ROZDZIAŁ 72: Najpiękniejsze sny.

Agula, specjalnie dla Ciebie, żeby Ci się już nie ckniło hehe

Pozdrowienia dla wszystkich czytelniczek.

——————————————————-

Jimmy wyszedł przed budynek i głęboko wciągnął powietrze, po czym wolno wydmuchał je z płuc i uśmiechnął się do siebie… i do drzew… i do sierpniowego słońca… Miał ochotę rozdawać uśmiechy na prawo i lewo każdemu, kto spojrzałby w jego stronę. Czuł się lekko, pierwszy raz od dłuższego czasu, a właściwie od wypadku Aimée. Dziś jego mała córeczka obudziła się i usłyszał „Cześć tatusiu”. Dla Jima najważniejsze nie było jednak to, co powiedziała tylko, że mówi… do tego widzi, słyszy i rusza wszystkimi kończynami.

Szedł przed siebie chodnikiem i coraz szerzej się uśmiechał. Najchętniej krzyczałby z radości, tak głośno, żeby wszyscy ludzie słyszeli jego radość. Chciał się dzielić swoim szczęściem. Wyciągnął telefon i niewiele myśląc wybrał numer Emmy. Musiał Jej powiedzieć, że jego mała Aimée będzie zdrowa… że jest zdrowa i za parę dni będzie chodzić, biegać i bawić się jak inne dzieci.
Odczekał kilka sygnałów, po których usłyszał informację, że abonent jest tymczasowo zajęty. Rozłączył się i ponownie wybrał numer.

………………………

– Dlaczego nie odbierasz? – Ola podniosła wzrok znad sterty dokumentów, nad którymi siedziała od kilku godzin i spojrzała na przyjaciółkę.

– Bo nie – odparła krótko brunetka, odkładając telefon na stolik – No co? – burknęła, czując przenikliwy wzrok przyjaciółki na sobie – Jestem zajęta. Nie mam teraz czasu.

– No dobra, przecież nic nie mówię. Zapytałam z ciekawości – odparła blondynka i ponownie zanurzyła wzrok w dokumentach.

Telefon ucichł, ale po kilku sekundach po salonie ponownie rozległa się melodyjka informująca o połączeniu.

Ola ponownie spojrzała na Emmę. Ta zaś spojrzała na wyświetlacz i wrzuciła telefon pod poduszkę. Na niewiele się to zdało, bo dzwonek był tak głośny, że słychać go było nawet, gdyby wyniosła aparat do drugiego pokoju.

– Em, do diabła wyłącz go albo odbierz – warknęła, gdy po raz czwarty rozbrzmiała po pokoju muzyczka.

– Zaraz się znudzi – odparła dziewczyna.

– Kto to?

Em przed moment wahała się, czy powiedzieć prawdę.

– Jim – odparła, gdy Ola wytrzeszczyła oczy, ponaglając Ją.

– To odbierz – powiedziała, po czym odłożyła teczkę na ławę i wstała z kanapy – Ja odbiorę – postanowiła, widząc, że dziewczyna nie ma zamiaru Jej posłuchać i włożyła dłoń pod poduszkę.

Emma rzuciła się w stronę schowanego przedmiotu.

– Nie! – krzyczała – Ja nie chcę z nim rozmawiać! Zostaw!

Ola jednak była szybsza. Wyciągnęła hałasujący przedmiot, wcisnęła szybko zielony guziczek i przystawiła do ucha.

– Halo? Em, kochanie jestem taki szczęśliwy! Aimée się obudziła… – usłyszała na chwilę przed wydarciem jej telefonu przez przyjaciółkę.

– Halo Jim? – powiedziała dziewczyna do telefonu – Możesz do mnie nie wydzwaniać?! – warknęła, nie czekając na odpowiedź – Skoro nie odbieram, to chyba jestem zajęta, prawda?! Poza tym usuń mój numer i nie dzwoń więcej! – rzucała słowami, patrząc z wściekłością, na wymachującą jej coś przed nosem przyjaciółkę. Po ostatnim wypowiedzianym słowie rozłączyła się i rzuciła telefon na kanapę.

– Mówiłam, że nie chcę z nim gadać! – krzyknęła do Oli – Nie podejmuj decyzji za mnie, dobrze?! – dorzuciła i ruszyła do korytarza.

