ROZDZIAŁ 54: Gra bez zasad.

Witajcie!

Z góry przepraszam, tych, którzy mają dość powrotu do przeszłości, ale jej wyjaśnienie potrzebne mi  jest do dalszych części.

Wszystkim moim czytelnikom życzę udanego weekendu majowego.

———————————————————-

Odczekał chwilę, ale nie otrzymał odpowiedzi, więc powtórzył:

– Dlaczego nie przyszłaś do mnie tamtej nocy?

– Paddy, proszę… nie masz dość na dzisiaj?

– Ja muszę znać odpowiedź na to pytanie, bo ono nie daje mi spokoju – odparł spokojnie, aczkolwiek z determinacją w głosie – Oluś, nie pozwoliłbym Ci wyjechać, gdybyś tylko dała mi jakąkolwiek nadzieję. Zależało mi tylko na dwóch niewielkich słowach o wielkim znaczeniu… Dla mnie wielkim – dopowiedział.

– Nie wiedziałam, że czekasz w pokoju – odezwała się ochrypłym ze zdenerwowania głosem – Byli wszyscy, nawet John przyszedł się pożegnać. Do ostatniej sekundy miałam nadzieję, że przyjdziesz i mnie powstrzymasz, ale podjechała taksówka i już nie miałam wyjścia, nie uratowałeś mnie… – powiedziała w zamyśleniu.

– Czekałaś? – zapytał z nutą drwiny – Ola o czym Ty mówisz? Nie dzieliły nas kilometry tylko ściany.

– Dlatego nie wierzysz w moją miłość, bo wtedy nie przyszłam? – spojrzała na niego – Stąd te wszystkie wątpliwości?

– Nie wiem – odparł krótko, zagłębiając się w wydarzenia z przeszłości – Tyle razy się nad tym zastanawiałem. Przez dziesięć lat myślałem, że nic dla Ciebie nie znaczę, a potem Angelo oddał mi list. Najpierw cieszyłem się jak głupi, bo spełniły się moje marzenia, a potem im dłużej się nad tym zastanawiałem, tym więcej pytań i zagadek pojawiało się w mojej głowie – przyznał – Jak inaczej potoczyłoby się nasze życie, gdybyśmy wtedy porozmawiali, ale Tobie zachciało się pisać list. Dlaczego? Wiesz ile głupot przez to zrobiłem? Dlaczego nie przyszłaś? – powtórzył swoje pierwsze pytanie ostrzejszym tonem.

–  Bo nie mogłam! – krzyknęła. Nie wytrzymała jego oskarżycielskiego spojrzenia – Kathy mi na to nie pozwoliła!

– Kathy?! – w jego twarzy malowało się niedowierzanie – Nie możliwe!  – powiedział i odwrócił się od niej. To, co powiedziała wywołało burzę w jego głowie. Usiadł na łóżku i przykrył twarz dłońmi. Jego umysł zalała fala wspomnień:

– Muszę do niej iść! – usłyszał własny przerażony głos.

– Paddy nie wychodź z pokoju, proszę – mówiła Kathy, popychając go z powrotem na łóżko – Nie chcę, żebyś natknął się na Johna. On jest wściekły i lepiej na razie nie wchodź mu w drogę.

– Muszę! Zwariuję jeśli coś jej się stanie! – przypomniał sobie swój paniczny strach.

– Ona tylko zemdlała – odpowiedziała siostra.

– No właśnie! Zemdlała! Ludzie nie mdleją bez powodu! – dodał i rzucił się do drzwi, ale w mgnieniu chwili zgiął się wpół. Poobijane żebra dały o sobie znać.

– Nie ruszaj się stąd – podbiegła i pomogła mu usiąść na łóżku – Ja pójdę, zobaczę, co z nią – zaproponowała.

Przystał wtedy na jej propozycję.

– Tylko wróć tu szybko – poprosił – Umieram ze strachu o nią. Powiedz jej, że czekam tu na nią – dodał, zanim wyszła.

Nagle wspomnienia gdzieś uleciały… Znowu był w pokoju z Olą. Spojrzał na nią, wciąż stała przodem do okna.

