ROZDZIAŁ 88: Drwiące życie…

Aga i n.n. –

Wielkie dzięki za to, że wciąż jesteście!!!

Zapraszam na kolejną część!!!

——————————————————————————

Doszedł do schodów i zatrzymał się, zanim zdążył postawić nogę na stopniu. Uniósł głowę i popatrzył w niebo. Granatowo-czarna toń, a na niej miliony migoczących gwiazd. Pięknie – pomyślał. Potem podniósł nadgarstek i zerknął na zegarek. Druga w nocy. Przewrócił oczami i westchnął, po czym ominął budynek i wszedł między drzewa. Po kilku sekundach znalazł się nad stawem. Usiadł na trawie po turecku, zamknął oczy i przez moment wdychał rześkie, nocne powietrze, uśmiechając się do księżyca.

– Patricku Kelly, wygląda na to, że i do Ciebie nareszcie uśmiechnęło się szczęście – powiedział do siebie, z zadowoleniem na twarzy. Nabrał w płuca powietrza i wydmuchał go, nadymając policzki. Czuł się tak lekki, że prawie unosił się w górę.

Położył się na trawie, założył ręce pod głowę i popadł w głęboką zadumę. Wyobrażał sobie swoją przyszłość. On i Ola. Razem. Przepełnieni radością i miłością. Krzyk dzieci za oknem, szczekanie psa. Gwar, śmiech, ludzie, rodzina, przyjaciele i… spokój… jego własny  wewnętrzny spokój i harmonia. Ponownie rozciągnął usta w uśmiechu. Właśnie tego chciał. O tym marzył od bardzo dawna i tego szukał w życiu. Teraz nareszcie czuł, że osiągnie to, czego pragnął.

Nagle jego umysł ogarnęły zupełnie inne myśli. W głowie zrodziło się pytanie: Dlaczego musiał tyle czekać? Czemu to, co z taką łatwością zdobywali inni, jemu przyszło z taką trudnością.

Tyle lat tęsknoty i samotności. Tyle czasu uciekał od życia, które z niego zadrwiło. Chował się przed nim w różnych miejscach. I po co? – zadawał sobie pytanie. Po to, by po kilku ciężkich latach znaleźć się na tej samej drodze, z tymi samymi ludźmi, w miejscu, w którym poprzednio przerwano jego wędrówkę, by ciągnąć Ją dalej, jak niedoczytaną książkę. Westchnął ciężko i usiadł.

Po co to było? Dlaczego los skazał go na taką przerwę? Jakaś próba? Kara? Za co? Dlaczego nie mógł, jak inni, zwyczajnie iść przed siebie? Dlaczego musiał stanąć i  zrobić przerwę…  Stracić tyle lat…

Cieszył się z tego co miał teraz, ale wciąż tkwił w nim żal do losu o to, że zabrał mu dziesięć długich lat. Teraz musiał się spieszyć, by zdążyć zrealizować wszystkie swoje marzenia.

…………….

– Paddy, pojechał?

Ola przestraszona nagłym pytaniem, zadrżała i wpadła na stojący w kącie ganku, wieszak.

– Musisz mnie tak straszyć? – rzuciła ze złością, masując obolałą głowę.

Dziewczyna zachichotała cicho.

– Nie chciałam. Myślałam, że mnie widzisz – odparła i zaraz po tym dodała żartobliwie – Ciekawe gdzie były Twoje myśli? A może powinnam była spytać z kim, co? – zapytała.

Ola spojrzała na siostrę, postukała palcem w skroń i weszła do salonu.

– Masz ochotę na jakieś winko? – zapytała Marta, idąc tuż za nią.

– W środku nocy?

– A co za różnica – wzruszyła ramionami dziewczyna.

– Nie idziemy jeszcze spać?

– Nie przyjechałam tu spać – burknęła Marta. Chciałam pobyć z Tobą siostrzyczko – podeszła i zarzuciła dziewczynie ramię na szyję – Tym bardziej, że ostatnio zapominasz nawet zadzwonić, więc nie jestem na bieżąco – dodała z wyrzutem i odwróciła się w stronę barku – To co? Białe czy czerwone?

– Ola zastanowiła się przez moment i odpowiedziała:

– Chyba nie mam ochoty na żadne, ale Ty nalej sobie, jeśli chcesz – powiedziała – Ostatnio coś mi alkohol nie służy. Wolę wodę z cytryną.