Ola uniosła ręce w geście poddania i podążyła oczami za wściekłą przyjaciółką.

– Dobrze, przepraszam – powiedziała lekko rozbawiona wybuchem Emmy.

…………………

Jim z telefonem przy uchu stanął jak wryty na środku chodnika. Co chwilę otwierał usta, próbując przebić się przez potok słów, rzucany przez dziewczynę, ale nie udało mu się to i po chwili usłyszał tylko głuchy dźwięk rozłączonego połączenia. Spojrzał zdziwiony na wyświetlacz i zmarszczył brwi. Powoli dochodziło do niego to, co usłyszał. Słowa „Nie dzwoń do mnie” – dźwięczały w jego głowie. Nagle stracił całą radość. Zapomniał na moment o córeczce i resztę drogi do samochodu rozmyślał tylko o Emmie. Czuł się dziwnie, bo jego myśli zmieniały się jak w kalejdoskopie. Był jednocześnie zły i rozgoryczony, miał ochotę pojechać do dziewczyny, by powiedzieć kilka słów, które cisnęły mu się na język, a za chwilę ogarniał go smutek i robiło mu się przykro, że tak go potraktowała.
Wsiadł do auta i ruszył przed siebie.

………………….

– Przepraszam – powiedziała cicho Emma, wchodząc do salonu z dwoma kubkami kawy.

Ola podniosła głowę i obrzuciła dziewczynę wymownym spojrzeniem.

– Nie gniewam się – odpowiedziała.

Emma usiadła w fotelu.

– Tak właściwie, to dlaczego tak bardzo się wkurzyłaś? – zapytała, odbierając kubek z rąk dziewczyny.

Emma wzruszyła tylko ramionami i nic nie odpowiedziała.

– Sądzę, że potraktowałaś go trochę zbyt ostro – ciągnęła dalej Ola.

– Zbyt ostro?! – warknęła dziewczyna – On wczoraj nazwał mnie rozkapryszoną dziewuchą, więc potwierdziłam tylko jego teorię – dodała i prychnęła z niezadowoleniem.

Ola parsknęła śmiechem.
-Dobre… – stwierdziła – Widać Jimmy nie zdążył poznać Cię zbyt dobrze – po chwili jednak spoważniała i dodała – Emma co jest między Wami?

– Nic nie ma – odparła dziewczyna, przystawiając parujący kubek do ust i patrząc gdzieś przed siebie.

– On mówił do Ciebie „kochanie”, to chyba o czymś świadczy.

– Tak powiedział? – zainteresowała się dziewczyna – Coś jeszcze wysłuchałaś?

– Tak, że Aimée się obudziła. Chyba dzwonił, żeby się pochwalić – odparła blondynka.

– Co???

– No tak, tyle zdołałam usłyszeć zanim wyrwałaś mi telefon.

Emma wpatrywała się w przyjaciółkę wielkimi jak spodki, oczami. Im bardziej docierało do niej to, co nagadała Jimowi, tym bledsza robiła się na twarzy. Opuściła powoli wzrok na swoje drżące, w tym momencie, dłonie.

– Co? Sumienie się odezwało? – zadrwiła Ola, zauważając zmianę w wyrazie twarzy swojej towarzyszki.

– Nie – odparła Emma – Nie wiedziałam tylko, że dzwonił, by przekazać taką informację.

– Mogłaś ugryźć się w język i go wysłuchać – stwierdziła blondynka.

Emma podniosła głowę i przez chwilę patrzyła na przyjaciółkę, niewidzącym wzrokiem.

– Olka, dlaczego Ja robię takie głupie rzeczy? – zapytała po jakimś czasie – Odkąd przyjechałam tutaj, do Kolonii, nie poznaję samej siebie.

– Co masz na myśli?

– To, że wszystko robię na odwrót. Mówię rzeczy, których nie chcę, robię coś czego żałuję i jednocześnie nie żałuję – wbiła wzrok w dziewczynę – Nic nie rozumiem…

Ola opuściła dokument, który przeglądała i zastanowiła się nad słowami przyjaciółki.

– Chyba tylko Ty możesz odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Emma wstała z fotela i podeszła do okna.

