Rozdział 145: Wahanie.

– Henry, musisz wysłać kogoś do salonu. Luisa nie może zostać sama. Nie poradzi sobie ze wszystkim – Ola podniosła głowę i zderzyła się z czarnym, zaniepokojonym spojrzeniem – Emma? – zerwała się szybko z fotela – Jak dobrze Cię widzieć – wyszeptała, przytulając przyjaciółkę i próbując powstrzymać nagły przypływ wzruszenia.  Przy Henrym, a wcześniej podczas drogi, przy Natalce, dała radę powstrzymać się przed żalem, dławiącym Ją od poprzedniego dnia, ale teraz będąc w objęciach przyjaciółki, łzy same cisnęły Jej się do oczu.

– Co się stało? – zaniepokojona Em popatrzyła w błyszczące oczy blondynki.

– Nie teraz – usłyszała szept.

– Paddy? – zapytała cicho, spoglądając na Henryego stojącego za biurkiem. Rozmawiał z kimś przez telefon – Uduszę gnoja – dodała, głaszcząc czule włosy kobiety.

Ola milczała. Tak bardzo cieszyła się ze spotkania z przyjaciółką. Potrzebowała Jej rady, rozmowy… Potrzebowała kogoś bliskiego…

Podniosła wzrok i kątem oka dostrzegła jeszcze jedną postać.

– Jimmy? – zdziwiona i zakłopotana odsunęła się od Em – Co Ty tu robisz? – Jej zaplanowana ucieczka od rodziny Kelly właśnie legła w gruzach.

– Rety! Patrzysz, na mnie jakbym był jakimś koszmarem – rzucił z żartem, mężczyzna –  Aż tak dopiekła Ci moja szanowna rodzinka? – stwierdził, wchodząc głębiej do gabinetu.

– Nie – odparła z wahaniem, pamiętając również ich wspólną kłótnię i usłyszane ostre słowa.

– Więc to tylko mój święty braciszek – domyślił się – Wiedziałem, że z nim długo nie wytrzymasz.

– Jimmy! – warknęła Em, powstrzymując go przed wyrzucaniem z siebie, kolejnych ironicznych słów – Cieszę się, że przyjechałaś – objęła ramieniem blondynkę.

– Wszystko załatwione. Adam pojedzie i zajmie się salonem – oznajmił Henry – Już o nic się nie martw – podszedł do kobiet – Gdzie Natalia? Właśnie jemy obiad, zjecie z nami, prawda?

– Właściwie, to przyjechałam Ci tylko powiedzieć o zwolnieniu i prosić, byś znalazł zastępstwo. Miałyśmy jechać do siebie.

– Nie ma mowy – Henry pokręcił głową – Nie wypuszczę Was bez obiadu. Natalia zapewne pobiegła do Maggie, idź po nią i przyjdźcie zaraz do jadalni – zarządził.

Ola niepewnie popatrzyła na swojego szefa, a właściwie przyjaciela, opiekuna… Sama nie wiedziała jak go nazwać.  Był dla niej jak dziadek.

– No już, bez dąsów moja panno – ponaglił Ją – Musisz dbać o siebie i to maleństwo – wskazał palcem na lekko zaokrąglony brzuszek, którego teraz, pod lużną tuniką, wcale nie było widać.

– No to idę – Ola poddała się i wraz z Emmą i Jimem ruszyła do drzwi.

– Dobrze, że przyjechałaś – szepnęła brunetka – Pomożesz mi.  Stary się uchlał i zaczyna bredzić – usłyszały parsknięcie Jima,  idącego za nimi, więc już prawie bezgłośnie, ruszając tylko ustami, dodała – Boję się, że powie za dużo.

Ola skinęła ze zrozumieniem głową i mrugnęła okiem do przyjaciółki.

– Nie martw się,  damy sobie z nim radę.  Znajdę Nati i zaraz do Was wrócę – dodała,  popychając wielkie drzwi, prowadzące do dalszej części domu.

