ROZDZIAŁ 68: Towarzyskie rozmowy.

– Angelo, Ona jest… – zaczęła Kira, gdy jej mąż wszedł do kuchni, po kolejne półmiski jedzenia, przygotowanego do smażenia na grillu.
– Cicho – przerwał jej – Jeszcze Cię usłyszą.
– Też to zauważyłeś?
– Podobieństwo rodzinne, co? – zaśmiał się, jednocześnie oglądając się za siebie – I zbieg okoliczności.
– Tak – odparła Kira i zamyśliła się nad słowami męża. Przez moment pomyślała o czymś, co po wypowiedzi Angelo, uznała za niedorzeczne – Faktycznie cechy ludzkie są dziedziczone z dziada pradziada, więc taka mieszanka jest możliwa – pomyślała i pokręciła głową.
…………
– Fajny ten Twój brat, Paddy – powiedziała Emma.
– Tak – roześmiał się chłopak – Tylko nie mów tego przy Kirze, bo pomyśli, że interesuje Cię jako facet – zażartował.
Emma poczuła się nieswojo. Paddy nie wiedział, że jeden z jego braci nie tylko interesował dziewczynę, ale także kilka razy pozwoliła mu się zbliżyć do siebie trochę bardziej niż do przyjaciółki. Poczuła rumieńce na samą myśl ostatniego spotkania z nim. Zerknęła na Olę i od razu zauważyła jej porozumiewawczy wzrok. Uśmiechnęła się do przyjaciółki. Odkąd poznały się bliżej, często komunikowały się bez użycia mowy.
– Paddy, mam nadzieję, że oprócz Oli, pilnowałeś też grilla, bo inaczej będziemy jeść korzonki.
– Yyyy… tak – odparł niepewnie chłopak, wypuszczając z dłoni rękę Oli. Poderwał się z miejsca i podszedł do metalowego, dymiącego pudełka.
Angelo postawił miskę z sałatką na stole i powędrował do brata.
– I co?! – krzyknął – Tak, pilnowałem, tak – powtarzał, naśladując ton głosu Paddyego – A tu tylko węgiel został. Kira nas udusi – jęknął.
– Oj tam – szturchnął go Paddy – Trochę węgla w organizmie jeszcze nikomu nie zaszkodziło.
– Trochę węgla może i nie, ale wściekła żona może siać w nim niezłe spustoszenie – powiedział, po czym parsknął śmiechem – Chcesz piwko?
– Może Kira potrzebuje pomocy? – usłyszeli głos Oli.
– Nie potrzebuje – odpowiedziała Kira, wychodząc z domu z Josephem na ręku – Już do Was dołączam. Chowałam Wasze pyszności do lodówki – dodała.
– Mogę się trochę z nim pobawić? – Ola wstała i wyciągnęła dłonie w kierunku dziecka.
– A proszę bardzo – odparła brunetka – Zawsze jestem wdzięczna za chwilę odpoczynku od tego małego łobuziaka.
– Śliczny jest – powiedziała Emma. Małe dzieci interesowały Ją tyle, co nic, ale starała się być miła.
– Kochanie, wrócisz autem Angelo do domu? – zapytał Paddy – Wypilibyśmy z bratem po piwku.
– Przecież nie musicie wracać – stwierdziła Kira – Możecie przenocować u nas.
– O nie. Nie będziemy nadużywać Waszej gościnności – powiedziała Ola.
– Moja Ty prawie bratowo – zaczął bardzo oficjalnym tonem Angelo, wymachując przed oczami dziewczynie widelcem do przewracania mięsa – To żadne nadużycie. Miejsca mamy sporo. Ostatnio domek gościnny świeci pustkami. Jeden brat się zakochał, a drugi spędza noce w szpitalu lub mieszka kątem u byłej żony, opiekując się drugim dzieckiem, więc nie martw się jakimś nadużyciem.
Emma wyprostowała się na krześle. Nagle zrobiło się mało wygodne.
– Angelo, oczywiście plecie bzdury, ale coś z prawdy w tym jest – dopowiedziała Kira – Ty i Paddy zajmiecie jego pokój, Nati pójdzie spać do dziewczynek, a Em przygotujemy przytulne gniazdko w pokoju Jima.
– Ja… dziękuję bardzo – stwierdziła Emma – Jesteście bardzo uprzejmi, ale Ja niestety nie mogę, muszę jutro rano być w pracy – powiedziała. Nie wyobrażała sobie noclegu w łóżku Jima.
– Hmmm, a mnie się ten pomysł bardzo podoba – zamruczał z zadowoleniem Paddy.
– Nie przejmujcie się mną i zostańcie, Ja wrócę taksówką – powiedziała dziewczyna.
– Em, o ile mi wiadomo, jutro jest niedziela – zaczęła Ola – Co będziesz robiła w pracy?