Marta obrzuciła siostrę podejrzliwym spojrzeniem.

– W ciąży jesteś?

Blondynka spojrzała na nią, jak na wariatkę.

– Też wymyśliłaś! – powiedziała lekko oburzona.

– No co? Tak tylko sobie pomyślałam – tłumaczyła się dziewczyna – Mnie alkohol szkodził tylko jak byłam w ciąży – dodała.

– Wypluj te słowa – rzuciła blondynka.

Marta zaśmiała się głośno, otwierając butelkę.

-Nie chciałabyś malutkiego Paddusia? – zapytała.

– Nie – odparła od razu Ola, po czym dodała – Na pewno nie teraz. Może kiedyś…

Gdy z pełnymi naczyniami usiadły na kanapie, Marta ponowiła swoje pierwsze pytanie:

– Paddy wyszedł?

– Pojechał do domu – odparła Ola.

– Nadal nie mieszka z Wami?

– Nie. Na razie daliśmy Nati czas na oswojenie się z nowym otoczeniem i szkołą, potem spróbujemy z nią jeszcze raz porozmawiać – wyjaśniła blondynka.

– A jak tam nowa szkoła? Podoba jej się?

– Bałam się tego jak diabli, ale poszło w miarę gładko. Okazało się, że chodzi do klasy z dziewczynką, która leżała z nią w szpitalu w Zakopanem.

– Żartujesz? – krzyknęła Marta – Popatrz, jaki ten świat jest mały – dodała i pokręciła głową.

Ola uśmiechnęła się do siostry.

– Tak i okazało się jeszcze, że Maja mieszka kilka domów dalej.

– Super, że tak wyszło – stwierdziła Marta – Przyznam, że trochę się o Was martwiłam.

–  Niepotrzebnie – stwierdziła – Ale przyznam Ci się, że Ja też zwlekałam do ostatniej chwili z powiedzeniem Jej o przeprowadzce. Myślałam, że będzie urządzała sceny i płacze, a Ona  zadomowiła się tu całkiem szybko. Na miejscu ma koleżankę i zaprzyjaźniła się też z dziećmi Angelo.

– To brat Paddyego?

Ola pokiwała głową.

– To dobrze, masz szczęście – powiedziała Marta  – Zmieniłaś całkowicie jej świat, a dziecku zwykle to nie służy.

– Dobra, dobra Pani pedagog, niech się już Pani nie wymądrza – powiedziała Ola z krzywym uśmiechem

– Ja się wcale nie wymądrzam, tylko mówię, jak jest – wyjaśniła dziewczyna – Wszystkie podręczniki do psychologii o tym mówią.

Ola przewróciła oczami.

– Przestań, bo zapomnę, że jesteśmy dorosłe i dam Ci po uszach – ostrzegła Marta, zauważając miny Oli i rzuciła w nią poduszką.

– Bo marudzisz. Nie każde dziecko jest takie samo – odparła dziewczyna – Natalka sobie wspaniale radzi. Nigdy nie miała problemów w kontaktach z rówieśnikami.

– Nie o to chodzi –  powiedziała Marta – Mówię o tym, że dla niej wszystko się zmieniło. Całe jej dotychczasowe życie wywróciłaś jej do góry nogami – wyjaśniła – Zobacz zmiana miejsca i szkoły, to raz – zaczęła wyliczać – Paddy, to dwa.

– A co ma do tego Paddy? – zapytała Ola.

– Dużo – odparła siostra i wytłumaczyła – Do tej pory byłaś tylko dla niej, teraz musi się Tobą dzielić z nim.

Ola pomyślała chwilę.

– No może masz rację – przyznała – Początkowo było trochę zgrzytów, ale teraz zaprzyjaźnili się i dogadują się całkiem dobrze – wyjaśniła – A trzy? – zapytała zaciekawiona tym, co Marta jeszcze wymyśliła

– Trzy, to jej ojciec.

– Cicho! – warknęła Ola, spoglądając szybko na schody.

Marta wytrzeszczyła oczy.

– Jeszcze Jej nie powiedziałaś?

– Blondynka pokręciła tylko głową.

Dziewczyna wzniosła oczy do sufitu. Po chwili jednak ponownie spojrzała na siostrę

– A On wie?

– John?

– Nie! Święty Walenty! – burknęła, wywracając oczami – No pewnie, że John.

– Nie – odpowiedziała dziewczyna i utkwiła wzrok w drewnianej podłodze, spodziewając się reprymendy.

