ROZDZIAŁ 90: Kobiece sprawki…

Witam!

Wiem, że ten tydzień był trochę szalony, ale jeśli czytacie moją historię, zostawcie chociażby buźkę w komentarzu, będę wtedy wiedziała, że nie piszę tylko dla siebie.

Zapraszam na kolejną część!

====================================

Paddy wszedł do kuchni, jako pierwszy z całej trójki i zaraz za drzwiami zatrzymał się, jakby ktoś postawił przed nim ścianę. Przy kuchence stała matka Oli i wbijała w niego pełen lodu wzrok. Poczuł dreszcz na plecach i gdyby nie Ola, która wepchnęła go w głąb pomieszczenia, zapewne zrobiłby w tył zwrot. Zdołał wydusić z siebie tylko niezbyt wyraźne „dzień dobry”.

– Witaj mamo! – powiedziała Ola, nawet nie zmuszając się nawet, by spojrzeć w jej kierunku – Macie ochotę na kawę? – zapytała swoich towarzyszy.

– Ja bardzo chętnie – odparł Pan Malik, zajmując miejsce przy stole. Uśmiechnął się do swoich wnuków, kończących jeść śniadanie, a potem spojrzał w stronę Paddyego – Ty nie siadasz?

Chłopak drgnął.

– Chyba nie – powiedział niepewnie, wciąż czując na sobie wzrok starszej kobiety – Przyjechałem tylko na moment, muszę zaraz wracać – dodał.

Ola odwróciła głowę i spojrzała na niego.

– A co Ty masz takiego pilnego do roboty? – zapytała zdziwiona, zauważając kątem oka, że Natalka cicho tłumaczy dziadkowi rozmowę.

– Mam pomóc w czymś Angelo – odparł, wymyślając na poczekaniu powód. Prawda była taka, że nie miał zaplanowanego żadnego zajęcia i przyjechał, żeby spędzić z nimi dzień. Zmienił zdanie, gdy zobaczył niechęć na twarzy matki Oli. Postanowił nie przeszkadzać i nie psuć jej i tak przymusowej wizyty, swoją osobą.

Ola zmarszczyła brwi, ale nic już nie powiedziała. Postanowiła nie drążyć tematu. Zajęła się przygotowywaniem napoju.

– Ale obiad zjesz z nami? – wtrąciła się Marta, mijając go, po czym już po polsku rzuciła do Oli – Ja też chcę kawę – a następnie spojrzała na matkę – Dzięki, że zajęłaś się dzieciakami.

– Przecież to moje wnuki – odparła kobieta i ku uldze Paddyego zdjęła wreszcie z niego swoje lodowate spojrzenie – To moje wnuki, więc kto ma się nimi zająć, jak nie babcia – dodała, całując czubek głowy Natalki, po czym z powrotem zajęła się smażeniem naleśników.

Paddy odetchnął z ulgą i uśmiechnął się do Marty.

– Na obiad przyjadę – powiedział – Teraz niestety, muszę uciekać – dodał i spojrzał na Olę, licząc że odprowadzi go do drzwi. Chciał pobyć z nią, choć chwilę na osobności.

– Paddy, mogę z Tobą jechać? – rzuciła Natalka, wstając od stołu.

– Nati, przecież mamy gości – upomniała ją Ola, zerkając krzywo.

Dziewczynka odwróciła się do matki.

– Ciocia, wujek  i chłopaki jadą zwiedzać Kolonię – oznajmiła.

– Ty nie chcesz jechać z nami? – zapytał Miłosz po polsku.

Kuzynka zerknęła na chłopaka, potem na resztę siedzących i odparła z wahaniem w tym samym języku:

– Ja już większość widziałam, a obiecałam Gabrielowi, że odwiedzę jego i dziewczyny w weekend.

– Natalko, tak nie można… – zasugerowała Ola.

– Niech jedzie – wtrącił się dziadek dziewczynki – Skoro się umówiła, no i oczywiście jeśli Paddy – zerknął na stojącego mężczyznę – Chce Ją zabrać.

Chłopak uniósł brwi dając do zrozumienia, że nie wie o czym mowa.

