ROZDZIAŁ 98: Rzadkie spotkania…

– I co? – zapytał Angelo, jak tylko Paddy zszedł na dół – Idzie?

– Chyba nie – odparł chłopak. Spojrzał na wpatrzone w niego trzy pary oczu – Wydaje mi się, że ta cała impreza pożegnalna, którą wymyśliłeś – utkwił wzrok w Angelo – To głupi pomysł. Jim nie jest w nastroju na zabawę i chyba go rozumiem.

– Od kiedy Ty go tak popierasz? – zadrwił blondyn.

– Od kiedy przeżywa to, co Ja, kiedyś – odparł poważnie chłopak.

Mężczyźnie nagle zrzedła mina. Nic nie odpowiedział, tylko odwrócił się w stronę grilla i zaczął przewracać mięso na drugą stronę.

– Przecież możemy posiedzieć razem – odezwała się Kira, zerkając kątem oka na męża – Tak rzadko nas odwiedzasz – tym razem zwróciła się do Oli.

– Mam teraz urwanie głowy w pracy – odpowiedziała Ola, odrywając wzrok od Paddyego i przenosząc go na Kirę – Przez jakiś czas nie było Emmy i musiałam wszystko sama załatwiać.

Angelo nagle odwrócił się i warknął:

– Zwyczajnie nas olałaś i tyle. Z resztą tak, jak wszyscy! – dodał trochę ciszej.

– Co?  – Paddy wpatrywał się w brata z zaskoczeniem.

Twarz długowłosego mężczyzny przybrała kolor purpury. Machnął szczypcami do grilla przed oczami zdziwionego chłopaka i wyjaśnił z żalem w głosie:

– Taka prawda Paddy!

– Angelo, rozumiem Twoją złość, ale nie wyżywaj się na tych, co przyjęli zaproszenie – Kira próbowała opanować męża, ale mężczyzna tylko obrzucił Ją krzywym spojrzeniem i utkwił Je w Paddym.

– Powiedz mi dlaczego nasza rodzina jest taka popaprana?

– Słucham? – Paddy uniósł wysoko brwi. Wydawał się zdezorientowany nagłym wybuchem towarzysza, ale gdzieś na jego twarzy tliło się też rozbawienie z powodu jego złości.

– Paddy! – Angelo wybałuszył oczy – Jest nas tak dużo, a nie ma nawet z kim się piwa napić i poimprezować. Wszystkie normalne rodziny tak robią! Spotykają się, rozmawiają…

Kira podniosła się z ławki i stanęła przy mężu. Dotknęła delikatnie jego ramienia.

– Angelo, daj spokój. Przecież to nie ich wina, że reszta nie przyjęła naszego zaproszenia – tłumaczyła.

Chłopak obrzucił żonę zirytowanym spojrzeniem.

– Wiem, że to nie jest wina Paddyego i Oli ale nosi mnie od rana, rozumiesz? – warknął, po czym przeniósł wzrok pełen goryczy i złości na brata – Chciałem zebrać wszystkich. Patricię, Maite, Joeya, ale wszyscy, jak zwykle wykręcali się brakiem czasu! – wytłumaczył z żalem.

– Normalne rodziny, mówisz? – powtórzył unosząc drwiąco brwi w górę – My nigdy nie byliśmy normalną rodziną, nie zauważyłeś? –  rzucił – Daj spokój – machnął lekceważąco ręką – Oni i tak Cię nie słyszą, a Ty tylko nabawisz się wrzodów żołądka – ostrzegł – Ja już dawno przekonałem się, że mogę liczyć tylko na siebie – dodał smutno.

Spojrzenie słuchającego chłopaka zmieniło się nagle z pełnego złości w przygnębione i zgaszone.

– Na mnie zawsze mogłeś liczyć – odparł z wyrzutem.