– Nie możliwe! – powtórzył głośniej – Nie wierzę, rozumiesz? – odwrócił się i widział jak w ułamku sekundy zmienia się jej twarz, a oczy zaczynają przypominać wielkie spodki, ale w tej chwili nie dbał o jej samopoczucie – Chcesz wybielić swoje postępowanie i próbujesz mi wmówić jakieś bzdury! – krzyknął.

Coraz większy szok ogarniał jej wszystkie zmysły. Nagle zrobiło się jej tak strasznie przykro. Nie uwierzył w jej słowa. Przez tyle czasu ukrywała tamto zdarzenie, nie chcąc go ranić. Teraz, gdy wreszcie otworzyła się i powiedziała prawdę, zwyczajnie jej nie uwierzył.

– Mam dość tej rozmowy! – powiedziała ostro – Zastanów się czego Ty tak naprawdę chcesz, bo raczej nie chodzi Ci o prawdę. Szukasz potwierdzenia dla swoich wyimaginowanych przypuszczeń – powiedziała, obrzucając go pełnym urazy spojrzeniem i wyszła, trzaskając drzwiami. Była wściekła.  Ominęła wejście do mieszkania rodziców i wyszła na podwórko.

Został sam. Przymknął na moment oczy. Zszokowany tym, co przed chwilą zaszło, jeszcze raz analizował w głowie słowa Oli. Kathy… Ile razy wypłakiwał się jej w rękaw? Ile razy radził się jej, jak ma dalej żyć? Była dla niego jak matka. Wierzył jej i ufał bezgranicznie.
Nagle przypomniał sobie podsłuchaną jakiś czas temu rozmowę Oli i Angelo. Mówili, że to Ona zabrała list – Że też nigdy nie zapytałem o to Angelo.

Zaczął krążyć po pokoju. Znowu zaczęły go ogarniać wspomnienia.

– Paddy nie gniewaj się na mnie, ale muszę Ci to powiedzieć – Kathy siedziała na krześle przy jego biurku i po raz kolejny próbowała zmusić go do zejścia na dół –  Ona nie jest warta takiego cierpienia. Zapomnij o niej i znajdź sobie fajną dziewczynę, która da Ci szczęście. Olka zabawiła się Waszym kosztem. Skłóciła Ciebie i Johna, a potem wyjechała. Gdybyś coś dla niej znaczył przyszłaby się chociaż pożegnać, nie uważasz?  Po tylu latach przyjaźni nie zasłużyłeś w jej oczach, nawet na pożegnanie. Mówię Ci zapomnij o niej i chodź na obiad – zadźwięczały mu w uszach słowa Kathy. Minęło kilka dni od jej wyjazdu.

– Jak mam zapomnieć, Kathy? – pytał z żalem – Przecież Ja ją kocham! Ona jest moim życiem!

– Ale Ona ciebie nie! – odkrzyknęła, wtedy kobieta – Dla niej byłeś zwykłym kumplem. Musisz się z tym niestety pogodzić. Ona już nigdy tu nie wróci!

Pamiętał jak zabolały go wtedy słowa siostry. Po rozmowie z nią stracił resztki nadziei. To wtedy pierwszy raz poszedł do baru, napił się do nieprzytomności i obudził się w pokoju hotelowym z nieznajomą dziewczyną przy boku. Od tamtego dnia nie omijał żadnej imprezy. Każdy wieczór kończył się tak samo, a ranek zaczynał poznaniem kolejnej kobiety, z którą spędził noc.

Tylko to przynosiło mu chwilowe zapomnienie i pozwalało, choć przez moment być szczęśliwym. Ranek ponownie niósł ze sobą przygnębienie i rozgoryczenie, które łączyło się jeszcze z poczuciem nienawiści do samego siebie z powodu kolejnej rozczarowanej kobiety, którą wypychał za drzwi hotelowych pokoi.