– Emma?! – usłyszeli wołanie Henryego, w momencie, gdy Jim dogonił dziewczynę i miał zamiar wykraść jej buziaka.

– Muszę iść – z rozbawieniem spojrzała na oburzonego mężczyznę.

– Udajmy, że nie słyszeliśmy – zaproponował Jimmy i swoim ciałem,  przycisnął brunetkę do ściany – Oszaleję jak zaraz nie zobaczę, co masz pod tą seksowną szmatką – wymruczał Jej do ucha, przygryzając je jednocześnie,  zębami.

– Em, możesz tu wrócić?

– Kurwa! – zaklął cicho Jimmy – Ten facet zaczyna mnie drażnić – szepnął i niechętnie odsunął się od kobiety.

– Lepiej do niego pójdę, znam dobrze ten ton.

Gdy Em zniknęła za drzwiami gabinetu,  Jim zaczął przyglądać się obrazom i rzeźbom, ozdabiającym wielki korytarz.

– Nie będę Ci niczego donosić – usłyszał nagle podniesiony głos dziewczyny i zaciekawiony podszedł bliżej – Nie ma mowy Henry, zwolniłeś mnie z tego.

– Masz się tylko dowiedzieć, co ten kurdupel Jej zrobił! – usłyszał nieznoszący sprzeciwu, głos staruszka.

– A co Ci powiedziała?

– Że lekarz kazał Jej odpocząć i postanowiła przyjechać tutaj, ale to się kupy nie trzyma.

– No nie bardzo – przyznała kobieta.

– No właśnie i Ty masz się dowiedzieć, o co chodzi, resztą już Ja się zajmę – odparł Henry.

– Co zrobisz? – rzuciła kobieta.

– Uduszę gnoja,  jeśli skrzywdził moją dziewczynkę.

Jimmy usłyszał drwiące prychnięcie Emmy.

– Dowiedz się!

– Henry, to nieuczciwe wobec Oli. Sam Ją zapytaj.

– Mnie nic nie powie – odezwał się staruszek, dławiąc się kaszlem.

– Nie pal tyle, to Ci szkodzi – zdołał jeszcze usłyszeć ostrzegawczy ton brunetki, po czym szybko odskoczył od drzwi gabinetu, słysząc zbliżający się głos Olki.

– Czemu tu stoisz? – blondynka pojawiła się w korytarzu, wraz z Natalią i psami.  Dziewczynka podnosiła w górę piłeczkę, którą zwierzęta skomlając i popiskując, próbowały odebrać.

– Czekam na Em. Weszła z powrotem do gabinetu – powiedział lekko zakłopotany, podchodząc bliżej – Trochę się tu gubię.

Ola zerknęła podejrzliwie na drzwi, za którymi toczyła się, zdaniem Jima,  lekko dziwna rozmowa, po czym uśmiechnęła się do mężczyzny.

– Na mnie ten dom też zrobił wrażenie, gdy weszłam tu pierwszy raz.  Chodźmy do jadalni, Henry i Em zapewne zaraz do nas dojdą – zaproponowała.

Na stole stały już dodatkowe nakrycia i waza z gorącą zupą.

– Nati, idź umyj ręce – zarządziła Ola.

– Czyste mam – sprzeciwiła się dziewczynka.

– Bawiłaś się z psami.

– Wiesz ile jest na nich bakterii? – odezwał się Jimmy – I teraz pełzają po Twoich palcach, o tak – skrzywił się z udawanym obrzydzeniem i poruszył palcami imitując ruchy wspomnianych bakterii.

– Jenyyy… – jęknęła dziewczynka, po czym zniknęła za drzwiami. Psy poczłapały w ślad za nią.

– Dzięki, ale myślę, że zanim wróci tu z powrotem, jej kumple będą ponownie wygłaskani na amen, a Ona cała pokryta sierścią i tymi pełzającymi obrzydlistwami.

Jimmy zaśmiał się głośno.