– Mogę z Tobą jechać? – powtórzyła po niemiecku Natalia.

– Oczywiście, że możesz – odparł, po czym spojrzał na Olę –  Jeśli mama się zgadza.

Kobieta przewróciła oczami, uśmiechnęła się do mężczyzny i kiwnęła  potwierdzająco głową.

 

Mniej więcej godzinę później Ola została w kuchni sama.

Zaraz po Paddym i Natalce z domu zniknęli też Marta ze swoją rodzinką i ojciec, który postanowił pozwiedzać razem z nimi. W mieszkaniu została tylko Ona i matka, która zaszyła się w swoim tymczasowym pokoju. Dziewczyna ogarnęła stół po śniadaniu, włączyła radio i zajęła się przygotowaniem obiadu. Dla tak licznego towarzystwa, zrobienie obiadu było, trochę jak zorganizowanie przyjęcia – uświadomiła sobie, wyciągając z lodówki podwójną porcję mięsa i warzyw.

W pewnym momencie uśmiechnęła się do siebie – To prawie tak, jak kiedyś u Kellych – pomyślała.

W jej głowie natychmiast stanęły obrazy z dawnych czasów. Maite, Patricia, Kathy, Barby i Ona mieszające w wielkich garnkach i krojące wielkie ilości warzyw. W uszach zadźwięczał jej gwar i szum, rozprawiających o wszystkim i niczym, dziewczyn. Kathy i Maite zawsze były głównymi szefowymi, a cała reszta pomagała im mniej lub bardziej. Czasami zasiadł z nimi na moment któryś z chłopaków. Od razu dostawał wtedy nóż i coś do krojenia lub obierania. Uciekał jednak już po paru minutach, gdy zrobiły awanturę o źle obraną marchewkę lub ziemniaka z oczkiem większym, niż on sam. Patricia też raczej udawała, że coś robi niż naprawdę robiła. Gdyby nie to, że chciała wysłuchać wszystkich ploteczek, zapewne uciekłaby, jak cała męska część ich rodziny. Maite krzyczała na całe gardło, kłócąc się ze wszystkimi o wszystko, tak z zasady. Zawsze wtedy Kathy przybierała pozę rozjemcy i próbowała poskromić awanturniczą naturę młodszej siostry. Często mawiała, że Maite, to nawet sama z sobą potrafi się pokłócić.

– Pomóc Ci? – usłyszała nagle gdzieś za plecami i zadrżała wyrwana ze wspomnień. Odwróciła się i spojrzała na matkę. Najchętniej odpowiedziałaby że nie, ale co cztery ręce, to nie dwie. Poza tym jej rodzicielka pierwszy raz odezwała się do niej, tak sama z siebie, więc nie wypadało Oli odmówić.

– Na pewno się nie obrażę – odparła – Dawno nie przygotowywałam jedzenia dla tak licznej grupy i nie bardzo wiem za co się złapać, żeby wyrobić się na czas – odparła z lekką niepewnością w głosie.

Starsza Pani podeszła bliżej.

– Masz tu jakieś fartuszki? – zapytała.

Dziewczyna bez słowa schyliła się i wyjęła z szuflady potrzebną rzecz.

– Co planujesz podać? – zapytała kobieta.

………………………

– Tatusiu, kiedy znowu pójdziemy na lody? – zapytała Aimée. Wracali ze spaceru, połączonego z wybłaganym deserem.

Jimmy udał, że się zastanawia, więc dziewczynka zastąpiła mu drogę.

– Może jutro? – zaproponowała i wpatrując się w ojca z błagalną minką.

Mężczyzna pochylił się i postawił na chodniku młodszą córkę, łapiąc Ją od razu za rączkę, żeby nie wybiegła na drogę. Wciąż pamiętał wypadek.

– Daj rękę Aimée – poprosił, wyciągając wolną dłoń w stronę starszego dziecka. Gdy mała posłusznie spełniła prośbę odparł – Jutro nie mogę, ale na pewno niedługo, obiecuję.

– A dlaczego nie jutro? – jęknęła płaczliwie dziewczynka.

