ROZDZIAŁ 39: Obsesja.

Po jakichś dwóch godzinach mogli wreszcie zabrać Emmę ze szpitala. Złamana ręka i noga w szynie mocno utrudniały jej poruszanie się, więc Ola z Paddym pomogli jej dotrzeć do samochodu, a potem wejść po schodach do mieszkania dziewczyny.

– Jejku Ola, chciałam Ci zrobić niespodziankę swoim przyjazdem, a narobiłam tylko kłopotów – martwiła się Em, sadowiąc się na kanapie w salonie. W duchu zastanowiła się jeszcze, co powie swojemu szefowi. Wiedziała, że Henry będzie wściekły.

– Jakich kłopotów? Daj już spokój, gderasz o tych kłopotach, odkąd wyjechaliśmy spod szpitala – odparła, trochę już zniecierpliwiona narzekaniem przyjaciółki, blondynka – Macie ochotę na kawę? – spytała.

– Dzięki, ale będę uciekał – odparł Paddy – Wy z pewnością chcecie sobie pogadać, a Ja muszę zwrócić Angelo samochód – odpowiedział chłodno, nie patrząc na Olę.

– Nie martw się, zdążymy się jeszcze nagadać. Zostań jeszcze – odezwała się Emma, próbując zatrzymać Paddyego jak najdłużej. Od wejścia do mieszkania nie spuszczała z niego wzroku – Miałam przyjechać tylko na weekend, ale dzięki Twojemu bratu, będę siedzieć Oli na głowie jeszcze przynajmniej przez tydzień – skrzywiła się.

– I bardzo dobrze. Nadrobimy stracony czas – powiedziała Ola z uśmiechem – Ostatnio nie widujemy się za często.

– Nie podziękowałem Ci jeszcze za zlitowanie się nad Jimmym – zmienił temat Paddy – Pozwól, że zrobię to teraz – nachylił się i cmoknął Emmę w policzek – Dzięki.

Dziewczyna zarumieniła się z wrażenia.

– Nie masz za co dziękować – odpowiedziała zawstydzona brunetka – Za jazdę po alkoholu zasłużył na karę, ale nie mogłam przyczynić się do pozbawienia go możliwości spotykania się z dziećmi.

– Mimo wszystko dziękuję – powiedział i zaczął zbierać się do wyjścia.

– Rety, a mój samochód? – przypomniała sobie nagle blondynka – Paddy, zaczekaj chwilę! – krzyknęła do mężczyzny, zakładającego w korytarzu, buty – Em, dasz sobie radę przez parę minut? Podjadę z Paddym do salonu i zabiorę stamtąd moje auto, dobrze?

– Tak, jedź – odparła brunetka, mrugając porozumiewawczo do przyjaciółki – Pomóż mi tylko dotrzeć do mojej sypialni i możesz nie wracać do rana – dodała z uśmiechem, podnosząc się niezdarnie z kanapy i ciesząc w duchu, że na moment zostanie sama. Musiała zadzwonić…

– Jasne – odparła blondynka, podając przyjaciółce kulę i podtrzymując delikatnie za plecy zaprowadziła ją do pokoju.

– On zawsze jest taki sztywny? – szepnęła Em do Oli upewniając się najpierw, że czekający w przedpokoju Paddy, nie usłyszy jej słów.

– Pogadamy jak wrócę, dobrze?

– Mam nadzieję – odrzekła brunetka – Widzę, że wiele się w Twoim życiu zmieniło.

Ola uśmiechnęła się tylko i wyszła z sypialni. Była zadowolona, że udało się jej wymyślić sposób, by pobyć z Paddym sam na sam. Chciała z nim porozmawiać.

 

Zatrzymali się na parkingu przed salonem, tuż obok auta dziewczyny. Przez całą drogę zamienili tylko parę zdawkowych słów.

– Jesteśmy – powiedział, przekręcając kluczyk w stacyjce.

– Paddy, właściwie to nie chodziło mi wcale o auto, mogłam podjechać po nie jutro, taksówką – odezwała się Ola.

– Domyśliłem się – odparł, zerkając w swoją boczną szybę.

– Chciałam z Tobą porozmawiać – powiedziała niepewnie.