Po pewnym czasie zapomniał, jak wygląda ich dom. Miał gdzieś kolejne artykuły w gazetach i oburzone, jego trybem życia i kolejnymi skandalami, rodzeństwo. Każda rozmowa z nimi przynosiła kolejne upokorzenia i ból. Liczyło się tylko zapomnienie i odurzenie umysłu, by móc znowu Ją spotkać. Jej błękitne oczy i cudowny uśmiech, którym obdarzała go przy każdej rozmowie, towarzyszyły mu zawsze i wszędzie. Miał je w głowie przez cały czas. Alkohol pozwalał mu także mieć Jej ciało.

Westchnął ciężko i wyjrzał  przez okno. Zobaczył ją. Siedziała na ławce w kącie podwórka pod wielką wierzbą.  Jej zwisające do ziemi gałęzie, tworzyły piękny, naturalny baldachim. Chwilę przyglądał się dziewczynie. A jeśli mówiła prawdę? – przyszło mu nagle do głowy.

Nagle zapragnął poznać prawdę, Oli. Po chwili stał już przed nią.

Zauważył, jak ukradkiem ściera łzy z policzków i odwraca głowę, by nie rozpoznał smutku w jej oczach.

– Oluś – zaczął, drżąc ze zdenerwowania – Chcę poznać prawdę – powiedział – Opowiedz mi co zrobiła Kathy.

– Po co? żebyś znowu nazwał mnie kłamczuchą? – powiedziała z wyrzutem.

– Bo chce poznać Twoją wersję tamtych wydarzeń – odparł.

– Moją wersję – prychnęła – a potem polecisz do swojej siostrzyczki i zapytasz ją o jej wersję? – zadrwiła.

– Nie! – odparł stanowczo – Proszę…

– Przecież i tak mi nie uwierzysz – wstała, zrobiła kilka kroków w bok i raptownie odwróciła się, gdyż nie wytrzymała napięcia, jakie w niej siedziało z powodu jego niesłusznych oskarżeń.

– A ja, głupia ukrywałam to przed Tobą. Nie chciałam krzywdzić Cię kolejnym rozczarowaniem. Chroniłam Cię przed bolesną prawdą o kolejnej ważnej dla Ciebie osobie. Skupiłeś swoją złość na Angelo, a to Ona rozdzieliła nas na tyle lat! – krzyknęła, nie zważając na późną godzinę – Angelo był tylko jej pionkiem.

– Wiem, że zabrała Twój list , ale nic więcej …

– Nic więcej?! – patrzyła ironicznie na niego i nagle zapragnęła wyrzucić z siebie prawdę – Powiem Ci, co zrobiła Twoja kochana siostra. Tamtego wieczora, gdy John ode mnie wyszedł i wiedziałam już, że nasz związek się skończył, jedyne czego pragnęłam to zobaczyć się z Tobą.  Chciałam Ci powiedzieć, o rozstaniu z twoim bratem i o tym,  że Cię kocham, ale Ona mi nie pozwoliła. Wepchnęła mnie z powrotem do pokoju. Wystawiła z szafy moje walizki i powyrzucała wszystkie ubrania z szuflad. Kazała mi zniknąć z Waszego życia raz na zawsze! – przerwała nagle, bo głos ugrzązł jej w gardle. Wytarła wierzchem dłoni łzy, które znowu zaczęły wypływać z jej oczu.

Paddy zmrużył brwi.

– I Ty tak zwyczajnie jej posłuchałaś?  – zapytał podejrzliwie.

– Nie, do diabła! – warknęła – Powiedziałam jej, że nie zrobię niczego dopóki z Tobą nie porozmawiam. Wtedy zaczęła wrzeszczeć,  że mi na to nie pozwoli, obwiniła mnie o wszystkie problemy, o Waszą bójkę i nazwała dziwką – głos jej się załamywał, ale mówiła dalej, a Paddy słuchał uważnie – A kiedy miałam dość i chciałam wyjść wbrew jej woli złapała mnie za ramię, uderzyła w twarz tak mocno, że upadłam na podłogę i powiedziała „No, proszę idź…powiedz mu o swojej nagłej miłości. Oni się pozabijają, a Ty będziesz winna ich śmierci”

Paddy zmrużył oczy, ale nic nie powiedział tylko słuchał uważnie każdego jej słowa i wychwytywał każdą zmianę jej twarzy.

