ROZDZIAŁ 55: Dylematy.

Hej!!!

Dziś chcę powitać, w naszym świecie, nową czytelniczkę. Na razie ukrytą…  Mam nadzieję, że zostaniesz ze mną do końca. Liczę też na komentarze haha 😉

Wszystkie moje stałe i nowe czytelniczki zapraszam, na kolejne przygody. Nie wiem czy coś wyjaśniłam w sprawie Jima, ale obiecuję, że następne dwie części wyjaśnią wszystko do końca. 

Pozdrawiam.

—————————————————————————

Emma została sama. Zdziwiona, zszokowana, z pełną głową pytań, na które nikt nie mógł jej już odpowiedzieć. Chrząknęła mocno, żeby usunąć ucisk w gardle i ze zmarszczonym czołem usiadła na brzegu fotela.

– Co to było? – zastanawiała się głośno – Czemu był taki wściekły?

Poczuła się okropnie z powodu drwin jaki urządzała sobie z niego na początku. Przypomniała sobie czerwoną ze złości Twarz Jima i jego spojrzenie…

– To była bezsilność i poczucie krzywdy – powiedziała do siebie, gdy dotarło do niej, co jeszcze widziała w jego źrenicach, oprócz złości. W sercu poczuła ucisk. Miała wyrzuty sumienia, mimo że nic właściwie nie zrobiła.

– Dzieci… – przypomniała sobie – Mówił o dzieciach i ich stracie – poderwała się z miejsca – Sprawa! – krzyknęła, gdy nagle przypomniała sobie o jego sądowych potyczkach z żoną.

– Cholera jasna! – zaklęła – Ale w czym Ja mu zawiniłam?! – zastanawiała się.

Po dłuższej chwili postanowiła odpuścić, bo i tak nie mogła znaleźć w jego słowach swojej winy – Dupek zrobił mi aferę, bo zapewne chciał  wyrzucić z siebie negatywne emocje – pomyślała odpuszczając wszelkie analizy jego słów, które i tak nie doprowadziły jej do konkretnych wniosków. Poczłapała do łazienki.

………………..

Jimmy siedział w samochodzie pod blokiem i próbował opanować swoje nerwy. Od czasu do czasu uderzał dłońmi w kierownicę, gdy przypominał sobie o swojej głupocie i ufności.

– Co za przebiegła suka! – mruknął, przewracając oczami.

Sam nie wiedział dlaczego, tak bardzo uderzyło w niego to, co zrobiła i wcale nie chodziło o możliwość utraty praw rodzicielskich, czy kłopoty, jakich mu przysporzyła. Chodziło o coś zupełnie innego, czego nie potrafił na razie ubrać w słowa. Potarł dłonią pulsujące czoło i zapalił silnik. Zerknął jeszcze raz w górę i zacisnął usta, gdy zobaczył, że mignęło światło w salonie – Spokojnie poszła spać – pomyślał i odjechał z parkingu z piskiem opon.

……………….

Był środek nocy, a Ona wciąż przewracała się z boku na bok. Zasnęła na parę minut, ale przyśnił jej się wrzeszczący Jim. Obudziła się i już nie mogła zasnąć, bo za każdym razem, gdy próbowała przymknąć powieki, widziała jego oczy pełne żalu i pretensji. W końcu poddała się.  Wstała i poczłapała do kuchni, zrobiła sobie herbatę i usiadła przy stole. Uparte myśli znowu wróciły. Spojrzała na telefon i jęknęła, widząc godzinę na wyświetlaczu, ale po chwili wybierała już numer.

– Emma? Coś się stało? – usłyszała pytanie zamiast powitania.

– Nie… – nie wiedziała, jak wytłumaczyć powód tak późnego kontaktu – Chciałam Cię po prostu usłyszeć…

– Mów prawdę! – powiedziała ostro Ola, gdyż doskonale znała swoją przyjaciółkę i wiedziała, że czasami trzeba siłą wyciągać z niej informacje, bo nigdy nie była skłonna do zwierzeń. Wolała dusić w sobie wszystkie problemy. Nie miał jej kto nauczyć, że szczera rozmowa leczy duszę.

– Kiedy wracasz do Kolonii? Tęsknie za Tobą – powiedziała cicho Em, czym spowodowała jeszcze większy niepokój w przyjaciółce, która mimo swoich własnych problemów, doskonale wyczuła kiepski nastrój Em.