-To tylko dziecko – stwierdził, po czym nagle spoważniał – Patrick musiał Cię nieźle wkurzyć, że zwiałaś od niego.

Ola uciekła spojrzeniem w bok i nerwowo zaplątała ręce na piersiach

– Trochę, ale nie chcę o tym mówić – odparła – Lepiej powiedz, jak Emma sobie radzi. Jak terapia?

– Powoli – westchnął – Bardzo powoli…

– Ale nie zrezygnowała?

– Nie.

– To dobrze – blondynka nalała sobie zupy do talerza – Dla Em, wielki postęp – pochwaliła.

– Ciężko jest – Jim z lekkim wahaniem popatrzył w twarz blondynce. Nie wiedział czy ma prawo poruszać ten temat. Czy brunetka by tego chciała…

– Domyślam się – Ola uśmiechnęła się ze zrozumieniem – Ale to, że tym razem walczy, jest wyłącznie Twoją zasługą.

– Taaa – odparł bez przekonania, opierając plecy o krzesło – Olka gdzie Ty Ją poznałaś? – zmienił temat. Przypomniał sobie słowa Henryego.

– Na dworcu – odpowiedziała.

– Gdzie?

– Em, uratowała moją torebkę.

– Nie rozumiem – zmarszczył brwi.

– Wracałam pociągiem do domu z Berlina, jakiś chłopak wyszarpnął mi torebkę, nadrobiłam krzyku, ale facet zniknął, ochrona go nie znalazła, a po kilku minutach Em mi ją przyniosła, tak się poznałyśmy – spojrzała z uśmiechem na swojego towaszysza.

– Naprawdę?

Dziewczyna kiwnęła głową.

– Tak, odebrała mu Ją i odniosła – uśmiechnęła się.

– Też gdzieś jechała?

Ola zajęła się zupą, szukając w myślach dobrej odpowiedzi.

– Henry mówił, że była wychudzona… – dodał, nie czekając na odpowiedź.

Ola zaklęła w duchu. Już wiedziała dlaczego Em twierdziła, że Henry przesadził z alkoholem. Odłożyła łyżkę. Nagle straciła resztki apetytu, którego i tak nie miała.

– Owszem, była szczupła – przystawiła sobie w zamian szklankę do ust. Musiała zająć czymś ręce.

– Jakim cudem znalazła się u Twojego szefa? Szukała pracy? I tak od razu się zgadałyście? – Jimmy drążył temat.

– Zaprosiłam Ją na obiad i kawę, w ramach podziękowania – wyjaśniła – Opowiedziała mi trochę o sobie i…

– I od razu przyjechała z Tobą do Hamburga? – Jim zadawał coraz trudniejsze pytania i coraz mniej ufnie wpatrywał się w blondynkę.

– Szukała pracy… Na co miała czekać? Skorzystała z okazji…

– Ale tak od razu? A Ty jej od razu zaufałaś i zabrałaś do swojego mieszkania?

Ola czuła coraz większe zdenerwowanie. Jim nie był rozmówcą, który łatwo dawał się zbyć. Nie wtedy, gdy temat był dla niego interesujący. Na szczęście w korytarzu rozległy się głosy, które zakończyły ich rozmowę.

…………..

– To co się tak naprawdę stało?  – rzuciła Emma, gdy tylko usłyszała odgłos zamykanych drzwi i zostały same. Wspólnie wrócili pod blok i rozeszli się na piętrze do swoich mieszkań, umawiając na wspólną kolację.

Teraz Em dyskretnie poprosiła Jima o pozostawienie Jej samej z przyjaciółką.

– Nic takiego – odparła Ola – Lekarz zalecił mi odpoczynek, więc…

– Dobra, dobra – przerwała jej dziewczyna, unosząc dłoń w górę – Wersję oficjalną już znam. Teraz chcę poznać tę prawdziwą tylko szybko, zanim Natalia wróci od znajomych,  chyba że wyślemy Ją do Jima – roześmiała się.

Ola także rozciągnęła usta.