– Ta – mruknął Paddy do siebie, odwracając się tyłem – Tylko nie wtedy, jak pozbawiłeś mnie szansy na szczęście przez długie lata – dodał już tylko w myślach. Spojrzał z powagą na Olę i usiadł obok niej. Kochał Angelo, ale odkąd poznał prawdę, gdzieś z tyłu głowy, wciąż tlił się żal do niego. Reszta rodzeństwa nie obchodziła go wcale. Nie tęsknił za nimi.

Angelo przez chwilę przyglądał się bratu z nieodgadnioną miną. Nie odezwał się już. Tylko lekko drżąca dłoń i zaciśnięte usta zdradzały, jego obecne myśli.

Blondynka położyła dłoń na udzie Paddyego i obdarzyła go współczującym, lekko smutnym uśmiechem, po czym zwróciła się do stojącego małżeństwa.

– To mieli być wszyscy?

– Tak – odparła Kira, odwracając twarz od męża – Oczywiście Ci, co są tutaj blisko – dodała i z powrotem odwróciła się do mężczyzny, szepcząc coś cicho do niego.

Ola spojrzała na Paddyego.

– Nie mówiłeś mi, że mają być wszyscy.

– Bo nie wiedziałem – odparł.

– Dobrze, że nie przyjechali, bo przecież Nati jest z nami.

Paddy ścisnął lekko jej dłoń, leżącą w dalszym ciągu na jego nodze i uśmiechnął się lekko, po czym musnął wargami jej usta.

– Nie będzie ich, więc nie mamy się czym martwić – wyszeptał, zatracając się na moment w oczach dziewczyny.

Po kilku minutach, atmosfera trochę się rozluźniła. Ola opowiadała Kirze o otwarciu SPA, a Paddy w tym czasie otworzył dwa kolejne piwa i podszedł do brata, wyciągając rękę z butelką w jego stronę.

– Co Ty dzisiaj taki wściekły jesteś?

– Szkoda gadać – mruknął.

Chłopak spojrzał na niego z powagą.

– Myślałem, że wspólnie odwiedziemy Jima od wyjazdu – dodał po chwili blondyn – On jest kolejną osobą, która odchodzi z zespołu, jeszcze trochę i przestaniemy całkowicie istnieć – odparł niezadowolony.

– Tak Ci zależy na utrzymaniu go? Przecież i tak coraz mniej osób Was słucha. Koncerty też nie są zbyt oblegane, więc nie wiem czy to nie lepiej, żebyście zniknęli z rynku całkowicie.

Angelo spojrzał na niego z wyrzutem.

– Może i nie ma na nich tłumów sprzed lat, ale wciąż mamy spore grono fanów, których nie możemy zawieść.

Paddy uniósł jedną brew w górę.

– O co tak naprawdę Ci chodzi?

Chłopak przygryzł wargę i przez moment nie odpowiadał. Odezwał się dopiero, gdy Paddy stracił nadzieję na odpowiedź i miał zamiar odejść.

– Patrick, Ty może to inaczej odbierasz, ale Ja wychowałem się na stadionach, koncertach, studio i wspólnym śpiewaniu. To całe moje życie, rozumiesz? Nie wiem, co mógłbym innego robić – wyjaśnił smutno.

– Przecież coraz bardziej angażujesz się we własny projekt? – przypomniał mu.

– Tak, bo widzę, co się dzieje – odparł chłopak, przyglądając się skwierczącym kawałków, coraz przyjemniej pachnącego mięsa – Ale to nie to samo. Nie zdobędę tylu odbiorców, co Kelly Family – wyjaśnił – Część fanów może i przychodzi na moje koncerty solowe. Rozpoznaję niektóre twarze, ale to jest tylko mała grupa ludzi, a koszty zorganizowania koncertów są spore – zerknął smutno na Kirę – W dodatku mam rodzinę na utrzymaniu.

Paddy spuścił głowę i o nic już więcej nie pytał. Rozumiał brata i jego rozterki. Sam także, od pewnego czasu, zastanawiał się, co zrobić ze swoim życiem i w jaki sposób zarobić pieniądze.