– Nie dawałam za wygraną. Na każdą jej obelgę i każdą próbę przekonania mnie do wyjazdu, miałam tylko jedną odpowiedź: że najpierw muszę zobaczyć się z Tobą.
– A w końcu odpuściłaś? – zapytał, gdy na chwilę zamilkła.
– Nie, przekonało mnie coś innego…
– To znaczy?
– Ona powiedziałam mi coś jeszcze i wtedy się poddałam. Stwierdziłam, wtedy że ma rację – spuściła głowę.
Chłopak wpatrywał się w nią wyczekująco. Gdy po długiej chwili ponownie podniosła twarz i ujrzał jej oczy, nie zobaczył w nich już złości tylko smutną powagę. Nabrała powietrza i powiedziała:
– Zapytała mnie czy poświęcę życie Johna dla niepewnej miłości, dla porywu serca, który może okazać się tylko zauroczeniem.

Mięśnie policzków zaczęły mu niebezpiecznie drgać. Zacisnął usta:

– I nie poświęciłaś swojego kochanego Johna, za to poświęciłaś mnie, tak? – zapytał drwiącym tonem.

– Do cholery! – znowu podniosła głos – Czy Twój system mózgowy nie przyjmuje niczego innego niż to, co masz zakodowane! – była wściekła. Tyle mu powiedziała, a On nadal miał jakieś podejrzenia. Nadal patrzył na nią nieufnie. Uspokoiła jednak trochę na siłę swoje nerwy i powiedziała –  Wtedy wyciągnęła dyktafon i włączyła go. Usłyszałam głos Johna. Mówił, o miłości do mnie, o tym jak go skrzywdziłam, opowiadał o swoim bólu i rozczarowaniu. Na koniec powiedział coś, co spowodowało zmianę mojej decyzji.

– Co powiedział?

– Że jeśli my będziemy razem, to On sobie coś zrobi, bo nie zniesie naszego szczęścia – przymknęła na moment oczy, bo znowu zaczęły ją piec od gromadzących się w nich łez. To wspomnienie bolało do dziś. Odwróciła się tyłem do chłopaka – Kathy zapytała mnie, czy dam radę budować szczęście na jego śmierci.

– Więc jednak poświęciłaś mnie dla jego szczęścia – prychnął – Tylko, że on po kilku miesiącach związał się z Maite, a Ja do dziś nie mogę żyć normalnie.

– Rety – jęknęła – A ten dalej swoje. Jesteś uparty jak osioł, wiesz?

– Może i jestem, zawsze byłem – odparł – Tylko nadal nie rozumiem dlaczego do mnie nie przyszłaś tylko zostawiłaś ten cholerny list. I dlaczego obwiniasz Kathy skoro to była Twoja decyzja. To Ty chroniłaś tego idiotę.

Blondynka, z niezadowoleniem i niedowierzaniem pokręciła głową.

– To jest Twój brat. Nie masz dla niego nawet minimalnego współczucia?

– Nie! – burknął – Nie znoszę go…

– Patrick!

– No, co! – obruszył się – Mam mu współczuć? Dlaczego?! Bo jest moim bratem? Mam go gdzieś. Mnie nikt nie współczuł, prócz Angelo i … – chciał powiedzieć „Kathy”, ale wypowiadanie jej imienia w tym kontekście wydało mu się teraz nie na miejscu – Choć cierpiałem dużo bardziej niż On.

Ola przewróciła oczami. W tej chwili nie chciała stawać w obronie mężczyzny, bo wiedziała, że Paddy dostałby wtedy białej gorączki i już nic by sobie nie wyjaśnili, więc wróciła do tematu listu.