– I z tego powodu musieliśmy przyjechać aż tutaj? – zapytał, wbijając w nią wzrok – Przed swoją przyjaciółką też chcesz udawać, że jesteśmy tylko znajomymi? – dodał, drwiącym tonem.

Ola spuściła głowę.

– Złościsz się na mnie za Tę prośbę, prawda? – bardziej stwierdziła niż zapytała.

Paddy westchnął ciężko i wbił się mocniej w fotel, opierając głowę o zagłówek.

– Nie – odparł, patrząc przed siebie – Nie jestem zły.

– Proszę Cię, nie kłam, przecież widzę, co się z Tobą dzieje. Od kiedy zapytałam, czy możemy na razie zachować w tajemnicy nasze relacje, stałeś się rozdrażniony i milczący. Przestałeś ze mną rozmawiać.

– Wydaje Ci się – odparł –  Przecież rozmawialiśmy w drodze ze szpitala i później w domu, teraz też rozmawiamy – wyliczył.

– Tak? Odkąd wyszliśmy ze szpitala, rozmawiałeś głównie z Emmą, ze mną przez ten czas zamieniłeś, tylko kilka krótkich zdań – odpowiedziała, czując coraz większe rozdrażnienie.

– Oluś, nie jestem zły – uparcie obstawał przy swoim zdaniu – Tylko nie wiem jak mam się wobec Ciebie zachowywać, gdy w pobliżu są inni ludzie, pewnie dlatego wyszło tak, jakbym się na Ciebie gniewał – tłumaczył, próbując za wszelką cenę zachować spokój. Nie chciał się kłócić. Owszem był zły, a nawet wściekły, ale nie chciał już na początku psuć ich relacji, swoim gniewem czy wyrzutami. Obiecał sobie, że będzie panował nad swoimi emocjami – Przepraszam Cię, ale muszę już jechać. Angelo potrzebuje samochód.

Ola pokręciła głową. Nie wierzyła w ani jedno jego słowo.

– Jak chcesz. Siłą z Ciebie nic nie wyciągnę – odpowiedziała zrezygnowana, otwierając drzwi i wysiadając z auta – Myślałam, że pogadamy, jak dorośli ludzie, ale widzę, że z Tobą się nie da! Jeżeli chcesz udawać, że nic się nie dzieje, to Twoja sprawa! –  warknęła i zatrzasnęła drzwi.

Podeszła do swojego samochodu, postawiła torebkę na masce i zaczęła szukać kluczyków, gdy usłyszała trzaśnięcie drzwi. Odwróciła się.

–  Chcesz pogadać?  – zapytał, podchodząc do niej – To pogadajmy, wyjaśnijmy sobie wszystko! – powiedział to takim tonem, że nieprzyjemny dreszcz przebiegł jej po plecach – Zarzuciłaś mi, że coś udaję, a Ty robisz inaczej, tak? Ty niczego nie udajesz?! – zapytał podniesionym głosem – Masz rację! Jestem zły, cholernie zły, ale nie chciałem się kłócić! Chciałem sobie to wszystko na spokojnie przemyśleć. Chciałem zaakceptować Twoją decyzję, choć jej nie rozumiem! – krzyczał – Ale Ty musiałaś wszystko zepsuć! Uparcie drążyć temat!

– Drążyć temat? A co ja takiego drążę? – przerwała mu – Widziałam, że Cię nosi, że jesteś zły! Po prostu chciałam o tym porozmawiać, wyjaśnić Ci swoją decyzję, wytłumaczyć…

– A co Ty chcesz tłumaczyć, do cholery! – krzyknął – Myślisz, że Ja nie wiem dlaczego chcesz tej tajemnicy?! Myślałaś, że jestem taki głupi i się nie domyślę?! – wrzasnął, dając upust gromadzącej się w nim, od południa złości.

Ola zmarszczyła brwi i wpatrywała się z niedowierzaniem w swojego ciskającego się towarzysza.

– Wiem, że nie chcesz, żeby On się o nas nie dowiedział! – kontynuował chłopak – Cały czas masz nadzieję, że wrócisz do niego, prawda?! – załapał dziewczynę za ramiona i potrząsnął nią.

– O czym Ty mówisz?! – wrzasnęła, wyrywając się z jego uścisku.