Em westchnęła ciężko i przewróciła oczami, które później utkwiła w przyjaciółce, wyrażając nimi swoje niezadowolenie.
– No, to załatwione – stwierdził Angelo – Nie szukajcie już wymówek.
– Ja niczego nie szukam. Cieszę się bardzo z Twojej gościnności i chęci przenocowania Nas – rzucił Paddy.
– Odezwał się najrzadszy gość w moim domu – skwitował Angelo, czym wywołał głośny śmiech wszystkich obecnych w ogrodzie osób.
Emma podjęła jeszcze próbę przeciwstawienia się decyzji reszty, ale nikt już jej nie słuchał, więc w końcu dała za wygraną. Przekonywała się w duchu, że łóżko, to tylko łóżko, nieważne kto w nim spał przed nią.
Reszta towarzystwa zajęła się rozmową o wypadku córeczki Jima. Każdy z nich, oprócz Paddyego, przedstawiał swój punkt widzenia, stawiając siebie na miejscu Jima i wyobrażając sobie, co by czuli.
– On nic nie mówi i jak zwykle udaje, że nikogo nie potrzebuje – stwierdził Angelo – Chce być twardy, jak to Jimmy.
– On się panicznie boi, że mała się nie obudzi – wtrąciła się do rozmowy Emma, czym skupiła na sobie uwagę wszystkich siedzących przy stole.
– Skąd to wiesz? Powiedział Ci? – zapytał Paddy.
– Chwileczkę – przerwał im Angelo – To Ty znasz Jima?
Emma patrzyła na wszystkich niepewnie. To, co powiedziała wymknęło jej się bez kontroli. Za dużo piwa – stwierdziła w myślach, choć to, które sączyła było pierwszym. Musiała im coś odpowiedzieć.
– Tak Angelo, poznałam Waszego brata jakiś czas temu – powiedziała.
– I znacie się tak dobrze, że znasz jego obawy? – zapytał chłopak, unosząc brew w górę. Dziwne myśli i podejrzenia zaczęły pojawiać się w jego głowie.
– O rety! Nie wyobrażaj sobie zbyt dużo! – jęknęła, udając oburzenie, by przykryć nim prawdę – Zastanawiacie się nad tym, co On myśli i czuje, a może trzeba było zapytać go wprost – powiedziała pouczającym tonem.
– I myślisz, że wtedy zwierzyłby się nam ze swoich problemów? – rzucił blondyn i dostrzegając twierdzące kiwnięcie głowy dziewczyny, dodał – To Ty w takim razie znasz innego Jima, niż My. Albo jesteś dla niego kimś szczególnym – odparł Angelo wbijając w nią wzrok.
Emma poczuła nagle, że jej policzki robią się purpurowe. Nic nie odpowiedziała tylko z wdziękiem, zniosła trzy pary oczu wypatrujące, choćby najmniejszej oznaki tego, że Angelo miał rację i jedną rozbawioną. Odczekała, aż znudzą się i zmienią temat.
Miała rację, towarzystwo rzeczywiście po chwili milczenia zmieniło temat.
Gdy na dworze zrobiło się już ciemno dziewczyny poszły położyć dzieci spać i wymienić pościele w pokojach domku gościnnego. Angelo i Paddy zostali sami.
– Brat, widzę, że znalazłeś swój maleńki kącik w życiu – powiedział Angelo, otwierając kolejną butelkę z piwem.
Paddy uśmiechnął się i odparł:
– Tak, tylko, że to nie kącik, ale cały dom, w dodatku chyba zbyt pełny.
– Co masz na myśli?- blondyn zmarszczył brwi.
– Dziś stwierdziłem, że nie będziemy mieli zbyt wielu możliwości, by pobyć tylko z sobą – wyznał Paddy.
Młodszy Kelly nie odpowiedział, ani nie dopytywał tylko czekał na dalszy ciąg opowieści.
Paddy upił trochę piwa z butelki i ciągnął dalej.
– Mieszkanie Oli jest malutkie i na razie dzieli je z Emmą, a w dodatku teraz przywiozła jeszcze Nati, więc wolny zostaje tylko salon – jęknął.
Angelo przez chwilę milczał, a potem parsknął śmiechem.
– No, to zostaje, Ci tylko łono natury, kolego. Wolną łąkę znajdziesz zawsze.
Chłopak spojrzał na niego z oburzeniem.
– Głupi jesteś – burknął.
– Już głupi, już… zobaczymy co powiesz za tydzień czy dwa – obruszył się Angelo.
Starszy z braci spojrzał krzywo na młodszego.
– Co tak patrzysz?- rzucił Angelo – Pożyjemy, zobaczymy. Ja już teraz wiem, że inaczej nie dasz rady. Z dzieckiem w domu, szczególnie w wieku Natalii za bardzo nie poszalejesz. Wiem, co mówię.