– Ten list… To był pomysł Kathy. Stwierdziła, że bezpieczniej będzie, jeżeli nie będziemy rozmawiać w domu, żeby John nas nie zobaczył, bo to może popchnąć go do radykalnych czynów. Przyznałam jej rację, bałam się o niego – usłyszała prychnięcie, ale postanowiła je zignorować i mówiła dalej – Oddałam list Angelo, bo ufałam mu bezgranicznie. Nie pomyślałam, że jego także przekona – spojrzała na Paddyego – Teraz rozumiesz dlaczego ją obwiniam? Ona to wszystko ukartowała. Specjalnie kazała mi napisać list, gdyż od początku wiedziała, że On do Ciebie nie dotrze – utkwiła w chłopaku uważne spojrzenie.

A On miał mętlik w głowie. Przetrawiał to, co usłyszał, przerabiał jeszcze raz wszystkie usłyszane informacje i na razie jedyne, co mu się udało zebrać w jedną całość to to, że Ola wyjechała, bo bała się o Johna. Zacisnął pięści ze złości.

– Paddy?- zapytała, gdy po kilkudziesięciu sekundach jego odpowiedzią nadal było milczenie.

– Przepraszam Cię, ale… muszę się przejść – odparł, nie patrząc nawet w jej kierunku i odszedł. Po chwili zniknął w ciemności.

………………..

Po raz kolejny walnął pięścią w drewniane drzwi.

– Otwieraj! Do cholery! – wrzasnął na całą klatkę.

Nagle zazgrzytał zamek w drzwiach znajdujących się  naprzeciwko wejścia do mieszkania Oli. Jimmy obejrzał się odruchowo za siebie. Jakaś gruba starucha z rudym kotem pod pachą pojawiła się w progu.

– Jak Pan w tej chwili nie przestanie się awanturować, to wezwę policję – powiedziała.

– Lepiej niech się Pani zajmie szydełkowaniem i nie wtyka nosa w nieswoje sprawy – burknął i znowu uderzył pięścią w drzwi – Emma! Otwórz!

– Nie moje sprawy?! – odkrzyknęła staruszka – Właśnie, że moje dopóki Pan nie przestaniesz hałasować!

Jim drgnął i lekko odwrócił głowę w bok i popatrzył zezem na kobietę.

– Przepraszam, będę hałasował trochę ciszej – odparł i ponownie krzyknął – Otwórz te cholerne drzwi! Wiem, że tam jesteś.

– Posłuchaj chłystku… – zaczęła starsza Pani, ale nie było jej dane dokończyć zdania.

Jim raptownie odwrócił się, ostrożnie, aczkolwiek nie bez siły, wepchnął staruszkę z powrotem do mieszkania i zatrzasnął jej drzwi od mieszkania.

– Wstrętna baba – mruknął do siebie i znowu podniósł rękę w górę. Nie zdążył nawet zacisnąć dłoni, gdy usłyszał szum wjeżdżającej na górę windy. Po chwili drzwi rozsunęły się i ujrzał w nich osobę, której szukał.

Niczego nie spodziewająca się kobieta wysiadła z windy. Była zmęczona i wściekła. Obeszła chyba wszystkie speluny w tym mieście i w żadnej z nich nie znalazła Jima. Miała zamiar na jego oczach czarować mężczyzn. Chciała, by pękł z zazdrości i myślał, że znalazła „kolejną ofiarę”, ale plan nie wypalił. Teraz stanęła jak wryta, gdy nagle podniosła wzrok i ujrzała go przed swoimi drzwiami.

– O, Jim, co tu robisz? – zapytała zdziwiona.

Mężczyzna zrobił się purpurowy na twarzy.

– Co Ja tu robię! – wrzasnął – Zaraz Ci powiem – złapał ją za ramiona i potrząsnął gwałtownie.

– Ej! – krzyknęła.

W tym momencie obydwoje spojrzeli w bok, gdyż w drzwiach sąsiadującego mieszkania, ponownie pojawiła się starsza Pani. Nie zdążyła jednak nic powiedzieć, gdyż Jim okazał się szybszy:

– Schowaj się wścibska babo, bo nie ręczę za siebie! – warknął i obrzucił staruszkę spojrzeniem nie znoszącym sprzeciwu.

W jednej chwili drzwi zamknęły się z trzaskiem.