– Jak to o czym! O Johnie mówię! – syknął, przybliżając swoją twarz tak blisko jej twarzy, że czuła powietrze wydychane wraz z wypowiadanymi przez niego słowami, na swojej skórze – To z jego powodu, nie chcesz, żeby ktoś z mojej rodziny dowiedział się, co nas łączy, prawda?! Gdyby tylko kiwnął palcem, pobiegłabyś do niego i wskoczyłabyś mu do łóżka! – wykrzyczał, kopiąc przy tym niewielki kamień, leżący przed jego stopami.

Ola wpatrywała się, w stojącego przed nią mężczyznę, rozszerzonymi oczami. Nie dowierzała w to, co przed chwilą usłyszała. Ostatnie jego zdanie uderzyło w nią najbardziej. Nie wiele myśląc podniosła rękę i wymierzyła mu siarczysty policzek. Poczuła piekący ból w dłoni, ale to, co działo się w jej sercu i głowie bolało o wiele mocniej.

– Jesteś idiotą! – powiedziała ze łzami w oczach –  Masz jakąś obsesję na jego punkcie! – pokręciła z niedowierzaniem głową – Szkoda mi Ciebie, wiesz? – syknęła i odwróciła się tyłem. Drżącymi rękoma zaczęła przeszukiwać torebkę i nagle przypomniała sobie, że kluczyki od auta zostawiła w biurze. Szybkim krokiem doszła do szklanych drzwi, zostawiając zszokowanego towarzysza na parkingu. Otworzyła je, wyłączyła alarm i podążyła do swojego gabinetu. Zatrzymała się na jego środku, torebka wysunęła się jej z rąk na podłogę, ale nawet tego nie zauważyła. Oddychała głęboko, starając się uspokoić. Jak On mógł powiedzieć coś takiego? – zastanawiała się w myślach – Dlaczego tak pomyślał?

Po dłuższej chwili ruszyła się z miejsca, odnalazła kluczyki i wróciła do wyjścia, licząc na to, że Paddyego nie będzie już na parkingu i będzie mogła spokojnie wrócić do domu. W obecnej chwili nie miała ochoty go oglądać. Myliła się jednak. Wciąż stał w tym samym miejscu. Opierał się plecami o boczne drzwi samochodu Angelo.

Zatrzymała się przed oszklonymi drzwiami i przez chwilę patrzyła na niego. Stał z rękoma skrzyżowanymi na piersi i wbijając wzrok w szarą kostkę brukową. Co parę sekund rozmasowywał policzek, w który go uderzyła. Jeszcze parę minut temu miała ochotę zabić go własnymi rękoma, ale teraz stojąc w holu i przyglądając mu się przez szybę w drzwiach zrobiło jej się go żal. Sama sprowokowałam tę kłótnię swoją dociekliwością – pomyślała. W wyrazie jego twarzy widziała smutek. Wiedziała, że bije się z myślami, że żałuje tego, co powiedział. Przypomniała sobie ich rozmowę sprzed kilku dni, swoje własne słowa:

„chcę zobaczyć znowu Paddyego sprzed lat”

jego przepełnione lękiem pytanie:

„A co będzie jak go we mnie nie znajdziesz?”

I swoją odpowiedź na jego obawy:

 

„Będę musiała się przyzwyczaić do Twojego nowego oblicza.”

– To Twoje nowe oblicze strasznie mnie przeraża Paddy – wyszeptała do siebie – Obiecałam jednak, że tak łatwo się nie poddam i pomogę przywrócić Ci samego siebie.

 

Czuł się podle – Miałem nad sobą panować – wyrzucał sobie w myślach – Potarł dłonią piekący, wciąż policzek – Wszystko zepsułem – uderzył pięściami o samochód – Naprawdę jestem głupi.

Pełen obaw zerknął w stronę wejścia do budynku, akurat w momencie, gdy dziewczyna szła w jego kierunku.  Spuścił ponownie głowę zagnieżdżając wzrok we własnych butach, kątem oka jednak obserwował zbliżającą się kobietę. Żołądek podszedł mu do gardła.

– Paddy… – powiedziała, podchodząc do mężczyzny.

Podniósł głowę i spojrzał na nią przygnębionym wzrokiem.