– Za kilka dni. Wzięłam tylko tydzień urlopu, bo więcej nie mogłam, ze względu na to cholerne otwarcie – odparła – Emma, co się dzieje? – zapytała i pociągnęła cicho nosem. Oparła się plecami o ławkę i przymknęła na chwilę oczy.

– Ola, Ty płaczesz? – zapytała brunetka.

– Nie – odparła dziewczyna trochę zbyt szybko i głośno.

– Co się dzieje? Płaczesz przez niego, tak? – domyśliła się – Cholera! Wysłałam go do Ciebie, bo miał cię uszczęśliwić, a nie doprowadzać do płaczu! – zezłościła się – Co On Ci zrobił?

– Nic

– Olka, nie oszukasz mnie! – warknęła do słuchawki – Mów natychmiast, co się dzieje – dodała tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Zapadło milczenie. Dopiero po dłuższej chwili Ola zaczęła mówić:

– Em, powiedziałam mu dlaczego musiałam wyjechać z Gymnich i…

– I co? – ponagliła dziewczyna.

– I chyba mi nie uwierzył, wkurzył się, że oskarżyłam jego kochaną siostrzyczkę i powiedział, że chcę tym sposobem zmniejszyć swoją winę – zachlipała bezsilnie do słuchawki.

– Co za dupek z niego! Myślałam, że On jest inny, ale jest taki sam, jak Wszyscy faceci! – burknęła Emma, bardziej do siebie niż do Oli – Powiedziałaś mu wszystko ze szczegółami, czy tylko ogólniki, żeby mu nie przysparzać przykrości? – zapytała drwiąco, gdyż za dobrze znała swoją przyjaciółkę. Wiedziała, że dziewczyna ma wielkie serce i często nie mówi wszystkiego, by komuś nie obniżył się, przypadkiem, nastrój. W szczególności dbała o samopoczucie Paddyego.

– Powiedziałam wszystko. O Kathy, Johnie, nagraniu, ale to nic nie dało – wytłumaczyła blondynka –  Żałuję, że to zrobiłam.

– Jesteś głupia, wiesz?! – Emma podniosła głos, czując złość na nią i współczując jej jednocześnie – Że też musiałaś zakochać się w takim kretynie – jęknęła – Z resztą, cała jego rodzina jest jakaś popieprzona, więc nie ma co się dziwić, że on też nie odbiega od nich rozumem – burknęła i dopiero gdy skończyła pomyślała, że powiedziała zbyt dużo.

– Co przez to rozumiesz? – blondynka od razu wyłapała słowa przyjaciółki – Masz na myśli Jima? Co On Ci zrobił?

– Nic, już Ci przecież mówiłam.

– Emma, mów prawdę – powiedziała stanowczo.

– No przecież mówię. Nic…

– Przespałaś się z nim?! – krzyknęła przerażona Ola, domyślając się wszystkiego. Przymknęła oczy. Była tego pewna, choć dziewczyna jeszcze niczego nie potwierdziła.

W słuchawce zapadła cisza. Ola słyszała tylko oddech przyjaciółki.

– Em, zrobiłaś to… cholera! – zaklęła – I potraktowałaś go tak, jak wszystkich innych, prawda? – bardziej stwierdzała fakty niż pytała, a gdy nadal nie słyszała głosu dziewczyny, jęknęła – Emma… musiałaś wybrać akurat Jima? – W tej chwili zapomniała nawet o własnym żalu, była wściekła.

– Nie chciałam, ale sam się o to prosił! – odezwała się w końcu przyjaciółka.

– Ale akurat Jim! Nie mogłaś potraktować go ulgowo?

– Ulgowo? – zaśmiała się dziewczyna po drugiej stronie słuchawki – A czy On zbudowany jest z czegoś innego niż reszta facetów? Osobiście sprawdziłam, że nie.

– Ja mówię o tym, że jego duma i męskie ego jest większe niż On sam – Ola przewróciła oczami z bezsilności.

– No, to trochę mu je obniżyłam – zachichotała nerwowo. W duchu pochwaliła dobrą wiedzę Oli i  jej znajomość charakteru Jima.

