ROZDZIAŁ 53: Koszmary przeszłości.

Witajcie!

Jutro mój blog ma swoje pierwsze urodziny. Dokładnie 27 kwietnia 2015 roku, w godzinach wieczornych, wrzuciłam pierwszy rozdział mojej historii.

Życzę mojemu blogowi częstych odwiedzin i jeszcze częstszych wpisów ! 

—————————————————————-

– Jak mogłeś pomyśleć, że chcę odejść? – powiedziała, gdy tylko znaleźli się w pokoju.

– Nie wiem, ale długo nie wracałaś i pomyślałem, że… – nie skończył, bo sama myśl wywoływała w nim drżenie.

– Że co? Że odejdę? Że Cię zostawię? – dokończyła za niego i z wyrzutem dodała – Myślałam, że wierzysz w moją miłość i czujesz ją. Myślałam, że jesteś pewny moich uczuć.

– Przepraszam… – odparł ze spuszczoną głową, ale po chwili podniósł ją i spojrzał na dziewczynę –  Nie gniewaj się, ale tu nie chodzi o jakąkolwiek pewność – kłamał jak z nut –  Pomyślałem tak, bo każda nasza kłótnia, do tej pory, kończyła się zerwaniem, więc nie dziw się teraz, że reaguję lękiem na każdą naszą sprzeczkę – wyjaśnił – Ja nigdy nie wiem, co w danej chwili zrobisz.

– O ile pamiętam, to Ty ostatnio zdecydowałeś o zakończeniu naszego związku, więc przyganiał kocioł garnkowi.

– Co?

– Nic, takie polskie przysłowie – zaczynała Ją ta rozmowa irytować – Paddy, nie o tym chciałam rozmawiać…

Spojrzał niepewnie w jej oczy.

– Musimy wyjaśnić sobie pewne rzeczy – zaczęła, ale jej przerwał.

– O Johnie i jego ojcostwie? – nerwowym ruchem poprawił włosy.

– Nie tylko, ale jak już zacząłeś, to najpierw o nim – odparła – Rozumiem, że mogłeś być zaskoczony wiadomością Marty, ale dlaczego tak Cię to zdenerwowało? – zapytała.

– Byłem pewien, że nie chcesz, by John dowiedział się prawdy – tłumaczył.

– Ale Ja nigdy czegoś takiego nie powiedziałam – stwierdziła – Owszem bałam się, że Angelo i Jim doniosą mu wieści, ale tylko dlatego, że chciałam sama wybrać odpowiedni moment na taką rozmowę.

Chłopak omiótł ją wzrokiem i odwrócił się przodem do okna, bo zaczynał czuć rosnącą w sobie złość, gdy wyobraził sobie, co to mógłby być za moment. Byliby sami… – pomyślał i odruchowo zacisnął pięści.

– Myślałem, że stworzymy rodzinę, Ja, Ty i Nati – powiedział, odpychając od siebie dręczące myśli.

– Chyba jest trochę za wcześnie na takie plany – stwierdziła i raptownie zamilkła, gdy zobaczyła jak na nią spojrzał, ale po chwili ciągnęła dalej – Paddy, gdyby nam się udało, tak byłoby najprościej, ale nie mogę przez całe życie ukrywać prawdy. John jest jej ojcem i nie zmienię tego.

Poczuł zimny dreszcz na swoich plecach.

– Jeżeli byłoby najprościej, to zwyczajnie tak zróbmy– odparł, podchodząc do niej – On ma swoje życie, ma Maite, po co rozwalać ich świat?

– Ja nie chcę rozwalać mu jego życia, ale nie mogę mu nie mówić, bo to i tak kiedyś wyjdzie, a wtedy nigdy mi nie wybaczy, że był tak blisko własnej córki i nie miał o niej pojęcia – odparła – Z resztą jest jeszcze Angelo, Kira i Jim. Myślisz, że Oni dochowają tajemnicy? – zapytała z drwiną w głosie – To by się nie udało.

Podszedł, złapał ją za ramiona i powiedział:

– Uda się. Mam pewien plan

– Plan? – zapytała zdziwiona – Jaki?

– Wyjedźmy. Wyprowadźmy się z Kolonii. Zamieszkajmy z daleka od nich wszystkich – wyrzucał z siebie kolejne słowa, nie pozwalając jej dojść do głosu – Tylko Ja Ty i Natalia…

Z coraz większym entuzjazmem przedstawiał jej pozytywne strony swojego pomysłu, a Ola patrzyła na niego z coraz większym zdziwieniem i niedowierzaniem. W końcu wyszarpnęła swoje ręce z jego objęć i krzyknęła, chcąc powstrzymać go przed snuciem dalszych nierealnych planów.