– Ktoś do Was jedzie – odezwała się  Ola, patrząc daleko przed siebie.

Na horyzoncie pojawił się srebrny samochód.

– To Patricia – oznajmił zdziwiony, ale jednocześnie zadowolony Angelo.

Blondynka szybko odnalazła wzrok swojego ukochanego. Oboje w jednym momencie pomyśleli o Nati…

Auto zaparkowało na trawniku i po chwili wszyscy witali się z kobietą i jej mężem.

– Mówiłaś, że nie znajdziesz czasu – rzucił Angelo.

– Tak, wiem ale tak rzadko się widujemy, że pozałatwiałam swoje sprawy tak, żeby móc tu przyjechać, a poza tym muszę pogadać z Jimem. Przecież to jakiś idiotyczny pomysł z tym jego… – odpowiedziała kobieta i zaniemówiła, wbijając wzrok w dziewczynkę, stojącą wśród dzieci Angelo i jej własnych synów.

Oli zaczęło szybciej bić serce. Szybko zerknęła na Paddyego, ale ten wpatrywał się w Patricię z napięciem na twarzy.

– A kto to jest? – zainteresowała się kobieta i przerzuciła pytający wzrok na dorosłych.

– To moja córka – odpowiedziała Ola, po czym zawołała dziewczynkę – Nati, podejdź tutaj, proszę.

Kira niezauważalnie trąciła męża w bok, na co ten przewrócił tylko oczami.

Dziewczynka posłusznie stanęła przy matce.

– Pati, to jest Natalia – powiedziała niepewnie Ola – Patricia jest siostrą Paddyego – wyjaśniła dziewczynce.

Stojąca na przeciwko nich kobieta nie spuszczała wzroku z twarzy dziecka wzrok. Po chwili jakby bezwiednie przeniosła go na Paddyego, potem Angelo, Kirę i dopiero, gdy wróciła z powrotem do Nati, trochę się opamiętała. Rozciągnęła usta i wyciągnęła rękę do dziecka.

– Cześć.

– Dobry wieczór Pani – odparła mała.

– Ciociu… – szepnął Angelo tak cicho, żeby tylko Kira mogła usłyszeć jego poprawę.

Brunetka obrzuciła męża karcącą miną.

Śliczna jesteś, wiesz? – dodała łagodnie Patricia.

Dziewczynka także rozciągnęła usta w półksiężyc.

– Powiedz, ile masz lat?

Ola zacisnęła usta. Swoje walące serce czuła, nawet w czubkach włosów

– Dziesięć – odparła z dumą mała – Skończę za miesiąc – dodała po chwilowym wahaniu.

– Dziesięć…  – powtórzyła kobieta i omiotła szybkim spojrzeniem Olę.

Nagle dzieci zaczęły nawoływać siebie nawzajem, robiąc przy tym straszny warwach. Do dziewczynki podszedł Gabriel.

– Nati, idziesz? – zapytał.

– Mogę? – dziewczynka podniosła głowę i zajrzała matce w oczy.

– Oczywiście, biegnij – odparła kobieta, uśmiechając się z miłością do córki.

Patricia przez kilka sekund patrzyła za dziewczynką i dopiero, gdy zniknęła za domem, dołączyła do reszty. Bez słowa usiadła na ławce z zamyśloną miną.

Angelo z Paddym stanęli ponownie obok grilla. Chłopak co chwilę łączył spojrzenie z Olą. Widział napięcie z jakim obserwowała jego siostrę i podzielał jej niepokój. Także nie chciał, by prawda wyszła na światło dzienne. Patricia zapewne, połączyłaby siły z Jimem i ze zdwojoną siłą domagaliby się powiedzenia prawdy Johnowi, a tego nie chciał. Jeszcze nie teraz…

– Denis, piwko dla Ciebie? – gospodarz zaczepił szwagra.

Mężczyzna kiwnął głową.

– A gdzie Jimmy? – zapytał.

– Nie chciał przyjść – odpowiedział Paddy – Siedzi u siebie – wskazał głową okna na górze.