Jimmy wzniósł oczy do nieba. Nie miał siły i ochoty na tłumaczenia. Drażnił go szczebiot Aimée i płacz Máire. Bolała go głowa i jedyne na co teraz miał chęć, to zimne piwo… Dużo piwa…  Zerknął na zegarek i zaklął w duchu, że jeszcze tyle czasu zostało do przyjazdu Paddyego. Bardzo kochał swoje córeczki, ale teraz, gdy jego głowę zaprzątały inne myśli i problemy, One zeszły na dalszy plan.

Spojrzał na dziewczynkę i westchnął cicho. Dziecko z zadartą główką, cierpliwie czekało na odpowiedź tatusia.

– Aimée, przyjadę za dwa lub trzy dni i pójdziemy na te lody, dobrze? – odpowiedział czule, poskramiając swoje zniecierpliwienie – A teraz chodźmy do domu, bo mama czeka na Was z obiadem.

– O! Już jesteście? – rzuciła Maike, otwierając im drzwi – Strasznie szybki ten spacer – dodała z ironią.

Jimmy obrzucił Ją tylko pogardliwym spojrzeniem i wszedł do środka.

– Zjesz z nami? – zapytała kobieta, zmieniając nagle ton.

– Nie – odparł krótko mężczyzna.

– Przecież i tak musisz czekać na Paddyego – stwierdziła, wchodząc do kuchni – A gdzie masz swoje auto? – krzyknęła.

– Nie chciało zapalić – odparł Jim, drapiąc się w skroń. Zatrzymał się w progu kuchni.

Maike prychnęła, zamieszkała sos w garnku i odwróciła się przodem do mężczyzny.

– Zepsuł się? – powtórzyła pytająco. Na jej twarzy pojawiło się niedowierzanie.

– O co Ci chodzi?

– Jimmy, za dobrze Cię znam, żeby uwierzyć w zepsute auto – wyjaśniła – Wyglądasz tak, jakbyś nie trzeźwiał co najmniej przez tydzień.

– Jestem po prostu zmęczony – odparł, nie patrząc na nią.

– Kochanie, takie brednie możesz wciskać swoim fankom, choć i One zapewne by nie uwierzyły. Niektóre znają Cię równie dobrze – odparła z ironicznym uśmiechem na ustach, po czym ponownie odwróciła się i zamieszała sos.

Znudzony Jim przewrócił oczami, a nieświadoma kobieta ciągnęła dalej:

– Czytam z Ciebie, jak z otwartej księgi – dodała, gdy ponownie spojrzała na niego.  Otworzyła jedną z szafek i wyjęła z niej cztery talerze oraz tyle samo serwetek i sztućców.

Jim pozostawił jej słowa bez komentarza.

Kobieta także nie ciągnęła dalej tematu.

– Obiad gotowy – oznajmiła – Możesz zawołać dziewczynki?

Mężczyzna posłusznie cofnął się do korytarza. Po kilku minutach cała trójka stanęła z powrotem w kuchni.

– Siadajcie – powiedziała kobieta, stawiając półmisek na stole.

Dziewczynki szybko zajęły miejsca.

– A Ty? – rzuciła do Jima.

– Mówiłem, że nie jestem głodny – odparł – Poczekam w salonie.

Kobieta spojrzała na niego z politowaniem i zapytała bez owijania w bawełnę:

– Kiedy ostatnio coś jadłeś?

Jim nie wiedział co ma odpowiedzieć. Zaskoczyła go Jej bezpośredniość.

Maike nie czekała na odpowiedź tylko wysunęła jedno z krzeseł i rzuciła:

– Siadaj, proszę. Nie otruję Cię.

Po skończonym posiłku, dziewczynki pobiegły oglądać swoją ulubioną bajkę, a Jim poczęstowany kawą i ciastem siedział nadal za stołem. Po zjedzeniu ciepłego posiłku, poczuł się dużo lepiej.

– Masz jakieś kłopoty, prawda? – zapytała Maike, siadając naprzeciwko niego.

– Skąd takie przypuszczenia? – zapytał, mieszając łyżeczką w filiżance. Nawet na chwilę nie podniósł głowy.