– Chcesz powiedzieć, że wszystko zniszczyłem, tak? Że nie ma już nas? – zapytał z przeraźliwym smutkiem w głosie, przerywając jej – Nie musisz,  doskonale zdaję sobie z tego sprawę – dodał i  odwrócił głowę w drugą stronę. Bał się na nią patrzeć, bał się, że w jej oczach zobaczy potwierdzenie dla swoich słów.

– Mojej miłości do Ciebie nic nie jest w stanie zniszczyć – powiedziała cicho.

Przeniósł z powrotem wzrok, pełen nadziei na stojącą przed nim, dziewczynę.

– Niemniej jednak to, co powiedziałeś strasznie mnie zabolało – kontynuowała swoją wypowiedź – Nie wiem dlaczego pomyślałeś w ten sposób, właśnie dziś, po tym jak zdecydowaliśmy się być razem, po tym jak wyznaliśmy sobie miłość.

– Przepraszam…

– Nie przerywaj mi proszę! – ostrym tonem weszła mu z zdanie.

Posłuchał i zamilkł.

– Jestem w stanie zrozumieć zazdrość, choć nie dałam Ci żadnych powodów byś mógł ją czuć, ale nie rozumiem dlaczego uważasz, że dążę do odzyskania miłości Johna? – odczekała chwilę, ale nie usłyszała odpowiedzi, więc ciągnęła dalej – Poprosiłam Cię o zachowanie naszego związku w tajemnicy, bo chciałam nas ochronić przed milionem pytań i dociekliwością Twojego rodzeństwa. Chciałam żebyśmy najpierw sami oswoili się z nową sytuacją. Poza tym chciałam ochronić też siebie…

– Siebie? Dlaczego? – zmarszczył brwi.

– Tak, siebie – powtórzyła i westchnęła – Angelo chce, żebym powiedziała Johnowi o Natalii. Dziś okazało się jeszcze, że Jimmy także zna prawdę i podziela zdanie Angelo. Boję się, że jak poznają prawdę o tym, że jesteśmy razem zaczną na mnie naciskać ze zdwojoną siłą – spuściła głowę.

Najpierw zmarszczył brwi i przyglądał się jej chwilę, przeklinając w duchu własną głupotę, a potem zapytał:

– A ty nie chcesz mu o tym powiedzieć?

Przygryzła wargę, zastanawiając się przez moment, co odpowiedzieć. Postanowiła być z nim szczera:

– Nie wiem…, ale muszę, bo inaczej któryś z nich…

– Nic nie musisz! – przerwał jej – Cholera! Oni nie mają prawa żądać od Ciebie rzeczy, których Ty nie chcesz! – teraz czuł wściekłość na własnych braci.

Chciał musnąć dłonią jej policzek, ale odsunęła się nieznacznie.

– Jezu, Oluś przepraszam za to, co mówiłem i za to, co wtedy myślałem. Nie wiem, co we mnie wstąpiło – tłumaczył się – Wybacz mi, proszę…  – przyciągnął ją do siebie, nie zważając na jej sprzeciw i zamknął szczelnie w swoich ramionach – Proszę… – wyszeptał wprost do jej ucha i po chwili poczuł jak obejmuje go rękoma. Uśmiechnął się do siebie.

– Muszę wracać do Emmy – odezwała się po jakimś czasie i niechętnie wyswobodziła się z bezpiecznych objęć mężczyzny.

– Wiem – powiedział, stękając z niezadowoleniem.

Dziewczyna odwróciła się tyłem do niego i otworzyła drzwi od swojego samochodu.

– Ola, czy my… – zaczął, chcąc uzyskać słowne potwierdzenie tego, że się na niego nie gniewa, ale głos ugrzązł mu w gardle.

Obejrzała się przez ramię.

– Czy nadal jesteśmy razem? – dokończyła pytanie za niego  – Tak Paddy. Jedna kłótnia nie jest w stanie zmienić moich uczuć – odpowiedziała – Do jutra – pożegnała się, wsiadła do auta i odjechała.

Został sam. Nie wiedział co ma myśleć. Wiedział, że przegiął na całej linii i że wciąż jest na niego zła, bo nawet nie pocałowała go na pożegnanie, ale mimo wszystko, wybaczyła mu, a to świadczyło, że jej na nim zależy. Na tę myśl jego kąciki ust podniosły się lekko w górę.