– Na piwo nie chciał? – Denis wydawał się zaskoczony – Nie możliwe…

– Chce wyjechać w nocy, więc…

– A ktoś w ogóle wie, skąd u niego nagle taki pomysł? – ożywiła się nagle Patricia. Wstała z miejsca i podeszłą do braci i męża.

Ola odetchnęła z ulgą, widząc, że kobieta najprawdopodobniej zapomniała o jej córce i zajęła się bieżącymi sprawami i nawet udało jej się uśmiechnąć na myśl, że najdociekliwsza osoba w ich rodzinie nie wie nic o kłopotach uczuciowych Jima.

– Angelo Ty z nim mieszkasz – rzuciła – Dlaczego On wyjeżdża?

– Bo na jakiś czas musi zmienić otoczenie – usłyszeli nagle głos, dochodzący gdzieś z góry i od razu podnieśli głowy.

Na balkonie stał Jimmy. Łokcie oparł na barierce i z powagą spoglądał na goszczące się towarzystwo.

– Dobrze, że się pojawiłeś, bo miałam do Ciebie iść – powiedziała Patricia – Złaź na dół i wytłumacz mi, co to za szalony pomysł! – jej rozkazujący ton, spowodował grymas niezadowolenia na twarzy brata.

– Zmień ton siostra, zapominasz się!  – warknął w odpowiedzi.

Kobieta poczerwieniała lekko na twarzy i podeszła bliżej domku dla gości.

– Jimmy, nie denerwuj mnie tylko wyjaśnij mi dlaczego wyjeżdżasz? – krzyknęła.

– Nie muszę się nikomu tłumaczyć, wyjeżdżam i już – mruknął mężczyzna, ale powoli zaczął schodzić w dół.

– Oho! Jim kontra Patricia – rzucił cicho Angelo, przywracając oczami – Strach się bać…

Paddy i Denis roześmiali się głośno, ale żaden nie dołożył niczego od siebie. Woleli nie zaczynać wojny z Patricią.

– Jimmy powiedz mi – kobieta przystąpiła do ataku, jak tylko brat stanął na trawniku – Jak Ty to sobie wyobrażasz.

– Normalnie – odparł  mijając Ją. Wziął ze stołu butelkę z piwem i podszedł do męskiego towarzystwa.

– Mówiłeś, że nie pijesz, bo jedziesz – przypomniał mu Paddy.

– Jedno piwo mi nie zaszkodzi – odparł mężczyzna, i przewrócił oczami, widząc karcący wzrok brata – Rety! Patrick wyluzuj w końcu, bo sztywniactwo Ci jeszcze z klasztoru nie wywietrzało – mruknął – A poza tym Jej – wskazał kciukiem na zbliżającą się siostrę – Nie da się znieść całkiem na trzeźwo – otworzył butelkę i przystawił do ust.

Denis spojrzał na niego, ze zmarszczonym nosem, jednak rozbawionymi oczami.

– Jimmy jak Ty sobie wyobrażasz pracę zespołu, co? – Patricia przystąpiła do ataku, jak tylko podeszła na tyle blisko, by zajrzeć bratu w oczy.

Zniechęcony mężczyzna upił trochę alkoholu i opuścił butelkę, spoglądając drwiąco na siostrę.

– Patka, odczep się! Zespół nie zając, nie ucieknie, a Ja muszę na trochę zmienić otoczenie, rozumiesz? Poza tym jakbyś nie zauważyła nie mamy na razie nic do roboty.

– Jak to nie mamy? – warknęła oburzona – Mieliśmy pracować nad nowymi piosenkami! I co znaczy muszę zmienić otoczenie?! Coś Ty znowu zrobił?! – krzyknęła zaciskając pięści ze wzburzenia.