– Zwariowałeś! – krzyknęła i odsunęła się kilka kroków od niego.

– Nie zwariowałem! – doszedł do niej – Pomyśl, moglibyśmy ułożyć sobie życie, tak jak chcemy. Stałbym się ojcem dla  Natalii… – usilnie próbował przekonać ją do swojego planu. Myślał nad nim od jej wyjazdu. Widział w tym swój własny cel: miałby Olę na wyłączność. Nikt by już mu nie zagrażał. John byłby daleko.

– Ty naprawdę oszalałeś! – warknęła, chcąc powstrzymać potok jego słów – Natalia ma ojca i nie potrzebuje zastępcy! – odparła podniesionym głosem, nie znoszącym sprzeciwu – I nie chcę więcej słyszeć takich bredni, rozumiesz?! Nati, to moja córka i jak na razie, to Ja decyduję o jej przyszłości – krzyknęła – O tym, czy John pozna prawdę, też – dodała, po chwili.

Krew zaczęła się w nim burzyć. Już nie krył złości, wręcz przeciwnie chciał, by ją widziała.

– Pięknie! – podniósł głos – Twoja córka! Ty decydujesz! To teraz powiedz, jakie Ja zajmuję miejsce w Twoim życiu, co?! Kim jestem dla Ciebie?! Powiedz lepiej, że chcesz wykorzystać córkę, żeby zbliżyć się do Johna! – wrzasnął, gdyż nerwy puściły mu już całkowicie.

– Co? Skąd Ci to przyszło do głowy?! –  z niedowierzaniem pokręciła głową.

– Że tak powiem, droga dedukcji! – syknął jej w twarz.

Ola odepchnęła go od siebie i przez moment przyglądała się jego drgającym mięśniom twarzy, zastanawiając się co zrobić. Nie chciała się kłócić, bo wiedziała, że z rozjuszonym Paddym lepiej nie walczyć na słowa.

– Tak nie będziemy rozmawiać! – powiedziała i skierowała się w stronę drzwi – Ogarnij się trochę, to być może wrócimy do tej rozmowy.

– Właśnie, że będziemy! – warknął, stając między nią, a drzwiami – Wyjaśnimy sobie wszystko, bo Ja tak chcę!!! – dodał, specjalnie akcentując słowo „Ja”.

– Przepuść mnie! – Próbowała go odepchnąć.

Nie ustąpił, więc w końcu przestała się siłować.

– I pomyśleć, że jeszcze niedawno byłeś przerażony wizją mojego odejścia, a teraz wręcz sam się o to prosisz – zadrwiła.

Paddy poczuł, jakby ktoś wylał mu, na głowę, wiadro zimnej wody. Chwilę patrzył na nią, po czym spuścił głowę. Serce waliło mu jak oszalałe. Czy był przerażony? Był jak diabli. Bał się, że już Ją stracił, a jeśli jeszcze nie, to był pewien, że straci ją za moment, ale najbardziej przerażał go fakt, że straci ją, za tydzień lub miesiąc, gdy odejdzie do Johna, a tego by nie zniósł. Zdusił w sobie złość.

– Wciąż się boję, ale uważam, że nie możemy więcej uciekać przed problemami – powiedział już znacznie spokojniej – Zostań, porozmawiajmy szczerze – poprosił.

– Po co? Nie mam ochoty słuchać, po raz kolejny tych samych bredni – odparła, unikając jego wzroku – Nic nie poradzę, że masz obsesję. Nie będę po raz kolejny tłumaczyć, że moja miłość do niego skończyła się dawno. Pozwól mi wyjść!

Chwilę się wahał, ale odszedł od drzwi.

– Proszę – powiedział smutno i wskazał dłonią wyjście – Może i mam obsesję, ale tylko dlatego, że nigdy nie rozmawialiśmy szczerze o tym, co było – złapał za klamkę i otworzył drzwi – No, proszę idź… Zróbmy tak, jak zwykle.  Obraźmy się i nie rozmawiajmy wcale, zamiećmy problemy pod dywan – usiadł na brzegu łóżka i czekał aż opuści pokój, by móc pogrążyć się w rozpaczy i złości. Zwiesił głowę i zamyślił się nad swoim żałosnym postępowaniem. Usłyszał trzaśnięcie drzwi i schował głowę w ramionach. To walka z wiatrakami – pomyślał.