– Olka!!!

– No co?! – krzyknęła – Nie miałam kiedy! Z resztą nie ma go tu! Mieszka w Hiszpanii.

Marta przegrała wargę, po czym zapytała z ironią.

– I nie ma tam telefonów? To dżungla bez wody i prądu?

– Miałam mu powiedzieć przez telefon? – rzuciła i udała rozmowę telefoniczną – Cześć John, słuchaj zapomniałam Ci powiedzieć że od prawie jedenastu lat masz córkę. Cieszysz się? – gdy zakończyła postukała się palcem w głowę – Puknij się Marta!

Dziewczyna uniosła kąciki ust w drwiącym uśmiechu, upiła trochę wina i zapytała:

– Mogłaś zadzwonić i poprosić, by przyjechał – powiedziała że stoickim spokojem, wpatrując się w swój kieliszek – I uprzedzę Twój kolejny kontrargument – dodała – Numer mogłaś wziąć od jego rodzeństwa – dopiero teraz spojrzała wymownie na siostrę – To się źle skończy, Olka – ostrzegła.

– Proszę Cię, nie kracz – jęknęła blondynka.

– Ja tylko ostrzegam. Takich rzeczy nie powinnaś ukrywać.

– Dobra, Zmieńmy temat, co? – zaproponowała Ola, lekko poirytowana niewygodną rozmową.

Marta pokręciła głową.

– Nie wierzę – stwierdziła i prychnęła z niezadowoleniem – Jaka Ty jesteś wygodnicka – młodsza siostra wykrzywiła twarz. Nie miała zamiaru odpuścić.

Blondynka wybiła milczące spojrzenie w swoją rozmówczynię, a Ta ciągnęła dalej.

–  Olka, nie wyciągasz wniosków ze swoich błędów.  Najłatwiej jest zamieść wszystkie problemy pod dywan! Myślisz, że jak nie będziesz o nich rozmawiać, to znikną?!

Blondynka nie wytrzymała naporu siostry.

– Nie! – krzyknęła – Wiem, że nie znikną! Głupia nie jestem! – dodała że łzami bezsilności w oczach – Wiem, że muszę to wyjaśnić – dodała po chwili, już nieco spokojniej.

– To czemu zwlekasz?! – warknęła Marta.

Dziewczyna nie odpowiedziała tylko ukryła twarz w dłoniach.

– Olka, nie rozumiem! – mówiła dalej kobieta – Spotykasz się z jego rodziną, Nati się z nimi spotyka, planujesz ułożyć sobie życie z jego bratem… – wyliczyła szybko – To jest nienormalne! Oni Ci tego nie darują, zobaczysz!

– Wiem – przerwała jej zniecierpliwiona – Wszystko, to wiem… Z resztą niektórzy już wiedzą i też nie dają mi spokoju.

– To o co chodzi?

Ola podniosła głowę i spojrzała przed siebie.

– O Paddyego – powiedziała ze znużeniem w głosie.

Marta zmarszczyła nos.

– To znaczy?

Blondynka popatrzyła na siostrę.

– Paddy nie chce, żebym ujawniła prawdę – powiedziała ponuro.

– A co On ma do tego? – zdziwiła się Marta.

Ola poprawiła się na kanapie, podciągnęła nogi i usiadła po turecku, przodem do Marty.

– Widzisz, On wciąż jest zazdrosny o Johna.

– Nadal? – Marta uniosła brwi ze zdziwienia.

Blondynka pokiwała głową.

– Wbił sobie do głowy, że Nati na nowo połączy mnie z jej ojcem – powiedziała ze smutkiem.

– Zwariował?! – zapytała druga, podnosząc głos – Przecież, żeby z kimś być, trzeba go kochać! – krzyknęła i od razu skuliła się widząc, że siostra przyłożyła palec do ust i wbiła w nią zmarszczony wzrok.

–  Mnie nie musisz tego tłumaczyć – odparła Ola – Powiedz to Jemu, może Ciebie posłucha.

Marta nic nie odpowiedziała, tylko uciekła gdzieś myślami.

– Odpuściłam na razie – mówiła dalej dziewczyna, nie zwracając uwagi na zamyśloną towarzyszkę – Jest nam teraz tak dobrze… Nie chcę tego popsuć.  Paddy jest cudowny.

Ola? – odezwała się Marta – A może…  On ma powody, żeby czuć zazdrość? – zapytała, wpatrując się podejrzliwie.