– Kiedy Ja nie wiem – powiedziała smutno – Chyba tęsknie za Hamburgiem, tam wszystko miałam poukładane. Życie było dużo prostsze.

Ola również podniosła się z miejsca.

– Em, czy Twoje wahania nastroju nie mają przypadkiem związku z Jimem? – zapytała, zakładając ręce na piersi.

Brunetka zamilkła na moment, po którym prawie szeptem powiedziała.

– Chyba się go boję, wiesz?

– Dlaczego? – Ola podeszła bliżej.

Em wzruszyła ramionami i opuściła wzrok na swoje splecione dłonie.

– On wywołuje we mnie strasznie sprzeczne uczucia. Raz go nawet lubię, a za chwilę nienawidzę. Chcę się trzymać z daleka, ale czuję jakieś dziwne przyciąganie – wyjaśniła – Mam wrażenie, że On mnie osacza, rzucił na mnie jakiś urok – dodała zamyślona – Nie pozwala mi zapomnieć o sobie…

Ola obserwowała dziewczynę, słuchała uważnie jej słów i coraz większy uśmiech pojawiał się na jej twarzy. Domyśliła się jakie uczucia targają jej przyjaciółką, wywołując w niej taki lęk.

Podeszła do niej i bez słowa przytuliła się do niej.

– Hej, co robisz? – zapytała zaskoczona Emma.

– Nic, jesteś jakaś smutna, więc staram się Ciebie pocieszyć – odpowiedziała – Może faktycznie tęsknisz za Hamburgiem – dodała, ukrywając swoje domysły.

Nie chciała mówić Jej prawdy, ponieważ mogłaby Ją tym wystraszyć.  Znała swoją przyjaciółkę i wiedziała, że słowo „miłość” działa na nią, jak płachta na byka. Emma nie wierzyła w to uczucie, wyparła się go dawno temu, jeszcze zanim się poznały i uparcie trzymała się swojej teorii. Zawsze powtarzała, że miłość to wymyślona fanaberia, a ludzi przyciąga do siebie pociąg seksualny, który zmienia się, jak pory roku i wtedy tylko śluby i wspólne zobowiązania trzymają ich przy sobie. „Nie wmawiaj mi, że można kochać przez całe życie tylko jednego faceta, tym bardziej, że oni mają to gdzieś. Żony potrzebne są im tylko do prania ich skarpetek. Latają ze swoimi ptaszkami gdzie popadnie, a te głupie baby myślą, że ciężko pracują. Ja taka nie będę. Żaden frajer nie będzie mną pomiatał i żadnemu nie mam zamiaru usługiwać” – mówiła za każdym razem, gdy Ola zaczynała temat uczuć męsko-damskich. Jeszcze gorsze zdanie miała o mężczyznach. Uznawała ich za samców bez uczuć i współczucia, którzy jak pieski na smyczy dają się prowadzać temu, co mają w spodniach.

Dlatego właśnie Ola nie mogła uświadomić jej, że najprawdopodobniej się zakochała. Nie przyjęłaby tego do wiadomości i uciekłaby od uczuć, które tak burzyły jej sztucznie poukładane życie. Emma musiała sama dojść do odpowiednich wniosków.

– Będzie dobrze, zobaczysz – powiedziała, spoglądając Emmie w oczy.

Emma uśmiechnęła się smutno i zmieniła temat.

– Musisz się uszykować na wieczorne wyjście.

…………….

Powolutku, trzymając się za ręce jak para nastolatków, wracali do domu.

W małej włoskiej restauracji spędzili miło jakieś dwie godziny. Zaśmiewali się do łez, wspominając swoje wspólne wybryki z dawnych lat, opowiedzieli sobie dokładnie, co działo się z nimi po wyjeździe Oli z Gymnich.

Ola mówiła jak trudno jej było po powrocie do Polski, jak czekała na niego i jak traciła nadzieję. Opowiedziała mu też w skrócie jak trafiła do firmy i jak rozwijała się jej kariera. Paddy zaś wspominał o tęsknocie i próbach zapomnienia. Jeszcze raz przyznał, że przed całkowitym upadkiem uratował go klasztor, który choć nie pomógł mu zapomnieć o miłości, pozwolił przetrwać najcięższe chwile. Była radość, łzy smutku, ale też i wzruszenia. W przerwach między kolejnymi daniami popijali wino i trzymali się za ręce.