– Uważasz, że krzyk lepiej pomoże nam rozwiązać kłopoty niż ucieczka? – usłyszał i drgnął. Był pewien, że nie ma jej już w pokoju. Podniósł oczy i poczuł ulgę. Wciąż stała w tym samym miejscu. Uśmiechnął się nieznacznie i odpowiedział:

– Nie wiem – wstał i podszedł do okna – Nic już nie wiem i niczego nie jestem pewien – dodał ze smutkiem.

– Mówisz o…

– Tak, mówię o nas. Myślałem, że moje zdanie coś dla Ciebie znaczy, ale się myliłem…

Ola westchnęła ciężko i wróciła w głąb pokoju.

– Paddy, liczy się, tylko nie wtedy, kiedy wygadujesz takie bzdury, jak te o wyjeździe –  i o Johnnym dodała w myślach, żeby go jeszcze bardziej nie denerwować. Podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu, ale się odsunął.

– To nie są bzdury. Mam dość takiego życia.

– To znaczy jakiego?

Spuścił głowę i milczał przez kilka sekund, zastanawiając się czy poruszać, tak trudny dla niego temat w takim momencie, ale po chwili podniósł głowę, nabrał powietrza w płuca i powiedział:

– Ciągłej walki ze światem!

– To znaczy? – zaniepokoiła się już na dobre.

Spojrzał na nią:

– Ola, bardzo Cię kocham i cholernie zależy mi na tym, żebyśmy mogli wreszcie być szczęśliwi, razem! Chciałbym móc spokojnie cieszyć się Tobą i naszym wspólnym życiem – odparł – Obiecałem Ci, że będę starał się za nas oboje i robię to, ale czasami jestem już zmęczony walką z wszystkimi przeciwnościami losu i ciągłym likwidowaniem przeszkód.

Zbliżyła się ponownie do niego i znów położyła mu dłoń na ramieniu, tym razem jej nie strącił.

– Paddy, o czym Ty mówisz? – zapytała.

– O tym, co muszę robić, żebyśmy mieli spokój – odparł i od razu wyjaśnił, bo nagle było mu już obojętne, co sobie o nim pomyśli. Liczył na to, że szczerość pomoże mu osiągnąć wymarzony spokój – Ubłagałem Angelo, by nie wydał Twojej tajemnicy, pobiłem się o to z Jimem – tu zacisnął na moment usta, gdyż lekko minął się z prawdą, ale kontynuował – Robiłem wszystko, żeby John nie poznał prawdy – wyznał – A Ty i tak postanowiłaś mu ją wyznać. Czasami, puszczają mi nerwy, gdy natrafiam na kolejną przeszkodę, bo zwyczajnie brakuje mi sił na stoczenie następnej bitwy o Ciebie i o nas! Dlatego chciałbym wyjechać.

– Uciec, to Twój plan? –  powiedziała, domyślając się przed kim, tak naprawdę chce uciekać – To nic Ci nie da! – dodała – Będziemy z daleka od wszystkich, ale gdy sam w sobie nie poczujesz pewności, co do moich uczuć, to nawet na końcu świata nie będziesz czuł się bezpieczny. Wciąż będziesz uciekał?

Spojrzał na nią niepewnie.

– Powiedz mi, o co tak naprawdę Ci chodzi – spojrzała na niego, oczekując prawdy, którą i tak znała.

Paddy przygryzł wargę i zawahał się, ale po chili odpowiedział:

– Od jakiegoś czasu zabija mnie strach i zaślepia zazdrość – przyznał, unikając wzroku Oli. Zrobił kilka kroków i odwrócił się twarzą w jej stronę, czekając niecierpliwie na jej reakcję – Mam wrażenie, że się duszę. Boję się, że jak John dowie się prawdy zechce mi Ciebie odebrać.

Blondynka przymknęła oczy. Znowu wracamy do początku – pomyślała i spojrzała w ciemne oczy chłopaka.

– Paddy, dlaczego? Czemu wciąż wracamy do tego samego? To Ty nie pozwalasz nam żyć spokojnie, bo nie wierzysz w moją miłość.

Usiadł na łóżku i milczał jakiś czas.

–  Wiem, że mnie kochasz… – zaczął, ale Ola szybko mu przerwała.

– Chciałeś rozmawiać szczerze, a sam nie mówisz prawdy – uświadomiła mu i przypomniała jego niedawne słowa.

Spojrzał na nią błagalnie, ale pozostała nieugięta, więc westchnął zrezygnowany i powiedział:

– Naprawdę próbuje uwierzyć w Twoją miłość, ale… – zawahał się – …nie mogę, rozumiesz?!

– Dlaczego?

– Nie wiem! – podniósł głos, a po chwili przypominając sobie, że mieli rozmawiać szczerze, dodał – Wciąż czuję obecność Johna między nami.

