kobieta odwiedza go codziennie.

Przychodzi rano i wychodzi przed przyjazdem Twojej córki ze szkoły.

Nie ufaj mu!!!

                                                                                                            Życzliwy sąsiad

=================================