– Znam Cię – odparła – Zawsze piłeś, gdy miałeś kłopoty.

– Mówiłem już, że to zmęczenie? – zniecierpliwiony zmrużył brwi.

– Tak – prychnęła i dodała z sarkazmem – Chyba materiału od ilości procentów – wyprostowała się na krześle i wbiła wzrok w mężczyznę – Jim, nie udawaj. Śmierdzisz wódą na kilometr.

Mężczyzna odrzucił Ją szybkim spojrzeniem, po czym ponownie opuścił głowę. Nie zamierzał się tłumaczyć.

Maike odczekała chwilę, a gdy nie uzyskała żadnej odpowiedzi, zmieniła nagle front.

– Nie chcesz, to nie mów, ale pamiętaj, że Ja nie jestem Twoim wrogiem – powiedziała, przykrywając swoją dłonią jego rękę – I jeśli mogę Ci w czymś pomóc…

Jim szybko zabrał dłoń ze stołu i wyprostował się, opierając plecy o krzesło.

– Pomóc? – zapytał – Ty chcesz mi pomóc? – powtórzył przybierając ironiczny wyraz twarzy.

– Tak.

Pokręcił głową, słysząc potwierdzenie.

– Maike, czy Ty słyszysz, co mówisz? – pochylił się do przodu i dorzucił zimno – Przecież całkiem niedawno wyrzuciłaś mnie z domu, a teraz udajesz dobrą przyjaciółkę – zaśmiał się szyderczo – Dobre…

– Bo mnie zdradziłeś – odparła nerwowo i również zaplątała ręce na piersiach – Ale chyba możemy normalnie z sobą rozmawiać.

– Normalnie? – zapytał i wybałuszył oczy – Tak, możemy, na przykład o dziewczynkach, ale nie będę Ci się spowiadał ze swojego prywatnego życia – powiedział.

– Dlaczego nie?

– Bo rozwiedliśmy się, a poza tym wykrzykiwałaś, że mnie nienawidzisz i próbowałaś odebrać mi dzieci – wyliczył – A teraz chcesz udawać zatroskaną koleżankę? – podniósł głos, po czym parsknął szyderczym śmiechem – I liczysz, że nagle zapomnę o wszystkim i zacznę Ci się zwierzać?

Maike spuściła wzrok i przez chwilę milczała, jakby zastanawiała się nad czymś intensywnie. Po chwili podniosła głowę i spojrzała na mężczyznę.

– Skrzywdziłeś mnie i chciałam się w ten sposób zemścić – powiedziała – Chciałam, żebyś cierpiał tak, jak Ja – dodała, wstając od stołu. Podeszła do okna i oparła się o parapet – Wiem, że nie powinnam była wykorzystywać do tego dziewczynek, ale One są Twoim najczulszym punktem. Żałuję tego, ale nie cofnę już czasu – dodała.

– Nie pomyślałaś, że Twoja zemsta dotknie także dziewczynki? – wbił w nią pełen urazy wzrok

– Zrozumiałam to dopiero w szpitalu, po wypadku Aimée – odparła smutno.

Jim zaśmiał się ironicznie.

– Zrozumiałaś , ale przed tym wykrzyczałaś mi w twarz, że wypadek Aimée, to moja wina – powiedział zimno i także wstał od stołu. Stanął tyłem do kobiety i zaczął modlić się w duchu, by Paddy przyjechał, jak najszybciej i zabrał go stąd. Miał dość tej rozmowy i tego dnia.

Maike odwróciła się i podeszła do niego. Niepewnie położyła dłoń na jego przedramieniu i powiedziała:

– Zrozum, wtedy byłam zrozpaczona.

Odwrócił się w mgnieniu oka, strącając jej rękę.

– A Ja nie byłem? – zapytał wbijając w nią pełne urazy, spojrzenie.

Kobieta spuściła głowę i westchnęła cicho, po czym ponownie spojrzała mężczyźnie w oczy. Chciała spróbować jeszcze raz licząc, że go przekona.

– Jimmy, oboje popełniliśmy błędy, ale przecież możemy je sobie nawzajem wybaczyć, prawda?