– Wiedziałam, że coś jest nie tak. Czułam, że coś ukrywasz

– Bo zbyt dobrze mnie znasz. To się robi niebezpieczne. Muszę się bardziej kryć – zaśmiała się Em – Ale nie zmieniaj tematu, rozmawiałyśmy o Tobie – przypomniała.

– Ty i tak wystarczająco dobrze ukrywasz swoje uczucia. Zawsze muszę się wszystkiego domyślać lub wyciągać, z Ciebie, prawie siłą – odparła Ola – A Jim Ci tego nie daruje.

– Zdążyłam się przekonać, ale nie martw się poradzę sobie z nim, a teraz wróćmy do Twoich problemów – powiedziała już z całkowitą powagą – Co masz zamiar zrobić? Gdzie jest Paddy?

– Nie wiem, stwierdził, że musi się przejść – odparła smutno – Od godziny stoję przed domem i czekam na niego –  dodała.

– Jak jesteś taka głupia, to stój dalej – burknęła z niezadowoleniem Emma – Pokazuj mu jeszcze, jak bardzo Ci zależy, a na pewno zyskasz tym sobie jego szacunek.

– To, co mam zrobić?

– Nie wiem, ale na pewno nie przepraszaj, bo nie masz za co – odparła przyjaciółka.

– Wiem, ale tak bardzo mi go szkoda. Chciałabym móc ustrzec go przed kolejnymi zawodami…

– Olka! On jest dorosły! Do diabła! Nie zachowuj się jak jego matka! – krzyczała do słuchawki Emma – Nie możesz wyeliminować z jego życia wszystkich złych przeżyć i dostarczać mu tylko tych dobrych! – załapała się za głowę z bezsilności – Nie masz dość ulepszania świata?

Ola zamilkła na chwilę, po której powiedziała płaczącym tonem:

– Mam dość, Emma! A wiesz, czego najbardziej?! – poddała się i jej, dotąd skrywane emocje, wyszły na zewnątrz – Mam dość tej ciągłej walki, tego przeciągania liny oraz tłumaczenia się z przeszłości i przepraszania za miłość do Johna. Mam po dziurki w nosie jego chorej zazdrości i wmawiania mi chęci powrotu do jego brata. John był w moim życiu ważny i nie mam zamiaru zapominać o tym, czy udawać, że nie istniał. On istniał i początkowo byłam z nim naprawdę szczęśliwa, ale moja miłość do niego umarła, jednak dla Paddyego wciąż jest żywa i siedzi gdzieś między nami, nie pozwalając na krok w przód.

– Ola, wiem, że to trudne – Emma zdała sobie sprawę, że nie to chciała osiągnąć. Chciała, by dziewczyna dała mu porządnego kopa, a nie zaczęła zastanawiać się nad wszystkimi jego wadami  – Nikt nie powiedział, że miłość jest łatwa, szczególnie ta prawdziwa – odpowiedziała dziewczyna, próbując pomóc jakoś zdenerwowanej koleżance – A wasza jest prawdziwa i wielka, taka co to o niej mówią „na całe życie”. Jest jedyną, w którą naprawdę wierzę. Nie możesz się poddawać z byle powodu. To jest właśnie Wasza największa wada. Zamiast walczyć razem, w jednej wojnie o wspólne dobro, Wy stajecie przeciwko sobie i sami sobie wyrządzacie krzywdę.

Ola zaniemówiła z wrażenia. Dlaczego jej przyjaciółka, dla której miłość, zwykle była tylko problemowym wytworem ludzkiej wyobraźni i sztucznie narzuconym wymogiem narzuconym przez społeczeństwo dla zabicia nudy, nagle mówi rzeczy, z których zawsze drwiła.

– Masz rację – przyznała – Kocham go ponad wszystko i zawsze będę.  Tego nikt i nic nie jest w stanie zmienić,  ale czasami mam wrażenie, że trudniej jest być z nim, niż  być samej i czuć pustkę w sercu.

– Żałujesz? – usłyszała.

– Nie! – krzyknęła szybko do telefonu – Bo, mimo tych wszystkich problemów, mogę trzymać go za rękę i patrzeć w jego oczy i czuć jego bliskość – powiedziała to akurat w momencie, gdy jej oczy napotkały jego wzrok – Muszę kończyć – rzuciła nagle do słuchawki – Em, nie walcz z Jimem, proszę odpuść mu. On i tak ma wiele na głowie w ostatnim czasie z powodu rozprawy sądowej – dodała, wpatrując się, w pełne powagi, oczy Paddyego.