– Natalia… – westchnął Paddy – Mogłaby zostać u dziadków w Polsce na stałe – stwierdził cicho.
– Co? – blondyn oderwał plecy od oparcia krzesła. Przestał się śmiać i spojrzał z ukosa na brata – Dlaczego?
– Nie wiem, ale czuję, że Ona wszystko popsuje – odparł poważnie Paddy.
Angelo skrzywił się.
– Co popsuje? Przecież to tylko dziecko.
– Angelo, nie wiem co, ale takie mam przeczucie.
Młodszy brat wpatrywał się chwilę w starszego i nagle doznał olśnienia.
– Ty Jej nie akceptujesz, prawda?! – krzyknął.
– Ciszej!- szepnął, oglądając się za siebie.
– Nie znosisz Jej – dodał szeptem Angelo.
– Od razu nie znoszę – oburzył się Paddy – To nie tak, Ja… – zaczął tłumaczyć, ale Angelo mu przerwał
– Pad, to Twoja bratanica.
– No i właśnie to mnie w niej drażni! – krzyknął, wbijając wzrok w Angelo. Zdenerwowało go, że brat nie dał mu dokończyć wypowiedzi, a może dlatego iż wytknął mu, kim dla niego jest córka, jego ukochanej kobiety.
Długowłosy zmarszczył brwi i przyglądał się bratu przez moment. Ten zaś spuścił głowę i utkwił spojrzenie w trawie pod swoimi stopami.
– I Ty wiążesz swoje życiowe plany z Olą? – zapytał młodszy Kelly, po dłużej chwili ciszy – Przecież Nati jest jej córką i zawsze będzie z Wami – stwierdził, a gdy odpowiedziało mu milczenie, dodał – Ola wie?
– Oczywiście, że nie – odparł Paddy, podnosząc głowę – Angelo, Ja to wszystko wiem i staram się nie myśleć, że…
– Że Natalia jest córką Johna? – młodszy brat wszedł w słowo starszemu.
Ten utkwił spojrzenie w towarzyszu i pokiwał twierdząco głową.
– Ja, nie mogę… – jęknął bezradnie Angelo i opadł na krzesło.
– Wciąż widzę w niej Jego – przyznał bezradnie Paddy – Chciałbym o tym zapomnieć, ale nie potrafię
– zamilkł na sekundę – W dodatku boję się, że jak On pozna prawdę, będzie chciał Je odzyskać – dodał prawie szeptem.
– Co? Ty naprawdę jesteś głupi i lubisz się umartwiać – Angelo pokręcił głową.
– Uważasz, że to niemożliwe? – zapytał z cieniutką nadzieją Paddy.
– Oczywiście, że niemożliwe – odparł Angelo – John od lat jest z Maite, a poza w takich sprawach, to jeszcze Ola ma coś do powiedzenia, prawda? – zapytał i nie czekając na odpowiedź ciągnął dalej –
Ona kocha Ciebie, to widać w każdym Jej spojrzeniu i geście.
– Paddy uśmiechnął się do siebie. Słowa brata był jak balsam na jego niepewność, a Angelo mówił dalej:
– Posłuchaj, John dla niej jest historią. Już wtedy go nie chciała.
– No właśnie – przerwał mu Paddy – Ona go nie chciała, ale nie wiemy, co On myśli… Może nadal Ją kocha?
Angelo wzniósł oczy do nieba i westchnął ciężko.
– Nawet gdyby, to przecież nie zmusi jej do miłości.
– Ale Nati może próbować nakłonić Ją do podjęcia takiej decyzji – stwierdził Paddy smutno – Matka dla dobra dziecka zrobi wszystko.
– Nie wierzę, że tak myślisz.
– Angelo! Ja już nie wiem, co myślę! – przyznał starszy, podniesionym głosem – Czasami mam wrażenie, że wariuję.
– Od dawna chodzi Ci to po głowie? – zapytał Angelo.
Paddy przez moment milczał, zastanawiając się czy wyznać całą prawdę, czy zachować ją dla siebie, ale po chwili spojrzał na młodszego brata i powiedział:
– Nie daje mi to spokoju, od kiedy Jim wytknął mi, że znowu rozwalam życie Johnowi.
– Jim Ci tak powiedział? – Angelo wydawał się być zszokowany.
– Tak.
– Oszalał – stwierdził najmłodszy z Kellych – Co On znowu wymyślił?
– Chyba nic nie wymyślił – powiedział Paddy – Twierdził, że z nim rozmawiał i że On mu to powiedział.
– John?
Paddy pokiwał głową.
– Podobno wciąż kocha Olę – powiedział zdławionym głosem – I jeśli tylko chciałaby do niego wrócić, zostawiłby Maite bez mrugnięcia okiem.