Blondynka odrzuciła siostrę spojrzeniem, pełnym oburzenia.

– Co Ty wygadujesz?

– Ja tylko ślę domysły – odparła Marta, wystawiając dłonie przed siebie w obronnym geście.

Ola pokręciła głową.

– Nie dałam mu żadnych powodów. Z resztą odkąd tu wróciłam, z Johnem widziałam się dosłownie przez chwilę i to na samym początku – wyjaśniła – To chyba jeszcze jakieś pozostałości z dawnych lat.

– No to nie wiem… ale nie możesz ciągnąć tego w nieskończoność – stwierdziła młodsza kobieta, podnosząc się z kanapy.

Ola przyglądała się przez moment, jak dolewa sobie wina i wraca na miejsce.

– Wiem Marta, ale boję się tego, jak cholera – powiedziała, gdy dziewczyna z powrotem usiadła koło niej – Paddy, znowu będzie szalał – westchnęła – Boję się, że nasz związek tego nie przetrwa.

– Oj tam, poszaleje i mu przejdzie, przez dziesięć lat Cię kochał i marzył o Tobie i teraz miałby to zepsuć? – zapytała –  A Ty musisz powiedzieć Johnowi – dodała, wystawiając wskazujący palec w stronę siostry

Ola uniosła brew w górę.

– Niestety, z Patrickiem, to nie takie proste – stwierdziła poważnie.

– Przestań! – podniosła głos dziewczyna – Uznałabym go wtedy za kompletnego głupka – stwierdziła, kręcąc głową.

– Wiem, co mówię, Marta – powiedziała i popatrzyła smutno na młodszą siostrę.

…………….

Paddy wszedł do pokoju i dopiero, gdy zamknął za sobą drzwi przypomniało mu się, że obiecał coś Oli. Zacisnął powieki i zaklął cicho. Nie miał najmniejszej ochoty na wizytę u Jima, ale po chwili otworzył z powrotem drzwi i wyszedł na balkon.

Pukał już trzeci raz, ale Jimmy nie otwierał, więc nacisnął klamkę, licząc, że go nie ma. Byłby rozgrzeszony przed swoją ukochaną, a nie musiałby oglądać brata. Wszedł do środka. Mrok nie pozwalał mu niczego dojrzeć.

– Jimmy jesteś tu? – zawołał cicho.

Odpowiedziała mu tylko cisza, więc zadowolony cofnął się z zamiarem opuszczenia pokoju. Gdy był już prawie za drzwiami, usłyszał dziwne pokasływanie. Zatrzymał się i ze zmarszczonymi brwiami, zaczął nasłuchiwać. Po niedługiej chwili odgłos się powtórzył. To nie był normalny kaszel. Miał wrażenie, że ktoś się dusi. Nie wiele myśląc wpadł z powrotem do pomieszczenia. Potykając się o coś dotarł do włącznika światła. Gdy pokój się rozjaśnił, zaczął rozglądać się dookoła siebie.

– Rety, jaki bałagan – jęknął odkopując na bok butelki, leżące mu na drodze. Wciąż słyszał dziwne odgłosy i był coraz bardziej przerażony.

– Jim?! – krzyknął.

Odgłosy były coraz częstsze. Dotarł do pustego łóżka i ponownie zaczął rozglądać się po pokoju. Nagle zbladł ratowanie, gdy jego wzrok zatrzymał się na leżącym na podłodze, za łóżkiem, mężczyźnie.

– Jimmy! – krzyknął i ruszył w jego stronę. Nieprzytomny mężczyzna leżał twarzą w kałuży jakiejś dziwnej mazi. Paddy szarpnął go z całej siły za ramię i odwrócił na bok.

Mężczyzna mocno wciągnął powietrze w płuca i wypuścił z kolejnym atakiem kaszlu. Paddy czuł, że serce wali mu jak młot. Szybko zaszedł od tyłu, złapał go pod pachy i podciągnął w górę.  Słyszał świszczący oddech brata, przerywany, raz po raz, nagłym kaszlem. Oparł bezwładne ciało brata o bok łóżka, i ukucnął przed nim, nasłuchując odgłosu zaczerpywanego oddechu.

– Jim, ty kretynie! – warknął, gdy do jego uszu dotarł pożądany odgłos – Udusiłbyś się własnymi wymiocinami – dodał ostro, ale na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi. Usiadł na łóżku i rozejrzał się po pokoju. Dopiero teraz poczuł smród panujący w pokoju i wzdrygnął się z odrazą. Wszędzie walały się butelki i brudne ubrania.