Jimmy najpierw zerknął na Olę i Paddyego, a potem prychnął lekceważąco i ze stoickim spokojem odpowiedział:

– Nic nie zrobiłem – odparł, po czym jakby do siebie, dużo ciszej, opuszczając głowę, dodał – Tym razem to nie Ja… – po chwili chrząknął głośno i ponownie spojrzał na siostrę –  W Hiszpanii też mogę tworzyć.

– Chciałabym to zobaczyć – kobieta wykrzywiła nienaturalnie twarz. Nie zauważyła nagłej zmiany wyrazu twarzy mężczyzny – A jak zaproszą nas na jakiś wywiad?

Przymknął oczy i przez chwilę próbował opanować irytację, później wbił w kobietę wzrok wypełniony wściekłością i burknął:

– Powiedz mi, ile tych wywiadów udzieliliśmy w tym roku, co?! – poczekał chwilę, ale siostra jakby zaniemówiła, więc podniesionym głosem dodał – To nie wmawiaj mi, do cholery, że z powodu nadmiernej pracy zespołu, nie mogę zrobić sobie wakacji! – po czym odszedł, zostawiając Ją z otwartą buzią.

Kobieta zacisnęła powieki i kilka razy głęboko wciągnęła powietrze.

– Angelo, zrób coś – spojrzała błagalnie na brata.

Chłopak pokręcił głową.

– Odpuść Patka, wiesz, że z nim nie wygrasz – poradził.

– Ale…  – zająknęła się kobieta, lecz Paddy nie dał jej dokończyć. Położył rękę na jej ramieniu i stwierdził:

– Daj spokój, szkoda Twoich nerwów. Znasz go przecież.

Jim rozsiadł się na jednym z wolnych krzeseł, wyciągając skrzyżowane nogi daleko przed siebie i nie patrząc na nikogo, popijał piwo.

Siedzące z boku Ola i Kira przerwały nagle rozmowę i spojrzały na siebie znacząco.

Po kilku minutach dosiadła się także reszta towarzystwa. Angelo postawił na stole wielki półmisek pachnącego mięsa, więc zajęli się jedzeniem, rozprawiając przy tym o różnych sprawach.  Nikt nie zwracał uwagi na milczącego Jima.

– Ola naprawdę śliczna ta Twoja córka – rzuciła, jakby od niechcenia Patricia.

Dziewczyna nerwowo poprawiła swoją pozycję na ławce, zerkając z lekkim przerażeniem na Paddyego, a potem odpowiedziała krótko:

– Dzięki – i zaraz po tym trochę nieświadomie jej oczy połączyły się z ostrym wzrokiem Jima.

– Twoja córka tutaj jest? – zapytał zimno, przystawiając butelkę do ust.

Ola zamarła na moment, ale wtedy na podwórko wjechał kolejny samochód i mężczyzna skupił na nim uwagę.

– Jeszcze tej tu brakowało – mruknął pod nosem, rozpoznając samochód drugiej siostry.

– Maite, Florent… Miło, że przyjechaliście – odezwała się Kira wstając, by przywitać gości.

– Ale fajnie! – krzyknęła rozemocjonowana Maite, wysiadając z auta – Nie wiedziałam, że tak Was tu dużo. Wyrwaliśmy się dosłownie na chwilę – dodała szybko – O… i Wy też tutaj? – dodała, wpatrując się w Olę i Paddyego.

– Tak się złożyło – odparł Paddy i po chwili zatonął w mocnym uścisku młodszej siostry.

Z miejsca nie ruszył się tylko Jimmy. Mało zainteresowany, kolejnymi gośćmi, wyjął z kieszeni telefon i zaczął w zamyśleniu przesuwać palcem po wyświetlaczu. Bezwiednie odszukał odpowiedni numer i chwilę wpatrywał się w migające na ekranie imię.

– Chcesz do niej zadzwonić? – usłyszał nad głową i szybko zablokował aparat. Gdy ekran ponownie zrobił się czarny, podniósł powoli głowę w górę i połączył wzrok ze stojącą nad nim, Olą. Chwilę wpatrywał się w nią, a potem bez słowa, wrócił do poprzedniej pozycji.