– Całkiem nieźle sobie z nią radził?

– A czemu ma sobie nie radzić? – Emma wzruszyła ramionami – Też ma dzieci, ale nie zmieniaj tematu, chcę wiedzieć dlaczego przyjechałaś tu bez Paddyego? Co On zrobił?

– Jak zwykle o to samo – westchnęła blondynka.

– John?

– Taaa…

Em przewróciła oczami.

– Paddy jest niereformowalny – westchnęła brunetka – Co tym razem?

Blondynka streściła jej wydarzenia z poprzedniej doby, łącznie z wizytą w szpitalu i odkrytą przez lekarza płcią dziecka.

– Nawet nie wiesz, jak zabolały mnie jego słwa. W życiu nie spodziewałam się, że potrafi być tak podły – dodała na koniec – Nie wiem już, co mam z nim zrobić, jak tłumaczyć, że John to przeszłość.

– Nie wytłumaczysz – stwierdziła – Może kiedyś sam zrozumie, może jak pojawi się dzidziuś – Em wskazała oczami brzuch Oli.

– Już w to nie wierzę – odparła blondynka – Myślałam, że moja ciąża dała mu pewność i się zmienił. Od Jego powrotu z Irlandii było naprawdę dóbrze, a wczoraj… – podciągnęła nogi pod siebie – Jest mi cholernie przykro – westchnęła – Mam go po dziurki w nosie.

Brunetka spojrzała ze współczuciem na przyjaciółkę.

– A Ja go trochę rozumiem – stwierdziła – Rozwód oznacza, że John będzie wolny, a przede wszystkim Jego serce będzie wolne, chyba już jest – poprawiła się szybko – Ma prawo zakochać się od nowa. Może w Tobie? – spojrzała uważnie na Olę – On się zwyczajnie boi, a że faceci nie potrafią mówić o swoich obawach i lękach to wyrzucił z siebie emocje,  atakując Ciebie.

– Tak bardzo, że wylądowałam w szpitalu, rzeczywiście mądre to było – burknęła Ola,  kręcąc głową – Widziałam się z nim – dodała.

– Z kim? – brunetka nie mogła nadążyć.

– Z Johnem – wyjaśniła – Jak byliście Irlandii. Myślałam, że zemdleje jak go zobaczyłam u Patricii w drzwiach.

– A czemu Ja o tym nie wiem?

– Bo byłaś w Dublinie, a potem szybko przyjechałaś z Henrym tutaj, nie zdążyłam Ci powiedzieć.

– Powiedziałaś mu…

– Nie. Napijemy się herbaty? – zaproponowała, wstając z kanapy.

Em ruszyła do kuchni zaraz za nią.

– Nie powiedziałaś mu? – dopytywała – Dlaczego?

Ola nalała wody do czajnika.

– Bo najpierw byłam przerażona, nie wiedziałam jak zacząć, a potem jak wreszcie zebrałam w sobie odwagę, On wyjechał – wyjęła z szafki dwa kubki i postawiła na blacie.

– Paddy wie?

– Tak, powiedziałam mu przez telefon. Wkurzył się i przestał do mnie odzywać – na razie nie wspominała o własnym zamęcie w sercu.

– No i dziwisz się, że szaleje? – Em usiadła przy stole – Przecież John jest jego zmorą, tak jak moją dręczące wspomnienia, a Twoje spotkanie z nim i wiadomość o rozwódzie, wywołały zapewne szaleństwo w jego głowie – Emma spojrzała w podłogę – To nie powstrzymane emocje zmusiły go do tego, co zrobił. Teraz zapewne żałuje, ma ogromne wyrzuty sumienia i czuje obrzydzenie do siebie.

Ola przerwała zalewanie herbaty i z czajnikiem w dłoni, odwróciła się w stronę  przyjaciółki.

– Porównujesz Jego zachowanie ze swoim?