……………………

– Myślałam, że już się nie doczekam – podniosła głos Emma, słysząc odgłosy dochodzące z korytarza – Chyba straszne korki były na drodze, co? – zadrwiła.

Drzwi od pokoju otworzyły się i stanęła w nich Ola:

– Bardzo śmieszne – odpowiedziała, marszcząc nos i zmieniając minę na tajemniczy uśmiech dodała – Wstawaj, masz gościa.

– Gościa? Tutaj? – teraz Emma przybrała na twarz minę, którą jeszcze niedawno oglądała u przyjaciółki – Kto to?

– Zobaczysz – odparła blondynka, pomagając podnieść się poobijanej koleżance.

Po kilku minutach zaciekawiona brunetka, asekurowana przez Olę, stanęła na progu salonu. Przy oknie dostrzegła mężczyznę. Stał odwrócony do niej tyłem. W pierwszej chwili go nie poznała, dopiero gdy się odwrócił dostrzegła w nim faceta, który potrącił ją autem.

– O nie! – krzyknęła z niezadowoleniem, próbując mało skutecznie cofnąć się z powrotem do przedpokoju.

– Przestań! – warknęła, stojąca za jej plecami blondynka – Właź i nie marudź – mruknęła jej do ucha i popchnęła ją delikatnie do przodu. Emma jednak ani drgnęła. Mężczyzna niepewnie uśmiechnął się do stojącej, na drugim końcu pomieszczenia, dziewczyny.

– Domyślam się, że nie skaczesz z radości na mój widok – odezwał się – Przyszedłem tylko na chwilę. Chciałem Ci jeszcze raz podziękować za uratowanie tyłka – dodał, wyciągając w jej stronę wiklinowy kosz wypełniony owocami i słodkościami – Nie podobały Ci się moje kwiaty, to tym razem mam coś innego. Tu jest taki wybór, że chyba każdy znajdzie coś, co lubi.

Emma wpatrywała się w Jima z zaciśniętymi ustami. Wygląda jakoś inaczej – zaświtało jej w głowie – Zmierzyła go wzrokiem, zaczynając od stóp i kończąc na czubku głowy. Porządnie ubrany i ogolony – stwierdziła w myślach – I zniknęły gdzieś jego rozczochrane, proszące o fryzjera włosy. Po dokładnej lustracji stwierdziła, że teraz wyglądał jak mężczyzna i to całkiem niezły – pomyślała i od razu skarciła się w duchu za swoje wywody. Po woli ruszyła jednak z miejsca.

– Pomóc? – Jimmy szybko postawił kosz na komodzie i ruszył w stronę brunetki.

– Nie, nie, nie! – krzyknęła – Poradzę sobie, jeszcze pamiętam tę Twoją poprzednią pomoc.

– Emma! – upomniała ją Ola.

– Co? – dziewczyna udała, że nie rozumie dlaczego przyjaciółka na nią warczy.

– Zrobię kawę – powiedziała Ola, zmieniając temat.

– Ten Pan wolałby chyba drinka albo zimne piwko – sarkazm w jej głosie rozniósł się po pokoju mimo, że nie powiedziała tego głośno.

Ola obrzuciła koleżankę karcącym spojrzeniem i zaraz po tym przeniosła je na Jima. Wiedziała, że jej gość nie należy do osób, które pozwolą się obrażać. Znała jego porywczy charakter i nie chciała mieć tutaj „powtórki z rozrywki”.

Jimmyemu zniknął uśmiech z twarzy, ale ku uciesze blondynki, nie wyglądał na zdenerwowanego.

– Dzięki za kawę, ale już będę się zbierał – odezwał się – Jeszcze raz dziękuję – zwrócił się do Emmy, po czym ruszył w stronę wyjścia.

– Tylko tym razem nikogo nie przejedź – burknęła brunetka.

Jimmy odwrócił się, a w jego oczach Ola dostrzegła niebezpieczne błyski.

– Jeżeli nie trafię na wgapiające się bezmyślnie w telefon, nabzdyczone damulki to wszyscy inni będą bezpieczni, nie martw się – odpowiedział i bezczelny uśmiech zagościł na jego ustach, gdy zauważył jak Emma purpurowieje na twarzy.

– Cześć Ola – rzucił zadowolony z siebie i wyszedł do przedpokoju, podśpiewując coś pod nosem.

===============================