Ola chyba po raz pierwszy poczuła, że patrzy w oczy dawnego Paddyego. Jego uśmiech, spojrzenie, gesty były tym razem takie znajome.

W Paddym natomiast zaczynała się coraz bardziej tlić nadzieja, że wszystko się między nimi ułoży. Gdy siedzieli naprzeciwko siebie i patrzyli sobie głęboko w oczy, trzymając się za ręce, rozpierało go szczęście. Widział miłość w jej oczach i radość zalewała go od środka.
– Oluś powiedz, że tak już będzie między nami zawsze – powiedział, zerkając w niebo – Tak jak dziś, jak teraz. Nie chcę już kłótni i sporów. Pragnę, żebyśmy byli szczęśliwi.

Dziewczyna cmoknęła go w policzek i powiedziała:

– Będziemy… jeśli tylko będziemy chcieli, ale żeby to osiągnąć przede wszystkim musimy nauczyć się siebie na nowo. Zostawić przeszłość daleko za nami i żyć przyszłością.

– Piękne słowa tylko trochę trudne w realizacji – odparł chłopak, myśląc o Nati, Johnie i wciąż bolesnych słowach Jima.

– To wcale nie jest trudne – sprzeciwiła się dziewczyna – Musimy nauczyć się rozmawiać ze sobą, mówić głośno o wszystkich lękach i obawach.

– I zadręczać nimi siebie nawzajem? – zaśmiał się Paddy.

– Dlaczego zadręczać? – Ola spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem – Nie o to chodzi. Chcę, żebyśmy wspólnie się ich pozbywali – wyjaśniła.

– A Ja chcę o nich zapomnieć i żyć dniem dzisiejszym – odparł chłopak, obejmując Olę ramieniem – Dziś przemyślałem sobie sporo rzeczy.

– Kiedy? Podczas łowienia ryb? – zadrwiła lekko Ola.

– Tam też – odparł krótko – Usiądziemy? – wskazał ręką jedną z ławek, stojących wzdłuż parkowej dróżki.

Ola skinęła głową i pierwsza zajęła miejsce. Paddy również usiadł. Objął swoją towarzyszkę ramieniem, po czym utkwił wzrok gdzieś daleko przed sobą.

Dziewczyna wtuliła się w niego, a On pogłaskał ją po policzku, uśmiechając się do niej i powiedział:

– Chciałbym, żebyś nigdy nie żałowała, że związałaś się ze mną.

– A dlaczego sądzisz, że mogę żałować? – podniosła brodę i spojrzała w górę.

– Nie wiem – odparł – Takie mam dziwne przeczucie – dodał, wzruszając ramionami.

– Paddy, nie mów tak – poprosiła, podnosząc się, po czym objęła jego twarz dłońmi i skierowała ją przodem do siebie – Kocham Cię – powiedziała, gdy ich spojrzenia się połączyły – Nie mam zamiaru niczego żałować.

Chłopak uśmiechnął się i odparł:

– Ja Ciebie też – i pocałował ją czule, po czym zamruczał cicho – Mmmm… mam ochotę inaczej zakończyć ten wieczór.

Ola zaśmiała się cicho i szepnęła:

– Niestety kochanie mam tylko dwie sypialnie w mieszkaniu. W jednej śpi Natalia, a w drugiej Emma.

Paddy jęknął i zmarszczył czoło, a po chwili uśmiechnął się chytrze.

– Możemy poprosić Em o krótkie opuszczenie mieszkania, z pewnością się zgodzi.

– Oszalałeś – krzyknęła Ola, odsuwając się raptownie od chłopaka – Aż taka potrzebująca nie jestem.

Paddy, spojrzał jej w oczy i uniósł jedną brew w górę.

– Ale Ja jestem – wyszeptał.

Ola parsknęła śmiechem i pokręciła głową.

– Chcesz w ciągu miesiąca nadrobić dziesięć lat? – zażartowała.

Mężczyzna jednak nawet się nie uśmiechnął. Wręcz przeciwnie spoważniał nagle i spojrzał przed siebie.