– Ja tylko wiem, co On czuję i co przeżywa – Em podniosła wzrok – Choć może masz rację. Jego dziwne reakcje są, w jakimś stopniu, podobne do moich. Może w różny sposób odreagowujemy,  ale powody są podobne – stwierdziła – Olka to jest jak walka z wiatrakami. Można się starać nie myśleć, nie dopuszczać do siebie obaw i lęków, ale one gryzą nas od środka, siedzą tutaj – postukała się palcem w głowę – Bardzo głęboko, a każdy dodatkowy bodziec,  potęguje to i w koncu następuje wyrzut, w najmniej spodziewanym momencie.

– Więc mam mu wszystko wybaczać? – skrzywiła się blondynka – I uznać, że to nie Jego wina?

– Ja wcale nie twierdzę, że Paddy jest bez winy, ale On tego wybaczenia bardzo potrzebuje…

– To niedorzeczne Em – mruknęła – Nie jestem rzeczą, na której będzie wyładował wszystkie swoje złości.

– Zapewniam Cię, że On w tej chwili czuję się dużo gorzej niż Ty – stwierdziła brunetka – Zjadają go wyrzuty sumienia. W dodatku nie wie, gdzie jesteś i zapewne panicznie boi się, że nie wrócisz.

Ola odwróciła się z powrotem i dokończyła nalewanie wody do kubków, wspominając wszystkie smsy, które dostała dziś od Paddyego. Czuła w nich Jego Stach i zdenerwowanie. Przepraszał i błagał o Jej powrót zapewniając, że się zmieni. Tylko ile razy będzie jeszcze obiecywał i ile razy nie dotrzyma słowa.

– Myślisz, że kiedyś mu to minie i zacznie odbierać świat takim jaki jest, a nie takim jakiego On widzi, bez zagrożeń i nienawiści do Johna? – postawiła gorące napoje na stole.

– Nie wiem. Ja zgłosiłam się na terapię, może i On powinien.

– Może i powinien… – zamyśliła się.

– Dobrze, że przyjechałaś – po chwili ciszy brunetka zmieniła temat – Uratowałaś mnie dziś przed Henrym, zaczął się niebezpiecznie rozkręcać – podsunęła sobie cukierniczkę.

Ola spojrzała na nią z powagą, odrzucając na moment myśli o Paddym.

– Dlaczego nie powiesz wszystkiego Jimowi?

– Przecież powiedziałam.

Ola prychnęła nieznacznie.

– Wiesz o czym mówię – stwierdziła przyglądając się, kręcącej  głową brunetce.

– Nie zrozumiałby – odparła.

– Skoro zrozumiał najgorsze…

– Tak, ale tego by nie zniósł.

– Przecież kiedyś i tak się wyda. Jak wtedy wytłumaczysz się z oszustwa?

– Olka, nie!!! – warknęła dziewczyna – Wiem, co robię! – wstała od stołu i doszła do okna. Zaplątując ramiona na piersiach, milczała przez chwilę – Jimmy  jest naprawdę cudowny. Nigdy nie sądziłam, że znajdę takiego faceta. W ogóle nie myślałam, że się kiedykolwiek zakocham – odpowiedziała.

Blondynka uśmiechnęła się do siebie. Ogromnie cieszyły Ją słowa przyjaciółki. Em od zawsze twierdziła, że miłość to przereklamowany wytwór ludzki. Uczucie wymyślone i nieistniejące.

– Cieszę się, że tak się stało – stwierdziła, odwracając się na krześle – Powiem więcej,  mimo iż to głupio zabrzmi,  jestem mu wdzięczna, że potrącił Cię samochodem.

Emma zaśmiała się głośno.

– Ja też… – zgodziła się – Choć wtedy miałam ochotę go zabić. Wydał mi się niezrównoważony umysłowo. Bałam się, jak cholera.

– Nie znasz dnia, ani godziny – wyrecytowała Ola, na co Em obrzuciła Ją skrzywionym wzrokiem.

– To się chyba tyczy czegoś innego – zasugerowała z rozbawieniem.