Mężczyzna milczał więc, po chwili odezwała się ponownie.

– Jim, Ja… – zawahała się na moment, ale zebrała w sobie całą odwagę i dokończyła –  Wciąż Cię kocham.

Najpierw uniósł brwi, a potem powoli przeniósł wzrok na kobietę i popatrzył na nią ze zdziwieniem, ale Ona nawet nie zauważyła Jego miny. Z przejęciem mówiła dalej:

– Widzę, jaki jesteś nieszczęśliwy, ze mną też nie jest najlepiej… Tak sobie więc pomyślałam, że może…

– Przestań Maike! – wybuchł w końcu, nie pozwalając Jej dokończyć – To, co było między nami, już nie wróci, rozumiesz? Nas już nie ma – dodał – Rozwiedliśmy się i nie chcę do tego wracać, rozumiesz?

Kobieta odwróciła się od niego z szybkością błyskawicy. Zacisnęła mocno powieki, by zatrzymać łzy cisnące jej się do oczu. Kolejny raz Ją odtrącił. Otworzyła się przed nim, powiedziała, że go kocha, a On miał gdzieś Jej uczucia. Policzki zaczęły palić Ją ze wstydu. Czuła złość i upokorzenie z powodu odrzucenia.

– To Ona, prawda? – zapytała, przełykając łzy.

– Co za Ona?

– To przez nią pijesz – stwierdziła oschle.

Jimmy zamarł. Nie chciał rozmawiać o Emmie. Nie z Maike… Nie teraz…

Kobieta, nie zważając na milczenie mężczyzny snuła dalsze domysły.

– Nie chcesz mnie, bo zadurzyłeś się w niej.

– Wybacz, ale to nie jest Twoja sprawa – odparł i dodał – Lepiej już pójdę.

Zrobił kilka kroków, gdy usłyszał:

– Zostawiła Cię, prawda?

– Słucham? – odwrócił się z powrotem.

Odwróciła się i spojrzała lodowatym wzrokiem na niego.

– Pijesz, bo Cię nie chciała – powtórzyła, unosząc kąciki ust w triumfalnym uśmiechu, zauważając zmianę wyrazu twarzy, swojego byłego męża. Z satysfakcją ciągnęła dalej – A może Cię zdradziła?

Twarz mężczyzny napięła się do granic możliwości. Mięśnie żuchwy zaczęły mu niebezpiecznie drgać. Z każdym jej słowem mocniej zaciskał pięści.

Maike przeszła obok niego z drwiącym wyrazem twarzy i stanęła przed nim.

– Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała, po czym machnęła pogardliwie ręką i dodała – Z resztą nie musisz odpowiadać. Widziałam na własne oczy, jak obściskiwała się z jakimś facetem  – spojrzała na niego z zadowoleniem. Czuła dziką radość, widząc jego pobladłą twarz – Prawie na niego właziła, a On wpychał Jej łapy pod spódnicę – dodała obserwując, jak łapczywie zaczyna łapać powietrze. Jego cierpienie sprawiało jej wielką radość.

Jim czuł, że zaczyna się dusić. Musiał stąd wyjść, jak najszybciej. Bez słowa ruszył do wyjścia, ale w progu zatrzymał się na moment i spojrzał na byłą żonę.

– Gdzie Ją widziałaś?

– Jak to gdzie? – mruknęła – Tutaj, w Kolonii, a gdzie miałabym Ją widzieć?

Jimmy nie odpowiedział. Wybiegł z domu, jak błyskawica.

Maike uśmiechnęła się triumfalnie i powiedziała do siebie:

– Nawet się nie pożegnał, biedaczek – wyjrzała przez okno i zaśmiała się głośno – Jeszcze mnie popamiętasz, James. Będziesz żałował, że wybrałeś tę dziwkę.

……………….

Jim wypadł z domu byłej żony, jak burza. Ruszył przed siebie, nie myśląc wcale dokąd idzie. “Widziałam Ją tu w Kolonii!”, ”wkładał jej łapy pod spódnicę!”, “zdradziła Cię, Jimmy!”, “… Z jakimś facetem…“ Coraz nowsze zdania słyszał w swojej głowie.  Mdliło go od natłoku myśli. Co rusz kręcił głową. Brakowało mu tchu.