– Dziesięć lat… – powiedział w zamyśleniu – Tak dużo czasu straciliśmy…

Ola popatrzyła na niego i przykryła dłonią jego rękę.

– Ale los dał nam kolejną szansę i musimy ją wykorzystać.

– Obiecuję, że zrobię wszystko, by jej nie zmarnować – wyszeptał, gdy przeniósł wzrok na jej twarz. –Będę strzegł tej naszej miłości, bo ona jest dla mnie największą wartością, Oluś. Tak bardzo Cię kocham.

Dziewczyna uśmiechnęła się, po czym przywarła do ciepłych warg mężczyzny.

– Ja Ciebie też, Paddy – wyszeptała, odrywając się na moment od jego ust – Dopiero teraz zaczynam czuć, że naprawdę żyję, że ono ma sens. Dopiero teraz, gdy mogę patrzeć w Twoje oczy i czuć Twoje ciepło – zajrzała głęboko w jego ciemno niebieskie tęczówki, a On obdarzył Ją swoim najpiękniejszym uśmiechem. Takim, który widziała w swoich snach, pełnym radości i ciepła.

Odsunęła się od niego i powiedziała:

– Wiesz, że dziś bardzo przypominasz chłopaka z moich snów?

Paddy zaśmiał się i spojrzał w niebo.

– Śniłem Ci się?

– Prawie co noc – odparła – I właśnie taki w nich byłeś.

– Jaki?

– Uśmiechnięty, pogodny, zrelaksowany… cudowny… taki mój…

– Też mi się często śniłaś – powiedział zamyślony.

Ola uśmiechnęła się szeroko.

– Opowiesz mi jakiś? – zapytała.

Paddy spoważniał nagle i milczał przez chwilę, ubierając swoje myśli w odpowiednie słowa tak, by nie zorientowała się, że jego sny były odzwierciedleniem rzeczywistości.

– Opowiem Ci jeden. Widziałem Cię w nim nad stawem w Gymnich. Siedziałaś nad nim zamyślona, a Ja obserwowałem Cię schowany za zaroślami. W pewnym momencie usłyszałaś mnie i nie odwracając się, powiedziałaś: „Nie stój tam tylko przyjdź i przytul mnie, bo mi zimno” – przerwał na sekundę, wahając się czy mówić dalej, ale po momencie ciągnął dalej – I podszedłem, usiadłem za Tobą, a Ty oparłaś się o mnie plecami.

– I co dalej? – zapytała Ola, czując drżenie swojego ciała.

– Siedzieliśmy tak jakiś czas w milczeniu, delektując się swoją bliskością. Czułem się taki szczęśliwy, przymykałem oczy i wdychałem Twój zapach… byłaś tak blisko… – zamilkł, przymykając powieki. Te wspomnienia zawsze budziły w nim drżenie serca.

Ola zmarszczyła brwi.

– I to wszystko? – zapytała coraz bardziej zaciekawiona i coraz mocniej przerażona.

Paddy drgnął lekko i objął Ją ramieniem, przyciągając do siebie.

– Wszystko – skłamał – Bo w tym momencie za każdym razem się budziłem – dodał, całując dziewczynę w czubek głowy – Ale to najpiękniejszy sen, bo byliśmy w nim naprawdę blisko.

Ola zamyśliła się na długą chwilę. Słowa Paddyego wywołały w niej niepokój. Dawno temu miała sen, który zaczynał się identycznie, jak ten opowiedziany przez Paddyego, tylko trwał o wiele dłużej i jego bohaterem był John. To On skradał się za zaroślami, to jego prosiła, by Ją ogrzał swoim ciałem. Gdy objął Ją swoimi ramionami czuła zapach jego perfum. To z nim kochała się w tamtym miejscu na trawie, w blasku gwiazd. W jej śnie Paddy pojawił się dopiero później i wtedy sen zmienił się w koszmar. Twarze jego i Johna mieszały się z sobą. Do dziś pamiętała swój lęk, gdy przypomniała go sobie po przebudzeniu.

– Dlaczego milczysz? – zapytał Paddy.

– Sny są czasami dziwne, prawda?

Chłopak nic nie odpowiedział.

=================================