– Miłości też, spójrz na siebie i Jima.

– Też prawda… – westchnęła i zamyśliła się.

…………….

Stała pod prysznicem, zastanawiając się jeszcze raz, nad słowami przyjaciółki.  Czy miała rację? Czy z Paddym jest podobnie jak z nią?

Przypomniała sobie zachowanie kobiety w każdym cięższym momencie życia, gdy problemy zaczynały Ją przerastać.  Ola zawsze starała się być wtedy blisko niej, współczując Jej, pocieszając i  wspierając. Em, wiele razy powtarzała, że tylko dzięki temu, była w stanie przetrwać trudne chwile i podnieść się z totalnej depresji.

Co teraz robi Paddy? Kto Jemu pomaga? Rano, myślała, że Jej wyjazd,  to dobry pomysł i niezła nauczka. Cicho wstała z łóżka, bezszelestnie zabrała z sypialni kilka najpotrzebnych Jej rzeczy i uciekła, zabierając po drodze córkę.

Teraz niczego nie była już pewna.  Stała pod prysznicem, licząc że ciepła woda, spływająca po jej włosach, plecach i nogach, przyniesie ukojenie, ale myśli nie chciały uwolnić się od coraz większych obaw. Emma zasiała w niej ziarno niepewności, które teraz, bardzo szybko kiełkowało, zamieniając obawy w strach.
Zawinęta w ręcznik, dopadła do swojej torebki. Wyjęła z niej telefon.

– Angelo? Widziałeś się dzisiaj z Paddym?

– Tak rano i teraz wieczorem – odparł zaspany chłopak – Olka, gdzie Ty do diabła jesteś?! – krzyknął, gdy dotarło do niego kto dzwoni.

– Jak On się czuje? – zadała kolejne pytanie, ignorując zdenerwowany ton mężczyzny.

– A jak ma się czuć?! – burknął – Zupełnie normalnie, biorąc pod uwagę sytuację, w której się znalazł, z własnej winy z resztą – dodał.

– To znaczy?

– Zalał się w trupa i usnął na kanapie. Potem dopił się chyba jeszcze bardziej, bo wieczorem znalazłem go śpiącego w kuchni przy stole.

Ola przymknęła oczy i cicho westchnęła.

– Posłuchaj, Ja wiem, że On sobie zasłużył, ale… Ty chyba nie odeszłaś od niego na zawsze? – milczenie dziewczyny chyba go zaniepokoiło – Olka nie rób głupot! – podniósł głos – On tego nie przeżyje!

…………….

Jęknął cicho i poruszył się. Wyjął spod głowy zdrętwiałe ręce i otworzył oczy. Rozejrzał się, przekrzywiając głowę i potężny ból zmusił go do ponownego przymknięcia powiek.
Wdzierający się bezczelnie,  w jego uszy dźwięk, poderwał go na nogi.

Zatoczył się, uderzając kolanem o kant stolika i z głośnym przekleństwem na ustach dotarł do drzwi, z zamiarem zabicia natrętnego wciskacza, cholerstwa zwanego dzwonkiem do drzwi.
Dotarł do drzwi i siłą szarpnął za klamkę…

– Witaj – usłyszał melodyjny głos i zanim zdążył się zorientować, seksowna blondynka wparowała do domu – Ciężka noc? – przemknęła po nim wzrokiem, po czym rozejrzała się po wnętrzu domu.

Odruchowo poprawił włosy, po czym zmarszczył brwi, próbując pobudzić swój przytłumiony umysł do twórczej pracy.

– Co Ty tu robisz? – zdołał wydukać.

– Nie chciała Góra do Mahometa, musiał Mahomet do góry – szeroki, bezczelny uśmiech rozpromienił twarz kobiety.

– Wyjdź stąd! – warknął.

– Oj! Jaki niemiły – jęknęła, przysuwając się do niego.

W ostatniej chwili powstrzymał jej wypielęgnowaną dłoń przed pogładzeniem swojego policzka.