W końcu dotarł do niewielkiego parku i opadł na pierwszą z brzegu drewnianą ławkę. Zwiesił głowę, zamknął oczy i łapczywie łapał powietrze.

– Dobrze się Pan czuje? – usłyszał zaniepokojony głos i poczuł czyjąś rękę na swoim ramieniu.

Podniósł głowę i zobaczył przed sobą jakąś kobietę w średnim wieku. Wpatrywała się w niego z niepokojem.

– Może zadzwonić po karetkę? – zapytała.

Jimmy Pokręcił głową.

– Nie trzeba – wydyszał cicho – Wszystko w porządku. Podniósł się z ławki i odszedł czym prędzej, zostawiając za sobą zdziwioną kobietę. Uszedł kilkadziesiąt metrów i usiadł na kolejnej ławce. Starał się pozbierać swoje myśli do kupy. W jego głowie zaczęły kłębić się pytania, na które nie znał odpowiedzi: Czy Emma faktycznie jest gdzieś tutaj? Czy Maike mówiła prawdę? Już kiedyś raz nakręcił się z powodu jej słów i okazało się, że niepotrzebnie. Jak jest teraz? Czy Olka o tym wie? Dlaczego nic mu nie powiedziała?

Nagle poderwał się z miejsca i złapał za głowę, wyzywając swoją własną naiwność.

– Jesteś idiotą, Jim! – krzyknął, czym wywołał spore zainteresowanie, przechodzących obok niego ludzi.

– To nawet widać i słychać – rzucił z uśmiechem na ustach, jakiś nieznajomy mężczyzna, ale zmiażdżony rozwścieczonym spojrzeniem Jimmyego skulił się i przyspieszył kroku.

Po tym zdarzeniu Jim opamiętał się troszkę i usiadł z powrotem na ławkę. Przymrużył powieki i zaczął intensywnie nad czymś myśleć.

– Nie daruję Ci tego! – mruknął pod nosem i wyjął z kieszeni telefon – Angelo? – rzucił ostro do aparatu – Gdzie teraz mieszka Olka?

…………………

Ola, po raz kolejny zerknęła ukradkiem na matkę. Od kilkunastu minut znajdowały się w jednym pomieszczeniu i nie zamieniły nawet jednego porządnego zdania. Pracowały w zupełnym milczeniu. Początkowo nawet cieszyła Ją ta cisza, ale im dłużej trwała, tym bardziej zaczynała Jej doskwierać.

Wstała z krzesełka, przerywając obieranie ziemniaków, sprawdziła temperaturę pieczeni w piekarniku, po czym ponownie spojrzała na rodzicielkę i nie wytrzymała…

– Mamo – powiedziała. Zauważyła, że kobieta drgnęła lekko, lecz nawet nie podniosła głowy. Zachowywała się tak, jakby nie słyszała wołania – Masz zamiar nie rozmawiać ze mną do końca życia.

Dopiero teraz kobieta podniosła głowę i spojrzała w kierunku Oli.

– Nie rozumiem – odparła, mrużąc brwi.

– Nie udawaj – rzuciła Ola – Widzę, że wciąż jesteś na mnie zła.

– Tak Ci się tylko wydaje – odparła sucho Pani Malik, nie patrząc na córkę.

– Nic mi się nie wydaje, mamo – stwierdziła Ola lekko podniesionym tonem.

Starsza Pani wstała z krzesła, podeszła do zlewu i opłukała ręce. Zaraz potem, nadal bez słowa zaczęła myć marchew i resztę warzyw, potrzebnych do obiadu.

Ola wpatrywała się w nią, czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Jednak po dłuższej chwili westchnęła z  bezsilności i wróciła do przerwanej pracy.

Dopiero po kilkunastu kolejnych minutach, matka raczyła się odezwać:

– No dobrze – powiedziała trochę jakby do siebie,  przerywając na moment szatkowanie kapusty – Jeśli chcesz, to porozmawiajmy szczerze.

– Chcę – przytaknęła Ola.