Ręce jej opadły. Ukucnęła przed nim i objęła dłońmi jego ręce.

– Paddy, to Ty pozwalasz mu rozpychać się łokciami w naszym życiu, Ty wciąż wracasz do tego, co było – stwierdziła – Już to mówiłam, ale powiem jeszcze raz: moja miłość do Johna skończyła się w momencie, w którym zaczęłam czuć coś do Ciebie!

– To dlaczego go nie zostawiłaś? – podniósł głowę i popatrzył jej w oczy – Dlaczego wtedy nie przyszłaś do mnie i nie powiedziałaś mi o tym?

– Bo nie wiedziałam, że Ty czujesz to samo! – odparła, podnosząc się do pozycji stojącej – Nigdy nie zdradziłeś się choćby jednym spojrzeniem czy słowem. Ukrywałeś swoje uczucia tak dobrze, że poznałam je dopiero tamtego feralnego wieczora.

– Tak?! – krzyknął –  Mówisz jedno, a robiłaś drugie! Jak mam uwierzyć w Twoje słowa? Kochałaś mnie, a byłaś z nim. Uśmiechałaś się do niego, gdy Cię obejmował i całował! Sypiałaś z nim!

– Pad, znowu krzyczysz – upomniała go.

– Przepraszam, ale nie potrafię mówić o tym bez emocji – odparł o kilka tonów ciszej – Każdy Twój pocałunek z nim, był kolejną szpilką wbitą w moje serce! Starałem się nie patrzeć, ale moje oczy zawsze buntowały się, gdy byliście w pobliżu. Gdybyś mnie kochała, uważałabyś na to, co robisz w mojej obecności.

– Tak, byłam z nim… choć marzyłam o Tobie – przyznała – To Ciebie chciałam całować i przytulać! – mówiła coraz głośniej – O Tobie śniłam! – zamilkła nagle i spuściła głowę, przypominając sobie sen, którego nie zapomni do końca swojego życia, sen, który był tak realny, że po przebudzeniu sprawdzała kto leży koło niej w łóżku.

– To dlaczego byłaś z nim?

Podniosła głowę i prawie szeptem odparła:

– Bo związek z Johnem dawał mi możliwość, bycia blisko Ciebie. Dzięki temu mogłam z Tobą rozmawiać i codziennie patrzeć na Ciebie. Nie pomyślałeś o tym w ten sposób? – zapytała, czując wstyd – Ja nie wiedziałam, co Ty do mnie czujesz, myślałam, że jestem dla Ciebie tylko przyjaciółką. Gdybym rozstała się z Johnem, nie mogłabym mieszkać w Gymnich i nie mogłabym być blisko Ciebie! Teraz rozumiesz?! – krzyknęła zdławionym głosem.

Nigdy nie chciała, by jej tajemnica wyszła na jaw. Uważała, że John nie powinien nigdy dowiedzieć się, że z ich związku zrobiła przykrywkę dla swoich własnych celów. On na to nie zasługiwał. Teraz też od razu pożałowała tego, co powiedziała. Patrzyła na Paddyego, którego wyraz twarzy wyraźnie pokazywał jej, jakie wrażenie zrobiły na nim jej słowa i czuła złość.

– Nie przyszło mi to nigdy do głowy – przyznał, choć w głowie kłębiły mu się dalsze pytania – Dlaczego do tej pory mi o tym nie powiedziałaś?

– A co tu było mówić – stwierdziła już spokojniej – Za każdym razem, gdy sobie przypomnę swoje perfidne zachowanie, czuję odrazę do samej siebie, ale wtedy nie widziałam innego wyjścia – przyznała – Byliście obwarowani tak mocno, że nikt z zewnątrz nie miał do Was dostępu, gdybym rozeszła się z Johnem nie miałabym z Tobą kontaktu – dodała, wpatrując się w okno.

Paddy długo wpatrywał się w jej plecy. Nie odzywał się, tylko jeszcze raz analizował w głowie jej słowa. Zmrużył brwi, gdy coś jeszcze przyszło mu do głowy.

– Uspokoiłam Twoją niepewność? – powiedziała z nutą złośliwości w głosie – Teraz we mnie wierzysz?

– Niby tak, ale…

Ola westchnęła, bo wiedziała, że to jego „niby” oznacza dalsze grzebanie w przeszłości, której nie chciała wspominać.

– Słucham – powiedziała zniecierpliwiona.

– Oluś…dlaczego wtedy wieczorem, gdy rozstałaś się z Johnem, nie przyszłaś do mnie? Wtedy wiedziałaś już, co czuję…

Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego, że wróci właśnie do tego momentu.