– Czego Ty do cholery ode mnie chcesz?! – zapytał zirytowany, robiąc krok w tył.

– Na razie może być wspólna kawa – odpowiedziała.

Zmarszczył czoło. Na nic nie miał ochoty, pragnął tylko z powrotem zasnąć, żeby nie musieć myśleć.

– Posłuchaj! Wyjdź stąd dobrowolnie albo Cię własnoręcznie wyrzucę. Nie mam dziś cierpliwości do natrętnych ludzi.

– Masz jakieś kłopoty – na twarzy Sabine pojawiło się udawane zmartwienie.

– Nie mam! Z resztą nie Twoja sprawa – odburknął, po czym złapał Ją za rękę i wyprowadził na zewnątrz – Żegnam! Nie przychodź tu więcej, bo zawiadomię policję, rozumiesz?! Nie życzę też sobie dziwnej poczty w mojej skrzynce!

– Podobało Ci się zdęcie? – kobieta rozciągnęła usta – Mam ich więcej.

– Powinnaś się leczyć, wiesz?! Nie pozwolę się szantażować! Możesz, sobie zrobić z tymi fotkami, co chcesz, nie interesuje mnie to! – czuł coraz większą irytację. Bolała go głowa i chciało mu się pić – Nie pozwolę się szantażować! Wynocha!

Wyraz twarzy kobiety uległ raptownej zmianie.

– Zaraz. To nie tak – sprzeciwiła się – Ja nie chciałam Cię nimi szantażować – wydawała się przerażona.

– Nie?! Więc po co wrzuciłaś to do mojej skrzynki? – przyglądał się Jej wściekłym wzrokiem.

Sabine złapała się za głowę.

– Pomyślałeś, że…

Paddy uniósł brew w górę.

– Ojej, nie! Nigdy bym tego nie zrobiła. Chciałam tylko, żebyś się ze mną spotkał – wyjaśniła – Chciałabym Cię zachęcić… Myślałam… – zawahała się na moment, po czym potulnie spuściła głowę – Z resztą, nie ważne. Przepraszam Cię.

Zdezorientowany jej zachowaniem, wpatrywał się w nią nieufnie.

Sabine przemierzyła werandę i usiadła na podwieszanej ławce, zakrywając twarz dłońmi.

– Boże, jak się wstydzę… – jęknęła.

– Nie rozumiem – stwierdził. Sam nie wiedział dlaczego, ale nagłą zmiana w zachowaniu kobiety, zaintrygowała go.
Sabine uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

– Wybacz, myślałam, że Ci się to spodoba.

– Co?

– Moje zainteresowanie Tobą i zachowanie. Kiedyś to chyba lubiłeś. Taką mnie poznałeś wtedy w barze i chciałam, żebyś sobie mnie przypomniał, ale… Boże… – ponownie schowała oczy w dłoniach – Ja zwykle tak się nie zachowuje.

Paddy przybliżył się odrobinę. Wciąż pozostawał ostrożny, ale teraz dołączyła do tego także ciekawość.

– Dlaczego koniecznie chciałaś się ze mną spotkać?

– Sama nie wiem – przyznała, nie patrząc na niego – Chyba miałam nadzieję… Głupia byłam, wybacz mi – pokręciła głową i westchnęła z rezygnacją – Przyjaciółka pokazała mi Twoje zdjęcia i nagle zwariowałam – jej twarz pokryta była wstydem.

– Tak, już słyszałem, że krążą w sieci – stwierdził z odrazą.

– Wtedy przyszło mi do głowy, że może zechcesz odnowić że mną znajomość – znowu z niedowierzaniem pokręciła głową – Nie wiem, co Ja sobie myślałam – westchnęła – Chyba już pójdę… – wstała i zbliżyła się do niego – Jeszcze raz Cię przepraszam, wygłupiłam się. Zapomnij o tym, proszę… – spojrzała błagalnie.