– Masz rację, milczałam specjalnie – wyjawiła starsza Pani – Nie chciałam wywoływać awantury. W końcu jesteśmy Twoimi gośćmi.

Dziewczyna przerwała pracę i podniosła głowę.

– Posłuchaj, Ja niestety nie jestem taka, jak ojciec i nie potrafię tak szybko zapomnieć – mówiła dalej -Przez tyle lat karmiłaś nas kłamstwem – westchnęła teatralne, nie przerywając krojenia warzyw – Nie potrafię też zrozumieć dlaczego ponownie związałaś się z Tą rodziną – dodała z niesmakiem.

Ola prychnęła nieznacznie z niezadowolenia, ale spokojnie wyjaśniła:

– Związałam się z nimi, bo kocham Paddyego, a Oni są jego rodziną.

Matka spojrzała krzywo na córkę.

– A co On takiego w sobie ma, że go tak kochasz? – zapytała, przewracając oczami – Owszem przystojny jest, choć jak dla mnie trochę za niski, ale to chyba wszystko, co mogę o nim dobrego powiedzieć – stwierdziła wzruszając ramionami – Uroda kiedyś minie i co wtedy? – zapytała – Pomyśl trochę, moje dziecko – zaczęła pouczająco – Mężczyzna powinien być oparciem dla rodziny. Takim fundamentem, który da Ci poczucie bezpieczeństwa.

Ola odwróciła głowę i potajemnie przewróciła oczami. Już po kilku chwilach żałowała, że zaczęła tę rozmowę.

Matka nie zwracała uwagi na córkę.

– Powiedz mi, co ten Twój Paddy może Ci zaoferować? – dalej wygłaszała pouczający monolog – Gdyby chociaż miał jakiś konkretny zawód i dobrą pracę, a tu… artysta – jęknęła – Czyli leń i darmozjad, liczący na ludzką darowiznę.

Policzki dziewczyny spurpurowiały ze złości, a oczy zrobiły się większe od filiżankowych spodków.

– Może On i nie jest złym mężczyzną, ale na Boga istnieją lepsi, zapewniam Cię – zakończyła kobieta i omiotła spojrzeniem miejsce, w którym znajdowała się Ola.

– Ale Ja kocham właśnie jego – sprzeciwiła się dziewczyna.

Pani Malik wzniosła oczy do nieba.

– Miłość Cię nie wykarmi i nie kupi Ci nowych ubrań – burknęła.

– Jeśli będzie trzeba sama na to wszystko zarobię – stwierdziła nerwowo Ola.

Matką zerwała się z krzesła i stanęła przed córką.

– I jego też chcesz utrzymywać? – zapytała wwiercając w nią karcące spojrzenie – A  może jeszcze tę jego całą bandę…

– Mamo!!! – Ola nie wytrzymała.

Starsza Pani nastroszyła się, jak paw.

– Co “mamo”? – powtórzyła oburzona – Nie rozumiesz, że Ja się o Ciebie martwię?! – krzyknęła zdenerwowana, po czym jakby opamiętała się trochę, nabrała powietrza i wolno wypuściła je z płuc – Olu, nie chcę się kłócić – powiedziała – Przyrzekłam Twojemu ojcu, że zachowam spokój.

Ola zmarszczyła nos. Już wiedziała dlaczego jej rodzicielka dotąd milczała.

– Ja też  nie chcę, ale nie mogę słuchać tego, co mówisz – powiedziała – To jakieś brednie!

– Teraz twierdzisz, że bredzę, ale jak ta banda dzikusów znowu Cię skrzywdzić, to wspomnisz moje słowa! – uniosła się ponownie kobieta.

Ola zacisnęła powieki, przeklinając w duchu swoje durne pomysły. Teraz wolałaby, żeby matka ponownie zamilkła, ale wiedziała, że na tym etapie trudno będzie Ją powstrzymać.

– Oni mnie nigdy nie skrzywdzili – przypomniała Jej najspokojniej, jak tylko potrafiła – I nie są bandą dzikusów, to normalni cywilizowani ludzie. Poznasz ich…

– Ja wcale nie chcę ich poznawać – przerwała jej kobieta – Wybacz kochanie, ale takie jest moje zdanie.