– No właśnie, kiedy dokładnie ma tę sprawę? – zapytała.

– Yyyy nie wiem… – odparła Ola, wyrwana z zamyślenia. Zaczynała drżeć ze strachu przed kolejną rozmową ze stojącym, kilka metrów od niej, chłopakiem.

– Mogłabyś się dowiedzieć? I jeszcze jak nazywa się jego adwokat?

– A, po co Ci to? – zapytała blondynka, otrzeźwiona nagle prośbą przyjaciółki – Emma, co Ty chcesz zrobić? Chyba nie chcesz mu zaszkodzić?

– Nie martw się. Ja chcę tylko naprawić pewien błąd – odparła – I dać mu nauczkę. Cześć – dodała i rozłączyła się.

Ola wpatrywała się w wyświetlacz, zastanawiając się nad ostatnimi, dość dziwnymi, słowami koleżanki. Po chwili schowała telefon do kieszeni i dopiero wtedy spojrzała na Paddyego. Stał, już wtedy, tuż przy niej.

Milczeli oboje, nie wiedząc jak zacząć rozmowę.

Ola zastanawiała się, co od niego usłyszy, przeprosiny, czy kolejne oskarżenia. Opuściła wzrok jakby nagle jej własne buty stały się ważniejsze od niego. Dłonie zaczęły jej drżeć z niepewności, więc włożyła je do kieszeni. Starała się nie płakać, choć przedłużająca się cisza z jego strony nie ułatwiała jej tej walki. Spojrzała ponownie w twarz mężczyzny, ale jego mina nie zdradzała zbyt wiele.

Paddy natomiast myślał obecnie o czymś zupełnie innym. Szedł tutaj z gotową przemową, o miłości ponad ich wszystkie problemy, o zapomnieniu przeszłości i rozpoczęciu życia ze wzrokiem utkwionym w przyszłość. Ułożył piękne słowa, by ukryć nierozwianą, mimo jej wyznań, nieufność, dla jej uczuć.  Kochał ją jednak i nie wyobrażał sobie życia bez niej, dlatego postanowił iść na przód i nie oglądać się do tyłu oraz… za wszelką cenę trzymać ją z dala od Johna. Chciał udawać, że jej wierzy dla jej dobra.

To wszystko zamierzał jej powiedzieć… zanim usłyszał rozmowę telefoniczną, a właściwie kilka wybranych zdań, które spowodowały, że zapomniał o tym, co sobie ułożył. Z resztą przestało się to teraz, dla niego liczyć. Myślał tylko o tym, co usłyszał i zdał sobie sprawę z tego, że krzywdzi Ją swoimi podejrzeniami i oskarżeniami. W głowie dźwięczały mu słowa „Kocham go ponad wszystko i zawsze będę. Tego nikt i nic nie jest w stanie zmienić”. Przypomniał sobie jak walczył o jej uczucie. Całkiem niedawno całe dnie, spędzał na ławce i błagał ją w duchu o litość i jakiekolwiek zainteresowanie, choćby jedno błahe spojrzenie, rzucone w jego kierunku. Tak bardzo za nią tęsknił i tak ciężko było mu bez niej, przez długie lata, a teraz, gdy była znowu blisko, gdy była jego, mówiła mu w oczy, że go kocha, On wciąż rozdrapuje przeszłość. Grzebie w niej, wyciągając kolejne sprawy, które wywołują w obojgu ból, zamiast cieszyć się, z choćby chwilowego szczęścia. Dopiero teraz dotarło do niego, że cokolwiek by nie zrobiła w przeszłości i tak, całemu ich nieszczęściu, winna jest jego rodzina. Nie ważne kto z nich zawinił najbardziej John, Kathy, Angelo czy jeszcze ktoś inny, o kim, być może, dowie się dopiero w przyszłości.