– Niemożliwe… – powiedział Angelo.
Paddy rozciągnął usta w uśmiechu bez cienia radości w oczach.
– Widocznie nie czuje do niej tego, co nam się wydaje – stwierdził smutno.
Angelo nie wiedział, co odpowiedzieć. Był zszokowany i zaniepokojony nowinami. W myślach stwierdził, że gdy tylko Aimée wyzdrowieje czeka go poważna rozmowa z Jimem. On musi mu to wyjaśnić, a głośno powiedział:
– Paddy, Ola kocha Ciebie. Jak dla mnie, Jimmy coś sobie wymyślił.
Paddy wbił w brata spojrzenie.
– Angelo, Ja wiem, że mnie kocha, czuję to, ale Ona ma córkę, ich wspólne dziecko, rozumiesz? I Ona jest dla niej najważniejsza, jej dobro stawia ponad swoje, z resztą jak każda kochająca matka – powiedział – John ma wszystko: dom, pieniądze, pozycję – wyliczył – Jest opanowanym, spokojnym i szanowanym człowiekiem. Może im zapewnić bezpieczną przyszłość, a Ja? – zapytał i od razu odpowiedział – Ja nie mam nic. Nie mogę im nic dać. Może i mam pieniądze, ale nic poza tym. Nie mam pracy, nie mam domu, nawet samochodu…
– Przecież wszystko możesz kupić w przeciągu tygodnia – stwierdził Angelo.
– Wtedy zostanę bez pieniędzy, ale to już nie tylko o to chodzi.
– A o co jeszcze? – zapytał Angelo.
– O to, że John to spokój i opanowanie, a Ja wciąż nie panuje nad sobą – odparł – Wybucham w najmniej spodziewanym momencie. Nawet dzisiaj, przed przyjazdem tutaj, pokłóciłem się z Olą – wyznał – Jak myślisz, co wybierze matka dbająca o dobro swojego jedynego dziecka, jeśli będzie miała taką możliwość?
Angelo milczał. W duchu zaczął podzielać obawy brata, ale nie chciał mówić tego głośno, by nie dokładać oliwy do i tak dużego, już ognia.
Nagle w drzwiach pojawiły się rozbawione dziewczyny.
– Muszę do toalety – stwierdził Paddy i szybko poderwał się z krzesła.
– Co On tak popędził? – zapytała Ola.
– Piwo jest super pod warunkiem, że toaleta jest blisko – zażartował Angelo i nawet zmusił się do śmiechu. Udało mu się zakryć tym swoje obawy i powagę. Tylko Kira dostrzegła smutek w jego oczach. Pytającym spojrzeniem próbowała zachęcić go do podania powodu, ale pokręcił tylko głową i spuścił ją, uciekając od jej wzroku.
…………………
Już brak światła w oknach podpowiadał mu, że nikogo nie ma w mieszkaniu, ale uparcie podążył windą w górę, licząc na to, że Emma po prostu śpi. Zapukał raz i drugi, ale mimo nasłuchiwania nie usłyszał żadnego szmeru, świadczącego o istnieniu żywej duszy za drzwiami. W końcu przycisnął dzwonek. Odczekał chwilę, ale nikt nie otworzył, więc zrezygnowany wszedł z powrotem do windy.
W samochodzie sięgnął po telefon. Wybrał odpowiedni numer i przyłożył słuchawkę do ucha. Kilka sygnałów i poczta głosowa, uroczym głosem Emmy, powiadomiła go, że właścicielka aparatu jest tak zajęta, iż musi zostawić wiadomość. Rozłączył się i niedbale rzucił telefon na siedzenie pasażera.
– Ciekawe co Cię tak zajmuje – powiedział wściekle – Lub kto… – dokończył po chwili i poczuł, jak jego mięśnie pleców i ramion powiększają się z napięcia. Oparł głowę o kierownicę i westchnął głośno. W całym swoim ciele czuł zmęczenie zarówno fizyczne z powodu braku snu oraz psychiczne ze zmartwienia i stresu. Poderwał się nagle i spojrzał w boczną szybę.
– Emma, gdzie Ty, do cholery, jesteś – wyszeptał.
Od godziny o niczym innym nie myślał, tylko o niej. Potrzebował jej, jak wody do picia. Tylko jej bliskość, głos i zapach mogły pomóc mu uporać się z napięciem, które boleśnie ściskało wszystkie jego mięśnie. Jej obecność pozwoliłaby mu wziąć pierwszy od tak dawna głęboki oddech pełen powietrza.
Spojrzał raz jeszcze w okna jej mieszkania, potem na telefon, licząc na cud, który nie chciał mu się objawić. W końcu przekręcił kluczyk w stacyjce i powoli wyjechał z parkingu.
==================================