– Dlaczego napisałaś list? Nie mogłaś przyjść i powiedzieć mi tego osobiście? – kontynuował stawianie kolejnych pytań – Marzyłaś o mnie. Powiedziałaś, że byłaś z nim tylko dla mnie i tak zwyczajnie wyjechałaś? Wiedziałaś, że Cię kocham…

Z Oli uszło całe powietrze. Serce biło jej coraz szybciej, a głowie zaczęły szumieć słowa, które wtedy usłyszała „Oni się pozabijają i Ty będziesz winna ich śmierci”. Westchnęła, zaciskając pięści.

– Zemdlałaś wtedy – ciągnął dalej, nie słysząc odpowiedzi – Kathy powiedziała, że czujesz się dobrze, ale nie pozwoliła mi iść do Ciebie, bo John z Tobą rozmawiał, więc czekałem, aż skończycie – przerwał na moment – Powiedziała Ci, żebyś przyszła do mnie jak John wyjdzie, ale tego nie zrobiłaś. Czekałem do rana. Gdy w końcu nie wytrzymałem i poszedłem do Ciebie, byłaś już na dole. Wtedy usłyszałem że wracasz do Polski – ciągnął dalej, a serce Oli z każdym dźwiękiem kurczyło się, coraz bardziej, z żalu i wspomnień – Uciekłem, bo Twoje słowa zabolały jak diabli. Dopiero wtedy stwierdziłem, że zrobiłem z siebie głupca swoim wyznaniem. Dlaczego nie przyszłaś? – ponowił pytanie.

Modliła się w duchu, by stał się cud, który spowoduje, że nie będzie musiała odpowiadać na jego pytania. Obiecała, że już nie będzie kłamała, ale akurat tego nie chciała mu mówić, nie mogła pozwolić, by kolejny członek jego rodziny stał się jego wrogiem.

………………

Wpadła do mieszkania i jak burza zaczęła chodzić po nim w tę i z powrotem. Złość prawie rozsadzała ją od środka.

– Skurwiel! – warknęła rzucając o ścianę wazonem, który przypadkowo znalazł się w jej ręce. Potem kolejny szklany przedmiot rozbił się z trzaskiem.

Tylu miała facetów i prawie dla każdego z nich była nikim, ale żaden w swoich obelgach nie posunął się tak daleko jak On. A może tak zareagowała na te słowa tylko dlatego, że właśnie z Jego ust padły? Sama nie wiedziała dlaczego czuje taką wściekłość i takie rozgoryczenie. Swoimi obraźliwymi słowami przeniósł ją do świata, z którym już dawno zerwała. Tak bardzo walczyła o zapomnienie i gdy nareszcie jej się to udało, musiała trafić na Niego. Zniszczył całą jej pracę, tyle lat starań, by odzyskać wiarę w siebie. W przeciągu kilkunastu minut znowu stała się nikim… śmieciem, którego można zdeptać lub kopnąć, bo nie warto było nawet się po niego schylać, by wyrzucić go do kosza.

Wpadła do łazienki. Chciała umyć twarz zimną wodą, licząc na to, że chłód przyniesie jej ulgę i trzeźwiejsze myślenie, ale gdy tylko spojrzała w lustro zobaczyła w nim dziewczynę sprzed kilku lat. Po chwili po całym mieszkaniu rozszedł się brzdęk rozsypujących się po podłodze szkieł.

Nawet nie pamiętała ile czasu siedziała na podłodze w prysznicu, a lecąca z deszczownicy woda zmywała z niej cały ból i złość. Gdy wreszcie wyszła z łazienki i stanęła przed lustrem w przedpokoju, ponownie wyglądała jak modelka ze światowych wybiegów. Po tamtej dziewczynie sprzed kilkudziesięciu minut nie został nawet ślad.

– Jeszcze Ci pokażę! Będziesz żałował każdego słowa! – powiedziała, przyjmując na usta gwiazdorski, wyuczony uśmiech. Założyła torebkę na ramię i wyszła na klatkę.

………………

– Kurwa mać! – wrzasnął do słuchawki tak głośno, że stojący pod oknem Angelo podskoczył ze strachu.

– Co On taki zły? – Kira podeszła do męża i spojrzała w górę.

Kolejne głośne oznaki złości wyleciały przez otwarte okno domku gościnnego.

– Nie wiem, ale nie chciałbym być w skórze tego kogoś, kto spowodował tę lawinę obelg i wyzwisk – odparł blondyn – Wkurzony Jimmy jest jak stado byków, tratuje doszczętnie wszystko, co stoi mu na drodze, a tak wściekłego dawno go nie widziałem – stwierdził.

============================