– Ale Cię wzięło, chłopie – mruknął do siebie i spojrzał na nieprzytomnego brata, siedzącego na podłodze, ze zwieszoną głową i poczuł współczucie. Pamiętał jeszcze, jak sam wyglądał podobnie i co wtedy czuł. Wszechogarniająca bezradność wbijała mu się wtedy w system mózgowy. Serce wypełnione tęsknotą, tak wielką, że rozrywała ten mięsień od środka. I ból…

Westchnął ciężko i poklepał mężczyznę po ramieniu.

– Ty mnie wtedy zostawiłeś na pastwę losu, ale Ja nie dam ci zginąć, Jimmy – powiedział, po czym podniósł się z łóżka i nachylił na bratem, próbując podnieść go z podłogi – Pomóż mi trochę – jęknął, szarpiąc się z nieruchomym ciałem – Jezu, jaki jesteś ciężki – wydyszał, podnosząc go w górę. W tym momencie Jim jakby oprzytomniał lekko i zaczął się wyrywać.

– Zaczekaj do cholery! – warknął Paddy, walcząc z całych sił. W końcu Jimmy wysunął mu się z rąk i opadł z powrotem na drewnianą powierzchnię.

– Tak, to do usranej śmierci, możemy się ciągać! – krzyknął z złością, dysząc ze zmęczenia.

Jim, zabełkotał coś niezrozumiale, po cym podniósł się na łokciach i ponownie zwymiotował.

Paddy zacisnął powieki i zaklął siarczyście. Chwilę później wyjął z kieszeni telefon i usiadł na łóżku.

– Angelo, przyjdź do mnie – powiedział i przez moment słuchał przewracając oczami – A co mnie obchodzi, że Ty śpisz! – wrzasnął – Musimy ratować Jima! – ponownie słuchał wywodzenia młodszego Kelly i rzucił – A myślisz, że Ja mam ochotę mocować się z frajerem, ale On prawie udusił się tym, co wydalił?! Ruszaj dupę i przyłaź, bo sam nie dam rady! – dołożył, po czym rzucił telefon na pościel i pobiegł, by ponownie wyciągnąć twarz brata ze śmierdzącej mazi.

Po kilku minutach usłyszał kroki na schodach i zgrzyt naciskaj klamki.

– Czyś Ty oszalał!?! Czy Ja jestem Waszą niańką?! – Angelo z krzykiem wpadł do pokoju, po czym na moment zamarł, wybałuszył oczy, nadął policzki i  wybiegł z powrotem na balkon.

– Ja pierdole! – usłyszał Paddy zza drzwi – Jaki smród!

Chłopak okroczył leżącego Jima i stanął w drzwiach. Patrzył przez chwilę na młodszego brata, który trzymając się za brzuch, zawisł na barierce, krztusząc się od powstrzymywanego  odruchu wymiotnego.

– Jaki delikatny brzuszek, ojej – zajęczał Paddy, udając litość.

– Odpierdol się! – warknął Angelo.

– To nie udawaj nadwrażliwego, tylko zbieraj swoje przerośnięte cztery litery i mi pomóż. Musimy go docucić.

Angelo z wielkimi oczami, wciąż pełnymi łez od powstrzymywanych torsji, odwrócił się i z odrazą spojrzał w głąb pokoju.

– Chcesz mnie zabić?! – po czym wyciągnął przed siebie wskazujący palec i skierował go w wejście – Ja tam nie wejdę!

Paddy najpierw zerknął na leżącego Jima, potem odwrócił głowę i spojrzał na najmłodszego Kelly.

– Myślisz, że mi jest przyjemnie szarpać się z nim i wąchać to wszystko? Właź i mi pomóż, bo inaczej On się tu udusi.

– A niech się dusi! – stwierdził blondyn – Mam to w dupie!

Paddy zmarszczył gniewnie brwi.

– Przestań bredzić! Właź, albo dzwonię po Patricię i Denisa! Będą tu w piętnaście minut!

– Tylko nie to! – wystraszył się mężczyzna – Ona się tu zalamentuje na amen, a my z nią! – dodał.

Paddy uśmiechnął się krzywo.

– No to zapraszam na salony, madame – powiedział drwiąco, wykonując zapraszający  gest ręką.
===============================