– Teraz się z Tobą policzę! – syknął, wbijając rozwścieczony wzrok w dziewczynę.

– Ale, co Ja… – Emma wydawała się zszokowana groźbami mężczyzny.

– Poczekaj! – powiedział i wyrwał z jej dłoni klucze. Pociągnął ją w kierunku mieszkania. Szybko otworzył drzwi i wepchnął dziewczynę do środka – Tu nikt nie będzie nam przeszkadzał – burknął i zaczął zbliżać się do Emmy z dzikim wyrazem twarzy.

Dziewczyna początkowo zadrżała ze strachu i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu czegoś do obrony, ale po chwili opanowała lęk „ radziłaś sobie w gorszych sytuacjach, jeden wściekły frajer, to pryszcz” pomyślała i obrzuciła zbliżającego się Jima pogardliwym spojrzeniem, czekając w napięciu na to, co zrobi.

– Fajnie się bawisz moim kosztem?! Odegrałaś się?! – zapytał, gdy przycisnął ją do ściany swoim ciałem – Chciałaś mi dopiec, tak?! – jego oczy puszczały błyskawice.

Zaśmiała się drwiąco.

– Masz całkowitą rację – odparła, choć zupełnie nie wiedziała, o czym On mówi – Taką mam już naturę, że jak mi ktoś nadepnie na odcisk, to ja wdeptuję w ziemię jego całego – dodała i znienacka pociągnęła językiem po jego szyi – Uwielbiam Cię takiego męsko wściekłego – jęknęła mu do ucha.

Jim zastygł na sekundę, jej pieszczota wywołała dreszcz, rozchodzący się po całym jego ciele.

Emma zamruczała seksownie i położyła dłonie na jego klatce piersiowej, wbijając mu lekko paznokcie w koszulę, tak, by poczuł je także na skórze.

Jimmy zdębiał i przez moment zapomniał, co było powodem jego niezapowiedzianej wizyty. Szybko jednak wróciło mu trzeźwe myślenie. Oderwał od siebie jej ręce, błądzące w tej chwili po jego brzuchu i zmierzające ku rozporkowi. Odsunął się od niej na bezpieczną odległość.

Emma zatriumfowała w duchu – Tu Cię mam – pomyślała i rozluźniła się całkowicie, wiedząc jaką ma nad nim przewagę.

– Myślisz, że swoim wyuzdanym zachowaniem, zdołasz powstrzymać mnie przed tym, co mam Ci do powiedzenia? – zapytał, gdy uspokoił trochę swoje ciało, które dziś jak na złość zbuntowało się przeciwko niemu.

– Widzę, że moje wyuzdane zachowanie całkiem Ci odpowiada – odparła z drwiącym uśmieszkiem, obrzucając spojrzeniem wypukłość pod skórzanym paskiem do spodni.

Jimmy, tym razem, nie dał się jednak zdekoncentrować. Złapał ją za nadgarstek i pociągnął za sobą do salonu. Siłą posadził na kanapie, a sam stanął na jego środku, z dala od niej.

– Myślisz, że seksem załatwisz wszystko?!

– Zwykle z takimi jak Ty, całkiem dobrze sobie, tym sposobem, radziłam – odparła buńczucznie.

– Posłuchaj idiotko! Jesteś perfidną i pozbawioną uczuć,  żmiją!

– Dopiero to odkryłeś? – starała się grać w jego grę, choć nie znała jeszcze zasad.

– Jak Ja żałuję, że cię tam na tych pasach nie zabiłem – krzyknął.

– O! Ale wtedy nie zaliczyłabyś najlepszego seksu w życiu – odparła, rozsiadając się wygodnie na miękkiej kanapie. W duchu, jednak wciąż zastanawiała się, o co mu może chodzić.

– Posłuchaj. Masz to wszystko wycofać, rozumiesz? – warknął, machając jej palcem przed oczami – Ze mną możesz sobie pogrywać jak chcesz, ale moje dzieci zostaw w spokoju, bo nie ręczę za siebie! – krzyknął.