Blondynka usiadła obok niego i niepewnie położyła dłoń na jego przedramieniu.

– Przepraszam Cię Jimmy – powiedziała cicho.

Jakby od niechcenia odwrócił twarz w jej kierunku i spojrzał na nią obojętnym wzrokiem.

– Za co?

– Za Emmę – odpowiedziała, wskazując głową telefon, który nadal trzymał w ręku.

Nic nie odpowiedział tylko wpatrzył się ponownie w ciemny prostokąt.

– Wiem, że to przez nią wyjeżdżasz – dodała – Może tak będzie lepiej – stwierdziła sucho.

– Dla kogo lepiej? – zapytał Jim z lekkim oburzeniem – Dla mnie lepiej czy dla niej?

– Dla Was obojga. Czasami trzeba odpuścić – stwierdziła, wzdychając cicho. Nie była pewna, czy przekonuje Jima, czy raczej siebie.

Mężczyzna zmrużył powieki i rzucił:

– Ty zrezygnowałaś z Paddyego. Odpuściłaś. Czy było Ci lepiej?

Ola spuściła wzrok.

– Nie – powiedziała cicho.

– To nie wpieraj mi do cholery, że mnie będzie lepiej! – zirytował się – Takie mądrości zachowaj dla Pada.

Dziewczyna spuściła głowę i wbiła wzrok we własne dłonie.

– Przepraszam – powiedziała po chwili – Masz rację. Ja jestem najmniej odpowiednią osobą do prawienia kazań.

– Jim początkowo przyglądał się jej ze złością, ale stopniowo jego wyraz twarzy łagodniał coraz bardziej.

– Nie rozmawiamy już więcej na ten temat – odezwał się łagodniej – Chcę zapomnieć, a rozgrzebywanie tego, nie daje ulgi.

Ola podniosła głowę i uśmiechnęła się nieznacznie.

– O czym tak szepczecie? – Paddy usiadł obok Oli i objął Jej szyję ramieniem.

– O niczym ciekawym – burknął Jimmy, zerkając krzywo na zawieszoną rękę brata, ale po chwili jego wzrok nieco złagodniał, a na twarzy pojawił się grymas przypominający uśmiech – Jeśli Maite zacznie jęczeć, jak Patricia to Ją uduszę – stwierdził i mrugnął okiem w do rozmówców.

– Ja obawiam się innych dociekliwych pytań – powiedziała trochę do siebie Ola, rozglądając się wokół siebie.

– Poszyły gdzieś z Patricią i Kirą – powiedział Paddy, domyślając się kogo szuka.

– Rzucasz mnie na pożarcie, żeby ratować swój tyłek? – stwierdził z irytacją Jim i wstał z miejsca – Prawda, miałem wreszcie poznać moją bratanicę – dodał.

Naraz do ich uszu dotarły zbliżające się kobiece głosy.

– Ola! – krzyknęła Maike – Właśnie poznałam Twoją córkę!

Dziewczyna ponownie zaczęła czuć strach. Teraz obawiała się Jima, bardziej niż jego siostry. Wpatrywała się w niego z lękiem.

– Śliczna jest – rzuciła Maike, zajmując miejsce naprzeciwko Oli.

– Dzięki – uśmiechnęła się dziewczyna, przenosząc wzrok.

– Patricia mówiła że ma dziesięć lat.

– Tak.

– O kim mowa!? – Angelo doszedł się do towarzystwa.

– O…  jak Ona ma na imię? – Maike zmrużyła oczy, czekając na podpowiedź.

– Natalia – odparła Ola, zerkając porozumiewawczo na Angelo.

– O właśnie! – krzyknęła pulchna blondynka, klaszcząc w dłonie – A swoją drogą – zaczęła – Obliczyłyśmy z dziewczynami, że musiałaś spotkać jej ojca zaraz po rozstaniu z naszym Johnem, czyż nie tak? – rzuciła, zerkając w przelocie na Patricię.