Ola pokręciła  głową z bezsilności, po czym spojrzała z wyrzutem na rodzicielkę.

– Dlaczego wciąż dzielisz ludzi na lepszych i gorszych – powiedziała – Całe życie wpierałaś nam takie zasady, ale na całe szczęście ani Ja, ani Marta nie kierujemy się nimi.

Pani Malik westchnęła, po czym przymrużyła oczy i powiedziała:

– Obydwie z Martą macie do mnie żal, że zbyt rygorystycznie Was wychowywałam.

Ola spojrzała ze zdziwieniem na matkę.

– Ojciec też mi to ostatnio, wykrzyczał w twarz – mówiła dalej kobieta –  Ja jednak nie mam sobie nic do zarzucenia – dodała.

Dziewczyna zacisnęła powieki i ponownie pokręciła nieznacznie głową. Cała mama – pomyślała – Zawsze idealna i bezbłędna.

– Starałam się wychować Was na porządnych ludzi i dopóki robiłyście tak, jak Ja chciałam, nie działa się Wam krzywda – stwierdziła – Miałyście normalny dom i normalnych przyjaciół z porządnych domów. Zupełnie inaczej niż teraz.

– A teraz nie mamy? – Ola czuła, że rośnie jej ciśnienie. Nie mogła słuchać wywodów starszej damy.

Pani Malik lekko uniosła głowę, ale tak by nie spojrzeć córce w oczy.

– Dziecko, nie unoś się – rzekła, wyczuwając zdenerwowanie dziewczyny – Uważam, że nigdy nie potrafiłyście wybrać odpowiednich przyjaciół, nie mówiąc już o mężczyznach Waszego życia i to się potwierdza.

Ola nie wytrzymała i podeszła do matki.

– Powiedz mi, co Ci się nie podoba w Paddym i Arku? – zapytała ostro.

– Oj tam, zaraz nie podoba – jęknęła matka – Ale podobać się też nie ma co – dodała – Arek, jest dobry dla Martusi oraz chłopców i to jego jedyna zaleta. Jednak do jej życia nic nie wniósł. Niczego jej nie dał, bo co też miał dać, jak był bez grosza. Wszystko mają dzięki naszej ciężkiej pracy – stwierdziła spokojnie – Mojej i ojca.

Ola czuła wypływającą czerwień na policzkach. Wszystko się w niej gotowało.

– A oni na to nie zarobili, tak?! – podniosła głos – Tylko Wy pracowaliście?! – zapytała, nachylając się nad matką – Mamo, jak możesz! Przecież Marta i Arek, wciąż pomagają Wam prowadzić pensjonat. Czasami siedzą w nim po kilkanaście godzin dziennie, a Ty śmiesz twierdzić, że dorobili się dzięki Wam?! – już teraz wręcz krzyczała – Arek kocha Martę, jak nikogo innego na świecie, życie by za nią oddał, a Ty mówisz, że nie jest dobry?! – dziewczyna gotowała się że złości.

Pani Malik spojrzała złowrogo na córkę.

– Zmień ton, kochana – upomniała Ją.

Ola zacisnęła zęby, żeby nie wykrzyczeć, co sądzi o własnej matce. W duchu zaczęła się modlić o jakiś cud, który uratowałby Ją od dalszej rozmowy i co za tym idzie, kolejnej awantury.

– Myślę, że Martusia zasługuje na kogoś lepszego i to wszystko – odparła matka – Z resztą Ty też – dodała nie zwracając uwagi na złość córki.

– Olka!!! – usłyszały nagle. Obie kobiety spojrzały z lekkim przerażeniem na siebie, nasłuchując odgłosów z holu – Olka, gdzie jesteś?! Wyłaź natychmiast, albo sam Cię znajdę!!! – zabrzmiał ponownie głos – Musisz mi coś wyjaśnić!!!

Ola przymknęła oczy z bezsilności, rozpoznając głos wrzeszczącej osoby. Nie o taki cud się modliła…

– Kto to? – zapytała przestraszona matka.

– Jimmy, brat Paddyego.