– Jakie dzieci? – nagle zrobiła się śmiertelnie poważna, drwiący uśmiech zniknął z jej twarzy.

– O! Teraz będziemy bawić się w „Nie wiem o czym mówisz”? Super, tylko nie ze mną te numery! – warknął.

Emma wstała z kanapy i chciała coś odpowiedzieć, ale została pchnięta na nią z powrotem.

Mimo wszechogarniającej go dzikiej furii wolał, żeby siedziała, bo wtedy czuł się Panem sytuacji. Każde jej zbliżenie powodowało u niego swego rodzaju rozdwojenie. Jego ciało przestawało reagować na sygnały mózgowe i zaczynało działać w zgodzie z naturą.

– Wiesz, że tym, co zrobiłaś uderzyłaś nie we mnie a w moje dzieci?! To one przez Ciebie stracą ojca!

– Jimmy, o…

– Zamknij się! – wrzasnął i zaczął chodzić po pokoju w tę i z powrotem –  Wiedziałem, że nie można Ci ufać, od samego początku, wiedziałem! Ale dałem się zwieść zapewnieniom Olki! Stała za Tobą murem! Kazała mi Cię prosić o wybaczenie i powiedzieć prawdę o swoich problemach z żoną i walce o dziewczynki – krzyczał i chodził w tę i z powrotem po pokoju – Kurwa! Jaki Ja byłem głupi!  Za to Ty doskonale umiesz wykorzystać czyjeś zaufanie, co?! – wbił w nią wzrok, w którym wściekłość mieszała się z pogardą i czymś jeszcze, czego Emma nie potrafiła rozpoznać – Tylko powiedz, za co ta zemsta, co? Co Ja Ci takiego zrobiłem?! Zadrwiłem z Ciebie trochę i tyle! To był mój odwet za potraktowanie mnie, jak rzeczy! – nerwowo przeczesał włosy ręką – Tylko, że Ja zdeptałem wyłącznie Twoją dumę, a ty próbujesz pozbawić mnie czegoś, co w moim życiu jest najważniejsze!

Nagle usłyszeli dzwonek do drzwi.

– Jeśli to znowu ta natrętna starucha, to tym razem pokaże jej gdzie może sobie wsadzić swoje pouczenia – mruknął, gdy Emma mijała go, idąc otworzyć.

– Policja? – usłyszał zdziwiony głos Emmy i zaklął bezgłośnie. Tylko problemów z policją mu brakowało.

– Dobry wieczór – do jego uszu doszedł męki głos – Przepraszamy za tak późną porę, ale zostaliśmy poinformowani o awanturze.

– Jakiej awanturze?

– Sąsiedzi skarżyli się na hałasy dobiegające z Pani mieszkania.

– Hałasy? – udała, że się zastanawia nad ich słowami, a w gruncie rzeczy próbowała znaleźć szybkie wytłumaczenie. Nie miała ochoty na aferę z policją. Nie cierpiała tych wyprasowanych typów. Ich widok zawsze przyprawiał ją o mdłości, gdyż wracały złe wspomnienia –  A, to mąż pokłócił się z sąsiadką – odparła Emma – Nic wielkiego. To zapewne Ona Panów wezwała.  Trochę krzyku i już angażują policję, rety co za czasy – jęknęła –  Przepraszam i obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy. Mąż jutro przeprosi sąsiadkę i będzie po problemie.

– Na pewno? – dopytywał policjant.

– Tak, tak na pewno. Przepraszam za niego i za kłopot.

– W takim razie. Nie przeszkadzamy już.  Dobranoc – pożegnali się i po chwili Emma pojawiła się z powrotem w salonie.

– Jimmy… – zaczęła, widząc, że siedzi na ławie z twarzą ukrytą w dłoniach.

Drgnął i podniósł głowę.

W jego spojrzenie było tyle powagi i smutku i znowu tego dziwnego czegoś, czego nie potrafiła nazwać, że dziewczynę ścisnęło coś w krtani.

Wstał i powoli podszedł do niej.

– Jeżeli zabiorą mi dzieci, pożałujesz – ostrzegł i wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami.

==================================