Ola nie wiedziała, co powiedzieć. Przez moment wpatrywała się w swoją rozmówczynię zastanawiając się, jak wybrnąć z sytuacji. Żałowała, że nie zostawiła małej z Emmą. Nie przewidziała  jednak, że Angelo i Kira zaprosili całą rodzinę. Spojrzała z wyrzutem na Paddyego.

– Słuchajcie! – zaczął oficjalnie Angelo, próbując skupić uwagę gości na sobie, by uratować przyszłą bratową z opresji – Skoro jesteśmy tu wszyscy, może pogadamy o najbliższych planach zespołu.

Maite przewróciła oczami i skrzywiła się demonstracyjne.

– Daj spokój nie spotkaliśmy się tutaj, żeby gadać o sprawach zawodowych – stwierdziła, machnął ręką – Chcemy poplotkować.

Chłopak zerknął ze współczuciem na Olę, a Maite dążyła dalej:

– Nie ułożyło Ci się z ojcem małej?

– Niestety – odpowiedziała Ola, zgodnie z prawdą, czując zaciskającą się obręcz wokół jej szyi. Spojrzenia osób znających prawdę nie dodawały jej wcale siły.

– Maite , a co Ty taka ciekawska jesteś – teraz Paddy próbował opanować wścibską kobietę.

– Już zaraz ciekawska! – oburzyła się kobieta – Zwyczajnie pytam – odparła i machnęła ręką udając, że doznała olśnienia – Wiesz co stwierdziłyśmy z Patką? – zapytała i nie czekając na odpowiedź brata dorzuciła – Mała jest podobna do Ciebie. Śmiało może uchodzić za Twoją córkę. Ale się dziwnie złożyło prawda? – zaśmiała się z własnego żartu, ale uważnie przeleciała wzorkiem po wszystkich twarzach.

Jim zakrztusił się piwem. Angelo zamarł z otwartymi ustami. Kira opuściła głowę udając, że zbiera pyłki ze spódnicy.

– Angelo klepnij go pożądanie w plecy! – zarządziła Maite.

Paddy wykorzystał zamieszanie i przyciągnął bladą, jak papier Olę, do siebie próbując podtrzymać Ją na duchu i przeklinając siebie, za wprowadzenie Jej w gniazdo os. Dziewczyna zimnymi dłońmi odgarnęła włosy z czoła.

Gdy tylko Jimmy odzyskał oddech, krzyknął:

– Maite, czy Ty oszalałaś!?

– Ale o co chodzi? – dziewczyna wydawała się zdezorientowana – Co Ja takiego zrobiłam?

– Wygadujesz takie bzdury, że w głowie się nie mieści! – warknął.

– Jakie bzdury?! – oburzyła się blondynka – Widziałeś Ją?! – Teraz już i Ona wrzasnęła.

– Dobra! Mam dość! – powiedziała głośno Ola, podnosząc się z ławki, czym skupiła na sobie wzrok wszystkich obecnych – Widzę Wasze miny i spojrzenia. Nie chcę więcej aluzji i podtekstów.

Paddy w ostatniej chwili złapał Ją za rękę, lecz dziewczyna sprytnie wysunęła dłoń i odeszła od niego. Rozejrzała się jeszcze, czy aby gdzieś na horyzoncie nie widać Nati i powiedziała:

– Patricia, Maite macie rację. Natalka rzeczywiście jest do Was podobna – przerwała jeszcze na moment, wpatrując się z powagą w twarze obu kobiet, a po chwili nieco drżącym głosem dodała – Nie bez powodu – dodała – Bo to córka Johna…

…………………….

Emma siedziała we własnej kuchni nad kubkiem parującej herbaty, z brodą opartą na dłoni. Co jakiś czas pociągała nosem i wycierała z twarzy łaskoczące małe krople.

– Jimmy… – wyszeptała – Byłeś moim księciem na białym koniu… Jedynym prawdziwym w moim życiu… Niestety, Ja nie jestem księżniczką…

=========================