Twarz mężczyzny nagle złagodniała. Skrucha kobiety wydała mu się szczera. Zaczynał czuć rozbawienie, sytuacją i coraz większe zaciekawienie kobietą. Dzięki niej zapomniał na moment o swoich kłopotach.

– Skąd wiedziałaś gdzie mieszkam? – zawołał za nią.

Sabine odwróciła się raptownie na chodniku.

– Nie wiedziałam. Tamtego dnia, gdy podeszłam, zobaczyłam Cię przypadkiem – wyjaśniła – Wychodziłam od koleżanki, mieszka o tutaj – odwróciła się i wskazała palcem jeden z domów naprzeciwko – Wcześniej widziałam Cię w internecie, więc nie trudno mi było Cię rozpoznać – dodała – Paddy, jeszcze raz Cię przepraszam.

Zszedł niżej na trawnik.

– A to zdjęcie?

– Przymknęła oczy i westchnęła.

– Miałam nadzieję, że już o nim nie wspomnisz – uśmiechnęła się lekko – Mam tylko to jedno i kilka normalnych… Znaczy w ubraniach – dodała zakłopotana – Nie martw się, nie mam zamiaru nigdzie ich przekazywać – złożyła ręce jak do modlitwy – Zapomnij o tym liście, nie wiem spal go albo…

– Już to zrobiłem – wszedł Jej w zdanie.

– I bardzo dobrze – rzuciła i odwróciła się tyłem. Idąc w kierunku bramki na jej twarzy gościł triumfujący uśmiech…

…………..

– Nie zdołałaliście jednak namówić Oli? – dopytał Henry.

Emma nieudolnie ukryła ziewnięcie.

– Nie, uparła się, że zostaje – powiedziała,  przyglądając się jak Jimmy pakuje do bagażnika ich walizki.

– Dowiedziałaś się czegoś? – staruszek zbliżył się do dziewczyny.

– Henry, powiedziałam Ci już, że nie będę na nich donosić. Zwyczajna kłótnia zakochanych i tyle, zostaw ich w spokoju. Muszą nauczyć się radzić sobie z takimi problemami.

Jimmy, słysząc dość ostry ton kobiety, uśmiechnął się pod nosem. Do rana prowadzili konwersację na ten temat. Em opowiedziała mu o kłopotach jego brata i Oli. Oboje uznali, że najlepiej, jeśli nikt nie będzie się wtrącał.

– Henry skoczyłby za Olą i Natalią w ogień – wyjaśniła Em, gdy Jimmy przyznał się do podsłuchiwania pod drzwiami gabinetu.

– A za Tobą nie?

– E tam, Ja jestem tak trochę na przyczepkę.

Jimmy roześmiał się i pokręcił głową.

– Dlaczego nie dopuszczasz do siebie myśli, że możesz być dla kogoś ważna, a nawet najważniejsza – przygarnął Ją jeszcze bardziej do siebie i pocałował w czubek głowy – Jesteś trochę jak mój młodszy, nieudolny brat, który nawet w największym szczęściu, dogrzebałby się jakiegoś kolca i przyczepił do niego, jak rzep.

– Też nieudolna? – uniosła się na łokciu i zajrzała mężczyźnie w oczy.

Ten prychnął i roześmiał się, kręcąc głową z rezygnacją.

– No, jak rzep – stwierdził rozbawiony – Z całej mojej głęboko filozoficznej wypowiedzi, wybrałaś najmniej znaczące określenie – musnął usta dziewczyny, a Ta zaraz po tym z powrotem ułożyła wygodnie głowę na Jego ramieniu.

– Wiesz dlaczego tak jest? Bo oboje wyidealizowaliśmy sobie obraz szczęścia w naszych umysłach.

– Być może, tylko różnica jest taka, że Ty tego szczęścia wcale nie przyswajasz, bo uważasz, że na nie, nie zasługujesz, a Paddy myśli, że po ciężkich życiowych przeprawach, należy mu większe niż posiada. Jedno i drugie myślenie, tak samo błędne.

============