Teraz, coraz wyraźniej, zaczynał widzieć także swoją winę. Przecież mógł sam iść do jej pokoju, jego nikt nie powstrzymywał, ale On wolał siedzieć i czekać bezczynnie, potem unieść się dumą, zamiast biec i zatrzymać ją przed wyjazdem z Gymnich. Mógł też jechać za nią do Polski, ale wolał pogrążyć  się w rozpaczy i użalać nad swoim nieszczęściem. Zmarszczył brwi, gdy dotarło do niego, że Ona także była ofiarą tego uczucia i również cierpiała. Została prawie wyrzucona z domu, w którym mieszkała przez trzy lata, tak jak On była zupełnie sama, do tego wszystkiego w ciąży z facetem, którego nie kochała, a  zakochana w kimś, kto nie potrafił walczyć o ich uczucie. „Mogę trzymać go za rękę, patrzeć w jego oczy i czuć jego bliskość” – zadźwięczało mu w głowie i zdał sobie sprawę z tego, że Ona przez te wszystkie lata tęskniła za nim, tak jak On za nią.

Oderwał wzrok od swoich butów i spojrzał jej w oczy. Widział jak walczy z własnymi łzami, jak przygryza wargę, by nie wyszedł z jej gardła, nawet najmniejszy szloch i jego oczy także zabłysły łzawym blaskiem.

– Chodź – wyszeptał i łapiąc ją za ramiona, przyciągnął delikatnie do siebie.

Nie opierała się, choć patrzyła na niego z niezrozumieniem i żalem. Pozwoliła mu się tulić, choć jej dłonie wciąż zwisały wzdłuż ciała. Nie potrafiła go odepchnąć, pomimo złości i żalu, jaki w niej tkwił.
Dopiero, gdy wyszeptał do jej ucha „przepraszam” dała upust swojemu smutkowi i poczuciu krzywdy, dopiero wtedy jej ręce bezwiednie uniosły się w górę i objęły go z całej siły.

– Przepraszam, kochanie za wszystko, przez co przeszłaś z winy mojego rodzeństwa i mojej – szeptał nieprzerwanie – Przepraszam za mój brak zaufania i niedowierzanie. Zawiodłem Cię, chociaż obiecałem, że będę walczył. Wybacz mi, proszę – przez kilka minut szeptał jej do ucha wszystko to, o czym myślał, zanim przytulił ją do siebie. Przestał dopiero wtedy, gdy usłyszał ciche:

– Kocham Cię, Paddy. Jesteś całym moim światem. Nigdy nie myśl, że jest inaczej, bo Twój brak zaufania boli mnie najbardziej.

Uśmiechnął się do siebie i pociągnął ją w stronę domu. Jeszcze raz wszystko przedyskutowali, ale tym razem spokojnie i bez emocji, trzymając się mocno za ręce. Usnęli dopiero nad ranem, wtuleni w siebie.

……………….

– Pani Thompson, wszystko mamy już ustalone – powiedział mężczyzna – Przepraszam, ale mam kolejne spotkanie – dodał.

– Rozumiem – odezwała się Emma, uśmiechając się czarująco do mężczyzny – To Ja powinnam przeprosić za zawracanie Panu głowy – dopiła kawę i wstała od stolika – Dziękuję bardzo za pomoc – dodała, podając mu dłoń na pożegnanie – Proszę zachować w tajemnicy naszą rozmowę.

Wyszła z kawiarni i zamówiła taksówkę.

Ranek zaczął się dla niej nad podziw dobrze, po bezsennej nocy, więc postanowiła kontynuować, tak przyjemnie, rozpoczęty dzień. Zakupy – to był teraz jej cel. Musiała kupić sobie jakieś nowe ubrania. Tym bardziej, że następnego dnia miała wracać do pracy. Dzień wcześniej zadzwonił jej szef i poprosił, by na razie zastąpiła Olę w salonie, a później pomogła jej przy otwarciu. Przyjechała do przyjaciółki  tylko z podręcznym bagażem, więc nie miała zbyt wielu ubrań. Nie planowała zostać w Kolonii dłużej niż przez weekend. Niestety los chciał inaczej. Westchnęła, gdy przypomniał jej się Jim. Obejrzała się jeszcze raz w kierunku wejścia do kawiarni i uśmiechnęła do własnych myśli.

– Zobaczymy, co teraz powiesz, Jimmy – szepnęła do siebie tajemniczo i założyła na nos okulary przeciwsłoneczne.

======================================